စိတ္ကို စိတ္နဲ႔တုိက္ရတာ ၾကာလာေတာ့ အက်အဆံုးမ်ားလာတယ္

နာလံမထူႏိုင္တဲ့ စိတ္နဲ႔ စူစူးနစ္နစ္ၾကည့္ေနပံုက ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာ

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၿခံဳခို တိုက္ရဖန္မ်ားေတာ့ ဗ်ဴဟာလည္း မေၿမာက္ေတာ့ဘူး

လက္ေၿဖာင့္ တပ္သားေတြကလည္း ငါ့အသံကို အနာခံ လြဲလာတယ္ …

ခံႏိုင္ရည္ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးလဲ … ငါ့ကိုငါက မသိသလို ဟန္လုပ္ေမးတယ္

ေၿခာက္ေသြ႕ပ်က္စီးေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွာ ဘာအသံမွ မက်န္ေတာ့ဘူး ….။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ မၾကာခဏ ခလုတ္တိုက္ေနမိတာကလည္း ဇေဝဇဝါ ၿဖစ္ခ်င္စရာ

ေဟာ ဟိုနားက ထကြဲၿပန္တဲ့ ေရၿမဳပ္ဗံုး တစ္လံုး …………..

ပိုက္စိတ္တိုက္ ရွာဟန္ၿပဳတုန္းက ဘယ္မွာပုန္းေနလုိ႕ ငါ အမိန္႕ေပးထားခဲ့မိပါလိမ့္ …

စစ္ကူမရွိ မဟာမိတ္မရွိ .. စိတ္ကို စိတ္နဲ႔ တိုက္မိေနေသာ စစ္ပြဲမ်ား .. …. ….. …

အမိန္႕သံေတြ ေပါက္ကြဲ ဆူညံေနၿပီး နာခံမႈ မပါေတာ့ေသာ နံနက္ခင္းမ်ား ..

ထံုေပေပ ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ အေရာင္မဲ့ မသိစိတ္ .. အသိစိတ္မ်ား

မၿဖစ္ႏိုင္ၿခင္းမ်ားစြာကို ထုဆစ္ေနမိေသာ အဆိပ္မိထားသလို အသိဥာဏ္မ်ား ..

ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ရွည္ၾကာခဲ့ေသာ သံု႕ပန္းဆန္ဆန္ ခံစားမႈမ်ား ….

ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ ႏွင္းကြဲစ မနက္ခင္း အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ …

မွန္တစ္ခ်ပ္ထဲ .. … ပ်က္စီးယိုယြင္းေနတဲ့ စစ္တလင္းလုိ မ်က္ႏွာနဲ႔

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င့္သားရေနခဲ့လို႕ အတုအစစ္ခြဲမရေတာ့တဲ့ အၿပဳံးတစ္ခုကိုသာ

ငါ …စစ္ေလ်ာ္ေၾကးအၿဖစ္ ၿပန္ရရွိခဲ့လိုက္ရဲ႕ …. ….

မေနာ္ဟရီ