ခပ္ၿပင္းၿပင္းရွိုက္တင္ထားတဲ့….ပင့္သက္တခ်က္ကို…အၿမတ္တႏိုး
တၾကိမ္ထက္တၾကိမ္…နာနာက်င္က်င္..စူးစူးနစ္နစ္..ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားေနတဲ့..
ငါ့ရင္ခုန္သံကို…ငါမသနားပါဘူး…။

မ်က္ရည္စေတြစြန္းထင္းေနမယ့္…နင့္ရဲ႕ပါးၿပင္မွာ…ဖံုးလႊမ္းထားတဲ့..အကာအရံေတြကို..ငါမုန္းတယ္
သူ႕ေနရာနဲ႕သူ…သက္၀င္လွုပ္ရွားေနတဲ့..ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုက…အသက္၀ိညာဥ္ကင္းမဲ့ေနတဲ့သက္ရွိက…ငါပါ
ပန္းပြင့္ပန္းခက္ေတြၾကားက…အႏိွုင္းမဲ့တဲ့အလွတရားက…ငါမပိုင္ပါဘူး..။

အာဏာဆန္တဲ့အခမ္းအနားေအာက္က…သတ္မိန္႕ေပးမခံရတဲ့….ေသဒဏ္က်ငမိုက္သားတစ္ေယာက္လို….
ၿပီးၿပည့္စံုသြားတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ…ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရတဲ့…ပုစာၦတစ္ပုဒ္လိုမ်ိဳး…
အၿပံဳးေရာင္နဲ႕စိုလဲ့ေနတဲ့ႏွုတ္ခမ္းတစံုၾကားမွာပဲ….အၾကိမ္ၾကိမ္အသတ္ခံခဲ့ရတယ္…။

ခရမ္းေရာင္ပန္းတဆုပ္…ၾကဲၿဖန္႕လိုက္ပါ
အရာရာတိုင္းမွာ…သူသာလႊမ္းမိုးပါေစ…..။

ငါ့လက္နဲ႕ယက္ခဲ့တဲ့…အဆိပ္ခြက္မွာ…မၿပံဳးတတ္ခဲ့ပါဘူး…
ေလဟုန္မွာခြင္းေစမယ့္…ေလးညိွဳ႕ရွင္ရယ္……

မင္းႏွုတ္ခမ္းေလးသာ…ေလးကိုင္းပမာ…ထာ၀ရေကြးညႊတ္ေနပါေစ…
မင္းၿမင္သာေအာင္….ရွိသမွ်အားအင္သံုးကာ..ၿပံဳးၿပမိလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္…..။        ။  ။