ဘယ္လုိျပႆဒါးေၾကာင့္မွ
အိပ္ယာႏုိးခဲ့တာမဟုတ္ဘူး
ေဆးလိပ္ကိုႏႈတ္ခမ္းမွာေတ့ထားရင္း…
ဒုိင္ယာရီကို စုတ္ၿဖဲရင္း…
သူမနာမည္ေလးကို ပြတ္သပ္ၾကည့္ရင္း…
ဒီရနံ႔ကို ငါရခဲ့တာ။

ဒီပင္လယ္ထဲမွာ သူမေမွာက္ခ်ခဲ့တဲ့ လႈိင္းလံုးေတြရွိမယ္
အလြမ္းဆုိတာေသြးရုိးသားရိုးမဟုတ္ဘူးလုိ႔ေျပာရင္
မင္းယံု….
အင္တာနက္ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာ
တိတ္တဆိတ္ထုိင္ေနရတာကိုက
ေနာက္ဆံုးေပၚငရဲက်နည္းပဲ။

ျပန္လာပါ….
ဟုိအရင္ကလုိဆုိၿပီး ငါဆုမေတာင္းရခင္
ျပန္လာပါ…
ငါစိုးရိမ္ေနတဲ့မနက္ျဖန္ေတြ အိပ္ေမာက်ေနတုန္း
ျပန္လာပါ…
ေနာက္ဆံုးနင္…ငါ့ကဗ်ာကိုေတြ႕ရင္ ေပါ့

အဲဒီ့ေန႔က သူဟာယုန္မေလးမွန္း
က်ေနာ္သတိမထားလုိက္မိတာ နာမ်ားသြားလား
မႀကိဳက္တတ္မွန္းသိလုိ႔
စကားဝါလြတ္စားခဲ့ၿပီးၿပီ
လမင္းဆုိတာေန႔လည္ခင္းရဲ႕တမလြန္ပဲလုိ႔သာ
ငါ့ကို အျပစ္တင္လုိက္ပါေတာ့
အယူအဆေတြအားလံုး
ေကာင္းကင္ရဲ႕အဲဒီ့နားေလးတင္ ပစ္ခ်ထားခဲ့လုိက္ပါၿပီ။

မင္းဟာ ငါကိုယ္တုိင္ေလာင္ေနတဲ့ မီးေတာက္ကေလးပဲ
မနက္ျဖန္မေရာက္ခင္ အေလာတႀကီးမက္လုိက္ရတဲ့
ခေကြးယပင့္ေလးဟာလည္း မင္းပဲ
အခ်ိန္ေစ့ၿပီးသား ရင္ခုန္သံေလးလည္း မင္းပဲျဖစ္တယ္။

ဒီမွာယုန္မေလး…
ျပကၡဒိန္ေတြကို အျပစ္တင္ေနမယ့္အစား
တနလၤာေန႔မွာေျပာင္းေနၾကည့္ရေအာင္
အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့ဖုန္းက ေခၚရခက္တယ္ဆုိတာ
မင္းနားလည္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။
 

ေနပိုင္
၀၆.၀၁.၂၀၁၂