ငါ့အသိစိတ္ေတြရႈပ္ေထြးေနတယ္
ငါ့ဟာ ငါ့ကိုယ္ငါ ေပ်ာက္ဆံုးေနေလရဲ႕
အနာဂတ္ဆိုတာ မွန္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္ေတာင္
ေရးေရးမွ်မွ်မွ ေပၚမလာတဲ့ ဗလာဟင္းလင္းျပင္ေပါ့
ဟိုးအရင္က ေတြးမက္ခဲ့တဲ့
အိပ္မက္ေတြကလည္း ေယာင္၀ါး၀ါးမွ် ရွိမေနခဲ့ေတာ့ဘူး
ေပ်ာ္ရႊင္စရာအျပည့္လုိ႔ ယူဆခဲ့တဲ့ ငါ့အျပန္ခရီးလည္း
ခုဆို ေျခာက္ေသြ႔တိတ္ဆိတ္လို႔ ႀကိဳဆိုသူမရွိခဲ့
ထားခဲ့မွာသိရက္နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျမဴမႈန္မွ်ေလာက္သာ
ထားရွိခဲ့တာေတာင္မွ် ရခဲ့တဲ့ဒဏ္ရာက စူးနက္ေနလုိ႔ပဲ
ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကို ခါးသီးစြာျငင္းဆန္မိတဲ့
ငါ့ႏွလံုးသားကေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔
မလႈပ္ရွားႏုိင္ ေအးစက္ေနေလရဲ႕
မ်က္ႏွာထက္က မာေက်ာေက်ာ ေအးစက္မႈကို
တပ္ဆင္ထားရတဲ့ ငါ့မ်က္ႏွာရဲ႕ ျပည့္စံုမႈကို
မ်က္၀န္းတစ္စံုရဲ႕ ရီေ၀မႈေတြက မျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ခဲ့ဘူး
ဟန္ေဆာင္အျပံဳးတြဲလြဲခိုေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြက
မဲ့တဲ့တဲ့ ဆိုတာ မ်က္စိမွိတ္လို႔ မသိေယာင္ေဆာင္ေနရတယ္
နားထဲမွာ ၾကားေယာင္ေနတဲ့ ေလွာင္ရယ္သံေတြကို
ဟာသတစ္ပုဒ္လို ရယ္ေမာႏုိင္ဖုိ႔
ငါအသဲအသန္ႀကိဳးစားေနမိတယ္
ဒီလိုနဲ႔ပဲ………
ေန႔စဥ္လည္ပတ္ ပံုမွန္ဘ၀ထဲ ျပန္လည္သက္၀င္ဖို႔အတြက္
ငါ့ႏွလံုးသားအေသေကာင္ကို ထမ္းပိုးရင္း
ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက မင္းနာမည္ကို တစ္ဖြဖြေရရြတ္လို႔
ငါ……ႀကိဳးစားေနဆဲပဲ……