အစတုန္းကေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူးလို႔ေနတာပဲ၊
အခုက်ေတာ့ မေျပာလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊မင္းကိုယ္မင္းလဲ ျပန္ၾကည့္ဦး၊
လူရုပ္ေတာင္ ေပါက္ေသးသလားလို႔၊ထမင္းလဲ အခ်ိန္မွန္ မစားဘူး၊
ညညဆိုရင္လည္း ဘယ္အခ်ိန္ၾကည္ၾကည့္ ကဗ်ာေရးေနတာပဲ၊
ကဗ်ာမေရးလဲ ေဆးလိပ္ႀကီးဖြာၿပီး ငူငူႀကီး ထိုင္ေနတာပဲ၊
ဒီမယ္ကိုသွ်ား . . .ေသေစႏိုင္တဲ့က်ည္ဆံ မွန္ၿပီး တစ္ခါတည္းေသသြားတာကမွ ေကာင္းေသးတယ္၊
မင္းက်မွ ဘာမဟုတ္တဲ့စကားလံုးေလးေတြရဲ႕အႏွိပ္စက္ဒဏ္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးခံရတယ္လို႔ကြာ၊
ငါရင္နာလို႔ မဆံုးဘူး၊ မင္းက ရထားတဲ့ဘြဲ႕ကိုက် က်ီးေျခာက္စာေျခာက္ေလး ဘာေလးနဲ႔၊
သူမ်ားဘြဲ႕ရေတြလို ေခၚသမွ်အလုပ္ေတြ လိုက္ေလွ်ာက္စမ္းပါ၊
ဒီအလုပ္မရရင္ ရတဲ့အလုပ္ လုပ္ေပါ့၊
မင္းကဗ်ာေတြက မင္းကို ထမင္းတစ္လုတ္ေတာင္ ေကၽြးႏိုင္လို႔လား၊
မင္းကဗ်ာေတြက မင္းကို လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ေအာင္ ထားႏိုင္မွာတဲ့လား၊
အဲဒီလို ေမးျပန္ရင္လဲ မင္းက ေဒါသတႀကီး တုန္႔ျပန္တတ္ျပန္ေရာ၊
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မင္းက စကားလံုးေတြေသာက္ၿပီး
ညလံုးေပါက္မူးေနခ်င္တဲ့ေခြး၀ဲစားတစ္ေကာင္၊
ကဗ်ာေပၚမွာ အခ်စ္ႀကီးလြန္းတဲ့လင္ဆိုးမယားတစ္ေယာက္ပဲ၊
မင္းတို႔ကဗ်ာဆရာဆိုတဲ့ေကာင္ေတြကလဲ ခက္တယ္၊ ကိုယ့္ေသတြင္းကိုယ္ တူးခြင့္ရတာကပဲ
ဂုဏ္ယူစရာလိုလို၊အခုခ်က္ခ်င္းပဲ ေလာကႀကီးကို ေျပာင္းလဲပစ္ေတာ့မွာလိုလို၊
ဘာတဲ့…မင္းေျပာေနက်စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္၊ ကိုယ္မယံုၾကည္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္တာဟာ
လက္နက္မပါဘဲ တိုက္ပြဲ၀င္ျခင္းပဲဆိုလား၊အရမ္းေကာင္း…လႊတ္ေကာင္း၊
မင္းကလဲ ကဗ်ာကလြဲရင္ ဘာကိုမွမယံုၾကည္တဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့
မင္းရဲ႕တိုက္ပြဲ၀င္လက္နက္ဟာ ကဗ်ာေပါ့၊အဲဒီကဗ်ာလက္နက္ႀကီး
ကိုင္ဆြဲၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ေတာ့ ဘာျဖစ္လာလဲ၊လူ႕ဘ၀တိုက္ပြဲမွာ
မင္းထိပ္ဆံုးက ေသတာပဲ၊မင္း သိလား၊လူေတြက မင္းကို ရူးေနၿပီတဲ့၊
လူေတြက မင္းကို အေခၚအေျပာမလုပ္ေတာ့ဘူး၊
မင္းကလဲ လူေတြနဲ႔ေ၀းေ၀းေနရတာကိုပဲ ေပ်ာ္လို႔၊
လူေတြနဲ႔ဆက္ဆံရတာကပဲ ညွီေစာ္နံသလိုလို၊
လူေတြကို မသတီသလိုလိုေတာင္ ေျပာေနလိုက္ေသး…၊
လာ လာခ်ည္ေသးရဲ႕၊ဟိတ္ေကာင္ . . .ငါေျပာေနတာေတြၾကားလား၊
“ ဗ်ာ . . .”၊ငါေျပာေနတာေတြ ၾကားလားလို႔၊
ေဆာရီးဗ်ာ…မေရးရေသးတဲ့ကဗ်ာအေၾကာင္းစဥ္းစားေနလို႔
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မသိလိုက္ဘူး၊
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္ . . .။               ။

                                                                                     ကိုသွ်ား