ရန္ကုန္ဆုိတာ လကုန္တာနဲ႔ပုပ္သုိးသြားမယ့္
လက္ပတ္နာရီတစ္လံုးလုိ
ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးလည္း ငိုဟယ္ရီဟယ္နဲ႔။
 

လကုန္ရင္ျပန္မယ္ဆုိတာ
က်ေနာ္အမွတ္ျပည့္ရတဲ့ေမးခြန္းရဲ႕ညီမွ်ျခင္း
ပုခံုးေပၚမွာထြန္းညွိထားတဲ့ဖေယာင္းတုိင္ဟာ
အဆံုးသတ္ကိုႀကိဳသိေနရသလုိမ်ိဳး
လင္းေနတုန္းခဏ…။
 

ေခတ္ဆန္ဆန္ၿပီးဆံုးသြားတဲ့ကာလဟာ
သိပ္ျမန္ဆန္ပါတယ္
ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကိုကိုယ္ျပန္ဖိစမ္းေနရတဲ့
ဇာတ္သိမ္းခန္းက
ဒီေလာက္ ဖရုိဖရဲႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔
ဘယ္သူကိုယ္ခ်င္းစာမလဲ
….
ေခတ္ဆန္ဆန္ၿပီးဆံုးသြားတဲ့ကာလဟာ
သိပ္ကိုျမန္ဆန္ပါတယ္။
 

ရန္ကုန္ဆုိတာ
က်ေနာ္ၿပီးေအာင္မမက္လုိက္ရတဲ့အိပ္မက္
ရက္ေတြဆက္ေနတယ္ပဲထား
ေန႔တုိင္းျပႆဒါးေတြျဖစ္ေနတာေတာ့ခါးတယ္။
 

ၾသဂုတ္ဟာအခ်ိဳေပါ့ေနတဲ့ျပကၡဒိန္
ေရေငြ႕ရုိက္ထားတဲ့မွန္တခ်ိဳ႕ကလည္း
စို႔စို႔နစ္နစ္ငိုၾကတယ္
ေလယာဥ္ပ်ံေတြကပဲေခၚေဆာင္လာၾက
ေလယာဥ္ပ်ံေတြကပဲေခၚေဆာင္သြားၾက
လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲကိုမုန္းတယ္
မုန္းမိတယ္။
 

ဒီအခန္းဟာခရီးေဆာင္ေသတၱာေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့
အသည္းခြဲခန္းျဖစ္တယ္
ကုန္ဆံုးသြားဖုိ႔ အဖ်ားမွာညိဳျပေနတဲ့
မီးေခ်ာင္းလည္းျဖစ္တယ္
လကုန္ရင္ဆုိတဲ့အေျဖကလည္း
ခနေနရင္ရယ္လုိ႔ေျပာင္းသြားတယ္
ဒီလုိပဲ… ကုိယ့္နတၡတ္ကိုကိုယ္
ဟားတုိက္ၾကတယ္။
 

ခုနကနဲ႔အခုေတာင္မတူခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့အသိကို
ေလယာဥ္ေပၚတက္ရင္း
ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားလုိက္တယ္
ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးထားခဲ့လုိက္တယ္။
 
 

ေနပိုင္
၀၁.၁၁.၂၀၁၁