အေတြးခက္ခက္ထဲမွာလြင့္ေမ်ာရင္း
ေအးစက္စက္ညေတြကိုုသၿဂၤ ိဳလ္
ငါ့ကိုုငါ ပုုရြက္ဆိတ္လုုိဖန္ဆင္း
အျပစ္ကင္းကင္းနဲ႔ ဘ၀ခရီးကိုဆက္ခ်င္တယ္…

မနက္တုုိင္းမွာျမည္တဲ့ ႏိွဳးစက္သံဟာ
ခ်ိန္ကိုုက္ဗံုုး ေပါက္ကြဲသြားသလုုိ
ငါ့ရဲ႕ ေမ ွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြကိုု ျဖိဳခြဲ
ငါ့ရဲ႕မနက္ခင္းလဲ ဖရိုုဖရဲျဖစ္ခဲ့ၿပီ…

ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ အလုုိေတာ္အရ
ငါ့ကိုုငါေဆးလွလွခ်ယ္ခဲ့တယ္
ေဖးမွမယ့္သူမရွိတဲ့ လမ္းမထက္မွာ
ေက်ားခင္းလိုု႔ ေနနဲ႔လတိုု႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကိုုအားက်မိတယ္…

က်င္လည္ေနတဲ့ ကမာၻေျမထဲ
အသက္တခါ ရွဴလုုိက္တုုိင္း
ငါဟာ ရိုုင္းရိုုင္းလာသလုုိပဲ
အခ်ိန္ကာလကလဲ လူေသေဆာ္နံေနၿပီ…

သစၥာတရား အထားမွားလုုိ႔
အမွားမ်ားနဲ႔ အမွန္တရားကိုု
တသတ္မွာတခါေတာ့ဆုုိခ်င္တယ္
သူ႔အသည္းကိုု ခုုိးတဲ့တရားခံက
က်ေနာ္ပါပဲ…

ေလာကႀကီးရဲ႕ တရားစီရင္ခန္းမွာ
ကံၾကမၼာရဲ႕ လာဘ္စားမႈေၾကာင့္
နယ္ႏွင္ဒဏ္ခံရလုုိ႔
အခ်စ္နဲ႔ေ၀းရာကိုု ေရာက္ခဲ့ရၿပီ…

အေတြးကမာၻမွာ အေဆြးကဗ်ာနဲ႔
အနားမရွိတဲ့အခ်ိန္ ၾကင္ရာမရွာခဲ့ဘူး
တသတ္မွာတေယာက္ပဲခ်စ္တတ္တဲ့
ေမြးရာပါအားနည္းခ်က္ေလးေၾကာင့္ပါ….

“မင္းကိုုခ်စ္တဲ့သူ”