ႏွလံုးသားကို ရဲ႕ရဲ႕ေလးၿပံဳးျပခဲ့တယ္…

သူက ေကာင္မေလးအတြက္ မရပ္မနားတမ္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးခုန္ေပးခဲ့ရတယ္…

သစ္ရြက္ေလးေတြ စိမ္းလန္းစို… ညအေမွာင္မွာေတာင္ လင္းလက္ဆဲ…

တစ္ေရးႏိုးအေတြးမ်ားထဲ မင္းက မပါမျဖစ္…

ဟင့္အင္း… ဝစီပိတ္က်င့္စရာမလိုဘူး

သူ႕ရဲ႕အၿပံဳးအတြက္ဆို သိကၡာကိုခါခ်ဖို႕ ဝန္မေလးခဲ့ဘူး…

ညဥ့္နက္နက္ေတြမွာ သူ႕စကားသံေလးေတြ ၾကားေနရဖို႕…

စြန္႕လႊတ္ျခင္းမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စေတးခဲ့တယ္…

ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူး ကစားသလုိပဲ…

ကိုယ္က ေမးခြန္းႏွစ္ခုကိုပဲ ဟုတ္တယ္ေျဖမယ္..

မင္းကိုခ်စ္လား နဲ႕ မင္းကိုႀကိဳက္လား…

က်န္တာကိုေတာ့ ဘူးတစ္လံုးေဆာင္ခဲ့တယ္…

မင္းကိုဖြင့္ေျပာမလား… မင္းဆီကအေျဖေတာင္းမလား လို ေမးခြန္းမ်ိဳးေတြကိုေလ…

ရင္ခုန္ျခင္းဆုိတာကို သိပၸံမွာ ႏွလံုးခုန္တာလို႕ေျပာမလားမသိဘူး…

ငါ့အတြက္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး တဆတ္ဆတ္တုန္ခါျခင္းပဲ…

အနီ အျပာ အဝါ… မ်က္လံုးထဲ ဘာဆုိဘာမွမျမင္ေတာ့ဘူး…

တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ ဖန္ဆင္းခဲ့တဲ့ ငါ့ရဲ႕ျမင္ကြင္းေလး…

သူ႕အတြက္ ထာဝရ ၾကည္လင္ေနခဲ့တယ္…

ဖုန္းကေလးကို ဖက္ခဲ့ရတဲ့ေန႕ေတြ… ညေတြ

သူမသိႏုိင္ခဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ျမင္ေအာင္ပဲ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ေန႕ေတြ…

အဆံုးသတ္ခ်င္ခဲ့တယ္…

ဒါေပမယ့္… သူ မသိေစရဘူး…

ဖိန္းတိန္းရွိန္းတိန္းျဖစ္မႈကို ႏွစ္ႀကိမ္ဆန္းစစ္မိတယ္…

တစ္ႀကိမ္က သူ႕ေၾကာင့္… တစ္ႀကိမ္က ငါ့အခ်စ္ေၾကာင့္…

ပညာေရးဆိုတာက ျခားနားမႈတစ္ခု…

ေျပာစရာစကားမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့… ေပ်ာ္မဆံုးေသာ ညေနတစ္ခင္း

အသံကိုမၾကားရလည္း ငါမေသႏိုင္ဘူး…

မ်က္ႏွာေလးမျမင္ရလည္း ငါ့စိတ္ထဲ ျမင္ေနေသးတာပဲ…

ဒါေပမယ့္… သူ႕အေတြးေလးကို ျမင္ရရင္ေတာ့

ငါ… ေသႏုိင္မယ္ထင္တာပဲ…

အခ်စ္ဦးမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့…

ရတယ္ ကိစၥမရွိ… အဲလိုျဖစ္ေအာင္ ငါပဲ ဖန္တီးခဲ့ေလတယ္ေလ

ဒါေပမယ့္ ရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သီဆိုေနခဲ့တယ္…

မင္းေလး ကိုယ့္ကို သတိရ ၿပီးတာပဲ…

ေရာင္စံုသက္တန္႕ေလးမ်ား သူ႕နံေဘးမွာ ပ်ံဝဲေန…

ငါက ေမွ်ာ္ၾကည့္လ်က္…

သူ႕အတြက္ ငါ မဟုတ္ေသးသေရြ႕ေတာ့

သူ႕အတြက္ ေပ်ာ္စရာမ်ားစြာရွိေစသတည္း။

ေရႊနဒီ

၇.၁၁.၂၀၁၁