“ ရင္ခုန္သံ မွ်ားတဲ့ေန႔ ”

အစာဆိပ္တက္ၿပီး အိပ္အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္လို႔

လမ္းခုလတ္မွာ ဆင္းခဲ့တဲ့ ကိုယ့္နာမည္ေလး

ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ ျဖစ္ေနတယ္

အညံ့ခံၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔

ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ျပန္က်ဴေနရတယ္

ဘယ္ယိမ္း ညာယိမ္း

ေတေလမီးေတာက္ ခပ္ျပင္းျပင္း

ေျမာက္ျပန္ေလမွာ တေစၧေဆာင္းကို တင္းတင္းဖက္

ႏွင္းဆီျဖဴကို  အငံုဘဝနဲ႔ သိမ္းတယ္

တန္ဖိုး တစ္ခုအတြက္

ထိုင္ခံုေပၚက ေန႔ေတြကို ေဆးေရာင္ တင္ရ

မုသားကကြက္ေတြ ေလ့က်င့္ရ

ေသြးမပ်က္ေစနဲ႔ အားမေလ်ာ့ေစနဲ႔

အခုမွ ဇာတ္လမ္းစတာ

အႏုပညာကို အရင့္အမာမက္ေမာ

ဒဏ္ရာက်က္ဖို႔ ေလသင္းနံ႔ရႈ

ဗလာထဲမွာ ဘာမွမျဖည့္ဖို႔ ေၾကာ္ျငာရိုက္

မာနနဲ႔ စေရးမလို႔ပါပဲ …

ဒါေပမဲ့

ကိုယ့္ဖ်ားနာမႈက ခ်ဳပ္ရိုးမျဖည္ရေသးဘူး

ယံုပါလို႔ ေျပာလာေတာ့လည္း ခက္တယ္

ဘာကို ယံုရမွန္းကို မသိတဲ့ ငတ

ေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲမွာ အစာေရဆာ ငတ္ပါေစေတာ့

အရိပ္အေၾကာင္းေတြ မေျပာေၾကးေပါ့

မင္း ဘယ္ေလာက္အရပ္ရွည္လည္း ေမးရင္ ရယ္မယ္

အေမေပးတဲ့ နာမည္သံုးလံုးနဲ႔ ေကာင္ပါ

ေက်ာက္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ခပ္မို႔မို႔ တည္ေဆာက္ထားတယ္

အမိႈက္ေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္း

ဆယ္စုႏွစ္သံုးရာသီစာ ေပါ့ပါးေျမာက္ၾကြ

ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္း လြင့္ေမ်ာ

အမႈိက္တျခမ္း လူတျခမ္း

စံု ….. လံုး ……………….. ကန္း

ခ်ီရြန္ ( ပုလဲ )