သကၠရာဇ္ၿမိဳ႕ေဟာင္းသို႔ သံႀကိဳးစာတစ္ေစာင္ရဲ႕ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ

လူေသရင္ ေကာင္းရာဘံုေရာက္ဖို႔ ဆုေတာင္းသံ

ခ်ိန္ခါမဲ့ မိုးရာမႈတစ္ခုကို ကို႔႐ို႕ကားရား လူရာ၀င္ခ်ိန္

ရင္ဘတ္အ၀န္းကို လက္နဲ႔စမ္းသပ္ရင္း

ဘ၀စစ္တမ္းမူ၀ါဒဟာ အေပါင္းအႏုတ္သံုးရင္း စကားလွမ္းေျပာသံကိုနားစြင့္

ငါကလူသား လူကငါလားလို႔ လွမ္းေမးခ်ိန္

လက္မလြန္ခင္ႏွင့္လက္လြန္ၿပီး ေန႔စြဲေဟာင္းေတြၾကား

ကိုယ့္သိကၡာေတာင္ ခပ္မွိန္မွိန္ မေခၚႏိုင္ခဲ့ဘူး …။

မေန႔က ေန႔ေပါင္းလည္း အိုမင္းရင့္ အသက္႐ႈသံမတည္ၿငိမ္

မနက္ျဖန္ေန႔ေတြဟာ မတည္ၿငိမ္မႈကလြဲလို႔ ေန႔ေတြဘာေၾကာင့္မၾကာခဏရွည္လ်ားေနတာ ခုၾကည့္

ဒုကၡကိုဖန္တီးတဲ့ တခ်ိဳ႕စိတ္ညံ့ညံ့သေဘာထားေတြကို က်ိန္ဆဲရင္းအသက္ရွင္

စာနာမႈတရားကို ဘယ္ေန႔ေပးေ၀မလဲ

ရယ္ေမာသူရွိတုိင္း ငိုေႂကြးမႈကုိရပ္ခိုင္းေနတာ ဘယ္အသံလဲေဟ့

ရင္ဘတ္ထဲက အသည္းဆိုင္ကို ဆြဲလႈပ္ေနတာငါေဟ့…

လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ၾကစတမ္းဆို

ဘယ္ေတာ့မွလူ႔ဘ၀ထဲ မလာေတာ့ဘူးလို႔ ေခ်ာင္ကုပ္ေနရင္း ေတြးေနတဲ့ ဥေပကၡာတစ္ခုကို

ဂုဏ္သိကၡာတည္ၾကည္မႈရွိမရွိ

လက္မွတ္စစ္စစ္ ေရးထိုးပါ …

ငါမည္တ့ဲအေျဖေတြၾကား မုိးေကာင္းကင္ခံုးတဲ့ကိစၥေလာက္သာ ေတြးေနလ်က္လို႔

လံုး၀ ျပန္မလာေတာ့တဲ့ ေသဆံုးသူေတြရဲ႕အေတြးလွလွ ၀ကၤပါေပ်ာက္ဆံုးခန္းလို

ခံစားမႈရင္ဘတ္ မဆုံသေရြ႕ ခံေပဦးေတာ့ ေျမစာပင္သေဘာ

သံသရာသင္ခန္းစာ မဆံုးသေရြ႕ အထုပ္ေတြဘယ္ေန႔ေလ်ာ့နည္းလာမလဲ ေပးဆပ္ေရြ႕လ်ား

အမ်ားေကာ္ပက္ခံ ဘ၀ အယူအဆ ဘယ္ရာသီမွာကပ္ဆိုက္ေနသလဲ

မိုးခ်ဳပ္ေန၀င္ မိုးလင္းေနထြက္ ကတိသစၥာ ေမ့ေပ်ာက္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး

ငရဲကို တကယ္ေၾကာက္ခဲ့တယ္

ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာ ေငြေၾကးျပည့္စံုဖို႔ လိုလိမ့္ဆိုတာ

ငါ့အတၳဳပတၱိစာတမ္းမွာ လံုး၀ကင္းစင္ခ်င္တယ္ ယံုလိုက္

မဟုတ္ဘူး မယံုနဲ႔

အၿမဲမရွိျခင္း ေလာကသား ငါဟာ

ငါ့ကိုယ္ငါေတာ့ အဟုတ္ထဲက သူေကာင္းသားအျဖစ္နဲ႔

ငါမသိတဲ့ ၿမိဳ႕ျပထဲက ျဖဴျဖဴမဲမဲ တခ်ိဳ႕ကို ေမတၱာေပးေ၀လိုက္တာကလြဲလို႔။

ကလင္႔(မႏၱေလး)

အဇၥ်တၱအယ္လဘမ္ ကဗ်ာစာအုပ္ေပါင္းခ်ဳပ္မွထုတ္ႏုတ္သည္