“ က်ဳပ္ လူ တစ္ေယာက္ပါ ”

(ပရိတ္သတ္အခ်ိဳ႕ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ ပုခုံးတြန္႔ျပဳံးၾက)

“ တကယ္ပါ က်ဳပ္္ လူ တစ္ေယာက္ပါ ”

(ရယ္သံ တိုးတိုး ဟိုမွ သည္မွ ထြက္ေပၚလာ)

(ေဒါသတႀကီး စားပြဲကို လက္ျဖင့္ ထုကာ)

“ လူအစစ္ဗ် . . . လူအစစ္ ၊ ရီစရာမပါဘူး. . . ၊ အလကားလူေတြ . . .”

(ထိုလူ စင္ေပၚမွဆင္းသြားသည္ ၊ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္သံမ်ား ေသာေသာညံ)

“ ကၽြန္ေတာ္ ေခြးတစ္ေကာင္ပါ ”

(ရယ္သံ တိတ္သြား ၊ သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားလိုက္သူမ်ား နားစိုက္ရန္ အေနအထားျပင္ဆင္)

“ တစ္ခါက က်ားတစ္ေကာင္လဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္”

(ထိတ္လန္႔စိုးရြ႕ံစြာ အာေမဋိတ္ သံမ်ား)

“ တစ္ကယ္ေတာ့ သနားစရာ ယုန္သူငယ္ေလးပါ”

(ေျပာရင္း မ်က္ရည္သုတ္ဟန္ျပဳ

စင္ေပၚမွ အၿမီးနန္႔ဆင္းသြား)

ပရိတ္သတ္ကေတာ့

ယုန္ကိုစားေသာ လူ ႏွင့္

လူကိုစားေသာ က်ားအေၾကာင္း

စဥ္းစားရင္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ . . . ။