လက္စုတ္လက္ကိုင္ေလာကီလူသား

အစဘဝ အမိအဖ ၿပ ုစုရုရ။

မိဘရင္ခြင္ ေၿပးခ်င္ထြက္ခ်င္ ငယ္စဥ္ကပင္ လြတ္လတ္ေစခ်င္။

ေလာကီလူဘဝ ပ်က္တုန္းခဏ ၿပင္ရင္ထာဝရ မျဖစ္ေစရ။

လူဘဝလမ္းမ သက္ေသေထာက္ထား ရွာေဖြသူမ်ား ၿမင္ေနၿပီလား။

သုခမ်ားလား ဒုကၡကလား သံသရာလမ္းၾကား။

မၿပီးၿပည့္စုံခင္ ၿပီးၿပည္ ့စံုၿခင္ သမုဒၶရာေၿမၿပင္။

စဥ္းစားေတြးၿမင္ ၿပန္ၿပီးဆင္ၿခင္ ကိုယ့္အယူပင္။

မွန္လားမွားလား ၿမဲၿမဲစဥ္းစား သတိႏွင့္တရား။

မွန္ရင္လုပ္ၾက မွားရင္ပယ္ခ် ၾကာမယ္ေနာင္တ။

ေနာက္ၾကခါမွ ၿပန္ၿပီးလံု ့လ စိုက္လို ့မရ။

ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ် ေနက္ၿပန္မရ အခ်ိန္ကာလ။

လုပ္ေသာအခါ အၿပစ္ေခ်ရာ ကင္းစင္ဇြဲပါ။

ၿဖဴေရာင္ဆိုဒါ မဲေရာင္ေတြၾကား ရိွမယ္မဟုတ္လား။

ၿပ ုစုေနဆဲ မဲစက္ေတြထဲ တခဏေလးဘဲ။

အသိႏွင့္သတိ ဘယ္သူရိွရိွ သတၲိေတြရိွ။

သဘာဝတရား မွန္တယ္ဟုတ္လား သစၥာလူသား။

တန္ခိုးအာဏာ လူတိုင္းမရပါ သိတယ္မဟုတ္လာ။

လူသားသိဒါ ေၿပာၿပစမ္းပါ အဖိုးတန္ရတနာ။

ေလာဘေဒါသ ေမာဟေသာက အနတၲဒႆန ဒါေတြမ်ားလား။

အဲ့ဒါဆိုရင္ ကိုယ္၌မွာပင္ ဆင္ၿခင္ေတြ ့ၿမင္။

သူလည္းလူဘဲ ကုိယ္လည္းလူဘဲ ဘယ္သူမွမၿမဲ။

ဒါကိုသိရင္ ရန္သူမၿမင္ ၿငိမ္းခ်မ္းသူေတာ္စင္။

တို ့ေၾကာင့္လူသား ဂရုဏာတရား ေရွ ့ေစာင္ထုပ္ထား။

ဘဝဆိုဒါ တိုးေတာင္းလြန္းလွ ေသရွင္တခဏ။

အဓိကဟာ ေမ့တၲာဂရုဏာ ပညာေတြပါ။

ဂရုဏာတရား ထားၾကသူမ်ား သိ္ပ္ကိုရွားပါး။

ထိုလိုလူသား သုႆန္သို ့သြား လူမလိုလား။

သြားခဲ့ရင္ေတာင္ သူ ့အလင္းေရာင္ ၿပန္ၿပီးၿမင္ေယာင္

ဒါကိုဥပမာေစာင္။