ဟိုးေရွ႕မွာ
တစ္သက္မွာတစ္ခါသာ ျဖစ္ဖူးေသာ
ရင္ခုန္သံမ်ားႏွင့္အတူ . . .
ခ်စ္လြန္းလို႕ မုန္းခဲ့ရသူေလး။

ငါသာ
စိတ္ဆိုးျခင္းကို အလိုမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့
ေကာင္းမွာပဲ . . . အခုေတာ့. . .
ငါ့ရဲစိတ္ကူးမ်ားသာ  က်ိဳးပဲ့ေၾကမြရ။

အျမဲလိုလို . . .
ေျပာစကားကုိ နားမေထာင္ခဲ့တဲ့ေကာင္မေလး
နားေထာင္ဖို႕ေနေနသာသာ နားေယာင္ဖို႕ေတာင္ေ၀းရဲ႕
နားမေထာင္လို႕ နားေထာင္ဖို႕ေျပာတာကိုလည္း
နားမေထာင္ပဲ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားတတ္တဲ့
ဒင္းကေလးကို
ဘယ္လို ဆံုးမျပဳျပင္ေပးလို႕ ရႏိုင္မလဲ။

ဒီလူမွာ . . .
မရွိေတာ့တဲ့သိကၡာ၊
က်ၿပီးက်ေနရ မာနကေလးမ်ား၊
လည္ပတ္ေနက် နာရီလက္တံေတြသာ
ဆက္လက္ လည္ပတ္ေနၾက
အခ်ိန္သာကုန္သြား၊ ငါ ဘာမွမရ၊
ေပ်ာ္ရႊင္မႈအစား စိတ္ပ်က္ဖြယ္မ်ားသာ
ေပြ႕ပိုက္လွ်က္၊ ေဒါသကို ခါးၾကားထိုးလွ်က္
အိမ္ျပန္ခဲ့ရ . . .၊
ငါဟာ ဖန္တရာေတတဲ့ဇာတ္ထုပ္ႀကီးမွာ
ကျပအသံုးေတာ္ခံရျပန္၊
ႏူးညံ႕ေနတဲ့ႏွလံုးသားတစ္ခုဟာ
ကြဲလြယ္ရွလြယ္ဖို႕ ျဖစ္လာတာပဲ
အခုေတာ့ . . .
ငါ့အိပ္မက္မ်ား ပ်ားတုပ္ခံေနရျပန္ေပါ့။

အဲဒီသံစဥ္ေတြက
တြန္႕လိမ္ေကာက္ေကြးခဲ့ၿပီ
ပိုက္ဆံအိတ္ကုိ ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့
ဒင္းကေလးက
ငါ့ကို ေလွာင္ျပ၊ေျပာင္ျပ၊ ရယ္ျပရဲ႕
မိုးေ၀းေျပာခဲ့သလို
“ မ်က္စိမွိတ္လိုက္လည္း
မင္းပံုရိပ္က ဆူးလို လာစိုက္တယ္၊
အပင္ျပန္ေပါက္တယ္၊
အရြက္ျပန္ေ၀တယ္ . . .”
ငါ့ႏွလံုးသားကို မကၽြတ္မလြတ္ေအာင္ ကစားေနျပန္ေပါ့။

ညဟာ
ထင္တာထက္ စိမ္းကားလာျပန္ရဲ႕
ဒီရင္မွာ ကုိယ္ကုိယ္တိုင္ အနာအက်င္ခံ
ခုတ္လွဲပစ္လိုက္တဲ့ သစ္ပင္ေလး
ဒဏ္ရာေတြ အကင္းမေသဘူး
အနာေတြ ျပန္မက်က္ဘူး
ပုရြက္ဆိတ္အံုတစ္ခုလို တဆစ္ဆစ္နဲ႕ကိုက္ခဲ
လမင္းရယ္ . . .
ငါဟာ
ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကိုယ္ ဆြဲျဖဲခဲ့တဲ့ေကာင္ေပါ့ . . . ။

                                  နရီမင္းထက္(ေဆးတကၠသိုလ္)