ေ၀လည္းေမႊး..
ေၾကြလည္း..ေမႊး..နဲ႕..
ေသတဲ့ထိ…ေမာင္ေပးတဲ့ဒဏ္ရာေတြကို
သိမ္းပိုက္..ယု..ယ ေနဦးမွာ။

ေနလည္း…ေအး.
ေႏြလည္း…ေအး..နဲ႕
ေမာင့္မ်က္ႏွာေလးကို
ေသတဲ့ထိ…..ေ၀းခဲ့ရျပီဆိုတာ
ေသ….ခ်ာ….ခဲ့…..ရတယ္။

ေန႕လည္း..ေဆြး
ညလည္း..ေငး..နဲ႕
ဓာတ္ပံုထဲက…ေမာင့္မ်က္၀န္းေလး
ေမ့..ႏွလံုးသားကို..ေျခြတယ္။

ဒီလိုနဲ႕..ဒီလိုနဲ႕ပဲ
  ေနမထူး…ေသမထူး
      ေ၀လည္း..ရူး…ေၾကြလည္းရူးနဲ႕
အေသအလဲ..ေဆြး..ခဲ့ရတဲ့
ေႏြ…ရက္ေတြထဲ…
……………အေန..ခက္ေနဆဲ…
တကယ္ေတာ့..
ေမာင္ရယ္…………
ဒီရက္ေတြထဲ…ေမတစက္မွ်
မ ရယ္ ခဲ့ ႏိုင္တာကို
ေမာင္
ျပက္ရယ္ျပဳႏိုင္ပါတယ္.
ေမ…တသက္.စာ…ခ်စ္ခဲ့တာ..မို႕။

(အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတုန္းက..
 ခ်စ္သူကို..မွန္းလို႕..ခိုးခိုးျပီး..ေမာင္လို႕ေခၚ..ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေလးပါ)