သေဘာထားႀကီးေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့
မုတ္သံုရဲ့လက္ေတြမွာ
ကိုယ့္ ရြက္၀ါေတြ
ေနရာမရခဲ့ၾကပါဘူး။

ေႏြရိပ္ခိုဆဲ ပင္လယ္လူးလဲအထ
တိ္မ္ညိဳ ေတြရဲ့ ေျပးလမ္း
မိုးစက္ေတြ စုတ္တသက္သက္ေၾကြ
ခုႏွစ္တစ္ခု ထက္၀က္ျခမ္းသြားတယ္။

ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေလာက္မွ
အရသာမရွိတတ္တဲ့ ဘ၀ဟာ
တံလွပ္ေတြနဲ႕ အေဖာ္လုပ္ၿပီး
မုသားေတြကို  လြယ္လြယ္ထုတ္သံုး
အရင္းႏွီးဆံုးေတြကိုေတာင္ လုပ္ႀကံတယ္။

၀က္မျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္
မစင္ကိုလဲ မေၾကာက္ပါဘူး
အာ၀ါသေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေက်ာက္ပံုျပင္မွာ
ထာ၀ရ ဒါးေသြးခဲ့ရ
အပ္ခ်ေလာင္း လုပ္ျပခဲ့ရေပါင္းလည္းမ်ားၿပီ။

ႀကိဳတြက္ၿပီး ေလွ်ာက္တဲ့လမ္း
မျပန္နိုင္ေတာ့တဲ့ မွန္းဆမႈ၊
အတုဆုိတာ ျမင္ေနက်ျဖစ္ခဲ့ၿပီေလ။

ကဲ အခ်စ္ဦးေရ နင့္အတြက္ 
ေန နဲ႕လကိုတင္ေတာင္းမယ္
တကယ္ဆိုတာထက္
ပိုတတ္တဲ့ အၾကင္နာတရား
သက္ရွိ ကဗ်ာကိုၾကားနာၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ပါ။