ဓားေရးျပျပီး ဆန္ေတာင္းဖို႕

ငါစာဖြဲ႕တာ မဟုတ္ခဲ့ပါ…

ေအာင္ျမင္မႈကို ခိုလံႈဖို႕လညး္

ျမင္းဇက္ ၾကိဳးကို မလႊတ္ခဲ့ဖူးဘူး

ဓားခ်င္း မယွဥ္ရဲတာမဟုတ္ဘူး

အကဲ့ရဲ႕မခံခ်င္လို႕

လက္ခုပ္သံေတြၾကားက သူ႕ဓားေရးကလညး္

စစ္ထြက္လုိ႕မရဘူး… စီးခ်င္းခုတ္လို႕မရဘူး…

ကိုယ့္သိုးကိုယ္ေၾကာငး္ရင္း

ကိုယ့္သမိုင္းကို ေရးေပမယ့္

ငါအိပ္ရင္ ေက်ာက္ျဖာတစ္ခ်ပ္ပဲ

ေနကိုၾကည့္မယ္ တိမ္ေတြၾကည့္မယ္…

လြတ္လပ္တယ့္ စိတ္ေတြနဲ႕

တစ္ေယာက္တည္းပဲ စိတ္ကူးယဥ္မယ္

ရန္ဘက္ျခင္း မဟုတ္လို႕

ရင္ဘတ္ျခင္းနီးျပီး

ဓားေရးလည္း တစ္ခါေလးမွ မယွဥ္ခ်င္ဘူး…

ငါက ေအာင္ျမင္မႈကို ဆာေလွာင္သူလည္းမဟုတ္ဘူး

လက္ခုပ္သံၾကားမွာလညး္ မေပ်ာ္ေပြ႕ဘူး

ခ်ီးမြမ္းမႈလညး္ အရသာမခံတတ္ဘူး…

လည္ပင္းေပၚ ဓားေထာက္ရင္ေတာင္

လည္စင္းေပးမိမွာပဲ…

ငါေရးတဲ့စာေတြက စီးခ်င္ထိုးဖို႕မဟုတ္ဘူး

ဓားေရးဝင့္ဖို႕လညး္ မဟုတ္ဘူး

လြတ္လပ္စြာ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ကူးယဥ္ဖို႕…

ဓားလည္း မေသြးဖူးဘူး…

ဓားလည္း မရိွခဲ့ဖူးဘူး…

ကိုယ့္သိုးကိုယ္ေၾကာင္း ကိုယ္သမိုင္းကိုယ္ေရးေပမယ့္

ငါအိပ္ရင္ ေက်ာက္ျဖာတစ္ခ်ပ္ပဲ…

ေဟာၾကည့္! အေရွ႕မိုးေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြညိဳလာျပီ…

က်ဆင္းေနတယ့္ မိုးေရေတြထဲ

ကေလးတစ္ေယာက္လို လြတ္လပ္စြာေျပးထြက္ခဲ့တယ္

ဓားမရိွလုိ႕ မပူရဘူး… သံေခ်းတက္မွာ

မာန္မရိွလို႕ မပူရဘူး… ကဲ့ရဲ႕ခံရမွာ။

ဆား