ေဝးၾကၿပီတည့္၊
သိကားသိေန၊ ေဝဒနာစု၊
သူ႔မွာကိုယ့္မွာ၊ ဘာသာဟန္လုပ္၊
မပူ႐ုပ္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္သည္။

ေနရစ္ေပေတာ့
ႏြမ္းေလ်ာ့႐ိႈက္ငင္၊ ေသာကပင္ပ်ိဳး၊
ရင္မွာဆတ္ဆတ္၊ စိတ္မြန္းက်ပ္ေန၊
ေဝဒနာကို၊ သိပါၾကည့္ပါ၊
လွပ္ဟာမျပ၊ တစ္ဘဝစီ။

ပုထုဇဥ္ေတြ
ရင္ထဲလိႈက္ေႏြး၊ မ်က္လံုးေလးမ်ား၊
တအားေႏွာင္ၫိႈ႕၊ ဝန္းစို႔ရီေဝ၊
သည္မွာစည္းစု၊ ခံစားမႈဈာန္၊
လြန္႔လူးပ်ံျြက၊ ခဏျဖစ္ျဖစ္၊
ပစၥကၡကို ေမ့ထားသည္။

ဦးေႏွာက္ေတြက
ျပၫြႊန္ထိန္းခ်ဳပ္၊ ဟန္ေဆာင္႐ုပ္ေတြ၊
ႏႈတ္ကစည္းေစာင့္၊ တစ္ေထာင့္တစ္ည၊
မေျပာရဦး၊ ႏွလံုးသားက၊
ခဏနိဗၺာန္ ဖန္ဆင္းသည္။ ။

ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း)