မၿပံဳးသာ မရယ္သာ
ရင္မွာ သိုသိပ္ေမာ
ေသာက၏ေျခရာတို႔သည္ လည္းေကာင္း။

မ႐ုန္းသာ မဖယ္သာ
အၾကင္နာယိုဖိတ္ေသာ
ေမာလ်သည့္ ေဝဒနာတို႔သည္ လည္းေကာင္း။

ခ်စ္၏ ၾကင္၏၊ သူမသိေလ၊
ေဝဒနာကို၊ ဘာသာသိုဝွက္၊
တစ္ရက္တစ္ေန႔၊ ေရြ႕ေရြ႕ကုန္ျပန္၊
မနက္ျဖန္ေပါ့၊ ေျပာေတာ့ေျပာမည္၊
ရည္ရြယ္ခဲ့လ်က္၊ ႏႈတ္ကခက္ေတာ့၊
အိပ္မက္ေတြပဲ က်န္တယ္ေလ။

တစ္ခါတစ္ခါ၊
လာေလေခၚယူ၊ အတူေလွ်ာက္စို႔၊
ဟိုအနားမွာ၊ ကဗ်ာပင္ေအာက္၊
ကြန္းတေထာက္ခို၊ ပန္းေကာက္မယ္ေနာ္၊
ေပ်ာ္တယ္မို႔လား၊ ရင္ၾကားမွာေလ၊
ပန္းေတြပိုက္ေပြ႔၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေမြ႕
တစ္ေန႔ကုန္မွ ျပန္ရေအာင္။

ပန္းခင္းေမြ႕ရာ၊ ကဗ်ာႏွင္းဆီ၊
သည္ပန္းေတြၾကား၊ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား႐ံု၊
ႀကိဳးစားေျပာမယ္၊ တကယ္ေတာ့ေလ၊
ေပ်ာ္ပါေစလား၊ ကိုယ့္စကားေၾကာင့္၊
ပန္းမ်ားကိုခြာ၊ သူစိတ္နာလို႔၊
ခမ်ာ ပန္းမုန္းေလမလား။

ပန္းေတြမုန္းယင္၊ လံုးလံုးကိုယ့္ေၾကာင့္၊
စိုးေႏွာင့္ဗ်ာဆူ၊ ကိုယ့္အပူကို၊
သူမသိေစ၊ ေနေတာ့ေနေတာ့၊
စိတ္ကိုေလွ်ာ့မယ္၊ တြယ္တာသမွ်၊
သည္ဘဝေတာ့၊ လနဲ႔ေျမလႊာ၊
ကြာႀကီးကြာစမ္း၊ ကိုယ္ပဲလြမ္းမယ္၊
ပန္းမုန္း လူမုန္း၊ အျဖစ္႐ံႈးရင္၊
ႏွလံုးကြဲၿပီး ေသမွာပဲ။

အခ်စ္ရယ္ ..
တြယ္တာတတ္လို႔၊ အျပစ္ဖို႔ရင္၊
ကိုယ့္အဆိုးပဲရွိေစေတာ့။

မ႐ုန္းသာ မဖယ္သာ
အၾကင္နာယိုဖိတ္ခိုက္ပါတည့္။
မၿပံဳးသာ မရယ္သာ
ရင္မွာ သိုသိပ္လိုက္ပါ၏။ ။

ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း)