တစ္ခ်ိန္မဟုတ္ရင္ တစ္ေနရာမွာ (မ်ားေသာအားျဖင့္ မထင္မွတ္ဆံုး

ကိုယ့္ပစၥဳပၸန္ဟာ သူ႕အစစ္ကို သူ႕အတုနဲ႔လဲၿပီး ထားသြားခဲ့

ခၽြတ္ထားခဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးကပါ ကိုယ့္ကို ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္မွာ

ပခံုးခ်င္း၀င္တိုက္ၿပီး မိုက္ၾကည့္ ၾကည့္သြားတာ

ညေတြမွာ ၿငိမ္ေတာ့မွ ဂယက္ထထိုင္တဲ့အခါ) ဘယ္သူမဆို

သူ႕နည္းသူ႕ဟန္နဲ႔ သူ႕ကိုလံဘတ္ သူျပန္ျဖစ္ရတယ္

ျဖတ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ သမုဒၵရာကို ျပန္ျဖတ္ရ၊ ဆိုပါေတာ့

အေမရိကကိုျပန္႐ွာေဖြရတယ္

အႀကိမ္ႀကိမ္႐ွာေဖြ ေတြ႕ ႐ွိဖူးခဲ့၊ ကမ္းကပ္ခဲ့

အႀကိမ္ႀကိမ္ သိမ္းပိုက္ခဲ့၊ အလံတင္ခဲ့၊ ၿမိဳ႕႐ြာတည္ခဲ့၊

သမိုင္းအထပ္ထပ္ေရးခဲ့၊ မွတ္တမ္းတင္ဓာတ္ပံုေတြ၊

ဗီဒီယိုေတြ ႐ိုက္ခဲ့ေပမယ့္လည္း

ျပန္႐ွာေဖြရတယ္၊ တစ္ခါျပန္႐ွာေဖြရတုိင္း

အေမရိကဟာတစ္မ်ိဳးေျပာင္း၊ လမ္းေၾကာင္းဟာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္

တစ္ေခါက္တုန္းကဆို ယခင္႐ွိေနေသးတဲ့ ကိုလံဘတ္ကို

တစ္ခါျပန္ေရာက္လာတဲ့ ကိုလံဘတ္က

စိတ္မ႐ွည္သလို မယံုသကၤာၾကည့္လို႔

သီဟိုဠ္ကၽြန္းသားျဖစ္လိုက္၊ ဂ်ာမန္တိုက္သားျဖစ္လိုက္နဲ႔

ကိုလံဘတ္ဟာ တစ္ခါမွ မသင္ယူခဲ့တဲ့ ဘာသာစကားေတြ ေျပာလိုေျပာ

သူ႕မိခင္ဘာသာစကားနဲ႔ သူ႕ဖခင္ဘာသာစကားကို ေမ့လိုေမ့

လိင္အဂၤ ါ မသဲကြဲတာလည္း ထမင္းစားေရေသာက္လို ႀကံဳရင္ႀကံဳရ

သူ႕ေျမပံုေပၚမွာ အရပ္ေဒသေတြ ေပၚလာလိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္

သူ႕အေ၀းၾကည့္မွန္ေျပာင္းထဲမွာ

ပင္လယ္ဟာ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းနဲ႔ ကန္႔လန္႔ျဖတ္လိုျဖတ္

အေ၀းက ေနလံုးကို ျမင္လိုက္ အနီးကပ္ သူ႕မ်က္လံုး သူျမင္လိုက္

သူ႕နာမည္ သူမမွတ္မိေအာင္ ႐ူးသြပ္လိုက္

တစ္ေယာက္စီရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆိပ္ကမ္းမွာ

တစ္ေယာက္စီရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ေၾကကြဲသေဘၤာဟာ

လာလာနစ္ျမဳပ္တာ သေဘၤာသားရဲ႕ ထံုးစံပဲ

ဒါကို ကိုလံဘတ္သိတယ္

ဒါေပမယ့္ ကိုလံဘတ္ရဲ႕ အေသြးအသားထဲမွာ

ပင္လယ္ရဲ႕ မာယာဟာ ပထမအေသြးအသားပဲ

ဘယ္သူမဆိုႀကံဳရတတ္တယ္

ပင္လယ္ဟာ ေၾကာင္ကေလးလို အိပ္ေနၿပီး

ေကာင္းကင္ဟာ သူ႕ကိုယ္သူ စမ္းေရထဲငံု႔ၾကည့္သလို

ၾကည္လင္တာမွ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ကိုျဖစ္တဲ့အခါမွာ

လာပါၿပီေလ အေ၀းက အမႈံကေလး၊ အစက္ကေလး

ဦးပိုင္းမွာ ကိုလံဘတ္ခါးေထာက္ရပ္ေနတာ ပါမွပါပါ့မလားလို႔

ကမ္းစပ္မွာ ရပ္ေနတဲ့ ကိုလံဘတ္က ခါးေထာက္ၾကည့္လို႔။  ။

(ေတးကဗ်ာ၊ ဇြန္ ၂၀၀၄)