သက္ျပင္းေျခာက္တစ္ခု လွလွပပ အသက္၀င္လာမွ

ခံစားမႈဆိုတာကို တြင္တြင္ေျပာလာၾကေတာ့တယ္ …

ငါကိုင္ထားတဲ့ နင့္လက္က အလွျပင္ထားတဲ့ သက္ျပင္းတစ္ခုမဟုတ္လား …

အလားတူ …

နင္ကိုင္ထားတဲ့ ငါ့လက္က စကားႀကီးစကားက်ယ္ေျပာတတ္တဲ့

သက္ျပင္းတစ္ခုမဟုတ္လား …

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေ၀းသြားမွ ပီပီျပင္ျပင္လြမ္းေနလုိက္ၾကတာ …

အခုမွေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး … ေျခပစ္လက္ပစ္ အသည္းကြဲလုိက္ၾကရံုေပါ့ …

တဆိတ္ေလာက္ …

ဘာကိုမွ မေျပာေတာ့တာဟာ ရင္ဘတ္ထဲမွာ မရွိေတာ့လို႔ မဟုတ္ဘူးလား …

ျမင္ေန ေတြ႔ေန ၾကားေနလည္း ႏႈတ္ေတာင္မဆက္ၾကေတာ့ရင္

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေ၀းၾကတာပဲ …

လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာပါရေစ …

အသည္းကြဲတယ္ … ဆိုတာ အေအးမိဖ်ားတာနဲ႔ အတူတူပဲ …

ဖ်ားတာ ျပင္းရင္ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ေျပာစရာစကား ကုန္းေကာက္စရာမရွိဘူး …

ထမင္းစားေရေသာက္ဖ်ားတာေလာက္ဆိုရင္ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ ေျပာေနလိမ့္မယ္ …

နင့္လက္ကို လြမ္းလို႔ …

နင့္ႏႈတ္ခမ္းကို လြမ္းလို႔ …

နင့္အနမ္းကို လြမ္းလို႔ …

နင့္စကားကို လြမ္းလို႔ … ငါ့မွာ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေတြ တက္က်မ္းေတြေတာင္

အဘိုးေခၚေလာက္ရမယ္ … ထူပံုက လူပံုက် တဲ့ အထိပါပဲ …

ဒီေတာ့ အမွန္တိုင္း ေျပာရင္ နင့္ကိုငါ သိပ္မခ်စ္ခဲ့ဘူး … နဲ႔ တူတယ္ …

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေ၀းၿပီးကတည္းက မ်က္ရည္ေတြ လွ်ံက်တာ ေသာက္ေသာက္လဲပဲ …

မွတ္မွတ္ရရေျပာရမယ္ ဆို ဘာကိုမွ မမွတ္မိေတာ့တာတစ္ခုပဲ …

ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးဖြင့္တိုင္းလည္း စေနညေန ဇာတ္ထုတ္နဲ႔ တြဲေပးရတယ္ …

အခုေတာ့ကြာ …

တနဂၤေႏြညေတြ ပက္လက္လူးလို႔ …

လိပ္ျပာသန္႔တဲ့ ညေနေတြေတာင္ ပိုပိုမိုက္ေမွာင္လာသလိုပဲ …

ငါဟာေလ စေနညေနကို မွီေက်ာထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုပဲ …