“က်ား” မီးၿခစ္ကို
တအားႀကီးဖိၿခစ္ပစ္လိုက္တယ္
လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲက
ကမၻာႀကီးကို
ငါ စိတ္သိပ္မေတြ႔ဘူး။

သတိထားႀက
ထမင္းပန္းကန္ထဲက အမွန္တရား
ငါ စားပစ္လိုက္ၿပီ။

တစ္ၿခမ္းက မွည့္ရႊမ္းအရသာရွိၿပီး
တစ္ၿခမ္းကစိမ္းေနေသးတဲ့ ကမၻာႀကီးဟာ
ငါပံုႀကမ္းေလာင္းထားတဲ့ ပန္းပုရုပ္ကေလးေပါ့။

ဝိညာဥ္ေတြကို ဖိနပ္လုပ္ၿပီး စီးပစ္မယ္
လူေတြမ်က္ႏွာေပၚက
ကမၻာႀကီးကို ငါမယံုဘူး။

အငမ္းမရေသာက္ၿခင္းမ်ိဴးနဲ႔
လမင္းကို ငါေသာက္ပစ္လိုက္ၿပီ
ေတးဂီတအားလံုးကို ငါေသာက္ပစ္လိုက္ၿပီ
မုန္းတိုင္းေတြကို ငါေသာက္ပစ္လိုက္ၿပီ
ကမၻာႀကီးကိုလဲ ငါေသာက္ပစ္လိုက္ၿပီ
ေလထဲမွာ
ကဗ်ာဆန္ဆန္ဝဲေနတဲ့
ဗန္ဒါရြက္ေတြကိုလဲ ငါေသာက္ပစ္လိုက္ၿပီေပါ့။
ေဟာဟိုက
ခံုဖိနပ္တခြပ္ခြပ္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာတာ
ငါ့ အာရံုေပါ့။
ေတြ႔လား
အပင္ေပၚမွာ ညြတ္ေနေအာင္သီးေနတဲ့
ဝင္းဖန္႔ဖန္႔လိေမၼာ္သီးေတြကလဲ
ငါ့ အာရံုေပါ့။
ဟိုကတီၱပါ ၿမက္ခင္းေလးရယ္
ဟိုေကာင္မေလးဆိုးထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီးရယ္
ငါ့ အာရံုေတြေပါ့။

ငါ.. ငါ့လက္ထဲမွာ
ငါ့ဘဝေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားၿပီး
ငါ…
ဦးေႏွာက္အားထြက္ခဲ့ၿပီ
ႏွလံုးသားအိမ္ကထြက္ခဲ့ၿပီ
အာရံု ကဖီး ကထြက္ခဲ့ၿပီ
အခ်စ္ေရ
ႏွလံုးသားကိုေလ
ထဘီအဆင္လွလွေလးယက္ေပးမယ္
ေလာကဓံတရားေတြကိုေတာ့
ဖန္ခြက္ထဲမွာ အရက္နဲ႔ေရာၿပီး
“ကိုကို”ေမာ့ထည္႔လိုက္ၿပီကြာ ။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္