ေ၀ဒနာလူ

ေဆြးေၿမ႕မွဳေတြလွ်ပ္ထၿပီး

အလြမ္းမ်ားစြာစိန္စီထားတဲ့

ေန႕တစ္ေန႕ေလးပါပဲ…

မင္းခ်န္၇စ္ခဲ့တဲ့အမွတ္တရမ်ားဟာလည္း

ငါ့အေသြးအသားထဲမွာ

ၿပန္႕ႏွံ႕ေနခဲ့ၿပီ…

ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ေဆးၿပင္းလိပ္ကို

အဆံုးထိေအာင္

ဖြာရွိဳက္မိေလရဲ႕…

တို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ

သံေယာဇဥ္စိုက္ပ်ိဳးေရးမွာ

ေအာင္ၿမင္ခဲ့ႀကသူေတြလား

ဇာတ္သိမ္းမလွတဲ့ၿပဇာတ္အတြက္

တင္ႀကိဳေလ့က်င့္ေနတာလား…

ဒါမွမဟုတ္

တို႕ႏွစ္ေယာက္ဘ၀ဟာ

မ်ဥ္းၿပိဳင္းႏွစ္ေႀကာင္းေပၚက

တြဲလက္ေတြလား…

ဘာလိုလိုနဲ႕

ငါသက္ၿပင္းေတြေတာင္

အႀကိမ္ႀကိမ္ခ်မိေနၿပီ…

ေနာက္ဆံုးေတာ့

မင္းလည္းေလာဘေဒါသေတြရဲ႕

ထုတ္ကုန္တစ္မ်ိဳးၿဖစ္လာမယ္…

နာရီမွန္မွန္ႀကည့္မယ္…

ဟန္းဖုန္းတစ္လံုးနဲ႕အလုပ္ရွဳတ္မယ္…

ဘ၀ကိုအရွိအတိုင္းလက္ခံမယ္…

စိတ္ကူးယဥ္မွဳေတြအေငြ႕ပ်ံကုန္ေတာ့မွာေပါ့…

ငါကေတာ့အခုအခ်ိန္အထိ

အခ်စ္ဆိုတာကိုနားမလည္ေသးတဲ႔

အညတရကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္…

ႏွလံုးသားကမြေနေတာ့

အနာရတာလြယ္မယ္…

သစၥာတရားကိုေရွ့တန္းတင္ၿပီး

ငါ့အခ်စ္ကိုသို၀ွက္ထားဦးမယ္…

ၿပီးရင္ပန္ဆင္သူကိုေစာင့္ေနတဲ့

ငါ့ပန္းေလးေတြအေႀကာင္း

ဖြဲ႕ႏြဲ႕ခ်င္ေသးတယ္…

လြန္ခ့ဲတဲ့မိုးရာသီဟာ

ပံုစံမက်လွတဲ့့

မင္းရယ္သံေတြနဲ႔လြမ္းရံုထားတဲ႔

အေမ့ခံထီးေလးလိုပါပဲ

အူေႀကာင္ေႀကာင္နဲ႕ေပါ့…

ေနာင္မိုးရာသီေရာက္ရင္ေတာ့

ဒီကဗ်ာဟာလူတစ္ဦးအတြက္

လွပေနဦးမွာပါ……..။      ။

                                                          လြန္းရေနာင္