ေရႊႊႊရည္စိမ္ ခံစားခ်က္မ်ား

ဒီလို ႏွင့္ စာေမးပဲြ မ်ား ေအာင္ကာ ဘဲြ ့ယူမည့္ အခ်ိန္သို ့ေရာက္လာပါေတာ့သည္။

လူသားတစ္ဦးအတြက္ တကၠသိုလ္ မွ ေပးေသာ ဘဲြ ့ကို ယူရမည့္အခ်ိန္သည္ ထုိသူ၏ ဘ၀တြင္ အေရးအႀကီးဆံုးႏွင့္ အေပ်ာ္ဆံုး ေန ့တစ္ေန ့ၿဖစ္မွာမလဲြပင္။

ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း မိမိအား ေခတ္ပညာတတ္ တစ္ဦးအၿဖစ္ အသိမွတ္ၿပဳေပးမည့္ ဘဲြ ့ဆုိေသာ လက္မွတ္ႀကီးကို အလြန္တန္ဖုိးထားခ်င္ပါသည္။ လြန္စြာၿမတ္ႏုိးခ်င္ပါသည္။ လြန္စြာမွပင္ ဂုဏ္ယူခ်င္ပါသည္။

ငါ သည္ B.A (Englsih) ဟုဆုိေသာ အဂၤလိပ္စာ ဘဲြ ့ႀကီးကို လက္၀ယ္ပုိင္ပုိင္ရသူ အၿဖစ္ လူပံုအလယ္တြင္ လက္မေထာင္ကာ ေမာက္ႀကြားခ်င္ပါသည္။

သို ့ေသာ္… ယခုေတာ့..

ဤဘဲြ ့ကို မည္သို ့မည္ပံု ရယူခဲ့သည္ကို မိမိကုိယ္သာ မိမိအသိဆံုးၿဖစ္ပါသည္။ ရသည့္ဘဲြ ့ႏွင့္ ထုိက္သင့္ေသာ အရည္အခ်င္းမရွိသည့္ အတြက္လည္း လြန္စြာမွပင္ အားငယ္မိပါသည္။

အဂၤလိပ္စာ ႏွင့္ ဘြဲ ့ရခဲ့ေသာ္လည္း . News Week, Times အစရွိသည့္ အဂၤလိပ္စာေစာင္ ၊ မဂၢဇင္း မ်ားထဲမွ သံုးေႀကာင္းမွ်ေသာ အဂၤလိပ္စာကိုပင္ ေရေရလည္လည္ သေဘာေပါက္ေအာင္ မဖတ္ႏုိင္ေပ။

သင္ခဲ့ရေသာ သင္ခန္းစာ ထဲမွ ရွိတ္စပီးယားသည္ မည္သည့္ႏုိင္ငံမွ စာေရးဆရာၿဖစ္ေႀကာင္းကိုပင္ မသိလုိက္ေခ်။

ထုိ ့ေႀကာင့္ . ရသည့္ဘဲြ ့ကိုလည္း ေရႊရည္စိမ္ ဘဲြ ့ႀကီး ဟု ဆုလွ်င္ မွားအံ့မထင္

အဘယ္ေႀကာင့္နည္း။

အေၿဖကရွင္းပါသည္။ လြတ္လပ္ေသာ ၿမန္မာႏုိင္ငံႀကီးတြင္ . စာေမးပဲြ မ်ားကိုလည္း လြတ္လပ္စြာပင္ ႀကည့္ရွူ ကူးယူခြင့္ ရခဲ့သည့္ အတြက္ မည္သည့္ သင္ခန္းစာ မွ် ေက်ညက္ရန္မလို ။

 

(( မွတ္ခ်က္ .. တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အားလံုးကို မဆိုလုိေပ။

သို ့ေသာ္ . ကြ်န္ေတာ့္ ၿဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ တကၠသိုလ္အေတြ ့အႀကံဳသည္ ႀကိမ္ေၿပာလွ်င္ပင္ ယံုႏုိင္ဖြယ္ မရွိေသာ အေၿခအေန တစ္ရပ္ၿဖစ္ခဲ့ေခ်ၿပီတကား ။))

 

 

ဘဲြ ့ႏွင္း သဘင္ ခန္းမ ထဲက လူငယ္ေၿခက် တစ္ဦး

ကြ်န္ေတာ့္အၿမင္အရ ဘဲြ ့ႏွင္းသဘင္ အခမး္အနားသုိ ့တက္ေရာက္လာေသာ ဘဲြ ့ယူ ေမာင္ မယ္ မ်ားသည္ အဆုိပါ ဘဲြ ့လက္မွတ္ထက္ မိမိတို ့ဘဲြ ့ ၀တ္စံုၿဖင့္ မည္သုိ ့အလွဆံုးၿဖစ္ေအာင္ ၿပင္ဆင္ႀကမည္ ကိုသာ စိတ္ေစာေနႀကသည္။

သစ္ပုတ္ပင္ ေရွ ့ ႏွင့္ ဘဲြ ့ႏွင္းသဘင္ ခန္းမႀကီးကို ေနာက္ခံထားကာ ရုိက္လုိက္ေသာ အလွရုိက္ေသာ ဓာတ္ပံု သည္သာ ဘဲြ ့ယူ ေမာင္မယ္ တုိ ့အတြက္ အေရးတႀကီး အလုပ္ လုိ ပင္ၿဖစ္ေနပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ အဆုိပါ ဘဲြ ့ကို ယူဖုိ ့ရန္ အနည္းငယ္တြန္ ့ဆုတ္မိပါသည္။ သို ့ေသာ္ . ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူ ေၿဖႀကေသာ အားလံုးေသာ ေက်ာငး္သား ေက်ာငး္သူ မ်ားကေတာ့ ဓာတ္ပံုမ်ား တဖ်တ္ဖ်တ္ရုိက္ရင္ ေပ်ာ္ရႊင္မဆံုးၿဖစ္ေနႀကသည္။

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အဖုိ ့. ဘဲြ ့ယူသည့္ေန ့ႏွင့္ မဂၤလာေဆာင္သည့္ေန ့သည္ . လြန္စြာမွ အလွၿပင္ေသာ ေန ့ဟု ထင္မိပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေယာက်ား္ေလး ၿဖစ္သည့္အတြက္ ပုဆုိးတစ္ထည္ ၊ ရွပ္အက်ီ ၤ အၿဖဴႏွင့္ ဘဲြ ့၀တ္စံု ၿပည့္စံုေခ်ၿပီ။

မုိးကေတာ့ သူ ့ကိုယ္သူ အလွဆံုးၿဖစ္ေအာင္ . လမး္ထိပ္မွ မိတ္ကပ္ ဆရာႏွင့္ ၿပင္ခဲ့သည္ဟု ဆုိေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ႏွစ္ေယာက္သည္ . ငယ္စဥ္က စိတ္ကူယဥ္ခဲ့ဖူးေသာ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးကို ေနာက္ခံထားကာ
ႏွစ္ေယာက္တဲြ ဓာတ္ပံု မ်ားရုိက္ႀကသည္။ မိဘမ်ားႏွင့္ လည္း တဲြကာ ေပ်ာ္တၿပံဳၿပံဳ ၊ ကင္မရာမ်ားက တဖ်တ္ဖ်တ္ ၊

 

ေအာ္… အဓိပတိလမး္ႀကီး ဆုိတာ ဒီလမး္ပါလား ။ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီး ဆိုတာလည္း ငါ ငယ္ငယ္က အတုိင္းပါပဲလား ။

 

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ . ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့ ငယ္စဥ္ အိပ္မက္ကေလး ၿဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ႀကီးကို ဘဲြ ့ယူတဲ့ ေန ့ေလး

တစ္ေန ့မွာေတာ့ ေရာက္ခြင့္ႀကံဳလုိ ့ပါ၊

မႀကာမီ ဘဲြ ့ႏွင္းသဘင္အခမ္းအနား စတင္ေလၿပိီ။

ခမး္မထဲတြင္ အနက္ေရာင္ ဘဲြ ့၀တ္စံုမ်ားၿဖင့္ နက္ေမွင္စြာ ၊က်က္သေရတင့္စြာ ထုိင္ေနသည့္ ဘဲြ ့ရေမာင္မယ္ မ်ား ကလည္း ၿပည့္သိပ္လ်က္။

ဘဲြ ့ႏွင္းသဘင္ ခမး္မထဲတြင္ ၿမန္မာ့ဆုိင္း၀ုိင္းႀကီးကိုလည္း ေတြ ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္က စိတ္၀င္တစားႀကည့္ေနတံုး ဆုိင္းဆရာမွ သာယာနာေပ်ာ္ဘြယ္ ဆုိင္းသံမ်ားၿဖင့္ အခမ္းအနားကို အသက္သြင္းေလသည္။

ေဘးနားမွ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦး ေၿပာၿပရာတြင္ . ယခုလို ဘဲြ ့ႏွင္းသဘင္အခမး္အနားတြင္ ေရွးရုိးရာအစဥ္အလာအတုိင္း . မွန္ေညာင္သဥၨာ ညီလာပတ္၀န္းၿမိဳင္ . အစခ်ီသည့္ ၀တ္ရံုေတာ္ ႀကိဳးသီခ်င္းကို တီးခတ္ေပးရသည္ဟု သိရပါသည္။ ထုိ အခ်ိန္တြင္ ေမာင္မယ္ မ်ားအားလံုးက တၿပဳိင္နက္ မတ္တပ္ရပ္ရပါသည္။ သက္ဆုိင္ရာ ပါေမာကၡမ်ား ၊ဌာနမွူး ဆရာ ဆရာမ မ်ားကလည္း ၀တ္ရံုႀကီးမ်ားကိုယ္စီၿဖင့္ အသီးသီး ေနရာယူရန္ စင္ၿမင့္ထက္သို ့တက္ေရာက္လာႀကပါသည္။

ထုိ ့ေနာက္ . ႏုိင္ငံေတာ္ သီခ်င္းကို တီးမွူတ္ခ်ိန္တြင္ ခမး္မထဲရွိ အားလံုးေသာ ပရိတ္သတ္မ်ားက မတ္တပ္ရပ္ႀကရပါသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္း တီးမွူတ္ၿခင္းၿပီးေနာက္ အားလံုးၿပန္ထုိင္ႀကပါသည္။

ထုိစဥ္အခ်ိန္အတြင္း ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ ထူးၿခားေသာခံစားမွူ ့တစ္ရပ္ကို ခံစားလုိက္ရပါသည္။

ေအာ္.. ငါ တို ့ရ တဲ့ ဘဲြ ့လက္မွတ္ေတြသာ တကယ့္အရည္အခ်င္း အစစ္အမွန္အတုိင္းဆုိရင္ . ငါ တုိ ့ကို ဒီလုိ ဂုဏ္ၿပဳေနႀကတာေတြဟာ သိပ္ကို သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ၊ အမွန္ကို ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ ေကာင္းေပလိမ့္မည္။

ယခုေတာ့ . ငါတုိ ့ေတြရဲ ့အၿဖစ္ဟာ . အရည္အခ်င္း မရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို . တကယ့္ပညာရွိႀကီးတစ္ဦးပမာ မ်က္စိ စံုမွတ္ၿပီး ၀ုိင္း၀န္းဂုဏ္ၿပဳေနႀကသလုိပါပဲလား။

ကြ်န္ေတာ္သည္ ခမး္မ ထဲတြင္ ထုိင္ေနရေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္ လြန္စြာ မွပင္ သိမ္ငယ္ သလို လို ။ အားငယ္သလိုလုိၿဖစ္လာရပါသည္။

ထုိ ဘဲြ ့ႏွင္းသဘင္ခမ္းမ ႀကီးထဲတြင္ . ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ထက္ ဟုိး ယခင္ အခိ်န္မ်ားက ဘဲြ ့ယူခဲ့ေသာ ပညာရည္ အမွန္ပင္ၿပည့္၀ႀကသည့္

ဘဲြ ့ရေမာင္မယ္ မ်ား က ကြ်န္ေတာ့္ အား အရည္အခ်င္း မရွိပဲႏွင့္ ဘဲြ ့ရခဲ့သည့္ . အေခ်ာင္သမား တစ္ဦးအၿဖစ္ ရယ္သြမ္းေသြးေနႀကမည္မွာ အေသအခ်ာပင္။

 

ပါေမကၡရဲ ့ႀသ၀ါဒ မိန္ ့ခြန္း

 

ေမာင္မယ္တုိ ့.. ဟူ၍ အစခ်ီေသာ ပါေမာကၡ ခ်ဳပ္ ၏ မိန္ ့ခြန္းသံက ကြ်န္ေတာ္၏ အေတြးယဥ္ေႀကာကို ၿဖတ္ေတာက္ပစ္လုိက္သည္။

 

သက္ဆုိင္ရာ စာေမးပဲြကို ေကာင္းစြာ ေအာင္ၿမင္ ေပါက္ေၿမာက္ခဲ့ႀကၿပီးသည္ ဟု သတ္မွတ္ၿခင္းခံရသူကုိ ဘဲြ ့အပ္ႏွင္း ရန္ ဤတကၠသိုလ္ဘဲြ ့ႏွင္းသဘင္ ကို က်င္းပၿခင္းၿဖစ္ေႀကာင္းေၿပာႀကားပါသည္။

 

ဆက္လက္ၿပီး . ဘဲြ ့ယူမည့္သူတုိ ့၏ ထံုးစံအတိုင္း ကတိသစာ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို . ကတိၿပဳရေလသည္။

ပညာေရးအဖဲြ ့က ေထာက္ခံခ်က္ေပးၿပီးေသာ ဘဲြ ့မ်ားကို ေမာင္မယ္ တုိ ့အား အပ္နွင္းလုိက္သည့္ အခ်ိန္က စၿပီး ေန ့စဥ္ ေန ့တုိင္း ေနထုိင္ေၿပာဆုိ မွူ ့တုိ ဤတကၠသိုလ္ဘဲြ ့ရမ်ားႏွင့္ ထုိက္တန္စြာေနထုိင္ေၿပာဆုိပါမည္ ဟု ရုိးသားစြာ ကတိၿပဳပါ ၏ ေလာ။

ေအာ္..ပါေမာကၡ ခ်ဳပ္ႀကီးရယ္… ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ ့စာေမးပဲြေၿဖဆုိခဲ့ပံုေတြကိုသာ သိခဲ့မယ္ ဆုိရင္ . အခုလို အခိ်န္အကုန္ခံၿပီး ကတိေတြဘာေတြ ေတာင္း ေတာ့မွမဟုတ္ဘူးေနာ္ ဟု. ကြ်န္ေတာ္ ၏ စိတ္ထဲတြင္ၿဖစ္ေပၚမိပါသည္။

 

တကယ္ပဲ ရုိးရုိးသားသား မသိတာလား ။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာလား ။

 

တကၠသိုလ္ စာေမးပဲြ ႀကီးကို ကုိယ့္ မ်က္ကြယ္ရာ မွာ ဒီလုိ လက္လြတ္စံပယ္ က်ငး္ပလုိက္ရင္ ဘယ္လို ရလာဒ္ေတြ ၿဖစ္လာမလဲ ဆုိတာ နညး္နညး္ေလးမွ မေတြးႀကည့္ေတာ့ဘူးလား ခင္ဗ်ာ။

 

တကၠသိုလ္ ၀င္းထဲမွာ ေနရာမရွိုလို ့. အဆင္ေၿပတဲ့ေနရာမွာ ၿဖစ္သလုိ က်င္းပလုိက္ရပါတယ္ဆုိတဲ့ ဆင္ေၿခကေတာ့ . . မၿဖစ္သင့္ဘူးလုိ ့ထင္ပါတယ္ ။

ကမၻာေပၚတြင္ . တကၠသိုလ္ႀကီး တစ္ခုမွေပးေသာ ဘဲြ ့တစ္ခုကို ..ဤမွ်ေလာက္ ခပ္လြယ္လြယ္ ခပ္ေပါေပါရေသာ တုိင္းၿပည္သည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ၿမန္မာၿပည္မွ အပ အၿခားမည္သည့္ ေနရာတြင္ ရႏုိင္ပါအံံ့နည္း။

(တကၠသိုလ္ဘဲြ ့ရ အားလံုးကို မဆုိလုိ ေႀကာင္း အမွန္တကယ္ ပညာရည္ၿပည့္၀ သူတုိ ့က နားလည္သေဘာေပါက္ႀကေပလိမ့္မည္ ။ သို ့ေသာ္ အမ်ားစု ကေတာ့ ခပ္လြယ္လြယ္ပင္ ၿဖစ္သည္)

စင္ေပၚသုိ ့ေၿခတစ္လွမး္ ကုေဋ တစ္သန္း

မႀကာမီ. ပါေမာက ခ်ဳပ္မွ တစ္ဦးဆီကို အစဥ္လုိက္အတုိင္း ဘဲြ ့လက္မွတ္မ်ား ေပးေလသည္။ ဘဲြ ့ယူႀကမည့္ ေမာင္မယ္မ်ားက ခံုနံပါတ္အလုိက္တန္းစီ ႀကရသည္။ ႀသဘာလက္ခုပ္သံမ်ားက ဟုိ တစ္ခ်က္ ၊ ဒီတစ္ခ်က္ ႀကားေနရသည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ ယခု လုိ ဘဲြ ့ယူခါနီးတန္းစီလုိက္စဥ္တြင္ ရင္ထဲတြင္ စိတ္မေကာင္းၿခင္းႀကီးစြာ ခံစားရမိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ရရွိမည့္ ဘဲြ ့ႏွင့္ ထုိက္တန္ေသာ ပညာအရည္အခ်င္း ကြ်န္ေတာ့္တြင္မရွိပါ။

ထုိ ့အတူ ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္ အတူ ဘဲြ ့ယူႀကမည့္ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား သည္လည္း ကြ်န္ေတာ့္လုိ ပင္ၿဖစ္ေပမည္။

ဘယ္သူ ့ထံတြင္ တာ၀န္ရွိပါသနည္း။ မည္သူ က ယခုကဲ့သုိ ့တာ၀န္မဲ့ခဲ့ပါသနည္း ။

ေကသရာဇာၿခေသၤ့မင္း ၏ အဆီသည္ သိဂီ ၤေရႊခြက္ႏွင့္သာ ထုိက္တန္ပါသည္။ သို ့ေသာ္ ယခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ထံတြင္ရွိသည့္ ကား ေရႊရည္စိမ္ ဒန္ ဖလား တစ္လံုးသာ။

ဘဲြ ့လက္မွတ္ ရယူရမည့္ အစဥ္လုိက္သည္ တၿဖည္းၿဖည္းႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ အလွည့္သို ့ေရာက္လာသည။္

ကြ်န္ေတာ္သည္ ဘဲြ ့ႏွင္းသဘင္ စင္ၿမင့္ထက္သို ့မ၀ံ့မရဲ လွမး္တက္လုိက္သည္။ ေၿခလွမး္တုိ ့သည္ ယုိင္နဲ ့ေနသည္ ။ ခ်ိနဲ ့ေနသည္။ အိေၿႏၵ ဆယ္ကာ လမ္းကို ေလွ်ာက္ရင္း ဘဲြ ့လက္မွတ္ေပးသည့္ ပါေမာက ႀကီးဆီသို ့လက္ႏွစ္ဘက္ကို ကမ္းေပးလုိက္သည္။ ပါေမာကၡ ႀကီးက ၿပံဳးရႊင္စြာပင္ ႀကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ လက္ထဲသို ့ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မထိုက္တန္သည့္ ဘဲြ ့လက္မွတ္ႀကီးကို ယံုႀကည္စြာပင္ ေပးအပ္လုိက္သည္။

 

ကင္မရာ ရွက္တာ မီးအလင္းေရာင္တုိ ့ ဖ်က္ ကနဲ အမိအရ လွမး္ရုိက္လုိက္သည္။ ထုိစဥ္ အတြင္းေထာင့္ ခပ္က်က် ဆီမွ လက္ခုပ္သံတခ်ိဳ ့ထြက္ေပၚလာသည္ ။ စင္ၿမင့္ေအာက္မွ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ ့က ၿပံဳရယ္ကာ ေငးႀကည့္ေနႀကသည္။

ထုိ . ကင္မရာ မီးအလင္းေရာင္မ်ား ၊ လက္ခုပ္သံမ်ား ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ၏ အၿပံဳး မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ့္ အား ေလွာင္ေၿပာင္ေနသလုိ ခံစားရပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ စင္ေအာက္သို ့ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ဘဲြ ့လက္မွတ္ ႀကီးကို အလ်င္အၿမန္ဖြင့္ႀကည့္မိပါသည္။

 

သုိ ့ေသာ္ . ကြ်န္ေတာ္ ၿမင္လုိက္ရေသာအရာသည္ ရင္ထဲတြင္ ဒိတ္ ခနဲ ၊ မ်က္လံုးထဲတြင္ ၿပာ ကနဲ ၿဖစ္သြားေစသည္။

 

ငါးရာတန္ အသစ္ တစ္ရြက္ ။

 

ဘဲြ ့လက္မွတ္ စာအိတ္္ ေအာက္ဆီမွ ေလ်ာ ခနဲ ထြက္လာသည္။ ကတုန္ကယင္ႏွင့္ ပုိက္ဆံကို ႀကည့္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္အား အခ်ိဳ ့က အထူးအဆန္း သဖြယ္ ႀကည့္ေနႀကသည္။
 

ထုိ ့ေနာက္ကြ်န္ေတာ္ အေသအခ်ာ ၿပန္လည္ စဥ္းစား လုိက္သည္တြင္ . ဓာတ္ပံုဖုိးေငြမ်ား ေပးရန္ ဟု ရည္ရြယ္ကာ လက္ထဲတြင္ ကိုင္မွန္းမသိကိုင္လာမိေသာ ပုိက္ဆံ တစ္ရြက္သာၿဖစ္ပါသည္။ ေအာ္..ေတာ္ပါေသးရဲ ့ဟု သက္ၿပင္းခ်လုိက္မိသည္။

 

သို ့ေသာ ္ကြ်န္ေတာ္သည္.ဤ ဘဲြ ့ႏွင္းသဘင္ ခန္းမႀကီးထဲ၌… ေငြ ငါးရာတန္ တစ္ရြက္ကိုၿမင္ရံုမွ်ၿဖင့္ လိပ္ၿပာလြင့္မတတ ္ေႀကာက္ လန္ ့သြားမိသည္ မွ ကုိယ့္အေႀကာင္းနွင့္ ကုိယ္သာ

ဘဲြ ့လက္မွတ္ႀကီးက ခမး္နားလွေပစြ ။

၀ိဇၨာ ဘဲြ ့ ( အဂၤလိပ္စာ) ဟု ၿမန္မာလုိ ပင္ ပီပီသသ ရွင္းလင္းစြာ ေရးသားထားေသာ ဘဲြ ့လက္မွတ္ႀကီးကို ႀကည့္ကာ ၀မး္သာ ၀မး္နည္းၿဖစ္မိပါသည္။

အႀကင္သူ တစ္ဦးသည္ သူငယ္တန္းမွ တကၠသိုလ္ ေအာင္ၿမင္သည့္ အတြက္ အလိုခ်င္းဆံုး ဆုသည္ ယခု ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲတြင္ရွိသည့္ တကၠသိုလ္ ဘဲြ ့လက္မွတ္ႀကီးပင္ၿဖစ္သည္။

ယခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေခတ္ပညာတတ္တစ္ဦး အၿဖစ္ ေလာကအလယ္တြင္ ရပ္တည္ႏုိင္မည့္ ဘဲြ ့လက္မွတ္ႀကီးကို လက္၀ယ္ပုိင္ပုိင္ ရရွိေခ်ၿပီတကား ။

ထုို ့ေႀကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေပ်ာ္မိပါသည္။

ထုိ ့အတူ . ကြ်န္ေတာ္ သည္ စိတ္ထဲတြင္ ၀မး္နည္းသလိုလုိလည္း ရွိပါသည္။

ယခု ရရွိေသာ ဘဲြ ့လက္မွတ္ကို မည္သို ့မည္ပံုႀကိဳးစား ၍ရရွိခဲ့ပါသနည္း ။ ထုိေမးခြန္းကို ေၿဖရန္ပင္မလုိေလာက္ေအာင္ ရွင္းလင္းလွပါသည္။

၄င္း ဘဲြ ့ႏွင့္ ထုိက္တန္ေသာ အသိပညာ ၊ အတတ္ ပညာ မ်ားသည္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ ထံတြင္ နတိၱ ပါတကား။

အကယ္၍ မ်ား ကြ်န္ေတာ္တုိ ့၏ ၿဖစ္ေႀကာင္းကုန္စင္ကို ယခု စင္ၿမင့္ထက္မွ ပါေမာကႀကီးမ်ားက သိလွ်င္ ၀ိဇၨာ ဘဲြ ့ ( အဂၤလိပ္စာ) ဟူေသာေနရာတြင္ (( အကူး ၀ိဇၨာ )) ဟူေသာ စကားရပ္ႀကီးကို ေၿပာင္းလဲ လုိက္မည္မွာအေသအခ်ာပင္။

 

ကြ်န္ေတာ္သည္ ဘဲြ ့ရေသာ္လည္း ပညာ မတတ္ခဲ့ပါ။

 

ကြ်န္ေတာသည္ စာေမးပဲြ ေအာင္ေသာ္လည္း . သင္ခန္းစာ မ်ား အမွန္တကယ္ မေႀကညက္ခဲ့ပါ။

 

 

ကြ်န္ေတာ့္ လုိ ပင္ . ရာႏွင့္ခ်ီေသာ အဂၤလိပ္စာ အေ၀းသင္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ဘဲြ ့ရေသာ္လည္း ပညာကို အမွန္တကယ္တတ္ေၿမာက္ၿခင္းမရွိသူမ်ား ၿဖစ္ပါသည္။

 

ကြ်န္ေတာ္ တုိ ့ ၿမန္မာႏုိင္ငံရွိ အၿခားေသာ တကၠသိုလ္မ်ား၏ ပညာေရးစနစ္သည္ ဤကဲ့သို ့မၿဖစ္ပါေစႏွင့္ ဟု ဆုေတာင္ရံုမွတပါ..အၿခားဘာမ်ာတတ္ႏုိင္ႀကမည္နည္။
 

ဘဲြ ့ႏွင္းသဘင္ ခန္းမထဲမွ ထြက္လာၿပီးကြ်န္ေတာ္သည္ မုိး တုိ ့မိသားစုကို ႏွူတ္ဆက္ကာ အိမ္သို ့ၿပန္လာခဲ့ပါသည္။

 

(((

သင္တုနး္က ေတာ့ သင္လုိက္ရတဲ့ ပညာေတြ ..

ကမၻာေၿမကို အုပ္စုိးဖုိ ့မေနာက္က်ေသး

ကိုယ္ ဘဲြ ့ရေတာ့ . ရွာထားခဲ့တဲ့ ဒီ အတတ္ ေတြ .

အသံုး၀င္ ေပမဲ ့.. ဘယ္သူမွ မသံုးေပ

အေတာင္လည္း ၿပည့္ၿပီးကာမွ . ေကာင္းကင္ပ်ံ ဆင္မရလို ့

မပ်ံႏုိင္တဲ့ ဌက္ကေလး လုိ

တုိ ့မ်ားရဲ ့ဘ၀ ဟာေလ . တကယ့္ လူမွန္ ေနရာ မရွိတဲ ့

ေခတ္ လူငယ္ ေၿခက် ေတြ ))

 

တေခတ္တခါက လြန္စြာ ေအာင္ၿမင္ခဲ့သည့္ ေတးသံရွင္ မြန္းေအာင္ ၏ လူငယ္ေၿခက် သီခ်င္း ၿဖစ္ပါသည္။

 

MP 3 format : http://www.mediafire.com/?18xn0jmbydkd9d8

 

ကြ်န္ေတာ္သည္ သီခ်င္းေလးကို အသည္းထဲ စဲြ ေအာင္ မွတ္သားထားလုိက္သည္။ ေခတ္လူငယ္ ေၿခက် ေတြ ဆုိေသာ စကားရပ္သည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေတြကို ရည္ညြန္းေလေရာ့သလား။

ဘဲြ ့ရ ပညာမတတ္တို ့ရဲ ့ေခတ္
 

လူေတြ ကေတာ့ ေၿပာႀကသည္ ဘဲြ ့ရလွ်င္ ဘာေတြမ်ားထူးမည္နည္း။ တခ်ဳိ ့လခစား အလုပ္မ်ားသည္ ဘဲြ ့ရ ပညာတတ္မ်ားကိုသာဦးစားေပးသည္။ ထုိအလုပ္မ်ားတြင္လည္း အသံုး၀င္ေပမည္။

သို ့ေသာ္ . ဘဲြ ့မရဘဲ . အလုပ္ၿဖစ္ေနသူေတြလည္း ဒု ႏွင့္ ေဒး …

တခ်ိဳ ့ကေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ လွ်င္ ကိုယ့္နာမည္ ၏ ေနာက္တြင္ ရရွိထားေသာ ဘဲြ ့မ်ားကို တသီတတန္းႀကီးထည့္လုိ ့ေတာ့ရသည္ ဟု ဆုိသည္။ အၿမီးရွည္ တာေပါ့ ဟု ေၿပာသည္။

ဒီလို ဆုိလွ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ရထားေသာ ဘဲြ ့သည္လည္း ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာေတာ့ အသုံး၀င္ ေပလိမ့္မည္။ သို ့ေသာ္ အေႀကာင္းသိ သူေတြကေတာ့ . တိတ္တိတ္ႀကိတ္ကာ ရယ္သြမ္းေသြးႀကေပလိမ့္မည္။

မိုက္ကရုိ ၊ ဘာဂ်ာ တို ့၏ အားကိုးၿဖင့္ ရလာေသာ ၅၀၀ က်ပ္တန္ ဘဲြ ့ႀကီးဟု ေလွာင္ေၿပာင္မည္ေလာ။

ထုိ ့ေႀကာင့္ ဘဲြ ့ရၿပီးေနာက္ပို္င္းတြင္ . လူေတြက မင္းဘာဘဲြ ့ရထားသလဲ ဟုေမးလုိက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ၿပန္ေၿဖရမွာရွက္လာပါသည္။ အဂၤလိပ္ၿဖင့္ ဘဲြ ့ရထားသည္ဟု ဆုိေသာ္ၿငားလည္း Times မဂၢဇင္းကိုေတာင္ မလွမ္ ႀကည့္ရဲသူအၿဖစ္ ထင္ႀကမည္လား မေၿပာတတ္။

ကြ်န္ေတာ္က ဒီအေႀကာင္းေတြကို သူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္ မုိးကို ေၿပာၿပေသာအခါ . မည္သူကမွ် အေရးမလုပ္ခ်င္ႀက။

ကုိယ့္ ကုသုိလ္ ေကာင္းလုိ ့ဘဲြ ့တစ္ခု ကို မပင္မပန္းပဲႏွင့္ လြယ္လြယ္ရသည္ ဟူ၍ သာ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေတြးကာ ရယ္စရာအၿဖစ္ေၿပာႀကေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ ဘဲြ ့၀တ္စံုၿဖင့္ ရုိက္ထားသည့္ ဓာတ္ပံုႀကီးကို အိမ္ေခါင္းရင္းတြင္ မခ်ိတ္ခ်င္ေပ။ သို ့ေသာ္ မိဘမ်ားက သူ တို ့၏ သားႀကီးအတြက္ ဂုဏ္ယူခ်င္သည္ ဟုဆုိကာ အဆုိပါ ဓာတ္ပံုႀကီးကို တခမး္တနား ခ်ိတ္ဆဲြထားေလသည္။

လုိခ်င္အံုးဟဲ ့.. B.A ဘဲြ ့ႀကီး

ထုိ ည က ကြ်န္ေတာ္သည္ ထူးဆန္းေသာ အိပ္မက္တစ္ခုကိုမက္ေလသည္။ ေဆာင္းတြင္း အိပ္မက္ ဂေယာက္ဂယက္ ဟူသည့္အတုိင္း သဘာ၀ မက် ၊ အစီအစဥ္မက်ေသာ အိပ္မက္ႀကီးကို မက္ေလသည္။

လြန္စြာႀကီးမားလွေသာ SEDONA ဟိုတယ္ႀကီး တြင္ ခမး္နားလွေသာ မဂၤလာေဆာင္ႀကီးကို က်င္းပေလသည္။ အံ့ႀသစရာေကာင္းသည္ က သတုိ ့သား ေမာင္လၿပည့္ ႏွင့္ သတုိ ့သမီး မုိးသီဂီ ၤ တုိ ့၏ မဂၤလာပဲြ ၿဖစ္သည္။

၀တ္ေကာင္းစားလွ မ်ား ၀တ္ဆင္ထားေသာ ဂုဏ္သေရရွိ ဧည့္ပရိသတ္ႀကီးသည္ မဂၤလာခန္းမ အၿပည့္ ႀကြေရာက္ ခ်ီးၿမင့္ႀကသည္။

 

သို ့ေသာ္ အဆုိပါ ဧည့္ပရိသတ္ႀကီးသည္ သတုိ ့သား သတု ိ့သမီး တုိ ့၏ နာမည္မ်ားေရးထုိးထားေသာ မဂၤလာ စင္ၿမင့္ထက္ရွိ ေဖာင္းႀကြနာမည္ စာတန္းႀကီးကို ႀကည့္ကာ တအံ့တႀသၿဖစ္ႀကေလသည္။

အခ်ိဳ ့ကလည္း မ်က္လံုးႀကီးမ်ား ၿပဴးကာ ပါးစပ္ အေဟာငး္သားႏွင့္ႀကက္ေသေသ ေနႀကသည္။

အခ်ိဳ ့ကလည္း မလုပ္သင့္ မလုပ္အပ္သည္ကို လုပ္ထားသၿဖင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ၿဖစ္ေနႀကသည္။

တခ်ဳိဳ ့ကလည္း ဟာ..ခနဲ ဆုိကာ..သတိၱရွိသူ . အမွန္ကို ေဖာ္ထုတ္၀ံ့သူ အၿဖစ္ခ်ီးက်ဴးေလသည္။

ေ၀ဖန္သံမ်ား ၊ ကဲ့ရဲ ့သံမ်ား ။ အံ့ႀသမွင္သက္ေသာ အာေမဋိတ္အသံမ်ား ႀကား၀ယ္ လာသမွ် ဧည့္သည္တုိ ့ကို ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပဳံဳးဧည့္ခံေနႀကသည့္ သတုိ ့သားႏွင့္ သတုိ ့သမီးတုိ ့ကေတာ့မည္သူ ့ကိုမွ် ဂရုမစိုက္ေပ။

ေနာက္ဆံုး.သတို ့သားၿဖစ္သူကြ်န္ေတာ္က.စင္ၿမင့္ထက္ရွိ စာတနး္ႀကီးကို လွမး္ႀကည့္လုိက္မိသည္။
 

 

ထုိ မဂၤလာစင္ၿမင့္ထက္ ရွိ ေဖာင္ႀကြစာလံုးႀကီးမ်ားၿဖင့္ေရးသားထားသည္မွာ ကေတာ့….

ကြ်န္ေတာ္သည္ အဆုိပါ အိပ္မက္မွ ေႀကာက္ လန္ ့တႀကားႏိုးထလုိက္သည္။ ေခြ်းေစးမ်ားကလည္း ရြဲဆုိလ်က္။

ညအိပ္ မီးအလင္းေရာင္မိွန္မိွန္ေအာက္တြင္ ၿမင္လုိက္ရသည္ကား..ေခါင္းရင္းတြင္ ခ်ိတ္ဆဲြထားေသာ ဘဲြ ့ဓာတ္ပံုထဲမွ လၿပည့္သည္ကြ်န္ေတာ့္အား ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး လွမး္ႀကည့္ေနေလေတာ့သတည္း .။။

 

———— ၿပီးပါၿပီ —————–
 

တခါတုန္းက တကၠသိုလ္

ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားေနမည့္

ေမာင္လၿပည့္ (တကၠသိုလ္ ဆယ္ရက္)

၂၇.ေအာက္တုိဘာ.၂၀၁၀

 

 

ဤ ပုိစ့္ကို www.roadtoarabian.blogspot.com တြင္ အၿပည့္အစံု ရွူရန္