အသိေနွာင္းေလျပီ—

          “ညီ” ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း “ ဟန္ေရးညီ” ကၽြန္မေရွ႕မွာငိုေနသည္။သူ႕လက္ထဲမွာလည္းပန္းစည္းၾကီးနဲ႕။ အို လွ လိုက္တဲ့ ခရမ္းေရာင္ပန္းစည္းၾကီး။ဒါ ကၽြန္မခရမ္းေရာင္ၾကိဳက္မွန္းသိလို႕၀ယ္လာတာဆိုတာ ေမးစရာမလို။

          ကၽြန္မသူ႕ကိုေတြ႕ေတာ့ ၀မ္းသာသြားျပီး ႏွလံုးသားေလးက ေႏြးခနဲ။အခုႏွစ္ပိုင္းအတြင္းမွ သူ႕ကိုပိုသတိရေန မိတာဘာေၾကာင့္လဲ။တကယ္ဆို သူဟာ ကၽြန္မနဲ႕ေရျခားေျမျခားမွာရွိေနသူပါ။သူနဲ႕ကၽြန္မဟာ ဘယ္ေလာက္ကြာျခား ေနလဲဆိုရင္ ကမၻာပင္ျခားလို႕။ကၽြန္မတို႕ဆီမွာ ေနသာရင္ သူ႕ဆီမွာလေရာင္ေလး။ကမၻာ႕အေရွ႕နဲ႕အေနာက္။

          သူငယ္ခ်င္း ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုခ်င္ ပိုေနမိသူက ကၽြန္မ။ဒါေပမဲ့ မိန္းကေလးစည္း ဆိုတာရွိေနတာမို႕ ရင္ထဲမွာသာ။သူနဲ႕ကၽြန္မဟာ သူငယ္တန္းတုန္းက ခံုတစ္ခုတည္းထိုင္ခဲ့တဲ့ငယ္သူငယ္ခ်င္း—အလယ္တန္းမွာ တစ္ခန္းတည္းစာျပိဳင္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္း—အထက္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးျပိဳင္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္း။။ေျပာလို႕သာ ေျပာတာပါ—တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာစာေတာ္သူမဟုတ္။ သူ႕ရဲ႕ေဖးမမႈ၊ ဦးေဆာင္မႈ ၊ နဲ႕ အနုိင္မခံလိုစိတ္ထည့္ေပး ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ ကၽြန္မ ဆယ္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူး ၃ခုနဲ႕ေအာင္ခဲ့တာပါ။သူကေတာ့ 6Dနဲ႕ ေဆးေက်ာင္းသားေပါ့။

          မေတြးတတ္ မေခၚတတ္တဲ့ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းမရွိတဲ့ကၽြန္မဟာ သူမပါတဲ့ သူမရွိတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္မွာ ေယာင္နန ေယာင္ခ်ာခ်ာ။အလုပ္ရႈပ္တဲ့ေဆးေက်ာင္းသားၾကီးဟာ ကၽြန္မကိုအရင္လိုအခ်ိန္မေပးနုိင္ ေတာ့ပါ။ျခံခ်င္းလည္းကပ္ေနတာမို႕ သူ႕တို႕ဘက္ေမွ်ာ္ၾကည့္ရတာ ကၽြန္မလည္ပင္းလည္း သစ္ကုလားအုတ္ထက္ ရွည္ေနျပီ။

          မုန္႕စားသြားလည္းသူနဲ႕ —ဟိုသြားလည္းသူ ဒီသြားလည္းသူနဲ႕ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သြားတဲ့ ကၽြန္မဟာ ကေလးတစ္ဦးလိုဘယ္ကစလု႕ိ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့။

          မွတ္မိပါေသးတယ္။တစ္ခါက ကၽြန္မမုန္႕ဟင္းခါးစားတဲ့အခါ ငရုတ္သီးေတြမ်ားမ်ားထည့္မိလုိ႕ ေခါင္းအေခါက္ခံ လိုက္ရျပီး အသစ္တစ္ပြဲနဲ႕ျပီးသြားခဲ့ရတာ။ေယာင္နနကၽြန္မဟာ ေခါင္ရမ္းပန္းကိုပန္လို႕ သူေငါက္တာခံလိုက္ရတာ။ ကၽြန္မအူအတက္ေပါက္တုန္းက ေဆးရံုမွာအနားယူေနတုန္း စာေတြရွင္းျပလိုက္ စြပ္ျပဳတ္တိုက္လိုက္လုပ္ခဲ့တာ။အင္း— ဒါေတြကို ကၽြန္မကသာယာမိန္းေမာခဲ့မိေပမဲ့—-သူကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းညီမေလးတဲ့။

          တစ္ခါတစ္ခါမွာ စာက်က္ရင္းအိပ္ခ်င္လာေတာ့ ဂ်စ္တဲ့ကၽြန္မကို ေခ်ာ့ကာ “လြန္း ညီမ လာ” ေခၚကာ အိမ္ေရွ႕ ကဧကရာဇ္ပင္ေအာက္မွာ ပန္းေကာက္သြားခဲ့တာေတြဟာ သူငယ္ခ်င္းညီမအေပၚထားတဲ့ေမတၱာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြကို မိန္းမသားျဖစ္တဲ့ကၽြန္မအသည္းနွလံုးကရွရွလာခဲ့တာ သူမသိခဲ့ပါ။

          အခုေဆးေက်ာင္းသားျဖစ္လာေတာ့ အသည္းခြဲတဲ့က႑မွာအထူးကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေဆးေက်ာင္းသားသူဟာ ကၽြန္မအသည္းေတြကိုခြဲမွန္းမသိ ခြဲေနတာသူမသိေလေရာ့။ေနာက္ပိုင္းဆို ကၽြန္မေျပာသမွ်ကိုခပ္တည္တည္နဲ႕ အေျဖေတြေပး ေမးခြန္းေတြထုတ္လိုက္တာ—တကယ့္ လူၾကီးလိုလို။ေလးနက္တည္ျငိမ္မႈေတြပိုပိုလာတဲ့သူ ေပါ့ေပါ့ေလးေတြးကာ ေအးေအးေလးေနခ်င္သူကၽြန္မ—။

          “ ရည္းစားေတြဘာေတြမထားေသးနဲ႕ ငယ္ေသးတယ္တဲ့” ဒီလိုေျပာတာ ကၽြန္မဘြဲ႕ယူတဲ့ေန႕က။ ကၽြန္မဘာသာ ဆံုးျဖတ္နုိုင္တဲ့အရြယ္ဆိုတာ သူလည္းအသိ။ဒါကို—။မသိက်ိဳးကၽြံျပဳခံထားရတဲ့ ကၽြန္မမ်က္၀န္းေတြမွ မ်က္ရည္ဥေတြ လိမ့္ဆင္းလာသည္။

          “ ေဟာဗ်ာ ငိုျပန္ျပီတဲ့”အရင္ကမငိုတတ္ေပမဲ့ တကၠသိုလ္တက္သည္ကစလို႕ ကၽြန္မရင္ထဲကအျမဲနာက်င္ ျပီးေႏြးလာတာဘယ္သူမွမသိ။ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွမေပးနုိင္ဘဲ တစ္ခါတစ္ခါ သူကိုျမင္ရင္ကို ငိုခ်င္လာတာ ကၽြန္မ ကိုယ္ကၽြန္မပင္နားမလည္နုိင္။သူေပါင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းမေလးေတြအေၾကာင္း သူေသာက်တဲ့မိနး္မသားပုဂိၢဳလ္ေတြ အေၾကာင္းကို ကၽြန္မအတုယူေစရန္ဆိုကာ အျမဲေျပာေနခဲ့တာသူ။ဒါေပမဲ့ အဲလိုေတြၾကားတိုင္း ၊ ကေလးလုိဂရုစိုက္မႈ ေတြခံရတိုင္း ငိုေနျပန္တာ ကၽြန္မ။

                   သူ ကၽြန္မနဲ႕အေ၀းကိုသြားေတာ့မယ္ဆိုသိတဲ့ေန႕

          “ လြန္း လိမၼာေနာ္—ညီျပန္လာမွာပါ—အဲဒိေတာ့မွ ဧကရာဇ္ပင္ေအာက္မွာအရင္လိုေဆာ့မယ္ေနာ္”ကဲ ၾကည့္ ကၽြန္မကိုကေလးသာသာလိုသာ သေဘာထားသည္။ခြဲခြာခါနီးမွာ မွာၾကားေနပံုက အေဖက သမီးကိုမွာေနသလို။ကၽြန္ မငိုမိျပန္သည္။သူထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မမ်က္ရည္ေတြသုတ္ေပးကာ အျပံဳးနဲ႕ပင္ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။သူစီးသြားတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီး ကကၽြန္မကိုေလွာင္ျပန္သည္။

                   Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

                   ဒီေန႕က် ငိုေနသူက ထူးဆန္းစြာ ကၽြန္မမဟုတ္။ကၽြန္မေပ်ာ္ေနသည္။ဟုတ္သည္ေလ ၄ ၅ႏွစ္ ကြာေ၀းေနတဲ့ သူ ကၽြန္မအနားေရာက္လာတာကိုး။ဒါေတာင္ ခရမ္းေရာင္ပန္းစည္းၾကီးနဲ႕။ခရမ္းေရာင္ဂါ၀န္နဲ႕ကၽြန္မ ကိုေငးလို႕။သူ႕မ်က္၀န္းေတြမွာလည္း အၾကင္နာၾကည့္ေတြနဲ႕။ႏႈတ္ကလည္း

                   “ လြန္း ကို ကိုယ္ခ်စ္ပါတယ္လြန္းရယ္—ဒါ့ေၾကာင့္ လြန္းကို ကေလးေလးလိုယုယခဲ့တာ လြန္းက အထင္မွားခဲ့တာကိုး—လြန္းကိုခ်စ္လြန္းလို႕ လြန္းအတြက္ ကိုယ္နုိင္ငံရပ္ျခားထိပညာေတြသင္ စီးပြားေတြရွာခဲ့တာ မသိေလေရာ့လြန္းရယ္” ကဲ—အဲဒါ သူ႕ႏႈတ္က ေလးေလးနက္နက္ထြက္က်လာတဲ့စကားေတြ။ကၽြန္မဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ေနမလဲဆို ခ်စ္ဖူးသူတိုင္းသိမည္ထင္ပါသည္။ကၽြန္မမွာ ၀မ္းသာမ်က္ရည္ေတြပင္ခိုတြဲလာရသည္။ဒါေပမဲ့

                   သူ ပန္းစည္းကိုကၽြန္မကိုမေပး။သူ—သူတင္လိုက္တာ—သူပန္းစည္းကိုတင္လိုက္တာ—အျဖဴေရာင္ အိမ္တစ္ခုေပၚသို႕။အိမ္ဆိုေပမဲ့ ေသးငယ္တဲ့အိမ္ ကၽြန္မတို႕ခါးသာသာရွိတဲ့အျဖဴေရာင္အိမ္ငယ္တစ္ခု။—ဘုရား ဘုရား ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ အုတ္ဂူတစ္ခု—-။အို!!!!!!

                   ကၽြန္မသိလိုက္ပါျပီ။ ကၽြန္မဟာ ျပီးခဲ့တဲ့ လကပဲ ေသြးကင္ဆာနဲ႕ေသဆံုးခဲ့ျပီးျပီေလ—–အို ကၽြန္မဆက္မေတြးရဲေတာ့ပါ။မေတြးလဲမေတြးခ်င္ေတာ့ပါ။

                   သူ—ကၽြန္မခ်စ္တဲ့သူကေတာ့ သူ႕ကားအနက္ေလးကိုေမာင္းကာ ကၽြန္မကိုေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြား ျပန္သည္။မဆံုေတာ့ေသာခြဲခြာျခင္းဆိုတာဒါမ်ိဳးသာ–။ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္  ကြယ္ေတာ့မည္—ကၽြန္မခႏၵာကိုယ္ ဟာ အမႈန္ေလးေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေနသည္။ေအာ္—-ဘ၀တပါးသို႕ကူးရေတာ့မွာပါလား—–ကၽြန္မခ်စ္ရတဲ့သူကို မခြဲလိုေပမဲ့ ကၽြန္မမွာလြန္ဆန္နုိင္တဲ့အခြင့္မွမရွိတာ။ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မဖတ္လိုက္ရတာက

                   “ လြန္းအိမ္ေမ

                   အသက္ ၂၅ ႏွစ္”

          xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

               (စိတ္ကူးသက္သက္သာ)