(၁)

ေျခာက္ကပ္ကပ္ေန႕ရက္ေတြက ေဆာင္းရာသီကို တိုက္စားသြားသည္။ ပ်ံက်လာသည့္ သစ္ရြက္မ်ားက္ုိ ရြက္ႏုမ်ားက ေငးေမာ၍ တီးတုိးေနၾကသည္။ ပထမသစ္ရြက္ေျပာသည္။

ေအာက္မွာ…ေျခာက္ကပ္လိုက္တာကြာ…

ငါတိုေတြပဲ….လန္းဆန္းမႈရိွတယ္…

ဒုတိယသစ္ရြက္ကဆိုသည္………

ၾကည့္မေနစမ္းပါနဲ႕ကြာ…..စိတ္ညစ္စရာၾကီးေတြ….

တတိယသစ္ရြက္က ေခါင္းေမာ့ကာ….

ဒီေႏြဟာ… ငါတို႕နဲ႕႔ပဲတန္တယ္ဆိုတာ…. ခုေတာ့…

သိေလာက္ပါျပီ

………………..

ေအာက္ဘက္မွ သစ္ရြက္ေျခာက္အိုက စကားတစ္ခြန္းကို ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ႏွင့္လွမ္းဆိုသည္။

တစ္ခ်ိန္ကေတာ့…တို႕လည္း…ဒီလိုပါပဲ…..

ဒါေပမယ့္….ခုကမွ….တို႕ေႏြဆိုတာ…..တေန႕…မင္းတို႕သိမွာပါ….

ထိုအခ်ိန္ေလတစ္ခ်က္က ခပ္ျပင္းျပင္း လႈပ္ရွားသြားသည္။ သစ္ရြက္ေျခာက္မိသားစုက ေလထဲတြင္ ေပ်ာ္ရြင္စြာ ေဆာ့ကစား၍ ေႏြအလွကို တဝၾကီးခံစားသြားၾကသည္။ တို႕လို႕တြဲေလာင္း… သစ္ရြက္ႏုေလးမ်ားက… မွင္သက္ေငးေမာလ်က္….

က်ဆံုးမႈကို လက္သင့္ခံဖို႕ရန္ သင့္ကို ဘဝက ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခု လက္ေဆာင္ေပးလိမ့္မည္။

ထိုစာတန္းေလးအိမ္တြင္ ေတြ႕ရိွရသည့္ေန႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္မွာ ၉၁ ႏွစ္ရိွျပီျဖစ္သည္။ အားအင္မရိွေသာ ေလသံတို႕သည္ အင္အားရိွေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ရြတ္ဆိုရန္ ေစခိုင္းလ်က္ရိွသည္။ ထို႕ေနာက္ ေဆာင္ပုဒ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တုိင္းက် အိမ္သာထဲတြင္ ကပ္ထားေပးသည္။

တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရိွသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားလည္းရိွသည္။ သို႕ေသာ္တခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မိတ္ေဆြေယာင္ေဆာင္ထားၾကသည္။ တခ်ို႕မိတ္ေဆြကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဟူေသာ ေခါင္မိုးေအာက္တြင္ ခိုလႈံခဲ့ၾကသည္။ ဆြဲယူထူမ၍ ပုဒ္မတပ္ၾကမည့္ သူတို႕သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခ်ာက္အတြင္းသို႕ ကန္မခ်ဘဲ ဆင္းခ်င္ေအာင္ ျပုစားတတ္ၾကသည္။

မ်က္ရည္စတစ္ခုသည္… ေဝွ႕ဝဲ၍… နဖူးျပင္ေပၚတက္သြားၾကသည္။ ေလပူတစ္ခ်က္က ဝဲခနဲ… ျပဴတင္းေပါက္တံခါးတစ္ခ်ပ္သည္ မလိုအပ္ဘဲ ပြင့္ဟသြားသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ သစ္ရြက္တို႕သည္ ယိမ္းအက တုိက္လ်က္ရိွသည္။

ေဝွာ……..

မင္း…ကတာ…မွားေနတယ္…ကိုသစ္ရြက္….

ငါမမွားပါဘူး… မင္းမွားတာ… မင္းရဲ႕လက္ေတြသာ… ျငိမ္ေအာင္ထားပါ….

ငါေသခ်ာကျပမယ္…. ကိုသစ္ကိုင္း…

ငါလည္းမမွားဘူး… မင္းလည္းမမွားဘူး… မွားေနတာ….ကိုသစ္ပင္ကြ… ကိုသစ္ပင္

ခင္းဗ်ားၾကီးက…အားစိုက္ျပီးရပ္ေနစမ္းပါ….

အာ!!…ငါလည္း… ၾကိဳးစားရပ္ေနတာပဲ…. ကိုအျမစ္ကမွ… ေကာင္းေကာင္း…

မေနတာ….

ထုိအခါ အျမစ္မွာ သူ႕နာမည္ၾကား၍ အိပ္ေနရာမွ ကေယာင္ကတမ္းႏိုးလာျပီး …….

ေဟ့ေကာင္ေတြ… မင္းတို႕က…. ငါ့ကိုအျပစ္ေျပာေနတာလား….

မင္းတို႕ကသာ…. ေလတိုက္တိုင္း…. ကခ်င္ေနၾကတာကိုး….

ဝုန္း

ေလၾကမ္းတစ္ခု၏ ေျဖရွင္းမႈေအာက္တြင္ သူတို႕အားလံုး လဲျပိဳသြားၾကသည္။ တခိ်ဳ႕က ပန္းပုဆိုင္ ေရာက္သြားၾကသည္။ တခ်ို႕က မီးဖိုေခ်ာင္သို႕ နယ္ႏွင္ဒဏ္ေပးခံလုိက္ရသည္… တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အမိႈက္ပံုသို႕ အလည္ထြက္ခြာသြားၾကသည္။

သို႕ေသာ္ ထိုေန႕မွစ၍… ျပန္လည္ဆံုစည္းၾကျခင္း…မရိွေတာ့ေပ….။

ရွဲ……..ရွဲ…..

ေဗ်ာင္း!!!…..

ပြင္ဟသြားေသာ တံခါးတစ္ခ်က္က ျပန္လည္ပိတ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မႈ ခက္ခဲေသာ မ်က္လံုးတခ်ို႕ နံရံေပၚမွ ဓာတ္ပံုတစ္ခုကို… သုတ္ခ်ီသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ သိုးေယာင္ေဆာင္ထားေသာ ေျမေခြးတစ္အုပ္ကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ေျမေခြးျဖစ္၍ သူတို႕က သိုးျဖစ္ေနၾကသည္။ ဓာတ္ပံုေလးကို ဖံႈသုတ္ေပးရဦးမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို သတိရမိသည္… ဓာတ္ပံုေအာက္တြင္… ယခင္ႏွစ္မ်ားစြာက… စာတန္းအိုကို…ဖတ္မရေတာ့ေသာ္လည္း… အလြတ္ရေနမိသည္…။

ေသအတူ…ရွင္မကြာ… တို႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား…

ခ်လြမ္!!…

ရပ္တန္႕ေနေသာေလက… တစ္ခါျပန္ ေႏွာက္ယွက္လုိက္ၾကျပန္သည္။ ဖန္ခြက္၏ အစအနတခိိ်ဳ႕က အိမ္အျပင္ဘက္သို႕ လြင့္စင္သြားၾကသည္။ တခ်ို႕က ၾကမ္းျပင္တြင္ အိပ္စက္ေနၾကသည္။ တခ်ို႕က… တခိ်ဳ႕က… ။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခဖဝါးတစ္ဖက္သည္ စူးရွေသာ အရသာကို…ခံစားေနမိသည္….

မင္းေျပာေတာ့….ဘယ္ေတာ့မွ မကြဲႏိုင္ဘူးဆို

အာ…. ဒီေလာက္ေလတုိက္ေနမွေတာ့…

ငါတို႕လည္း…. ကြဲမွာေပါ့….

ဖန္ကြဲစေလးမ်ားက ရန္ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဝင္ေရာက္ျဖန္ေျဖရန္ၾကိဳးစားသူႏွင့္ သေဘာထားကြဲလြဲသူတို႕ ၾကားတြင္ ဖန္ခြက္ေလး၏အစသည္… ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည္။

အိမ္အကူေကာင္မေလးက က်ကြဲသြားေသာ ဖန္ကြဲစမ်ားကို တံျမတ္စည္းျဖင့္ လွည္းထုတ္ေနသည္… စိတ္မပါတပါျဖင့္ လွည္းမႈေၾကာင့္ တခ်ို႕တခ်ိဳ႕ေသာ… ဖန္ကြဲစမ်ားသည္ ၾကမ္းျပင္တြင္ အိပ္ေကာင္းလ်က္ ရိွၾကသည္။ ေကာင္မေလး၏မ်က္ႏွာသည္ ယခင္က သူငယ္ခ်င္းေယာင္ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ သြားတူလ်က္ရိွသည္။ လကုန္တာ ၆ ရက္ရိွသြားျပီ…. စာမူအျပီးသတ္၍… လခေပးရဦးမည္…။

ေဝါင္း….ေဝါင္း…

ခြီး… ခြီး….

ဝုန္း….

အေတြးစေလးသည္… ဂဏွာမျငိမ္သက္စြာျဖင့္ အိမ္ေႏွာက္ေဖးသြပ္ေခါင္မိုးေပၚမွ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ရန္ပဲြဆီသို႕ ဦးတည္သြားသည္။ သြပ္ကလည္း… ေဆြးေန၍…. အသံကလညး္… အိုစာလ်က္ရိွသည္။ ကုတ္ျခစ္ရန္ျဖစ္ရန္ မစခင္ ရန္မူစကားမ်ားကို က်ယ္ေလာင္စြာျငီးတြားေနၾကသည္။

မင္းေၾကာင့္ကြ….မင္းေၾကာင့္….. မဟုတ္ရင္…

ငါ… ဒီအိမ္မွာ… အစာဝဝ….စားရတယ္….မင္းေျပာင္းလာလို႕ကြ…

ေတာ္ပါကြာ…သခင္က…. ေခၚရင္ေတာ့ ေနရမွာပဲ….

ဒါေပမယ့္…နင္ကသာ.. အစားၾကီးလို႕…. ခုေတာ့…ငါပါ…ငတ္ျပီ….

ေတာ္ျပီကြာ… မင္းနဲ႕ငါ ရန္ျဖစ္ေနတာမွ… နာဦးမယ္….

အိမ္ေျပာင္းရေအာင္ကြာ…. ဘာမွမစားရမယ့္အတူတူ… သခင္မေခၚႏိုင္ေတာ့ဘူး…

ဘယ္လိုလဲ….

လုပ္ကြ…ခ်….

ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္၍ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ခုနက ဆူညံမႈသည္ ဆိတ္ညံမႈတစ္ခုကို မ်က္လွည့္ျပလုိက္သည္။ ခန္းဆီးလိုက္ကာေလး ပြင့္ဟသြားရာ…. အခန္းတြင္းတြင္ ရွင္းလင္းလ်က္ရိွသည္။ ခုနက အိမ္ေဖာ္မေလးႏွင့္ ထမင္းခ်က္တို႕၏ ေျခရာတုိ႕သည္ အိမ္ေပါက္ဝႏွင့္ ေဝးရာတြင္ စတည္းခ်လ်က္ရွိသည္။ ျပန္လည္ေကာက္ယူရန္ ဆႏၵမရိွ၍…. ေျခရာမ်ားကို ထုိအတိုင္းထားရိွလုိက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ ကုန္လြန္သြားေသာ အခ်ိန္တစ္ခုကို နာရီက အမွီမလိုက္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့ေပ…။ ေျခာက္ျခားဖြယ္…နာရီလက္တံတို႕သည္…..တစ္ခ်က္ျခင္းမွ… တစ္ခ်က္ျခင္း….ေနာက္…. တစ္ခါရပ္လုိက္…

ျပန္လႈပ္လုိက္……ျပန္လႈပ္ရင္းနဲ႕……ေနာက္ဆံုး….ျဖည္းညွင္းစြာ… ဘရိတ္အုပ္သြားၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးေသာ…အားအင္တစ္ခုကို အသံုးခ်၍ လက္တံတစ္ခ်က္ကို လႈပ္ခတ္အျပီးတြင္…. ဓာတ္ခဲတစ္ခုကို…

ဆံုးရံႈးသြားၾကသည္….။

တကယ္ေတာ့…. ငါတို႕ဟာ…. မင္းနဲ႕အတူ… ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ… အတူရိွခဲ့တာပါ….

ဒါေပမယ္….

စကားစက ေခတၱျငိမ္သက္သြားၾကသည္။ နာရီေလးက တစ္ခ်က္ရိႈက္ငိုျပီး… စကားဆက္ရန္… အားယူလုိက္သည္။

ဒါေပမယ့္…. ငါတို႕ဟာ…. မင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ….

နာရီေလး၏ငိုသံႏွင့္ စကားသံတို႕က ေရာေထြးေနၾကသည္။ ရွင္းလင္းမႈမရိွေသာစကားသံကုိ…. နားေထာင္ေပးမည့္ နာရီလက္တံတုိ႕သည္ပင္… ထူဆန္းစြာ မ်က္ရည္က်ေနသည္။

ေနာက္ဆံုး… ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ….မင္းအားအင္ေတြပဲ….

အသံုးခ်မိခဲ့တယ္….

စကားဆက္လက္ေျပာဆုိရန္ ခြန္အားကုန္ခမ္းသြားေၾကာင္း မေျပာဘဲႏွင့္သိလုိက္ၾကသည္။ နာရီေလးက ဒူးေထာက္ခ်၍ ငိုယိုလ်က္ရိွသည္။ နာရီေလးကို လက္တံတို႕က ေဆြးေျမ့စြာၾကည့္၍ ၾကိတ္ငိုၾကသည္။

တကယ္ေတာ့…တကယ္ေတာ့…..

ငါတို႕ေတြဟာ….မင္းေဘးမွာရိွခ်ိန္မွာ….

မိနစ္လက္တံက စကားေျပာရင္း မ်က္ႏွာအုပ္ကာ ထြက္ေျပးသြားသည္။ ငိုတာကို မသိေစခ်င္တာလား…။မငိုဘဲႏွင့္ ဟန္ေဆာင္သြားမႈလား… မကြဲျပားစြာ…. ငိုယိုသြားေသာ္လည္း…. ေသခ်ာတာကသူ… ထြက္ေျပးသြားသည္….စကၠန္႕တံေလးက…စကားလံုးေလးတစ္လံုးျခင္း ရြတ္ဆိုရင္း စကားဆက္သည္။

မင္းေဘးမွာ ရိွခ်ိန္မွာ… လစ္လ်ဴရႈခဲ့မိတယ္ကြာ…. ခု… ခုေတာ့… ငါ… ငါတုိ႕…..

စကၠန္႕တံေလးလဲ အသံမထြက္ေတာ့….။ သူ႕မ်က္ႏွာတစ္ခု လံုးလည္း မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ ခ်ယ္မႈန္းလ်က္ရိွသည္။ သူ၏အသံတို႕သည္ တုန္ရီလ်က္ရိွသည္။ မေနသာ၍ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည့္ နာရီလက္တံက စကားစကို ဆက္လက္ရြတ္ဆိုသြားသည္….

ငါတို႕…အားလံုး… ေနာင္တရပါျပီကြာ….

မင္းရဲ႕ေက်းဇူးေတြ… မင္းရဲ႕ အနစ္နာခံမႈေတြလည္း…. သိခဲ့ပါျပီကြာ…

ထို႕ေနာက္နာရီလက္တံေလးက တစ္ဖက္လွည့္၍ ရယ္ေမာလ်က္ရိွသည္။ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းတို႕က မီးခိုးမ်ား မႈတ္ထုတ္လ်က္… သူ၏လက္ေခ်ာင္းတို႕က သခ်ၤာပုဒ္စာကို အေျဖရွာလ်က္….

စကားသံတို႕သည္….. ကၽြန္ေတာ့္နားထဲသို႕ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေသာ္လည္း… ဦးေဏွာက္က… အဓိပါယ္ေဖာ္ရန္ ေမ့ေနခဲ့သည္….။ ကၽြန္ေတာ့္စ်ာပနတြင္…. ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး အလည္လာၾကသည္။ တခ်ို႕က… ငိုျပၾကသည္။ တခိ်ဳ႕က…. ကူျပၾကသည္… တခိ်ဳ႕ကေတာ့….နံပါတ္ပြတ္လ်က္ရိွသည္…။ တခိ်ဳ႕၏ငိုသံတုိ႕သည္ ေဘးလူကို ေၾကကြဲေစသည္။ ဝမ္းနည္းေစသည္။ စာေပအသိုင္းအဝိုင္းမွ စာေပငိုသံမ်ားလည္း စပြန္ဆာျဖင့္ ၾကားရသည္။သူတို႕တြက္… ေနာင္တဆိုသည္ကုိ… ပံုေဖာ္ ပန္းခ်ီဆြဲရန္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုန္ၾကမ္းတစ္ခုျဖစ္လ်က္ရိွသည္….

ထို႕ေနာက္ စ်ာပနပြဲျပီးဆံုးသြားသည္…………….

……………………………………….

………………………….

(၂)

နိဂံုးတစ္ခု၏ ျပန္လည္စတင္ေသာ နိဒါန္း

ေနာက္တစ္ပါတ္အၾကာတြင္ နာရီလက္တံတို႕ႏွင့္ ရပ္ကြက္တစ္ခုသည္ ျပန္လည္လႈပ္ရွားလ်က္ရိွသည္…ယခင္ကထက္…ရယ္ရယ္ေမာေမာပင္….

ကၽြန္ေတာ့အိမ္ေရွ႕က သစ္အုိပင္ႏွင့္ အိမ္ရိွစာတန္းတို႕ကို အဝတ္အစားအသစ္မ်ား လဲေပးထားသည္။

အိမ္တြင္ အရင္က တန္ဖိုးရိွခဲ့လိမ္မည္ျဖစ္ေသာ ဓာတ္ပံုတစ္ခု အေဝးဆံုးသို႕ ပို႕ေဆာင္ေပးလုိက္သည္။

ဓာတ္ပုံ၏ ေအာက္က ငိုက္ျမည္းလ်က္ရိွေသာ ေဟာင္းေတာင္းေတာင္း စာတန္းေလးကိုေတာ့… စ်ာပနပြဲတစ္ခုလုပ္ေပးလုိက္သည္။

ထုိေနရာတို႕တြင္ စာတန္းတစ္ခုက ျပန္လည္ေနရာယူစိုးမိုးထားသည္။ ထိုေန႕က ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ၉၁ ႏွစ္ျပည့္ေသာ ေမြးေန႕စင္စစ္ျဖစ္ခဲ့သည္။

က်ဆံုးမႈမ်ားစြာက ေအာင္ျမင္မႈကို ဦးတည္ေစသည္။

……………………….

ကၽြန္ေတာ္သည္ အားေပးေသာ ဝွက္ဓားမ်ားစြာကို အထိုးခံခဲ့ရဖူးေပသည္………………

ေမြးေန႕စင္စစ္သည္ အရသာခါးကို ခ်ိဳေစသည္။

ဆား

ည ၁၁း၁၃

၂၈.၂.၂၀၁၁