ကၽြန္မက ေနတ၀တ္ လတ၀တ္နဲ႕ ေကာင္းကင္ပါ ေမာင္

ေမာင္ အျမဲတမ္း ငံု႕ၾကည့္ေနက် ေကာင္းကင္ေပါ့

ေမာင္က ကၽြန္မပါးျပင္ေပၚက စံပယ္တင္မွဲ႕ေလး ျဖစ္ခ်င္တယ္

ကၽြန္မက ေမာင့္ကဗ်ာေတြရဲ့ အျပဳစားခံ နတ္ဆိုးတပါး ျဖစ္ခ်င္တယ္

ကၽြန္မတို႕ ဆႏၵေတြ မျပည့္၀ခဲ့ၾကဘူးေနာ္

ေမာင္ျမတ္ႏိုးတဲ့ မွဲ႕ေလး အပိုင္းပိုင္းခုတ္ျဖတ္ခံလိုက္ရတာ အဲ့ဒီ ေနၾကတ္တဲ့ေန႕ကေပါ့

ကၽြန္မက ေမာင့္အတြက္ မနက္ခင္းတခုစာေတာင္ မထြန္းလင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး မို႕လား ေမာင္

အဲ့ဒါကို အရုဏ္ဦးလို႕ေတာ့ ကၽြန္မ နာမည္ မတပ္ခ်င္ပါဘူး

ကၽြန္မတို႕ အခ်စ္ကို အဓိပၸာယ္ဖြဲ႕ဆိုပံုျခင္း မတူခဲ့ၾကဘူးေနာ္

အခုေတာ့

ဒဏ္ရာျပႆနာ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ကစားသမားလို

အခ်စ္ကို ထမင္းေရပူစည္းအျပင္ကေနပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနခ်င္ေတာ့တယ္

ကၽြန္မ ကိုယ့္အသံကိုယ္ေတာင္ ျပန္မၾကားႏိုင္ေတာ့ဘူး ေမာင္

အလံုပိတ္ေနတဲ့ေတာအုပ္မွာ ကိုယ့္နားရြက္ကို ျပန္ကိုက္ဖို႕ၾကိဳးစားတဲ့ ေျမေခြးလို

မမွီမကမ္းနဲ႕ လွမ္းဖို႕လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး

ေမာင့္လက္ ကၽြန္မဆီ ခဏကမ္းေပးပါေနာ္

ကၽြန္မကလည္း ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္ေနတာေတာင္ ဒီကႏၱာရကို ေမာင္နဲ႕အတူ ျဖတ္ခ်င္ေနတုန္းပဲ

အဲဒီလကို ျမင္သလား ေမာင္

ကိန္းမ်ဥ္းတခုမွာ ေမာင္က အေပါင္းဘက္က ကၽြန္မက အႏႈတ္ဘက္က

ၾကားထဲက လမင္းကိုေတာ့ ကၽြန္မတို႕ ခဏေမ့ထားလိုက္ၾကရေအာင္

အေပါင္းတန္ဖိုးတက္လာဖို႕ ေရွ႕ကိုတိုးတိုးသြားရင္း ကၽြန္မဘ၀ထဲက ဆႏၵအေသေတြ

ႏႈတ္ႏႈတ္သြားလိုက္တာ ဆံုမွတ္ကိုေတာင္ မမွတ္မိေတာ့အထိပဲ

ေမာင္က ကၽြန္မရဲ့ ကံ့ေကာ္ပြင့္ေလးပါ ေမာင္

ရနံ႕ခ်ိဳခ်ိဳေတြနဲ႕ ပြင့္ေ၀ခဲ့သမွ်

တလႊာခ်င္းေၾကြက်ခဲ့တာ အခုဆို

ကၽြန္မရဲ့ကံ့ေကာ္ပင္ေလး ၀ိဥာဥ္ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ျပီ…

မိုးရာသီ ေရာက္လာတာ ေစာလြန္းတယ္ ေမာင္

လျပည့္ညေပါင္းမ်ားစြာကို မိုးေရစက္ေတြထဲ ပစ္ထည့္ထားရတာ

တခါတခါေတာ့ ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလြန္းတယ္

ေမာင့္ေမြးေန႕တိုင္း မိုးရြာတာ ကၽြန္မ မွတ္မိေသးတယ္

ထီးမေဆာင္းတတ္တဲ့ေကာင္မေလးအေၾကာင္းေကာ ေမာင္သတိရပါေသးလား

ကၽြန္မတို႕အတူ မိုးဥတုေပါင္းမ်ားစြာကို စုတ္ျဖဲခဲ့ၾကဖူးတယ္ေနာ္

ေမာင့္ရဲ့ မ်က္ခံုးနက္နက္နဲ႕ေကာင္မေလးေၾကာင့္ ကဗ်ာေတြ စိတ္ရွိလက္ရွိ ေရးႏိုင္ေသးရဲ့လား

ကၽြန္မေပးတဲ့ oxygen နဲ႕ ေမာင္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ အသက္ရွင္သန္ခြင့္ ရမွာပါ

ကၽြန္မကေတာ့ အခုထိ ဖန္လံုအိမ္ထဲမွာ အသားက်ေနတုန္းပဲ

ကၽြန္မတို႕ အတူဆိုဖူးတဲ့ ခ်စ္ျခင္းသံစဥ္ေတြ ေမာင္ တခါတခါမ်ား ညည္းျဖစ္ပါေသးလား

ကၽြန္မ ရိုးရိုးသားသား သိခ်င္ရံုေလးပါ

ကၽြန္မက ကၽြန္မကိုယ္ပိုင္အလင္းနဲ႕ ထြန္းလင္းေတာက္ပခ်င္တယ္

ေမာင္က ေမာင့္အလင္းနဲ႕ ကၽြန္မကို ထြန္းညွိခ်င္ခဲ့သလား  (ကၽြန္မ မသိဘူး)….

ကၽြန္မက ေမာင့္ရဲ့ ျဂိဳဟ္သိမ္ျဂိဳဟ္မႊားတခုပါ ေမာင္

ကၽြန္မေၾကြက်တဲ့လမ္းမွာ လူတခ်ိဳ႕ုေတာင္းဆုျပည့္ေစခ်င္တာ တခုတည္းပါ

ေမာင့္ကမၻာမွာ ကၽြန္မ လံုေလာက္တဲ့ အလင္းကို မရခဲ့ဘူးေလ

ေမာင္မၾကားလိုက္တဲ့စကားေတြ အခု ကၽြန္မ ေအာ္ေျပာေနတယ္

ေမာင္နာဖို႕ေတာင္ စိတ္ရွိပါေတာ့မလား

ေမာင့္ရဲ့သံလုိက္အိမ္ေျမာင္က ကၽြန္မနဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္အရပ္ကိုခ်ည္း ပ်ံသန္းေနတယ္

ေဆာ္လမြန္ငါးတို႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္က်ျပီ ေမာင္

ကၽြန္မဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကို မီးရႈိ႕ပစ္လိုက္တယ္ေမာင္

ႏွင္းေတြ ေကာင္းခ်ီးေပးေနလိုက္ၾကတာ စုန္းတေကာင္ ျပာက်သြားသလိုမ်ိဳး

တကယ္ဆို က်ိန္စာသင့္ခဲ့တာ ကၽြန္မပါ

ေရတြက္ဖို႕ မတတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ခပ္နက္နက္ဒဏ္ရာေတြ

ကၽြန္မေတာ့ အလြမ္းလို႕ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္

ေမာင္ မဲ့ျပံဳးမျပံဳးလိုက္ပါနဲ႕ေနာ္

အရင္ကလိုပဲ ေျမနီလမ္းက ေကြ႕ေကာက္ရွည္လ်ားတုန္းပဲ ေမာင္

လိပ္ျပာေတြလည္း သူတို႕ကိုယ္တိုင္ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္လို႕

ေသာက္သံုးခြင့္ျပဳခဲ့တဲ့ ၀တ္ရည္တို႕ကေတာ့ ေျခကုန္လက္ပန္းနဲ႕

ေနာက္ဆံုးေသာ ဇာတ္ထုတ္ကို မိုးမလင္းခင္ အျပီးကဖို႕ ျပင္ေနၾကတယ္

ျမဴေတြဆိုင္းေနျပီ ေမာင္

ေမာင္ထြက္သြားတဲ့ အရပ္ကို ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ဘူး

အခုေတာ့ အိမ္ျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္မတေယာက္တည္း မိုးခ်ဳပ္ေနခဲ့ျပီ….။