/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Table Normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin:0in;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}

“ေမတၱာျဖင္႔ စီးဆင္းေသာ……………………………………”(အပိုင္းႏွစ္)

 

က်ြန္ေတာ္႔ ဦးေလးအငယ္(ေလးေလးေအး) မိန္းမ “မနီမာ”(အန္တီနီ)က ေခတ္ပညာတတ္တဦးျဖစ္ပါတယ္။

ဒီထက္ပိုေျပာရရင္ေတာ႔ “အန္တီနီ” က ေခတ္မီတယ္ ဘုိဆန္တယ္ဆုိတဲဲ႔ အသုိငး္အ၀ုိငး္မွာၾကီးျပင္းလာသူလဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ႔လဲ သူ႔အေတြးေတြက ျမန္မာမဆန္ဘူးလုိ႔ေျပာရင္လဲရျပန္ပါတယ္။

သူတုိ႔မိသားစုက အေနာက္နုိင္ငံကလာတဲ႔စာအုပ္မ်ားမွာပါတဲ႔အေတြးအေခၚေတြမွ ေခတ္မီတယ္လုိ႔

တစ္ထစ္ခ်မွတ္ယူက်င္႔သုံးၾကပါတယ္။

ဒီလုိမွ ေခတ္နဲ႔အညီရွိတယ္ သစ္လြင္တယ္ လူတန္းေစ႔မွီီတယ္လုိ႔လဲ မွတ္ယူထားၾကသလို

တကယ္လဲလက္ေတြ႔မွာ က်င္႔လဲက်င္႔သုံးၾကပါတယ္။

သူတုိ႔ ဒီလိုေတြးတာ ျပဳမူေနထုိင္တာ မွန္တာ မမွန္တာအပထား က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုပုံစံနဲ႔ေတာ႔ အံမ၀င္တာအမွန္ပါဘဲ။

ျပႆနာစျဖစ္တာကေတာ႔ အစားအေသာက္က စတာပါဘဲ။

ေလးေလးေအးရဲ႕သား “ဖုိးတာ”ေလး အခါလည္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကေပါ႔။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္ကတည္းက အဖြားေၾကြးတဲ့ဖီးၾကမး္ငွက္ေပ်ာသီး မီးဖုတ္ကုိ အျမဲတမ္းစားရပါတယ္။

၀မ္းမွန္တယ္လူနဲ႔တည္႔တယ္ေပ႔ါ။

တစ္ရက္ အဖြားက ကြ်န္ေတာ္႔တုိ႔ကေလးေတြကို ငွက္ေပ်ာသီးမီးဖုတ္ေၾကြးေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ အန္တီနီ

အလုပ္က ျပန္လာတာနဲ႔ဆုံပါတယ္။

အဲလုိစားေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဖုိးတာေလး လက္မွာကလဲ မီးဖုတ္ငွက္ေပ်ာသီးက အခြံကုိ မီးကြ်မ္းထားတဲ႔ မီးခုိး

အမဲေတြကလဲလက္မွာေပ၊စားလက္စ ငွက္ေပ်ာသီးေတြကလဲ ပါးစပ္မွာေပပြလုိ႔ေပါ႔။

အဲဒါလဲျမင္ေရာ အန္တီနီ ေဒါသူပုန္ထပါေတာ႔တယ္။

ကေလးကို ေပပြညစ္ပတ္ေနေအာင္ ဘယ္သူဒါေတြေၾကြးသလဲတုိ႔၊

ငွက္ေပ်ာသီးမီးဖုတ္က မီးေသြးအမဲေတြက ကာဗြန္ေတြ ကေလး ရဲ႕အူ ကိုဒုကၡေပးမွာ ကင္ဆာျဖစ္မွာေပါ႔တုိ႔

ငွက္ေပ်ာသီးေတြစားရင္ ၀မ္းပ်က္ကုန္မွာေပါ႔ တုိဆုိျပီး ကြဳိင္ေတြပူေတာ႔ အဖြားက

“ငါေၾကြးတာပါ” လုိ႔ေျပာလဲမရပါဘူး။

ပြစိပြစိနဲ႔ မျပီးနုိင္မစီးနုိင္ ဆက္ေျပာေနေတာ႔ အဖြား ကလဲ

“ငါ႔သားသမီး ကေမြးထားတဲ႔ သားသမီး ေရာ ငါ႔ေျမးမွန္သမွ် ေရာ တစ္ေယာက္မက်န္ဒီလုိဘဲေၾကြးလာတာဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူးေအးဒါေပမယ္႔ ညည္းမၾကဳိက္ရင္ေနာက္ ငါမေၾကြးဘူး  “လို႔ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အဲဒီည မွာ ဖုိးတာေလး က၀မ္းနည္းနည္းသြားေတာ႔ အန္တီနီက ဆက္ျပီး ပြမ္ဇယားေတြလုပ္ေတာ႔

ေလးေလးေအးတုိ႔လင္မယား သူတုိ႔အခန္းထဲမွာ က်ိတ္က်ိတ္နဲ႔စကားေတြမ်ားၾကပါတယ္။

 

ေနာက္အဖြားက အစားအေသာက္နဲ႔ပါတ္သက္လုိ႔ အိမ္မွာဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္႔တုိ႔ ကိုနည္းနည္းေလးအလုိလုိက္ပါတယ္။

ဘဲဥေမႊေၾကာ္ထားတာကို မက်က္တက်က္ေၾကာ္ေပးမွဆုိရင္လဲ လုပ္ေပးလုိက္။

ဘဲဥကို ၾကက္သြန္ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ အျပားလုိက္ေၾကာ္ေပးဆုိရင္လုပ္ စိတ္တုိငး္က်ေအာင္လုပ္ေပးပါတယ္။

ခ်က္ထားတဲ႔ဟင္းကို မၾကဳိက္ဘူးဆုိရင္လဲ ရွာၾကံျပီး ျပင္ဆင္လုိ႔ အသုပ္ေတြဘာေတြလုပ္ျပီး ေၾကြးတတ္ပါတယ္။

က်ြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအကိုေမာင္ႏွမ တစ္စုၾကီးကလဲ အဖြားရွိတယ္ဆုိရင္ ရွာၾကံျပီးပူဆာေနၾက ဆုိေတာ႔ ထမင္းစားခါနီးဆုိရင္

ေျမးအဖြားေတြ ဆူညံေနတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဘုိ႔ေပ်ာ္စရာၾကီးျဖစ္ေနေပမယ္႔ အန္တီနီအတြက္ မ်က္ေစ႔စပါးေမႊးစူးစရာ

ျဖစ္ေနတာ မသိၾကပါဘူး။

တစ္ရက္ေတာ႔ ဒီလုိထမင္းစားခ်ိန္ေလးမွာ“ဖုိးတာ”က သူ႔အေမခ်ေပးတဲ႔ ဟင္းကိုမၾကဳိက္လုိ႔ဆုိျပီးဂ်ီက်ေနပါတယ္။

သူ႔အေမကလဲ ကေလးဘဲ လူၾကီးေၾကြးတာကိုဘဲစားရမယ္ဆုိတဲ႔ မူအရ မစားခ်င္လဲစားရမယ္ဆုိျပီး ဇြတ္ေၾကြးပါတယ္။

“ဖုိးတာ”ကလဲ မစားဘဲေပကပ္ေနေတာ႔ သူ႔အေမက ႏွစ္ခ်က္ဆင္႔ရုိက္လိုက္ေပမယ္႔လဲ  “ဖုိးတာ”မစားပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔လဲ ကေလးက ၀မ္းပမ္းတနဲ နဲ႔ ရွုိက္ရွုိက္ျပီးငုိေနပါတယ္။

အဲဒီျမင္ကြင္းကုိအဖြားလဲျမင္ေရာ “ဖုိးတာ”ေလးကို “ဘာစားမလဲ ဖြားဖြားလုပ္ေပးမယ္”လို႔ေျပာလဲေျပာေရာ

အန္တီနီက အဖြားကို “က်မက  ကေလးကုိ စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ေနတတ္ေအာင္ သင္ေပးေနတာကို အေမက မဖ်က္ဆီးပါနဲ႔ “လုိ႔

၀င္ေျပာလုိက္တဲ႔အခါ အဖြားနဲ႔ စကားေတြအခ်ီအခ်ေျပာၾကပါေတာ႔တယ္။

အန္တီနီကလည္း အဖြားတုိ႔ ကအလုိလုိက္လြန္းေတာ႔ ကေလးေတြက စည္းကမ္းမဲ႔ကုန္တယ္ အက်င္႔ပ်က္တယ္ေပါ႔။

အဖြားကလည္း ကေလးဆုိတာ ကေလးနဲ႔တန္ရုံေလာက္ဘဲဆုံးမရမယ္ ကေလးကို စိတ္ရုိငး္စိတ္မိုက္ေတြ၀င္ေအာင္

လုပ္ေနတယ္ေပါ႔။

ကေလးကို ဒီလုိ ဇြတ္အတင္းလုပ္လုိ႔လဲ လိမၼာသြားမွာ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။

အန္တီနီကလဲ ကေလးကို ေနခ်င္သလိုေန ထားခ်င္သလုိထားဆုိတာနည္းလမ္းမက်ဘူးေပါ႔။

အက်င္႔ပါသြားလုိ႔ၾကီးမွ ျပင္မယ္ဆုိရင္ဘယ္လုိလုပ္ျဖစ္နုိင္မလဲေပါ႔။

အဖြားကလဲ ငါေမြးလာတဲ႔သားသမီးမွန္သမွ် ဒီလုိဘဲထိန္းေက်ာငး္လာတာ ငါ႔သားသမီးေတြေျမးေတြထဲမွာ

အက်င္႔ပ်က္တဲ႔သူ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူးဆုိျပီး အျပန္အလွန္ေျပာၾကေတာ႔တာေပါ့။

အဆုံးသတ္လုိက္ေတာ႔ အန္တီနီက သူ႔ကေလးကို ဘယ္သူ၀င္ေျပာတာမွ မၾကိဳက္ဘူးဆုိတာနဲ႔ အဆုံးသတ္ျပီး

အဖြားကလဲ ငါ႔ေျမးေပမယ္႔ ညည္းတုိ႔သားဆုိေတာ႔ ညည္းတုိ႔စိတ္တုိင္းက်ဘဲလုပ္ပါဆုိျပီး နိဂုံး ခ်ဳပ္လုိက္ပါတယ္။

 

အဲဒီလိုျဖစ္ျပီးေနာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ္႔ အန္တီနီကေတာ႔ မနက္သူအလုပ္သြားရင ္

“ဖုိးတာ”ေလးကုိသူနဲ႔အတူေခၚသြားျပီး သူ႔အေမအိမ္မွာဘဲထားပါေတာ႔တယ္။

တစ္စထက္ တစ္စ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ညီအကိုေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတြရဲ႕အသုိင္းအ၀ိုငး္နဲ႔လဲေ၀းသထက္ေ၀းသြားပါတယ္။

အန္တီနီ အလုပ္ပိတ္ရက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကေလးေတြေက်ာင္းပိတ္ရက္  အိမ္မွာေနတဲ႔အခ်ိန္

 ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းကေလးေတြျခံထဲမွာ

 တူတူပုန္းတမ္းတုိ႔ ထုပ္ဆီးတုိးတန္းတုိ႔ ေျပးတန္းလုိက္တမ္းတုိ႔ သားေရကြင္းပစ္တာတုိ႔ ေဂၚလီလုံးပစ္တာတုိ႔

ၾကက္ေတာင္ရုိက္တာတုိ႔ ဆူညံေအာ္ဟစ္ကစားေနၾကရင္ “ဖုိးတာ”ေလးက သူတုိ႔အခန္းျပဴတင္းေပါက္ကေန ေငးၾကည္႔

ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တေတြက တစ္ရက္မွာ သူ႔ကို အတူကစားဘုိ႔ ၀ိုင္းေခၚလုိ႔ သူဆင္းကစားေနတာကုိ အန္တီနီလဲေတြ႔ေရာ ညစ္တီးညစ္ပတ္ သဲထဲ ဖုံထဲမွာ ေဆာ႔ရေကာငး္လားဆုိျပီး အရုိက္ခံရကတည္းက သူကလဲ မလာရဲ ကြ်န္ေတာ္ေတြကလည္းမေခၚရဲျဖစ္သြားပါတယ္။

 

ေနာက္အန္တီနီတုိ႔ အိမ္က “ဖုိးတာ”ကုိ အရုပ္ထူးထူးဆန္းဆန္းေလးေတြ ေစ်းၾကီးတာေလးေတြ၀ယ္ေပးတတ္ပါတယ္။

သူ႔ဆီမွာရွိတဲ႔ အရုပ္ေလးေတြကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြက သြားေရယုိပါတယ္။

လွလည္းလွ ဆနး္လဲဆန္းတာကို ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ၾကေတာ႔ လူအုပ္စုမ်ားတဲ႔အတြက္ အဲလုိအဖုိးတန္ၾကီးေတြက္ို၀ယ္မေပးပါဘူူး။

အားလုံးကစားနုိင္တဲ႔ ပလပ္စတစ္ေဘာ႔လုံးတုိ႔ၾကက္ေတာင္ရုိက္တဲ႔ဘက္တံတုိ႔ေလာက္ ဘဲ၀ယ္ေပးပါတယ္။

တစ္ရက္ေတာ႔“ဖုိးတာ” ကိုင္လာတဲ႔ သံပတ္ေပးတဲ႔ေလယာဥ္ပ်ံေလးကို ညီ၀မ္းကြဲေလး “ပိစိ”ကယူျပီးေဆာ႔တာ

ေလယာဥ္ပ်ံေလးက အေတာင္ပန္တစ္ဖက္က်ဳိးသြားေတာ့ “ဖုိးတာ”က ငုိပါေရာ။

 

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး

 

“ေမတၱာျဖင္႔ စီးဆင္းေသာ……………………………………”(အပိုင္းသုံး)

 

အဲဒီအခ်ိန္ အန္တီနီက “ဖုိးတာ” ကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ေဆာ႔ရေကာင္းလားဆုိျပီးရုိက္ရင္းနဲ႔”ေပါက္လႊတ္ပဲစား”ဆုိတဲ႔

စကားလုံးေလးသုံးတာကအစျပဳျပီး အန္တီနီကတစ္ဖက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အေမေတြ အေဒၚေတြက တစ္ဖက္

စကားေတြမ်ားၾကပါေတာ႔တယ္။

ဒီအရွိန္က ညမွာဆက္ျပီး ေလးေလးေအးနဲ႔ အန္တီနီတုိ႔ စကားေတြဆက္ျပီးမ်ားၾကျပန္ပါတယ္။

အဖြားက ေတာ႔ စိတ္မေကာငး္ေပမယ္႔ ဘာမွ ၀င္မေျပာပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိေတာ႔ “ဖုိးတာ”နဲ႔ပါတ္သက္ရင ္အေဆာ္ခံရမယ္လုိ႔ ရာဇသံေပးထားေတာ႔

ညီအကို၀မ္းကြဲျခင္းခ်စ္ေပမယ္႔လူၾကီးေတြေရွ႔မွာဆုိမေခၚရဲပါဘူး။

လူၾကီးေတြ အလစ္ လူၾကီးေတြ ကြယ္ရာမွာဆုိရင္ေတာ႔ ေခၚတာေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔လည္း “ဖုိးတာ”က သူ႔ပိုင္တဲ႔အရုပ္ဆုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ထိဘုိ႔ ကိုင္ဘုိ႔ မေျပာနဲ႔ ေပးေတာင္ မၾကည္႔ေလာက္ေအာင္ကို ႏွေမ်ာစိတ္၀င္သြားပါေတာ႔တယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ရဲ႕ရလာဒ္ကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြနဲ႔ “ဖုိးတာ” သတ္သတ္စီျဖစ္သြားပါတယ္။

ေနာက္တစ္လေလာက္ၾကာေတာ႔ “ဖုိးတာ”တုိ႔မိသားစုလဲ သူအေမဘက္က အဖြားအိမ္ေျပာင္းသြားေတာ႔

ညီအကိုျခငး္ေတြေ၀းသြားသလုိ ခပ္စိမ္းစိမ္းလဲျဖစ္သြားၾကပါတယ္။

 

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကေလးေတြကုိ  အလုိလုိက္တာမွန္ေပမယ္႔ အဖြားခ်မွတ္ထားတဲ႔ စည္းကမ္းေတြကလဲ အမ်ားသားပါ။

ထမင္းစားမယ္ဆုိရင္ ငယ္ငယ္တုံးက သာ အလုိလုိက္တာပါ။

ေက်ာင္းေနတတ္တဲ႔အရြယ္ေရာက္ကတည္းက စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔စားရပါေတာ႔တယ္။

ထမင္းစားမယ္ ဆုိရင္ လက္ေတြသန္႔ေအာင္ေသေသခ်ာခ်ာေဆး။

ေနာက္ ဟင္းကိုလည္း သတ္မွတ္ထားတဲ႔ ေ၀ပုံက်အတုိင္းဘဲစားထမင္းနဲ႔ ဟင္းကို မွ်မွ်တတစားတတ္ေအာင္ အက်င္႔လုပ္ေပးပါတယ္။

 

ဟင္းအရည္ေသာက္ေတြဘာေတြကို ကုန္ရင္ထပ္ထည္႔ေပးေပမယ္႔ အသားဟင္းကေတာ႔ တစ္တုံးသတ္မွတ္ေပးရင္

တစ္တုံးနဲ႔ေလာက္ေအာင္စား ထပ္ေတာင္းလုိ႔ မရပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ က အသားဟငး္ကို အရင္ကုန္ေအာင္စား။

ထမင္းထပ္ထည္႔မယ္ အေၾကာင္းျပလုိ႔ အၾကံအဖန္လုပ္ျပီးဟင္းထပ္ေတာင္းလဲ မေပးပါဘူး။

“ထမင္းထပ္ထည္႔မယ္လုိ႔ စဥ္းစားထားရင္ ဟငး္ကုိခ်န္ျပီးမွ စား” ပါတဲ႔။

ေနာက္ထမင္းစားတဲ႔အခါ လက္နဲ႔ထမင္းစားမယ္ဆုိျပန္ရင္လဲ လက္ခုံထိ ထမငး္ေတြဟငး္ေတြေပပြေနေအာင္ ထမငး္နယ္ဖတ္စားတာေတြ႔ရင္မေပေအာင္စားတတ္ေအာင္ တတြတ္တြတ္နဲ႔ သင္ေပးပါတယ္။

ထမင္းနဲ႔ ဟင္းအႏွစ္နယ္ဖတ္စားရင္လဲ ေဘးလူၾကည္႔လုိ႔ ရြံစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ပြစိတက္ေနေအာင္ နယ္မစားဘုိ႔၊

ေနာက္ဟင္းခြက္ႏွုုိက္ရင္လဲ ေပပြေနတဲ႔ ညာလက္နဲ႔မႏုိက္ဘဲ ဘယ္လက္နဲ႔ကိုင္တတ္ေအာင္၊

ဟင္းရည္ကိုေသာက္တဲ႔အခါမွာလည္း တရူးရူးနဲ႔လူၾကားမေကာင္းေအာင္ အသံထြက္မေသာက္ဘုိ႔၊

ထမင္းစားတဲ႔အခါမွာ ပါးစပ္မဆန္႔ေလာက္ေအာင္ ပါးလုပ္ပါးေလာင္း လူျမင္မေကာငး္ေအာင္မစားဘုိ႔၊

ထမင္းကို ၀ါးတဲ႔အခါမွ ပါးစပ္က တျပတ္ျပတ္္မျမည္ေအာင္စားဘုိ႔ ၊

ေနာက္နည္းနည္းၾကီးလာလုိ႔ ဟင္းခြက္ ကို စိတ္တုိင္းက်နုိက္စားခြင္႔ေပးတဲ႔အခါက်ျပန္ေတာ႔လည္း

ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ႔ အသားတစ္တုံးကို အသာအယာခပ္မယူဘဲ ဟင္းခြက္ထဲကို ဇြန္းနဲ႔မေမႊဘို႔၊

ထမင္းကိုလက္နဲ႔မစားဘဲ ဇြန္းနဲ႔စားတဲ႔အခါ ဇြန္းနဲ႔ပုဂံအသံမထြက္ဘဲ လြတ္ေအာင္စားဘုိ႔၊

ထမင္းစားျပီးတဲ႔အခါမွာလဲ ထမင္းပုဂံထဲမွာ ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္ေတြညစ္ပတ္ျပီး ပြထ မေနဘုိ႔၊

ထမင္းကုိ ကုိယ္စားလုိ႔ကုန္ေလာက္ရုံမထည္႔ဘဲ ေလာဘတၾကီးနဲ႔ထည္႔ ုျပီးမကုန္မွ သြန္မပစ္ဘုိ႔၊

ထမင္းကုိ ေအးေအးသက္သာ မစားဘဲ မ်က္လုံးက က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက ္နဲ႔

စားပြဲေပၚက ဟင္းခြက္ေတြကိုလို္က္မၾကည္႔ဘု႔ိဆုိတဲ႔ “ဘုိ႔ “ေပါင္းမ်ားစြာ ၊စည္းကမ္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔

ေနနည္းထုိင္နည္းအမ်ဳးိမ်ိဳးကို သင္ေပးပါတယ္။

တကယ္လုိ႔မ်ား ထမင္း၀ုိငး္မွာ သူသင္ျပသလုိမစားဘဲမ်ား စားမိရင္ မ်က္ေစာင္းေလးနဲ႔လွမ္းျပီးသတိေပးပါတယ္။

အဲဒါမွ ဆက္ျပီး လုပ္ေနမယ္ဆုိရင္ အမ်ားစားေနတဲ႔ ထမင္းစားပြဲကေနထခုိင္းျပီး တစ္ေယာက္တည္း တစ္ေနရာမွာ

သြားစားခုိင္းပါတယ္။

ဒါတင္မကေသးဘူး အဲဒီရက္မ်ဳးိမွာ မုန္႔ေတြဘာေတြမ်ားေ၀ရင္ သူမ်ားထက္ နည္းျပီးေလွ်ာ႔ေပးပါတယ္။

အဲလိုမ်ား အဖယ္ခံရရင္ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြကလည္း ၀ုိင္းလုိ႔ စတတ္ၾကပါတယ္။

ဒီလုိ၀ုိငး္ပယ္ခံရမွာေၾကာက္တာရယ္ အဖြားက စည္းကမ္းမဲ႔ သူကိုဆုိရင္မ်က္ႏွာသာမေပးဘူူးဆိုတဲ႔အသိေၾကာင္႔

အဖြားအလုိက်ေနရင္း ေနရင္း နဲ႔စည္းကမး္ရွိတဲ႔သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ကို မသိမသာနဲ႔ ေရာက္သြားပါေတာ႔တယ္။

 

က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က အဖြားရဲ႕မ်က္ေစာငး္ကေလးကို သတိထားရ ေၾကာက္ရပါတယ္။

ဒီမ်က္ေစာင္းေလးရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ကန္႔သတ္မူ႔ေတြ ရွိေနလုိ႔ပါဘဲ။

တစ္ခါကေတာ႔ ဒီမ်က္ေစာငး္ေလးကို သတိမျပဳမိလို႔ အျပစ္ေပးခံရတာေလးကို ျပန္ေတြးတုိင္းသတိရေနမိလုိ႔ပါဘဲ။

အဖြားတုိ႔ရဲ႕မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြက တစ္အိမ္နဲ႔တစ္အိမ္ အျပန္အလွန္အလယ္သြားေလ႔ရွိတတ္ပါတယ္။

သြားတဲ႔အခါမွာလည္း က်ေနာ္တုိ႔ကေလးေတြတစ္ျပဳံတမၾကီးကို ေခၚသြားေလ႔ရွိပါတယ္။

နီးရင္ေျခလွ်င္ ေ၀းရင္ အငွားကားနဲ႔ေပါ႔။တစ္ခါတစ္ခါေတာ႔လည္းျမင္းလွည္းေပါ႔။

တမိသားနဲ႔တမိသား ရငး္ႏွီးကြ်မ္း၀င္ေအာင္လုိ႔ပါ။

အဖြား က သူမ်ားအိမ္ကုိ အလည္သြားရင္ အိမ္ရွင္က ခ်ေပးတဲ႔ မုန္႔ကို အဖြားခြင္႔ျပဳမိန္႔မရဘဲမစားရပါဘူး။

အဖြားက ခြင္႔ျပဳလုိက္ျပန္ရင္လညး္ အငမ္းမရမစားရပါဘူး။

အိေျႏၵရရနဲ႔ေသေသ သပ္သပ္စားရပါတယ္။

စည္းမဲ႔ကမ္းမဲ႔မ်ားစားမိရင္ အဆူခံရတဲ႔အျပင္ သူမ်ားအိမ္ကို အလည္သြားရင္ မေခၚဘဲထားပါတယ္။

အဲလုိအလည္သြားရရင္အရမး္ကုိေပ်ာ္ရပါတယ္။အေပါင္းအသင္းအသစ္ေတြနဲ႔ကစားလဲကစားရ

မုန္႔လဲစားရဆုိေတာ႔ မေခၚဘဲအထားခံရမွာကို သိပ္ေၾကာက္ပါတယ္။

 

တစ္ခါမွာေတာ႔ အျမဲတမ္းလဲသြားေနက်၊အရမး္လဲရင္းႏွီးတဲ႔ က်ြန္ေတာ္႔ကိုလည္း အေတာ္ခ်စ္တဲ႔ အိမ္ကိုအလည္သြားၾကပါတယ္။

အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ အဖြားမၾကဳိက္တာကို လုပ္မိပါေတာ႔တယ္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး