လမ္းေလွ်ာက္သင္စ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္မယ္ဆိုလွ်င္ ကေလးတစ္ေယာက္က လမ္းေကာင္းေကာာင္းမေလွ်ာက္တက္မီ ပ်မ္းမွ် အႀကိမ္ေပါင္း ၂၄၀ ေလာက္ လဲက်သည္ ဟုဆိုပါတယ္။
သဘာ၀ အသိတရားအရ ကေလးငယ္မ်ားဟာ သူတို႕ အႀကိမ္လဲက်ေသာ္လဲ လက္မေလွ်ာ့ ၾကပါ။
ထို သဘာ၀ အသိတရားသည္ သူတို႕ ကေလးငယ္မ်ားတြင္ ေမြးကတည္းက ပါလာျပီးသားျဖစ္ပါတယ္။
ထို႕ အတူ မိဘမ်ား နွင့္ ေဘးပါတ္၀န္းက်င္မွ လဲ အဖန္ဖန္ လဲ က်ေနေသာ္လဲ ကေလးငယ္မ်ားကို အားေပးကူညီၾကသည္။
ကေလးမ်ားသည္ လဲက်သြားေသာ္လဲ ျပန္၍က်ံဳးထၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲက်သလဲ ဆိုသည္ကို သူတို႕ ေလ့လာၾကသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ဦးေနွာက္တြင္မွန္သားထားလုိက္ၾကသည္။ သို႕ ျဖင့္ လမ္း ေလွ်ာက္တက္လာၾကသည္။
ေလ့လာသင္ယူျခင္း၊ ဆည္းပူးျခင္း၊ ၿပီးေျမာင္ေအာင္လုပ္ေဆာင္နိုင္ျခင္း တို႕နွင့္သက္ဆိုင္ေသာ စြမ္းရည္မ်ားမွာ ေမြးကတည္းက ပါလာေသာ မိမိတို႕၏ ေမြးရာပါစြမ္းရည္မ်ားျဖစ္ပါသည္။
ကေလးငယ္မ်ားမွာ ဘယ္ေလာက္ဘဲ လဲ က်သည္ျဖစ္ေစ အားေလွ်ာ့မသြားပါ။ ေလွ်ာက္နုိင္ရမည္ဟု တထစ္ခ် ယံုၾကည္ၾကသည္။ ယာယီအခတ္အခဲ မ်ားၾကံဳသည့္ အတြတ္ မေအာင္ျမင္ေသးေသာ္လဲ သူ႕ကိုယ္သူ ရွဳံး နိမ့္သူဟု မမွတ္ယူပါ။ သူ႕ အမွားမ်ားမွ သင္ခန္းစာယူရန္ မသိစိတ္ထဲတြင္ အလိုလို သိေနျပီးသားျဖစ္သည္။
မိမိတို႕ အသက္အရြယ္ ၾကီးရင့္ လာေသာအခါ မိမိတို႕ ၏ စြမ္းရည္မ်ားအေပၚထားရွိသည့္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မွုမ်ားမွာ အားနည္းသြား၏။
သို႕ ေသာ္ ေအာင္ျမင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ မ်ားမွာ အားေကာင္းေသာ မိမိကိုယ့္ကို ယံုၾကည္စိတ္မ်ားရွိၾကသည္။
သူတို႕ ယံုၾကည္ေသာရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို ျပီးေျမွာက္ေအာင္ျမင္ရမည္ဟု ခုိင္ခိုင္မာမာယံုၾကည္ၾကသည္။
ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ လဲက်ျခင္း အမွားျပဳလုပ္မိျခင္း ရွံဳးနိမ္႕ျခင္းမ်ား ကို သူတို႕ ၏ ဘ၀တိုးတက္ေရးအတြတ္ ေကာင္းေသာ အေထာက္အကူ ျပဳသည့္ အစိတ္အပိုင္းမ်ားျဖစ္သည္ဟု ခံယူထားၾကသည္။
သူတို႕ သည္ ရွံဳးနိမ္႕ျခင္း၊ အမွားျပဳလုပ္မိျခင္းမ်ားသည္ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ထုိသို႕ အမွားမ်ားျဖစ္ရသည္ဟု မယူဆၾက။
ရွဳံးနိမ့္မွဳသည္ မိမိ မို႕ လုိ႕ ျဖစ္ရသည္ဟု မယူဆၾက။
ရွံဳးနိမ့္မွဳသည္ ေဆာင္ရြတ္မွဳ လုပ္ငန္းစဥ္၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုသာျဖစ္သည္ဟု လက္ခံထားၾကသည္။
ထိုသို႕ လက္ခံ နိုင္စြမ္းသည္ ေအာင္ျမင္တိုးတက္ေရး၏ အေရးပါအရာေရာက္ေစေသာ အရည္အခ်င္းပင္။
ေလးနွစ္ အရြယ္ကေလးမ်ား၏ ၉၆ ရာခုိင္နွုန္းမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားၾကသည္ ေလးစားၾကသည္။
သူတို႕ ၾကီးလာလွ်င္ သူတိုု႕ျဖစ္ခ်င္သည့္ ဆႏၵ အတိုင္းျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။
သူတို႕ ျဖစ္ခ်င္သည္မ်ားကို သူတို႕ စိတ္ကူး ကြန္႕ျမဴးၿပီး စိတ္ကူးထဲ တြင္ ပံုေဖၚၾကည့္ နုိင္ၾကသည္။
တုန္လွဳပ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္မွာ ကေလးငယ္မ်ား အသက္ ၁၈ နွစ္ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ ထိုသို႕ ေကာင္းမြန္ေသာ သူတို႕၏ စိတ္ကူးမ်ားဆႏၵမ်ားမွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားၾကသည္။ ကေလးအနည္းငယ္တြင္သာ သူတို႕၏စိတ္ကူးမ်ား က်န္ရွိေတာ့ သည္။
ထိုသို႕ျဖစ္ရျခင္းမွာ ၾကီးျပင္းလာစဥ္ ေဘးပါတ္၀န္းက်င္မွ အေျပာခံ အျပစ္တင္ခံ အနိမ္ခံ ႏွိပ္ကြပ္ခံ ေသာ စကားမ်ားေၾကာင့္ ၊ ျပင္ပၾသဇာသက္ေရာက္မွဳေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
အသက္အရြယ္ကေလးေတြ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာတာနဲ႕ အမွ် က်ေနာ္တုိ႕ ယံုၾကည္မွဳစိတ္ကူးေတြ ဆႏၵေတြ က ျပင္ပ ၾသဇာသက္ေရာက္မွုမ်ားနဲ႕ ေရာေႏွာေပါင္းစပ္သြားသည္။ျပင္ပၾသဇာသက္ေရာက္မွဳမ်ားမွာ ေစတနာျဖင့္ ေျပာေသာ ဆရာ ဆရာမ မ်ား၏ ဆံုးမစကား၊ မိဘ၏ အျပစ္တင္စကား၊ ေတာ္ေစခ်င္တတ္ေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေျပာေသာ စကားမ်ားျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ ေနေပလိမ့္မည္။
ထိုသို႕ ေ၀ဖန္ အၾကံျပဳခ်က္မ်ားကို က်ေနာ္တို႕ မသိစိတ္က အသံုျပဳျပီး က်ေနာ္တို႕ ယံုၾကည္မွ၊ု ျဖစ္ခ်င္ေသာ ဆႏၵ မ်ား အားနည္းေအာင္ျပဳလုပ္ေတာ့သည္။

ထုိ႕ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕သည္ ေ၀ဖန္အၾကံျပဳခ်က္မ်ားအေပၚ လက္ခံမွဳ ပံုစံမွာ လြန္စြာအေရးၾကီး ပါသည္။
က်ေနာ္တို႕ က်ရွံဳးတိုင္း သူမ်ားအျပစ္တင္တိုင္း က်ေနာ္တို႕ ထိုင္ျပီး စိတ္ညစ္ေနစရာ မလုိပါ။ က်ေနာ္တို႕ ေ၀ဖန္အၾကံျပဳခ်က္မ်ားအေပၚ လက္ခံမွဳပံုစံကို သတိထား ရမည္သာျဖစ္သည္။  ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀လမ္းေလွ်ာက္သင္ခါစ က လဲက်လွ်င္ေဘးတြင္ ထူေပးမည့္သူ အဆင္သင့္ ။  ယခု လဲက်လွ်င္ မိမိဘာသာ ကုန္းရုန္း ထရမည္သာျဖစ္သည္။ လဲက်လွ်င္.. ထုိင္ျပီး ငိုေနလို႕ မသင့္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနလုိ႕ မျဖစ္။ မျဖစ္။

က်ေနာ္ ဒါေလးေရး တာကေတာ့ ဆရာျမတ္ျငိမ္းရဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကိုးကြယ္ ဆိုတဲ႕ စာအုပ္ေလး ဖတ္ရင္း သေဘာက်တဲ႕ အေၾကာင္းအရာေလးကို ထုတ္ျပီး ေရးလုိက္တာပါ။