မနက္ရွစ္နာရီေလာက္ မဒရပ္ျမိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားတယ္။ ဒီျမိဳ႕မွာ နာရီအနည္းငယ္ေလာက္ပဲ ေနျဖစ္မွာဆိုေတာ့ အဲ့ဒီျမိဳ႕မွာရွိတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း တယ္လီဖုန္းဆက္ျပီး ခ်ိန္းေတြ႕မေနေတာ့ပါဘူး။  ကၽြန္ေတာ္စြဲလမ္းႏွစ္ျခိဳက္တဲ့ ေနရာေလးေတြကို တကိုယ္တည္းေလွ်ာက္ၾကည့္ဖို႕ပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ရီတိုင္ယုိပန္းျခံထဲက ခံုတန္းလ်ားတခုမွာ ထိုင္ျပီး စီးကရက္ေသာက္ေနတုန္း လူအိုၾကီးတေယာက္က အနားမွာ လာထိုင္ျပီး ေမးတယ္။

အေ၀းၾကီးက လာၾကည့္တာလား တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က

မဟုတ္ပါဘူး။ အရင္ကလည္း ေရာက္ဖူးပါတယ္။ဒီခံုတန္းလ်ားေလးမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြပန္းခ်ီဆရာရန္ခ်ယ္နဲ႕ အတူထိုင္ဖူးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုးဟာ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ ခရစၥတီးနားကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာ။ သူေသာက္တာ နည္းနည္းလြန္သြားတယ္။ သူက Flamenco အက ၾကိဳးစားကေနတာ

အဘိုးၾကီးက

အင္း … ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အမွတ္ရစရာေတြပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အမွတ္ရစရာေတြကို မေမ့ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ဆားနဲ႕တူတယ္။ ကိုယ္စားမယ့္ အစာဟာ အရသာရိွေအာင္ ထည့္ရမယ့္ ဆားရဲ့အတုိင္းအဆအမွန္ကို သိဖို႕လိုတယ္။ မ်ားသြားရင္ ပ်က္စီးေရာ။ တကယ္လို႕ မင္းဟာ အတိတ္မွာပဲ အျမဲေနထို္င္ေနမယ္ဆိုရင္ ပစၥဳပၸန္မွာရွိတဲ့ အမွန္ရစရာကိစၥေတြကို မင္း ဘယ္ေတာ့မွ ရွာေတြ႕ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး…