“ မည္သူပုိင္၏ မပုိင္၏  မည္သူရ၏မရ၏ “

 

 

 

အခုရက္မွာ အစည္ေ၀ဆုံးသတင္း ကေတာ႔ “မူပိုင္ခြင္႔” ဆုိတဲ႔အသံေလးပါဘဲ။

ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ ထဲမွာဖတ္လုိက္ျပန္ေတာ႔ ေတးေရးဆရာတစ္ဦးကရုပ္သံလုိင္းတစ္ခုကုိ  တရားစြဲဘုိ႔ စီစဥ္ေနတယ္သူ႔သီခ်င္းကို ခြင္႔မေတာင္းဘဲ ေဖ်ာ္ေျဖေရးပြဲတစ္ခု မွာအသုံးျပဳထားတာေၾကာင္႔လုိ႔သိရပါတယ္။

အဲဒီသီခ်င္းေတြကို အသုံးျပဳသြားတဲ႔အဆုိေတာ္ေလးကလဲ ေအာင္ျမင္ေခတ္စားေနတဲ႔ရုပ္သံအစီအစဥ္မွာ

သီခ်င္းေတြကုိအသုံးျပဳေပမယ္႔လည္းေတးေရးသူ ဆီမွာခြင္႔မေတာင္းဘူးလုိ႔သိရျပန္ပါတယ္။

ေနာက္ေတးေရး ေတးဆုိ တစ္ေယာက္ကလဲ သူ႔သီခ်င္းေတြကို ယူသုံးတာ

ခြင္႔မေတာင္းလုိ႔ဆုိျပီး ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ေျပာလာတာကိုဖတ္ရျပန္ပါတယ္။

 

ခြင္႔ျပဳခ်က္ေတာင္းျပီးမွာသာ အသုံးျပဳသင္႔တယ္လုိ႔ေျပာတာကေတာ႔

တကယ္႔လုိအပ္ခ်က္ကိုေထာက္ျပလုိက္တာဘဲျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာသီခ်ငး္ေတြကို မူပုိင္ခြင္႔ဥပေဒနဲ႔ထိန္းခ်ဳပ္ေတာ႔ မယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။

သူတစ္ေယာက္ထဲအတြက္မဟုတ္ဘဲ ဂီတေလာကအတြက္ ဦးတည္လုပ္ေဆာင္မယ္လုိ႔လဲ

ဖတ္လုိက္ရပါတယ္။

ေကာင္းေသာရည္ရြယ္ခ်က္လုိ႔ခံစားရမိပါတယ္။

ေနာက္တစ္ဖြဲ႔ကေတာ႔ သီခ်င္းေတြကိုတစ္ပုဒ္ျခင္း ေရာင္းဘုိ႔စီစဥ္ေနတယ္လုိ႔လဲသိရျပန္ပါတယ္။

ေတးေရးသူမ်ားက စီစဥ္ၾကတာပါ။

ဒီအစီအစဥ္ေလးသာေအာင္ျမင္မယ္ဆုိရင္ ျမန္မာျပည္က ေတးေရးသူမ်ားအတြက္

ေကာင္းေသာ လမး္ကေလးကို ခင္းျဖစ္တယ္လုိ႔ယူဆနုိင္ပါတယ္။

 

က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္ ဟုိးအရင္ စတီရီယုိေလာကၾကီးေျမစမ္းခရမ္းပ်ဳိးလုိ႔

စတင္ကာစမွာသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ပထမဦးဆုံး သီဆုိသူကုိယ္တုိင္ျဖစ္ေစ

အျခားတစ္ေယာက္က ျဖစ္ေစခ်က္ျခင္းၾကီး  ျပန္ဆုိတယ္ဆုိတာရွားပါတယ္။

အဲေတာ႔လဲ ေတးေရးသူတစ္ေယာက္အတြက္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေရာင္းျပီး

ရင္ေနာက္ထပ္ ထပ္ေရာငး္ရဘုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ကူသလုိ ဒီသီခ်င္းနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး

ေနာက္ထပ္ေငြေၾကးတစုံတရာ ရဘုိ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မဲ႔ပါတယ္။

 

 စတီရီယုိေတးအေၾကာင္းကိုေျပာမယ္ဆုိရင္ ဟုိအရင္ေခတ္က ေတးသီခ်င္းေတြကို ဘယ္လုိျဖန္႔ခ်ိခဲ႔ရတယ္ဆုိတာေတြကုိ  ျပန္မေျပာလုိ႔မရျပန္ပါဘူး။

ကြယ္လြန္သူ ေတးေရးဆရာ ေမာင္သစ္မင္း ေရးခဲ႔တဲ႔

“ေတးျမဳံငွက္”ဆုိတဲ႔၀တၱဳစာအုပ္ထဲမွာ ဒီစတီရီယုိေတးသီခ်င္းေလာကအေၾကာင္းကို

ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္းေရးျပထားခဲ႔ဘူးပါတယ္။

 

လမ္းသူရဲ႕သီခ်င္းလုိ႔ အမည္ဆုိးအတပ္ခံခဲ႔ရတဲ႔ စတီရီယုိသီခ်ငး္မ်ားေခတ္ဦးအစမွာ ဒီသီခ်င္းေတြကိုထုတ္လုပ္ေပးသူဆုိတာမရွိသလုိ ေစ်းကြက္တစ္ခုအေနနဲ႔လဲမရွိခဲ႔ပါဘူး။

သီခ်င္း၀ါသနာပါသူေတြ စုျပီး သီခ်င္းေရးသူေရး ဆုိသူဆုိ တီးသူတီးေပါ႔။

ေနာက္ေတာာ႔ စတူဒီယုိ ကို သြား ျပီး အသံသြငး္ၾကပါတယ္။

အဲလုိဆုိၾက တီးၾကတာေလးတြကို  အသံဖမ္းထားျပီး ေတးသံသြင္းဆုိင္တကာ လွည္႔ျပီး ေရာင္းၾကရတာပါ။

ကိုယ္႔သီခ်င္းပါတဲ႔ မာစတာေခြလုိ႔ေခၚၾကတဲ႔ တိတ္ရီေကာ္ဒါ ေခြေလးကိုကိုင္ျပီး

ေတးသံသြင္းဆုိင္ေတြကို သြားျပီး ကိုယ္႔သီခ်င္းေလး၀ယ္ဘုိ႔ ေဟာရေျပာရပါတယ္။

ေရာင္းရျပန္ရင္လဲ တစ္ေခြကို က်ပ္တစ္ရာ တစ္ရာ႔ငါးဆယ္ေလာက္နဲ႔ ပုတ္ျပတ္သေဘာနဲ႔

ၾကဳိက္သလုိကူးစားေပေတာ႔ ဆုိျပီး ေရာင္းခဲ႔ၾကရတာပါ။

အဲဒီအခ်ိန္တုံးက သီခ်င္းလုိက္ေရာင္းခ်ရတဲ႔ အေနအထားက ၀ယ္လုိက္တယ္ဆုိရင္ကို၀မး္သာေနရတာပါ။

အဆုိေတာ္အသစ္ဆုိရင္ မ၀ယ္တာမ်ားၾကလုိ႔ပါ။

စတီရီယုိေခတ္ဦးမွာ ကာဗာကဒ္ေတြ လဲ မေပၚေသးပါဘူး။

သီခ်ငး္သြားကူးတယ္ဆုိရင္ေတးသံသြင္းဆုိင္ကစာရြက္အလြတ္ေပၚမွာ လက္ေရးနဲ႔သီခ်င္းနာမယ္ေတြကို

ေရးေပးလို္က္တာမ်ားပါတယ္။

အခ်ဳိ႔ဆုိင္ၾကီးေတြကေတာ႔  သူတုိ႔ ဆုိင္နာမယ္ပါတဲ႔

စာရြက္ေပၚမွာ သီခ်င္းနံမယ္ေရးေပးလုိက္ပါတယ္။

တစ္ခ်ဳိ႔ဆုိင္ကေတာ႔ ရာဘာတံဆိပ္တုံးနဲ႔သီခ်င္းနာမယ္ကို ထုေပးလုိက္ပါတယ္။

ကက္ဆက္ေခြဆုိတာေတာင္မေပၚေသးတဲ႔အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။

 

အတုိခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေနာက္ေတာ႔ ကက္ဆက္ ေတြေပၚလာခ်ိန္မွာေတာ႔ ဂီတေလာကၾကီး

စုိေျပ က်ယ္ျပန္႔လာသလုိ လုပ္စားကိုင္စားလုိ႔ရတဲ႔ေစ်းကြက္ၾကီးတစ္ခုျဖစ္လာပါတယ္။

ေတးသီခ်င္းထုတ္လုပ္သူနဲ႔ျဖန္႔ခ်ိေပးတဲ႔ ေတးသံသြင္းဆုိင္ေတြလဲ ေပၚလာပါတယ္။

တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ ေတးေရးခ အဆုိေတာ္ခ တီး၀ုိင္းခ အသံသြင္း ခ ေတြကုိ

ထုတ္လုပ္သူက စိုက္ထုတ္ျပီး သီခ်င္းေရြးခ်ယ္တာက အစ သူ႔စိတ္တုိင္းက် စီမံျပီး

သီခ်င္းတစ္ေခြျဖစ္ေအာင္ထုတ္လုပ္ပါတယ္။

 တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ အဆုိေတာ္ကိုယ္တုိင္သူ႔ဘာသာသူ စိတ္ၾကဳိက္သြင္းလာတဲ႔သီခ်င္းေခြကို

ေတးသံသြင္းဆုိင္တစ္ဆုိင္ျခငး္ ကိုကိုယ္တုိင္သြားျပီးတစ္ေခြဘယ္ေလာက္လုိ႔သတ္မွတ္

ျပီးေရာငး္ပါတယ္။

ကိုယ္တုိင္ျဖန္႔ခ်ီတဲ႔သေဘာလုိ႔ေျပာရင္ရပါတယ္။

တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ ျဖန္႔ခ်ိေပးမယ္႔ ဆုိင္ကို အျပီးေရာင္းလုိက္ပါတယ္။

ဘယ္လုိပုံစံနဲ႔ဘဲေရာငး္ေရာင္း  ေရာင္းျပီးတာနဲ႔ ဒီသီခ်င္းေခြနဲ႔ပါတ္သက္တဲ႔ ရွဳံးျခင္းျမတ္ျခင္း

က ေတးေရးသူ ေတးဆုိသူ အတီးသမားေတြနဲ႔  ပါတ္သက္ျခင္းမရွိေတာ႔ပါဘူး။

ေရွးကတည္းက သီခ်င္းေရးသူ သီခ်င္းဆုိသူ သီခ်င္းထုတ္လုပ္သူက ရာခုိင္ႏူန္းနဲ႔

 ယူတယ္ဆုိတာမ်ဳိးမရွိသေလာက္။

တစ္ခါတည္း အျပီးအျပတ္ ေရာင္းလုိက္ၾကပါတာမ်ားပါတယ္။

ဒါေၾကာင္႔လဲသီခ်င္းေခြေပါက္ထြက္သြားရင္ ေတးေရးသူ တုိ႔ အဆုိေတာ္တုိ႔ က နာမယ္ရေပမယ္႔ ပိုက္ဆံကေတာ႔ ထပ္မရေတာ႔ပါဘူး။

 

ဒီသီခ်င္းထုတ္လုပ္တဲ႔ ေစ်းကြက္ဆုိတာကလဲဟုိးေရွးကစလုိ႔ အခုခ်ိန္ထိ  ရန္ကုန္ျမဳိ႔မွာဘဲအေျခစိုက္ျပီးလုပ္ရတဲ႔လုပ္ငန္းပါဘဲ။

သီခ်င္းေခြကုိ၀ယ္ထားတဲ႔ ထုတ္လုပ္သူက မန္းေလး ပုသိမ္ ျပည္ ေတာင္ၾကီး အစရွိတဲ႔ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပားက နယ္ျမဳိ႔ၾကီး ေတြမွာ ရွိတဲ႔ ေတးသံသြင္းဆုိင္ေတြကို

မူပိုင္ေၾကးေတြကာဗာကဒ္စံနစ္ေတြနဲ ျပန္ေရာငး္ပါတယ္။

မူပိုင္ေၾကးဆုိတာကေတာ႔ သီခ်င္းအေခြသစ္တစ္ေခြကို ေတးသံသြင္းဆုိင္က လုိခ်င္တယ္ဆုိရင္

ျပန္လည္ကူးျပီးေရာင္းခ် ခ်င္တယ္ဆုိရင္ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ မူပုိင္ေၾကးေပးရပါတယ္။

ကာဗာကဒ္ကေတာ႔ ကုန္သေလာက္ပုိက္ဆံရွင္းေပးေပါ႔။

နာမယ္ရျပီးသားေရာငး္တန္း၀င္ေနတဲ႔အဆုိေတာ္ဆုိရင္ေတာ႔ စျပီး ၀ယ္စဥ္ကတည္းက

ကာဗာကဒ္ အရည္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ယူမွရမယ္ဆုိျပီး မူရင္းျဖန္႔ခ်ိသူက သတ္မွတ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ အမ်ားအားျဖင္႔ ေတာ႔ ကုန္သေလာက္ရွင္းဆုိတဲ႔ ပုံစံနဲ႔သာ ေရာင္းၾက၀ယ္ၾကပါတယ္။

 

အဲဒီအခ်ိန္မွာကတတညး္က ခုိးကူးတယ္ဆုိတာရွိပါတယ္။

ကက္ဆက္ေခြကေနျပန္ပြားထားတာျဖစ္ေတာ႔ အသံအရည္အေသြးကမေကာင္းပါဘူး။

အဲလုိခုိးကူးေခြမွာ မူရင္း ကာဗာကဒ္ကို ဖုိတုိစတက္ဆြဲထားတာ ဒါမွမဟုတ္သီခ်ငး္နာမယ္ကို

လက္ေရးနဲ႔ေရးေပးတာမ်ဳိးဘဲရနုိင္ပါတယ္။

 

၂၀၀၀ခုႏွစ္ပါတ္၀န္းက်င္ကာလမွေတာ႔ တရုပ္ဘက္ကတင္သြင္းလာတဲ႔ စီဒီစက္မ်ားကေနအစျပဳလုိ႔

CD, DVD ကေန အခုလက္ရွိ EVD အထိ တစ္ဆင္႔ျပီးတစ္ဆင္႔ေျပာင္းလဲလုိ႔လာပါတယ္။

အခုခ်ိန္မွာ အိမ္တုိင္းေလာက္နီးပါး ေအာက္စက္ေတြရွိေနတာေၾကာင္႔အရင္လုိကက္ဆက္ေခြနားေထာင္သူ

ရွားပါးလုိ႔လာပါတယ္။

အသံသက္သက္ထက္စာရင္ ရုပ္လဲျမင္အသံလဲၾကားရတဲ႔ ဓါတ္ျပားေခြကိုလူေတြက ပုိမက္လာတာရယ္

အသံကြာလတီ ပိုေကာင္းတာေၾကာင္႔ ကက္ဆက္ေခြ ေခတ္က ကုန္သလုိျဖစ္သြားပါတယ္။

အသုံးျပဳတဲ႔ေခြ ကြာျခားသြားတဲ႔ အခါမွာ သီခ်ငး္ထုတ္လုပ္ျဖန္႔ခ်ိတဲ႔စံနစ္ကလည္းနည္းနည္းေတာ႔ေျပာငး္လဲသြားပါတယ္။

အရင္က ကာဗာကဒ္နဲ႔ေရာင္းခ်ရာကေနအသင္႔ကူးျပီးသားေခြကိုေရာင္းခ်တဲ႔စံနစ္ကိုေျပာင္းသြားခဲ႔ပါတယ္။

နည္းပညာတုိးတက္မူ႔ကို ခုတုံးလုပ္ျပီး ခုိးကူးေခြဆုိတဲ႔ ကိစၥတစ္ခုေပၚေပါက္လာခဲ႔ပါတယ္။

အဲဒီခုိးကူးေခြကေတာ႔ အခုခ်ိန္ထိ ေျဖရွင္းလုိ႔ မရနုိင္ေသးတဲ႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုုဆုိရင္လဲမမွားပါဘူး၊

အရင္ကက္ဆက္ေခြ အသုံးျပဳတဲ႔ အခ်ိန္က ခုိးကူးတဲ႔ေခြေတြက အသံအရည္အေသြးနိမ္႔ပါတယ္။

ရီေကာ္ဒါေခြၾကီးကေန ကူးယူတဲ႔အသံအရည္အေသြးနဲ႔ ကက္ဆက္ ကေန ကက္ဆက္ကူးယူတဲ႔ အသံအရည္အေသြးကြာျခားခ်က္က ၾကီးမားပါတယ္။

အခုေခတ္လုိ႔ စီဒီ  ဒီဗြီဒီ ေခြနဲ႔ ျပန္လည္ကူးယူတာကေတာ႔ မူရင္းအသံအတုိင္းမပ်က္မစီးဘဲေကာငး္မြန္ပါတယ္။

အဲေတာ႔ ခုိးကူးေခြျဖစ္ျဖစ္ မူရင္းေခြျဖစ္ျဖစ္ အသံအရည္အေသြးကြာျခားခ်က္ မရွိတဲ႔အတြက္

ခုိးကူးေခြေရာင္းခ်သူမ်ားဘက္က အေလးသာသလုိျဖစ္ေနပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ မူရင္းထုတ္လုပ္သူမွာက ထုတ္လုပ္မူ႔ကုန္က်စားရိတ္ရွိေပမယ္႔ ခုိးကူးသူမွာေတာ႔

ဒီလုိသီခ်ငး္တစ္ေခြျဖစ္ေျမာက္ဘုိ႔အတြက္ ကုန္က်စရိတ္မရွိ႔တဲ႔အတြက္  ေစ်းေပါေပါနဲ႔ေရာင္းနုိင္ပါတယ္။

ဒီလုိေခြေတြစတင္ေရာင္းခ်စ ကာလမွာ မူရင္းေခြ ၀ယ္သြားလုိ႔ အသံမပါတာ အသံထစ္တာ ရွိခဲ႔ရင္

ေရာင္းေပးတဲ႔ဆုိင္ေတြက ျပန္လဲမေပးၾကပါဘူး။

ခုိးကူးေခြကေတာ႔ ျပန္လဲေပးပါတယ္။

ဒီေတာ႔ ေစ်းေပါတဲ႔ ခုိးကူးေခြကိုဘဲ လူေတြက အလြယ္တကူ ၀ယ္ျပီးနားေထာင္ၾကပါေတာ႔တယ္။

ဒါေပမယ္႔ ေတးေရ း ေတးဆုိ နဲ႔ အတီးသမားမ်ားကေတာ႔ ဟုိအရင္က လုိဘဲ စီးရီးတစ္ခုကို ပုတ္ျပတ္အျပီးေရာင္းတဲ႔ စံနစ္ကို က်င္႔သုံးေနၾကဆဲဘဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင္႔လဲ သီခ်င္းေခြတစ္ေခြ VCD တစ္ေခြ ေပါက္သည္ျဖစ္ေစ မေပါက္သည္ျဖစ္ေစ

ေငြေၾကးရပုိင္ခြင္႔ကေတာ႔ အဆုိေတာ္နဲ႔ မပါတ္သက္ေတာ႔ပါဘူး။

ထုတ္လုပ္သူမ်ားကလဲ ေရာင္းေကာင္းတဲ႔ေအာင္ျမင္သြားတဲ႔ သီခ်င္းေခြအတြက္

ဘာသံမွ မၾကားရေပမယ္႔ ရွဳံးသြားတဲ႔ေခြ မေရာင္းရတဲ႔ေခြအတြက္ကေတာ့

“ခုိးကူးေခြေတြရွိေနေတာ႔ မကုိ္က္ဘူး” ဆုိတဲ႔အသံက က်ယ္ေလာင္လွပါတယ္။

ေျပာရရင္ေတာ႔ ခုိးကူးေခြရွိေနလုိ႔ဆုိတာေၾကာင္႔ပထမဆုံးထိခုိ္က္သူက

ထုတ္လုပ္သူျဖစ္ပါတယ္။

ထုတ္လုပ္သူေတြက မကိုက္လုိ႔မထုတ္ဘူးဆုိတဲ႔အတြက္ဒုတိယထိခုိက္သူမ်ားက

ေတးေရးေတးဆုိ တီး၀ုိင္းနဲ႔ အသံဖမ္းသူေတြဘဲျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ေအာင္ျမင္သြားတဲ႔အဆုိေတာ္တစ္ေယာက္အတြက္

သီခ်င္း ဆုိခေၾကးေကာင္းေကာင္းရေပမယ္႔ ေတးေရးသူနဲ႔က်န္တဲ႔သူမ်ားကေတာ႔

မ်ားမ်ားရေလ႔မရွိတတ္ပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာျပည္ရဲ႕ေစ်းကြက္က အဆုိေတာ္အေပၚမွာမူတည္ေနျပီးက်န္သူေတြက အရန္ျဖစ္ေနလုိ႔ပါဘဲ။

 

ဒါေပမယ္႔အခုေခတ္ ေတးေရးသူမ်ားက အရင္ေခတ္ကလူမ်ားထက္စာရင္ခံစားခြင္႔ပုိရတယ္လုိ႔ဆုိ္နုိ္င္ပါတယ္။

ဟုိအရင္ကေတာ႔ ေတးေရးသူကိုတန္ဖိုးမထားၾကေတာ႔ ေပးသေလာက္သာယူခဲ႔ၾကရပါတယ္။

အခုေခတ္မွာ လူၾကိဳိက္မ်ားတဲ႔ေတးေရးဆရာတစ္ေယာက္ကုိ သီခ်င္းအသစ္အပ္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ေရးျပီးသားထဲက ၾကဳိက္တာေတြ႔တယ္ဆုိရင္ျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားဆုိျပီးသားကုိ ျပန္ဆုိခ်င္လုိ႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ အသုံးခ်ခ်င္တယ္ဆုိရင္

ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ႔ေစ်းနဲ႔ေရာင္းခြင္႔ရလာလုိ႔ပါဘဲ။

သီခ်င္းတစ္ပုဒ္နဲ႔ပါတ္သက္ျပီး ရပုိင္ခြင္႔ေလးကိုစဥ္းစားၾကည္႔မယ္ဆုိရင္

ထုတ္လုပ္ျပီးလုိ႔ေရာင္းခ်ထားတဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဒါမွမဟုတ္သီခ်င္းတစ္ေခြနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး ရလာမယ္႔ေငြေၾကးကေတာ႔ထုတ္လုပ္သူ ဒါမွမဟုတ္ ဒီေခြကိုအျပီးအပုိင္၀ယ္ထားတဲ႔သူနဲ႔သာ လုံး၀သက္ဆုိင္ပါတယ္။

တီး၀ိုငး္နဲ႔ အဆုိေတာ္အေနနဲ႔ကေတာ႔ ဒီသီခ်င္းျဖစ္ဘုိ႔စတင္ဖန္တီးစဥ္ကတည္းက အခေၾကးေငြေပးျပီးသားျဖစ္တဲ႔အတြက္ ဘာမွ ရပုိင္ခြင္႔မရွိေတာ႔ပါဘူး။

ေတးေရးသူက ေတာ႔ ဒီသီခ်င္းကို ေနာက္တစ္ေယာက္ျပန္ဆုိခိုင္းတာဘဲျဖစ္ျဖစ္

ေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္ျပီးအသုံးျပဳတာနဲ႔ အသုံးျပဳခ ျပန္ရနုိင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင္႔မုိ႔လဲသီခ်င္းတပုဒ္ကုိျပန္ဆုိေတာ႔မယ္ဆုိရင္ ေတးေရးဆရာကုိရွာျပီးသီခ်င္းလုိက္၀ယ္ၾကရတာပါ။

 

ဒီလုိသီခ်င္း၀ယ္တဲ႔ေနရာမွာ အခက္အခဲၾကဳံၾကရတာက သီခ်င္းေရးသူအစစ္နဲ႔ မေတြ႔နုိင္တာကိုပါ။

သီခ်င္းတပုဒ္ထည္းကိုဘဲ သူေရးတယ္ငါေရးတယ္ဆုိတဲ႔ျပႆနာေတြရွိလာတာပါ။

ဥပမာေပးရရင္ ျမန္မာျပည္မွာလူသိအမ်ားဆုံးျဖစ္တဲ႔ “မန္းေတာင္ရိပ္ခုိ”ကေတာ႔အထင္ရွားဆုံးဥပမာပါဘဲ။

ေနာက္တစ္ခုရွိျပန္တာက သီခ်င္းေရးတာ ၀ါသနာပါသူေလးေတြက ေအာင္ျမင္ေနတဲ႔ေတးေရးဆရာ ကုိသီခ်ငး္ေလးေတြေပးထားတတ္ၾကပါတယ္။

ကိုယ္ေရးထားတဲ႔သီခ်င္းအၾကမ္းတုိ႔ သီခ်င္းစာသားတုိ႔ သံစဥ္တုိ႔ကို ကိုယ္ဆရာတင္ထားတဲ့

ေတးေရးသူ ဆီကိုေပးလုိက္ပါတယ္။

အဲဒီေတးေရးသူက  သီခ်ငး္ေလးေတြကို ျပင္လုိက္တာမ်ဳိးရွိသလုိ မျပင္ဘဲလဲ ဒီအတုိင္းအဆုိေတာ္ေတြ

ကိုေရာင္းလုိက္တာမ်ဳိးရွိတတ္ပါတယ္။

သီခ်ငး္၀ယ္သူကလဲ လူသစ္ေရးထားတာဆုိရင္ေကာင္းေပမယ္႔၀ယ္ခ်င္မွ၀ယ္မွာပါ။

နာမယ္ရွိေတးေရးဆရာ ေရးတာဆုိျပီး၀ယ္လုိက္ပါတယ္။

အဲေတာ႔ေတးေရးေနရာမွာ နာမယ္ရွိသူေတးေရးဘဲ တပ္ေပးလုိက္ပါတယ္။

ေနာင္ဒီသီခ်င္းေလးက လူၾကဳိက္မ်ား နာမယ္ၾကီးျပီဆုိမွ တကယ္႔ေတးေရးသူအစစ္က

ေပၚလာျပီး က်ေနာ္ေရးတာပါဆုိျပီးျဖစ္လာတဲ႔အခါမွာရွင္းၾကလင္းၾကနဲ႔ေပါ႔။

 

တစ္ခ်ဳိ႔သီခ်င္းေတြၾကျပန္ေတာ႔လည္း စာသား ေရးသူကတစ္ေယာက္

အသံထည္႔သူက တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။

လူအမ်ားႏွစ္သက္ခဲ႔ၾကတဲ႔  “ေဗဒါလမ္း”သီခ်င္းလုိမ်ဳိးေပါ႔။

ေနာက္အခ်ဳိ႔သီခ်င္းေတြက ကိုယ္ပုိင္သံစဥ္သီခ်ငး္ေတြမွာကုိ သီခ်င္းေတးသြား အလုိက္ တူျပီး စာသားမတူတဲ႔သီခ်င္းမ်ဳိးေတြလဲရွိေနျပန္ပါေသးတယ္။

ေဟ၀န္နန္းနဲ႔ေရႊျပည္စုိး ၊ ေတာင္သူပ်ဳိနဲ႔ခ်စ္စရာပန္း

လယ္သူမေလးခ်စ္သူနဲ႔အခ်စ္ကိုဦးစားေပးခဲ႔သူ  ဆုိတဲ႔သီခ်ငး္ေတြ စာသားမတူ ေပမယ္႔ အလုိက္တူတာေတြရွိခဲ႔ဘူးပါတယ္။

ပုိဆုိးတာကေတာ႔ ေကာ္ပီသီခ်င္းေတြမွာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲကိုဘဲ သူလဲေရး ငါလဲေရး နဲ႔ စာသားေတြထည္႔ၾကေတာ႔အလုိက္တူ စာသားကြဲသီခ်ငး္ေတြအမ်ားၾကီးရွိလာပါတယ္။

 

ဒီေကာ္ပီသီခ်င္းဆုိတာက အခုေခတ္မွမဟုတ္ဘဲေရွးကတည္းက ရွိခဲ႔တာကိုေတြ႔ရျပန္ပါတယ္.။

ဟုိးေရွးေရွး ျမ၀တီမင္းၾကီး ဦးစတုိ႔လက္ထက္ကတည္းကေကာ္ပီသီခ်င္းဆုိတာရွိေနခဲ႔တာပါ။

ခရစ္ယာန္ဘုရားသီခ်ငး္အလုိက္ကိုယူထားတာရွိတယ္။

ယုးိဒယားသီခ်ငး္အလုိက္ယူထားတာရွိတယ္။

(ဒါေတြကအခုေတာ႔ “သီခ်ငး္ၾကီး “ဆုိတဲ႔ ဂႏၱ၀င္ေတြျဖစ္လုိ႔ေနပါတယ္)

ေနာက္စစ္မျဖစ္ခင္မွာေရာ စစ္ျပီးေခတ္မွာလဲ အဂၤလိပ္သီခ်င္း ျပင္သစ္သီခ်င္းအလုိက္ေတြကိုယူျပီး

ျမန္မာစာသားထည္႔ျပီးဆုိခဲ႔ၾကဘူးပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ တပ္မေတာ္စစ္ခ်ီသီခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႔ဆုိရင္လဲ ဂ်ပန္စစ္ခ်ီသီခ်င္းအလုိက္ေတြျဖစ္ေနပါတယ္။

ျမန္မာတျပည္လုံးအနွစ္သက္ဆုံးမငး္သားထဲက တစ္ဦးျဖစ္တဲ႔ ၀င္းဦး သီဆုိခဲ႔တဲ႔သီခ်င္းေတြမွာလဲ

ေကာ္ပီသီခ်င္းေတြအမ်ားၾကီးပါဘဲ။

ေရဒီယုိသီခ်ငး္ေတြေခတ္စားခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္မွာလဲ ေကာ္ပီေတြေရးခဲ႔ဆုိခဲ့ၾကပါတယ္။

ဥပမာ ကိုယ္ပုိင္သံစဥ္ အေဆြးသီခ်င္းေတြ ေရးခဲ႔ဆုိခဲ႔သူ ကိုသန္းလွဳိင္လုိ သူမ်ဳိးေတာင္မွ

“ေစတနာ”ဆုိျပီး ေကာ္ပီသီခ်ငး္ဆုိခဲ႔တာမ်ဳးိရွိခဲ႔ပါတယ္။

အရင္ကေတာ႔ လမး္သူရဲသီခ်ငး္လုိ႔ အမည္တြင္ခဲ႔တဲ႔သီခ်င္းအမ်ားစုကေတာ႔ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေကာ္ပီ

အလုိက္ေတြဘဲျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။

မင္းမင္းလတ္ ပေလးဘြဳိင္အုပ္စု ဘုိဘုိဟန္ ႏြဲ႔ယဥ္၀င္း ေနာ္လီဇာ တုိ႔လုိ႔

အဆုိေတာ္ၾကီးေတြဆုိရင္ အဂၤလိပ္သီခ်င္းအလုိက္

စိုးပုိင္ ေက်ာ္သူရ စိန္၀င္းထြန္း ဆုိရင္ ကုလားသီခ်င္းအလုိက္

ကန္႔ေကာ္ေတာမ်ဳးိေအာင္ဆုိရင္ တရုပ္သီခ်င္း အလုိက္ လုိ႔သတ္မွတ္လို႔ရနုိင္ေအာင္

ကိုယ္သန္ရာ သန္ရာ ေကာ္ပီသီခ်င္းေတြဆုိခဲ႔ၾကပါတယ္။

ကန္းထရီး – ဂိုးဂုိး -ေရာခ္အင္ရိုး -ဒစၥကိုေခတ္ကစလုိ႔ ေကာ္ပီခဲ႔ၾကတာ

ေရာ္ခ္ ဟဲဗီးေရာခ္ ပန္႔ေရာခ္ ရက္ပ္  ေအာ္လတာ ကေန အခု ဟစ္ေဟာ႔ အာအန္ဘီ

ေခတ္ထိ ေကာ္ပီေတြက ျမန္မာဂီတကို လႊမး္မုိးထားေနဆဲပါဘဲ။

အားမနာတမး္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ျဖင္႔က်ေနာ္တုိ႔က သူမ်ားဟာေတြကုိယူသုံးခဲ႔ၾကတာ

ေရွးကတည္းက စလုိ႔ ယေန႔ထိတုိင္ေအာင္ပါဘဲ။

ကိုယ္ပုိင္သံစဥ္ေတြေရးဖြဲ႔ခဲ႔သူေတြ အမ်ားအျပားရွိေပမယ္႔ နုိင္ငံတကာကုိ

ထိထိေရာက္ေရာက္ ျပန္လည္ေဖာက္ထြက္နုိင္သူ မရွိေသးပါဘူး။

 

******************************************************************

ဟုိလြန္ေလးျပီးေသာ ကာလတစ္ခုတုံးက ပေလးဘြိဳင္း တီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ လဲျဖစ္

 အဆုိေတာ္လဲ ျဖစ္သူ ပေလးဘြိဳင္းသနး္နုိင္က ေတးေရးသူမ်ားအတြက္ တစ္ခါ တင္ျပခဲ႔ဘူးပါတယ္။

စတိတ္ရွိဳးမွာ သီခ်င္းဆုိရင္ ေတးေရးသူမ်ားကုိ အႏုပညာေၾကးေပးဘုိ႔ပါ။

သူကုိယ္တုိင္လဲ သူ႔ရဲ႕ ပင္တုိင္ေတးေရးဆရာလုိျဖစ္ေနတဲ႔ ကိုေလးလြင္ကို

စတိတ္ရွဳိးမွာ သူူအသုံးျပဳခဲ႔ ဆုိခဲ႔တယ္ဆုိရင္ ေတးေရးသူကို  အႏုပညာေၾကးေပးတယ္လုိ႔ သိခဲ႔ရပါဘူးတယ္။

ဘယ္နွစ္ၾကိမ္ေပးခဲ႔တယ္ဆုိတာေတာ႔ က်ေနာ္လဲ အတိအက်မသိပါဘူး။

ကိုယ္ဖတ္ဘူးၾကားဘူးတာကေန မွတ္မိသေလာက္ေလးေျပာၾကည္႔တာပါ။

ဒါေပမယ္႔ အဲဒီအစီအစဥ္က မေအာင္ျမင္ခဲ႔ဘူးလုိ႔ ဆုိနုိင္ပါတယ္။

မေအာင္ျမင္လုိ႔လဲ ေတးေရးသူက သူ႔တုိ႔သီခ်င္းေတြ အသုံးျပဳတာကို

ခြင္႔ေတာင္းတယ္ မေတာင္းဘူးဆုိတဲ႔

ကိစၥက ေပၚလာရတာပါ။

တကယ္တမး္တိတိက်က် လုပ္နုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာ႔ေကာင္းပါတယ္။

အဆုိေတာ္တစ္ေယာက္က စတိတ္ရွုိးမွာ သီခ်င္းဆုိခဲ႔ရင္ အဲဒီအဆုိေတာ္က အခမဲ႔သီဆုိတဲ႔ပြဲကလြဲလုိ႔

က်န္တဲ႔ ဘယ္ေနရာမွာဆုိဆုိ ေတးေရးသူကုိ ဘယ္ေလာက္ေပးရမယ္ဆုိတာ တိတိက်က်သတ္မွတ္ထားရင္

ေကာင္းပါမယ္။

အဲလုိသတ္မွတ္ျပီးရင္ အဆုိေတာ္က လဲ ရွုိးပြဲတစ္ခုတက္မယ္ဆုိရင္ဘယ္သီခ်င္းဆုိမယ္ ဘယ္ႏွစ္ပုဒ္ဆုိမယ္

ဆုိတာကုိ ၾကဳိတင္ျပင္ဆင္ ေတးေရးသူနဲ႔ၾကဳိတင္ညွိနုိင္း ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဒါဆုိရင္ နွစ္ဦးနွစ္ဖက္ျပႆနာတက္စရာမရွိေတာ႔ဘူးလုိ႔ထင္ပါတယ္။

ဒီလုိေျပာၾကမယ္ဆုိရင္ ကိုယ္ပုိင္သံစဥ္သမားကေတာ႔ကိုယ္ပုိင္ပစၥည္းမုိ႔

တိတိက်က် ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာလုိ႔ ရပါတယ္။

ေကာ္ပီသမားသမားကေတာ႔ သူမ်ားပုိင္တာတစ္၀က္ကိုယ္ပုိင္တာတ၀က္ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။

 

ဒီေကာ္ပီေတးေရးသူေတြနဲ႔ပါတ္သက္လုိ႔ ဘဲ အဲဒီဂ်ာနယ္ထဲမွာေရွ႔ေနတစ္ေယာက္ကေျပာထားတာေလးကိုဆက္ဖတ္မိပါတယ္။

ေကာ္ပီသီခ်ငး္ေတြနဲ႔ပါတ္သက္လုိ႔ ေျပာထားတာပါ။

ေကာ္ပီသီခ်င္းဆုိေပမယ္႔လဲ စာသားကို ေတးေရးသူက ပုိင္ပါတယ္ေပါ႔။

အဲေတာ႔ သူက သူစာသားအသုံးျပဳတဲ႔အတြက္ တရားစြဲလုိ႔  ကန္႔ကြက္လုိ႔ရတယ္ေပါ႔။

သံစဥ္အတြက္ကေတာ႔ ဟုိမူရင္းပိုင္ရွင္က ဘာမွမေျပာဘူးဆုိရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူးလုိ႔ေျပာသြားပါတယ္.။

 

က်ေနာ္တုိ႔ဆီက ေတးေရးသူေတြ ေကာ္ပီေတြေရးခဲ႔ၾကတာအမ်ားၾကီးပါဘဲ။

ဒါေပမယ္႔ မူရင္းပိုင္ရွင္ကုိသံစဥ္ယူသုံးတဲ႔အတြက္  အခေၾကးေငြေပးခဲ႔ပါသလား။

ခြင္႔ေတာင္းခဲ႔ပါသလားလုိ႔မ်ားေမးရင္ “ဟင္႔အင္း”လုိ႔ေျပာၾကရမယ္သူေတြအမ်ားၾကီးျဖစ္မွာပါဘဲ။

“သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေကာငး္တယ္ဆုိရင္ နုိင္ငံတကာမွာလဲ ဒီလုိဘဲ ဘာသာစကားအမ်ဳးိမ်ဳိးနဲ႔ျပန္ဆုိခဲ႔ၾကတာပါဘဲ”လုိ႔ေျဖၾကမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပါဘဲ။

ကိုယ္႔ဟာကုိေတာ႔ခြင္႔မေတာင္းဘဲသုံးလုိ႔  မေက်မနပ္ျဖစ္ ေနေပမယ္႔ နုိင္ငံျခားက သူမ်ားသံစဥ္ကုိ

ယူသုံးထားတဲ႔သီခ်င္းေတြကို ေတာ႔ ကုိယ္ကခြင္႔မေတာင္းဘဲသုံးထားတယ္ဆိုျပန္ေတာ႔

ေတြးၾကည္႔ရင္ ရီစရာေကာင္းေနသလုိ ကို ယ္ခ်င္းစာတရားမရွိသလုိျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။

 

က်ေနာ္အျမင္ေျပာရရင္ ဟုိးေရွးေခတ္ကေတာ႔ ဓါတ္ျပားေခတ္တစ္ေခတ္ေပၚထြန္းခဲ႔ဘူးပါတယ္။

ဓါတ္ျပားတစ္ျပား သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲပါတယ္ ဆုိ တဲ႔ေခတ္ေပါ႔။

အဲဒီေခတ္ကလဲ ေရာင္းခဲ႔ရၾကပါတယ္။

ဓါတ္စက္ဆုိတာ အိမ္တုိင္းမရွိေလေတာ႔ သိပ္ေတာ႔ မတြင္က်ယ္ခဲ႔တာလဲအမွန္ပါဘဲ။

သီခ်င္းတစ္ပုဒ္စီဒီတစ္ခ်ပ္ဆုိတာမျဖစ္နုိ္္င္ေတာင္မွသီခ်င္းငါးပုဒ္ကို စီဒီေခြတစ္ခ်ပ္လုပ္နုိ္င္မယ္ဆုိရင္ေတာ႔ ေစ်းကြက္အေျပာငး္အလဲတစ္ခုျဖစ္လာနုိ္င္မယ္လုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ မ်ားမ်ားပါမွ တန္တယ္ထင္တဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕စိတ္ေတြကို ျပဳျပင္ဘုိ႔ေတာ႔နည္းနည္းခက္နုိ္င္ပါတယ္။

ဆီးရီစ္တစ္ေခြမွာ သီခ်င္းပုဒ္ေရနည္းနည္းဘဲထည္႔မယ္ဆုိရင္ ထုတ္လုပ္မူ႔ကုန္က်စရိတ္လဲနည္းပါမယ္။

အဲေတာ႔ အမ်ား၀ယ္နုိင္မယ္႔ေစ်းနဲ႔ေရာင္းနုိင္မယ္လုိ႔ယူဆရပါတယ္။

ေတးေရးသူ တီး၀ုိင္းနဲ႔အဆုိေတာ္တုိ႔ပူးေပါင္းျပီး ထုတ္လုပ္နုိင္မယ္ဆုိရင္ ကိုယ္ၾကဳိးစားအားထုတ္သေလာက္ ကိုယ္တုိင္ခံစားရမယ္လုိ႔ေတြးမိပါတယ္။

ဒါေလးကေတာ႔ က်ေနာ္ေတြးမိသေလာက္ေလးပြားၾကည္႔မိတာပါ။

 

 

ကုိေပါက္(မႏၱေလး)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

(8-2-2013)