“မနင္းစေကာငး္ …………….နငး္စေကာငး္…………….”

 

 

ဟုိအေတာ္ေ၀းေ၀းလြန္ခဲ႔တဲ႔ ဥပုဒ္တစ္ရက္က  က်ေနာ္ရယ္ ကိုသိနး္ေအာင္ရယ္ ရွမး္ေခါက္ဆြဲသြားစားၾကပါတယ္။

တနဂၤေႏြေန႔ နဲ႔ ဥပုဒ္ေန႔ တုိက္ေနတာရယ္ မနက္ကုိးနာရီစြန္းစြန္းေလာက္ရယ္ဆုိေတာ႔ ေခါက္ဆြဲလာစားတဲ႔သူအေတာ္မ်ားတယ္ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။

စာပြဲတုိင္းမွာလူအျပည္႔ ။

စားပြဲထုးိေလးေကာင္ေလးေတြေရာေကာင္မေလးေတြပါဟုိဘက္ေျပးလုိက္ဒီဘက္ေျပးလုိက္၊

ေခါက္ဆြဲပနး္ကန္ေတြကို မႏုိင္မနငး္နဲ႔သယ္လာျပီးလုိက္ခ်ဆုိျပန္ေတာ႔

သူတုိ႔ကုိၾကည္႔ေနရင္းနဲ႔ေတာင္ေမာလာသလုိပါဘဲ။

အေတာ္ေလးၾကာမွ က်ေနာ္တုိ႔မွာထားတဲ႔ေခါက္ဆြဲကေရာက္လာပါေတာ႔တယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔၀ုိင္းနဲ႔ ဟုိဘက္စားပြဲ၀ုိငး္မွာတာေတြကိုေျပာငး္ျပန္ခ်မိပါတယ္ထင္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ၀က္သားနဲ႔မွာထားပါတယ္။

လာခ်ေတာ႔ ၾကက္သား။

ဟုိဘက္၀ုိငး္က လင္မယားကုိေတာ႔ ၾကက္သားနဲ႔မွာတာကို ၀က္သားနဲ႔သြားခ်ပါတယ္။

စားပြဲထုိးေလးက မွားခ်တာသိလုိ႔ မုန္႔ပန္းကန္ခ်င္းလဲေပးမယ္လုပ္ေတာ႔  ဟုိဘက္၀ုိငး္က မုန္႔ေတြကိုနယ္ျပီးသားျဖစ္ေနေတာ႔ ့ လဲေပးလုိ႔ မရေတာ႔ျပန္ပါဘူး။

အဲေတာ႔ စားပြဲထုိးေလးခင္ဗ်ာ မွားခ်တဲ႔မုန္႔ေတြျပန္ယူသြားရပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔၀ုိင္းကိုလာျပီး မုန္႔လဲေပးမယ္လုပ္ေတာ႔
“ရပါတယ္ကြာ…….ငါတုိ႔ဒါဘဲစားလုိက္ပါမယ္၊ေနာက္ေတာ႔ မလြဲေစနဲ႔”လုိ႔ဘဲေျပာလုိက္ပါတယ္။

 “ ျပန္လဲခုိင္းလုိက္ရတာဘဲ သူတုိ႔မွားခ်တာဘဲဟာ”လုိ႔ေျပာေတာ႔

“ေနပါေစ႔ကြာ နုိ႔မဟုတ္ရင္ ကေလးေတြလခထဲက အျဖတ္ခံရမွာ၊

  သူတုိ႔မွားတာ ေပမယ္႔ မနင္းခ်င္ပါဘူး”လုိ႔ျပန္ေျပာပါတယ္။

 

 

အဲဒီေန႔ ေန႔လည္ပုိင္းမွာ ေတာ႔ က်ေနာ္ရယ္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရယ္ လက္ဖက္ရည္သြားေသာက္ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ေဘးဘက္က ၀ုိငး္မွာေတာ႔ ေကာင္ေလးေတြေရာေကာင္မေလးေတြအုပ္စုလုိက္ၾကီးထုိင္ေနၾကပါတယ္။

မရွိဘူးဆုိသူတုိ႔အဖြဲ႔ကဆယ္ေလးငါးေယာက္။

မွာလုိက္ၾကတာလဲ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္.။

ခဏေနလုိ႔ လက္ဖက္ရည္ေတြအေအးေတြလာခ်ေတာ့ျပႆနာတက္ပါေတာ႔တယ္။

သူတုိ႔မွာတာက ဘလူးေမာင္တိန္….စပါကလင္။

စားပြဲထုိးေကာင္ေလးေဖာက္လာတာက မက္စ္စပါကလင္။

ဟုိအဖြဲကလဲ သူတုိ႔မွာတာမဟုတ္လုိ႔ မယူဘူးလုိ႔ေျပာ။

စားပြဲထုိးေလးကလဲ အမတုိ႔မွာတဲ႔အတုိင္းယူလာတာပါလုိ႔ေျပာ.။

ငါမွန္တယ္ သူမွားတယ္ ျငင္းရင္းကေန အေျခအတင္ျဖစ္လာပါတယ္။

သူတုိ႔ အျငင္းအခုန္ျဖစ္ေနတာကို ဆုိင္ရွင္သိသြားေတာ႔ ေကာင္ေလးကုိဆူျပီး သူတုိ႔လုိခ်င္တာနဲ႔လဲေပးလုိက္ပါတယ္။

သူတုိ႔ထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က “နင္မွာတာ မက္စ္ေလ”လုိ႔ေျပာေတာ႔

ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က “ဟုတ္တယ္ေလ ငါစိတ္ေျပာင္းသြားလုိ႔ ေျပာင္းမွာလုိက္တာ”လုိ႔ျပန္ေျဖသံၾကားလုိက္ရပါတယ္.။

“နင္လုပ္တာက ေကာင္ေလးၾကားညွပ္သြားတာေပါ႔”လုိ႔ေျပာေတာ ႔

ေနာက္ဆက္တဲြစကားသံေလးက “ငါတုိ႔ကအမ်ားၾကီး၀ိုငး္မွာေတာ႔ ငါလိမ္ေျပာလုိက္တာ သူတုိ႔မသိေလာက္ပါဘူး”တဲ႔။

ေကာင္တာထုိင္ေနတဲ႔ပုိင္ရွင္မဆီက မသဲမကြဲၾကားလုိက္ရတာကေတာ႔

“နင္႔လ ခထဲက တစ္၀က္ျဖတ္မယ္”လုိ႔ေျပာသံေလးခပ္သဲ႔သဲ႔ ၾကားမိသလုိ။

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကုိေတြးမိေတာ႔ ကိုေအာင္ေမာင္းတုိ႔အလုပ္မွာ ျဖစ္ခဲ႔တာေလးတစ္ခုကို

စိတ္ထဲမွာတေရးေရးေပၚလာပါတယ္။

ဒါကလဲ ကိုေအာင္ေမာင္ျပန္ေျပာျပလုိ႔ က်ေနာ္သိရတာပါ။

လြန္ခဲ႔တဲ႔ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ကျဖစ္ခဲ႔တာပါတဲ႔။

ကိုေအာင္ေမာင္းတုိ႔ဆီမွာေရာင္းတဲ႔ သၾကားအိတ္ေတြက အမ်ဳိးအစားကိုလုိက္လုိ႔ ေစ်းကြာပါတယ္။

ဂရိတ္၀မ္းနဲ႔ဂရိတ္တူး ဆုိရင္ ၀မ္းက နည္းနည္းေလးပုိျပီး ကြာလတီေကာင္း ပုိျဖဴျပီး တူးကေတာ႔ နည္းနည္းေလးညဳိပါသတဲ႔။

တစ္အိတ္ကို ငါးရာေလာက္ကြာပါတယ္။

ကိုိေအာင္ေမာင္းတုိ႔ အေရာင္းဌာနက ျမဳိ႔ထဲမွာ။

ဂုိေဒါင္ကေျမာက္ျပင္မွာ။

ျမိဳ႕ထဲကဆုိင္ကေရာငး္ထားတာ ကို ဂုိေဒါင္မွာသြားထုတ္ရပါတယ္.။

အဲေတာ႔ အေရာင္းဌာနကေန ဘယ္သူဘယ္၀ါ ဘယ္အမ်ဳိးအစား ဘယ္ႏွစ္အိတ္လာသယ္မယ္ဆုိတာကုိ ဖုန္းနဲ႔စာရငး္ေပးထားပါတယ္။

တစ္ခါသားမွာေတာ႔ မနး္ေလးျမဳိ႔ေတာင္ဘက္က ျမဳိ႔ေလးတစ္ျမိဳ႔က ေန သၾကားအိတ္တစ္ရာ လာတင္တဲ႔အခါ

ဒုတိယတန္းစား ၀ယ္တာကုိ ပထမတန္းစားနဲ႔မွားတင္ေပးလုိက္ပါသတဲ႔။

အဲဒီကုန္လာတင္တဲ႔ကား ထြက္သြားျပီးသိပ္မၾကာခင္ေလးမွာလက္ခံနဲ႔တုိက္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ မွ မွားတင္ေပးတာသိပါသတဲ႔။

သိ သိခ်ငး္  ပစၥည္းမွားတင္မိတဲ႔အေၾကာင္း ၀ယ္ထားတဲ႔ကုန္သည္ဆီကုိ လွမ္းေျပာေတာ႔

“ကိုယ္ေပ႔ါဆလုိ႔ ျဖစ္တာ ကိုယ္ခံေပ႔ါ”လုိ႔ျပန္ေျဖပါသတဲ႔။

တစ္အိတ္ငါးရာ အိတ္တစ္ရာ ေငြငါးေသာငး္ဆုိေတာ႔ ဂုိေဒါင္ကလူေတြလဲပ်ားတုပ္ကုန္တာေပါ႔။

အဲဒါနဲ႔သူတုိ႔လဲ သူတုိ႔အထက္ကမန္ေနဂ်ာဆီ ဒီလုိမွားသြားတဲ႔အေၾကာင္းလွမး္အသိေပးရေတာ႔တာေပါ႔။

သူတုိ႔မန္ေနဂ်ာကလဲ ကုန္သည္ဆီအက်ဳိးအေၾကာငး္လွမး္ေျပာလုိ႔ေတာင္းပန္လဲမရျပန္ဘူး။

ကိုယ္ဘာသာကုိ မွားတင္တာကိုယ္ခံဆုိတဲ႔သေဘာဘဲျပန္ေျဖပါသတဲ႔။

မန္ေနဂ်ာလုပ္တဲ႔သူကလဲ အကိုတုိ႔ဆီမွာမွ မေရာက္ေသးတာ အခ်ိန္မီပါေသးတယ္ေျပာေတာ႔

ေရာင္းထားျပီးသားေတြလုိ႔ စကားပိတ္ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ဒီကိစၥက ပုိင္ရွင္ဆီထိေရာက္သြားပါတယ္။

ဒီေတာ႔ ပိုင္ရွင္ကလဲ မွားပါသြားတဲ႔လူဆီကို ဖုန္းနဲ႔လွမ္းဆက္သြယ္ပါတယ္။

သူလုိခ်င္တဲ႔ အမ်ဳိးအစားကို ေနာက္ထပ္ ပုိ႔လုိက္မယ္႔အေၾကာငး္၊

အခုမွားပါသြားတဲ႔ေစ်းၾကီးတဲ႔ဟာကိုလည္း ေရာင္းျပီးမွ ေငြေပးပါဆုိတဲ႔အေၾကာင္း၊

တကယ္လုိ႔မယူျခင္ဘူးဆုိရင္လဲ ပစၥည္းကုိ မန္းေလးျပန္ပုိ႔ေပးဘုိ႔အေၾကာငး္

အသြားအျပန္တန္ဆာခ ခံမယ္႔အေၾကာင္း၊

၀န္ထမ္းေပါ႔ဆလုိ႔ျဖစ္တာမွန္ေပမယ္႔ အခ်ိန္မီပါေသးေၾကာငး္။

ဒီမွားယြင္းမူ႔အတြက္ ၀န္ထမ္းက က်ခံရမွာျဖစ္ေၾကာငး္

ေနာင္မျဖစ္ေအာင္ဂရုတစုိက္လုပ္မယ္႔အေၾကာငး္ ၊

မွားယြင္းမူ႔အတြက္ ေတာင္းပန္ပါေၾကာင္းေျပာေပမယ္႔လဲ ဟုိသူကေတာ႔

” ႏုိးပါ”ဘဲ။

ကားေပၚက ပစၥညး္ေတြကို ၾကဳိေရာငး္ထားျပီးသားလုိ႔ေျပာပါတယ္။

အားလုံးေတာင္းပန္တာေတာင္မွ မရေတာ႔ ကိုေအာင္ေမာင္းတုိ႔ဆရာကလဲ

“ထားလုိက္ေတာ႔ကြာ”လုိ႔ေျပာေပမယ္႔ စိတ္ေတြ တုိျပီး မ်က္ႏွာကေတာ႔  နီရဲေနပါတယ္။

မွားတင္တဲ႔သူေတြကိုလဲ လစာထဲက အခ်ဳိးက်ျဖတ္ျပီး ကြာျခားသေလာက္ကုိ အေလ်ာ္ခုိင္းပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး အဲဒီလူကုန္၀ယ္တယ္ဆုိရင္ ကိုေအာင္ေမာင္းတုိ႔ဆရာ ကိုယ္တုိင္ေရာင္းပါတယ္.။

အဲဒီလူ၀ယ္ရင္ လက္ငင္းေငြေခ်မွေရာင္းပါေတာ႔တယ္။

“ငါတုိ႔ဖက္က မွားတာေတာ႔ မွားတာေပါ႔ကြာ။

  ဒီလူနဲ႔ဒီလူ အျမဲဆက္ဆံေနၾကရမွာေလ။

  သူမ်ားအေပၚမွာနင္းတတ္တဲ႔လူတန္းစားမ်ုဳိး က မယုံၾကည္ရတဲ႔လူမ်ဳိး၊

 သတိထားဆက္ဆံရမယ္႔လူတန္းစားထဲမွာပါတယ္ကြ”လုိ႔ေကာက္ခ်က္ခ်ပါတယ္။

********************************************************

တစ္ခါကလုိ႔ဘဲဆုိၾကပါစုိ႔။

မျမင္မေတြ႔ဘူးတဲ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ က်ေနာ္တုိ႔ေနထုိင္ရာျမဳိ႔ေလးဆီကို လာမယ္လုိ႔အေၾကာင္းၾကားေတာ႔

က်ေနာ္တုိ႔မိတ္ေဆြတစ္စုမွာအလုပ္ေတြရွုပ္ပါေတာ႔တယ္.။

သူက အေ၀းမွာေနထုိင္သူ၊

သူ႔အေတြးသူ႔အေရးေတြကို က်ေနာ္တုိ႔က တစ္ဖက္သတ္ေလးစားေနရတဲ႔သူ။

လူျခင္းတစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးဘဲ ေလလွဴိင္းမ်ားၾကားကအသံေလးေတြ စကားလုံးေလးေတြက  တစ္ဆင္႔ ရင္းႏွီးေနသူ။

သူမလာခင္ကတည္းက က်ေနာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စု မွာ ဧည္႔၀တ္ေက်ေစေရးအတြက္ တုိင္ပင္ၾကရ ေငြစုၾကနဲ႔ေပါ႔။

သူေရာက္လာျပီဆုိတာနဲ႔က်ေနာ္တုိ႔မွာ သူျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ဘုိ႔၀ိုင္းၾက၀န္းၾကရပါေတာ႔တယ္။

ဘလူးဆုိ ဘလူး ရက္ဆုိရက္ ဧည္႔၀တ္မပ်က္ေစရပါဘူး။

စားၾကေသာက္ၾက စကားေတြေျပာၾကနဲ႔ေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔ေရွးလူၾကီးစကားမ်ားတယ္မွန္ဆုိသလုိ

“စကား စကားေျပာပါမ်ား စကားထဲက ဇာတိျပ”ဆုိသလုိပါဘဲ သူ႔အေျပာ သူ႔အမူအယာေတြက

သူအရင္ကေရးထားဘူးတဲ႔စာေတြနဲ႔ဘာမွမဆုိင္ဘူးဆုိတာသိလာပါတယ္။

ေသာက္ရင္းမ၀ေတာ႔ ထပ္မွာ ။

စားရင္းအျမည္းလုိေတာ႔ထပ္မွာ။

က်ေနာ္တုိ႔ဘက္ကေတာ႔လုိေလးေသးမရွိ.။

အဆုံးမေတာ႔သူေမွာက္သြားပါေလေရာ။

ဒါနဲ႔ဘဲပိုက္ဆံရွင္း သူအိမ္အျပန္လမ္းမွာ အမူးေျပလာ။

မ၀ေသးပါဘူးတဲ႔။

ဒါနဲ႔ေနာက္တစ္ဆုိင္ဆက္ေသာက္စကားေတြ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာေျပာ။

က်ေနာ္တုိ႔ ညတစ္ခ်က္ထုိး(ေဖာ႔ေျပာရင္ေတာ႔ မနက္ေစာေစာ) အိမ္ျပန္ေရာက္ပါေတာ႔တယ္။

 

ေနာက္ရက္ေရာက္ျပန္ေတာ႔လဲဖုနး္ဆက္ျပီးလူစု။

သူသြားခ်င္တဲ႔ေနရာဆီကိုလုိက္ပုိ႔။

ကားရွိတဲ႔ေကာင္က ကားစုိက္ေပါ႔။

တစ္အုံတစ္မၾကီးသြားၾက။

တစ္ဆုိင္ျပီးေတာ႔ေနာက္တစ္ဆုိင္။

သူပါးစပ္ဟတာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔က အကုန္ျဖစ္ေအာင္၀ုိင္းျပီး ဧည္႔၀တ္ေက်ၾကပါတယ္။

ဒီတစ္ညမွာေတာ႔ တစ္ခုပုိလာပါတယ္။

အေညာင္းေျဖ အျငာေျပဆုိျပီး မာဆတ္ ပါလုိက္ပုိ႔ေပးရျပန္ေတာ႔

မနက္ေစာေစာမွ အိမ္ျပန္ေရာက္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႕ကလည္း  လူစုလုိ႔သူ႔ကိုဧည္႔၀တ္ေက်ဘုိ႔ စီစဥ္ရပါတယ္။

 

သုံးရက္ေျမာက္ေနမွာေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ျပားကပ္ကပ္အိတ္ေတြလဲပိုလုိ႔ပိန္လာပါတယ္။

စိတ္ေတြလဲ လိန္လာပါျပီ။

အလုပ္လဲပ်က္ အိမ္ကလဲမၾကည္ေတာ႔ပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔ သူခဏေလးလာတာပါဆုိတဲ႔အေတြးနဲ႔ဆက္ျပီး ဧည္႔၀တ္ေက်ဘုိ႔လုပ္ရျပန္ပါတယ္။

ေငြကုန္လူပန္းတာထက္စိတ္ညစ္တာကေတာ႔ သူ႔စကားလုံးအၾကီးၾကီးေတြက က်ေနာ္တုိ႔နားနဲ႔မဆန္႔တာပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔က ဒီျမဳိ႔ေမြးဒီျမဳိ႔ၾကီးတဲ႔သူ။

ဒီျမဳိ႔ရဲ႕ လက္ရွိအေနအထားေပၚမွာ မူတည္လုိ႔ ဘ၀ကုိထိနး္ေက်ာင္းေမာင္းနွင္ေနရသူ။

သူက သူတုိ႔ရဲ႕ေ၀းရပ္ေျမက အေျခအေနေတြနဲ႔ႏုွိင္းယွဥ္လုိ႕ က်ေနာ္တုိ႔ကို ညံ့လုိက္တာဗ်ာ ဆုိတဲ႔စကားလုံးမသုံးဘဲနဲ႔

က်ေနာ္တုိ႔ကုိသြယ္၀ိုက္စြာ အျပစ္တင္ေနသူ။

ကိစၥတစ္ခုရယ္လုိ႔ေျပာလုိက္ျပန္ရင္ သူေနရတဲ႔ အေနအထားနဲ႔ခ်ိန္ထုိးလုိ႔ ေျပာတတ္ျပန္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔မွာလူညံ႔ၾကီးေတြကို ျဖစ္လုိ႔ေပါ႔၊

ဒါေပမယ့့့့့့့့့့့့့့့့့္

“ေအာ္ခဏလာသူဘဲေလ”ဆုိျပီးေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔က သည္းခံရျပန္ပါတယ္။.

ေလးရက္ေျမာက္ေန႔မွာေတာ႔ သူက ဘုိဆန္ဆန္ပါဘဲ။

“Return bonus “ပါတဲ႔။

အဲ႔ေတာ႔ ထုံးစံအတုိငး္လူစု။

ထုိင္ေနၾကဆုိင္ေရာက္ေတာ႔ သူ႔အလုိရွိတာကိုေမးျပီးစားၾကေသာက္ၾကေပါ႔။

စားလုိက္ေသာက္လုိက္ စကားေျပာလုိက္ ျငင္းလုိက္ခုံလုိက္နဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ေလးရင္႔လာတဲ့အခါမွာေတာ႔

ဘီယာပုလင္းခြံလဲအစီအရီ။

လမ္းေလ်ာက္တဲ့ကုိေဂ်ာ္နီကလဲ အခြံေတြဘဲက်န္။

စားပြဲေပၚက အျမည္းပုဂံေတြကလဲ အလြတ္။

ေရသန္႔ဘူးေတာင္မွအလြတ္။

စားစရာေသာက္စရာဘာမွမက်န္။

အားလုံးကလဲျပန္ခ်င္ေနျပီ။

ညကလဲ ဆယ္႔တစ္နာရီေက်ာ္ေနျပီ။

ဒကာခံမယ္လုိ႔ေခၚထားတဲ႔သူက ျပန္မယ္႔အရိပ္အေယာင္မျပ။

ဒါနဲ႔ဘဲစားပြဲထုိးကိုေခၚပိုက္ဆံရွင္းဘုိ႔ဘီလ္ေတာင္း။

စာရြက္ေလးရလာေတာ႔ ဒကာေတာ္ေရွ႔ကိုထုိးေပးေတာ႔ တစ္ခ်က္ၾကည္႔ျပီးဟုိဘက္လွည္႔သြား။

ဒီမွာအားလံုးက သေဘာေပါက္သြားေတာ႔ ပါလာတဲ႔ပိုက္ဆံေလးေတြၾကြက္စု စုျပီးရွငး္လုိက္ၾက။

သူရယ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ရယ္က တကၠစီတစ္စီးငွားျပီးျပန္သြား။

က်န္တဲ႔သူေတြက ေတာ႔ တစ္ေယာက္စီလမ္းခြဲ။

ေနာက္ဆုံးက်န္တဲ႔သူႏွစ္ေယာက္မေတာ႔ က်န္တဲ႔ပုိက္ဆံက တကၠစီခမေလာက္။

ဒါနဲ႔ဘဲ အိမ္ကလူကိုလွမ္းေခၚ ျပီး လာၾကဳိဘုိ႔မွာရပါတယ္။

ေနာက္ဆက္တြဲသတင္းကေတာ႔ ကိုဧည္႔သည္နဲ႔ အတူျပန္တဲ႔ျမဳိ႔ခံ က

အေညာင္းေျဖဘုိ႔မာဆတ္သြား စိတ္ေတြလန္းဆန္းလာေတာ႔ ေကတီဗြီကိုခရီးဆက္။

အဲဒီမသြားခင္ ျမဳိ႔ခံလူက သူ႔မိတ္ေဆြဆီကို လွမ္းျပီးဖုနး္ဆက္လုိ႔ ပိုက္ဆံေခ်းရပါသတဲ႔။

ေနာက္ေန႔မနက္ေရာက္ေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ တစ္ေတြအားလုံး မတုိင္ပင္ဘဲ ဖုနး္ပိတ္ထားလုိ္က္ရပါေတာ႔တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ရွိသမွ်ေငြလဲကုန္ စိတ္လဲကုန္ ဆုိတဲ႔ အေျခအေနကို ေရာက္သြားလုိ႔ပါ။

သူျပန္တဲ႔ထိလဲ က်ေနာ္တုိ႔က သူ႔ကို ထပ္ေတြ႔ဘုိ႔မၾကီဳးစားေတာ႔ပါဘူး၊

ေနာက္ဆက္တြဲသတင္းကေတာ႔ ကိုဧည္႔သည္ရဲ႕ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ထပ္ေရာက္လာတာကို

ေနာက္ဆုံးက်န္သူက အကူအညီေတြထပ္ေပးလုိက္ရပါေသးသတဲ႔။

ကားစို္က္လူစိုက္ ဆီစုိက္နဲ႔ လုပ္ေပးလုိက္ရပါေသးတယ္တဲ႔။

ေနာက္ ေခ်းထားတဲ႔ပိုက္ဆံလဲ ဆပ္မသြား ေတာ႔ ျမဳိ႔ခံလူကဘဲ စိုက္ထားလုိက္ရတယ္ဆုိတာဘဲၾကားလုိက္ပါတယ္။

 

 

 

လူဆုိတာ ကုိယ္အသာစီးရခ်င္တာေတာ႔ သဘာ၀ပါဘဲ.။

  စီးပြားေရးနဲ႔ပါတ္သက္လုိ႔နင္းလုိက္တယ္ဆုိတာကေတာ႔ကိုယ္႔ဘက္ကမွားလုိ႔ျဖစ္သြားတာက ခံသာပါေသးတယ္။

ကိုယ္ညံ့လုိ႔ ကိုယ္ခံရတာ လုိ႔ ေျဖသိမ္႔နုိင္ပါတယ္။

ဒီအမွားေပါၚမွာနင္းတယ္မနင္းဘူး

 ခြင္႔လႊတ္တယ္ မလႊတ္ဘူးဆုိတာကေတာ႔ အသာစီးရသြားသူရဲ႕စိတ္အလုိအတုိင္းပါဘဲ။

စားပြဲထုိးေကာင္ေလးလုိ ကိုယ္ထက္နိ္မ္႔ပါးသူ မွန္းသိပါရဲ႕နဲ႔ မမွတ္မိနုိင္ဘူးဆုိတဲ႔အခ်က္ကုိ ဖိနင္းလုိက္တာမ်ဳိးကေတာ႔

မျဖစ္သင္႔ဘူးလုိ႔ ယုံၾကည္႔ပါတယ္။

ပိုဆုိးတာကေတာ႔ ဧည္႔သည္တစ္ေယာက္ကို တာ၀န္ေက်ခ်င္တဲ႔ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ခ်စ္ခင္စိတ္အေပၚမွာအခြင္႔အေရးယူျုပီး

နင္းထည္႔လုိ္က္တဲ႔သူမ်ဳိးကေတာ႔ စိတ္ဓါတ္ေရးရာ သိမ္ဖ်င္းတဲ႔လူတန္းစားလုိ႔ဘဲသတ္မွတ္ခ်င္ပါတယ္။

 

ဒီေန႔မနက္ ရုံးက ကေလးတစ္ေယာက္က ဖုနး္လုိခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ဖုနး္ဆုိင္သြားၾကပါတယ္။

က်ေနာ္႔ေကာင္ေလးေတြ ဟန္းဆက္ေရြးေနတုနး္က်ေနာ္က ေဘးနားကခုံမွခဏထုိင္ေနပါတယ္။

လူတစ္သုိက္က ဖုနး္ေရာငး္တဲ႔ေကာင္ေလးကိုေမးခြန္းေတြထုတ္ေနပါတယ္။

ဖုနး္အသစ္နံမယ္ေပါက္ နံပါတ္ေကာင္းတာ ရွားတာက ႏွစ္သိန္းနွစ္ေထာင္က်ပ္

ဘာနံပါတ္မွမေရြးဘူး ၾကဳံရာက်ဘမ္းယူဆုိရင္  တစ္သိနး္ကိုးေသာငး္ရွစ္ေထာင္။

နံပါတ္ေတြၾကည္႔ၾက ျပဳၾက စကားေတြေျပာၾကနဲ႔ အေတာ္ၾကာတာေတာင္မျပီးနုိင္။

၀ယ္မယ္ဆုိသူက မေ၀ခြဲနုိ္င္။

တစ္ေယာက္ကေလးေထာင္ေလးကြာတာၾကည္႔မေနနဲ႔ နံပါတ္လွတာယူ ဆုိတုိက္တြန္းသူကတစ္ဖက္။

နံပါတ္လွတာ မလွတာဘာအေရးပါလဲ။

ဖုနး္ေျပာလုိ႔ရျပီးတာဘဲ ေလးေထာင္ဆုိလဲေလးေထာင္ ဘီယာေသာက္ရတာေပါ႔ လုိ႔ ေျပာသူကေျပာ။

ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ဟုိလူက နံပါတ္မေရြးဘူးကြာ လုိ႔ေျပာလုိက္လုိ႔ ကဒ္ခ်ဳိးမယ္လုပ္ေရာ ေကာင္တာထဲကုိ

ခုမွ၀င္လာတဲ႔ကေလးတစ္ေယာက္က ကဒ္ခ်ဳိးခ်လုိက္ပါတယ္။

ဟန္းဆက္ထဲ ထည္႔မယ္ဆုိျပီးေသခ်ာျပန္ၾကည္႔လုိက္မွ 9ေလးလုံးပူးေနတဲ႔နံပါတ္ျဖစ္ေနတာသိလုိက္ပါတယ္။

ေနာက္ေရာက္တဲ႔ကေလးက မွားခ်ဳိးလုိက္တာပါ။

အဲဒီမွာ အေရာင္းေကာင္ေလးက သူတစ္၀က္စုိက္မယ္ 2သိနး္ေတာ႔ေပးပါေျပာတယ္။

ဟုိဘက္အုပ္စုကလဲ မင္းတုိ႔ဘာသာ မွားခ်ဳိးတာ မယူဘူး၊

တစ္သိနး္ကုိးေသာငး္ရွစ္ေထာင္ဘဲေပးမယ္။

ၾကဳိက္တဲ႔နံပါတ္ထည္႔ေပးလုိက္လုိ႔ေျပာပါတယ္။

ကဒ္ခ်ဳိးျပီးသားဆုိျပန္ေတာ႔လဲ သူမ်ားျပန္ေရာင္း႕ရင္ခက္မယ္ဆုိေတာ႔ ေကာင္းေလးေတြမွာအေတာ္အခက္ေတြ႔ပုံရ။

 

အဲဒီအခ်ိန္က်ေနာ္႔ေဘး ကဖုန္းေျပာေနသူကလဲ အာက်ယ္ပါက်ယ္။

“ကိုရင္ လာသာလာခဲ႔ေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔ ဖုနး္ဆက္လုိက္ လာေခၚမယ္။

 ဒီလူနဲ႔ဒီလူဗ်ာ အေ၀းကျပန္လာတဲ႔လူအေပၚက်ဳပ္တုိ႔က ဧည္႔၀တ္ေက်ေအာင္ထားမွာပါ။

စိတ္ခ်”လုိ႔ေျပာေနပါတယ္။

“လာခဲ႔စမ္းပါဗ်ာ”လို႔ေျပာတာလဲခဏခဏ၊

က်ေနာ္သူမ်ားေတြကို ေငးေကာင္းေနတုန္းကေလးေတြျပန္လာပါတယ္။

သူတုိ႔လုိခ်င္တာရလုိ႔ေပ်ာ္လုိ႔၊

ျပန္သာလာရတယ္ က်ေနာ္စိတ္က ဖုန္းဆုိင္ထဲမွာက်န္ေနခဲ႔ပါတယ္.။

ဖုနး္မွားခ်ဳိးလုိက္တဲ႔ကေလးလဲ ေငြမစုိက္ရပါေစနဲ႔၊

ေရႊဧည္႔သည္ကို ေမွ်ာ္ေနတဲ႔ ကိုအာက်ယ္လဲ က်ေနာ္တုိ႔လုိ႔အနင္းမခံရပါေစနဲ႔လုိ႔ ဆုေတာင္းေပးေနမိပါတယ္။

ကဲမိတ္ေဆြေရာ ဒါမ်ုဳိးၾကဳံဘူးပါသလား…………………………

 

 

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

(18-6-2012)