“အထူးလူ – အထူးေနရာ”

 

၁၉၆၄ခုနွစ္ အဲဒီတုနး္က က်ေနာ္ က”သူငယ္တန္းၾကီး” ဘဲရွိပါေသးတယ္။

က်ေနာ္တက္ေနတဲ႔ေက်ာငး္ကေတာ႔  “စိန္႔ပီတာ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳ ေက်ာငး္”မွာပါ။

{အခုေတာ႔ အမွတ္(၉)အ.ထ.ကေပါ့။}

တစ္ခုေသာညေနေက်ာငး္ဆင္းခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားမိဘေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကိုအတနး္၀အေပါက္ထိလာၾကိဳၾကပါတယ္။

တစ္ခါမွ လာမၾကဳိဘူးတဲ႔ က်ေနာ္႔အေဖေတာင္မွာ က်ေနာ္ကုိ လာၾကိဳေတာ႔ က်ေနာ္မွာတအံ႔တၾသ။

က်ေနာ္တုိ႔မၾကားဘူးတဲ႔စကားလုံးအသစ္အဆနး္ေလးကလဲ ပ်ံ႕လြင္႔လုိ႔ေနပါတယ္။

“ေက်ာငး္ကုိ ျပည္သူုပုိင္သိ္မ္းလုိက္ျပီ”တဲ႔။

“ဖာသားၾကီးေတြ ဘရာသားေတြ တီခ်ယ္တုိ႔ ကို ဒီေက်ာငး္မွာဆက္မထားေတာ႔ဘူး”တဲ႔။

“ဒီေက်ာငး္ကုိ အစုိးရပုိင္သြားျပီ”ဆုိတဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ လုိက္မမွီတဲ႔စကားေတြကုိကေလးဘ၀မွာၾကားလုိ္က္ရပါတယ္။

အဲဒါကေတာ႔ ျမန္မာနုိင္ငံရဲဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ေျပာငး္ေတာ္လွန္ေရးအစ အေျပာငး္အလဲကုိ က်ေနာ္ကေလးဘ၀မွာ

စတင္လုိ႔ ထိေတြ႔လုိက္ရတဲ႔အသိေလးပါဘဲ။

စကားလုံးဆနး္ဆနး္ေလးကဘာမွန္းမသိေပမယ္႔  ရင္ထဲကိုေရာက္လာပါတယ္။

“ျပည္သူပုိင္သိမး္တယ္”

 

ေနာက္ေတာ႔လဲမူလတန္းအလယ္တန္းအထက္တန္းေက်ာငး္သားဘ၀မွာေတာ႔

ေတဇလူငယ္၊ေရွ႔ေဆာင္လူငယ္၊လမ္းစဥ္လူငယ္ ဆုိတဲ႔စကားေတြ၊

ၾကက္ေျခနီသင္တန္း၊လမး္စဥ္လူငယ္သင္တနး္၊လုပ္အားေပးဆုိတဲ႔စကားလုံးေတြေအာက္မွာ

ေက်ာငး္ဖြင္႔ရက္ေက်ာငး္တက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာသင္တနး္တက္လုိ႔ကေလးဘ၀ကုိလြန္ေျမာက္ခဲ႔ၾကရပါတယ္။

 

ေနာက္လူငယ္ဘ၀လြန္ေျမာက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ အရန္ပါတီ ၊တင္းျပည္႔ပါတီဆုိတဲ႔စကားေတြ၊

လမ္းညႊန္မႈ႔၊ပါတီဗဟုိေကာ္မီတီ၊ဥကၠဌၾကီး၊အတြင္းေရးမွဴး၊ဗဟုိဦးစီးအဖြဲ႔၊ေဒသပါတီေကာ္မီတီ၊

ျမဳိ႔နယ္ေကာင္စီ ၊ဗဟုိအလုပ္အမွဳ႔ေဆာင္အဖြဲ႔ ၊အစရွိတဲ႔ခန္႔ထည္တဲ႔စကားလုံးေတြကအျမဲ

တမ္းလုိလုိၾကားေနရတဲ႔စကားလုံးေတြျဖစ္ပါတယ္။

 

ဒီဆုိရွယ္လစ္စံနစ္နဲ႔ခ်ီတက္တဲ႔ကာလအတြင္းမွာေတာ႔စာေပေလာကမွာေရာ တုိးတက္တယ္ဆိုတဲ႔  လူငယ္ထုၾကားထဲမွာေရာ ေခါင္းပုံျဖတ္၊ငုိ႔ဘသမား၊သရုပ္မွန္၊ဇူစကာ၊ေရသာခုိ အေခ်ာင္လုိက္၊

အေျခခံလူတနး္စား၊ေရေပၚဆီ၊ပစၥည္းမဲ႔လူတန္းစား၊အရင္းရွင္လူတနး္စား။ပစၥည္းမဲ႔ေတာ္လွန္ေရး၊

ေဖာက္ျပန္ေရးသမား၊စားဖား၊ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ဆုိတဲ႔ ဒီစကားလုံးေတြကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္အသုံးခ်ရုံမက၊

အေၾကာင္းကိစၥရွိတာနဲ႔ ဒီအခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထုိးျပီး တန္ဘုိးျဖတ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။

 “ဆင္းရဲမွ ဘ၀မွန္ ခ်မ္းသာရင္ေဖာက္ျပန္”

“ အူမေတာင္႔မွ သီလေစာင္႔နုိင္မယ္“ဆုိတဲ႔အေတြးအေခၚေတြကိုလဲ လက္ခံက်င္႔သုံးခဲ႔ၾကပါတယ္။

 

အဲဒီေခတ္ကာလအတြင္းမွာ တံခါးပိတ္၀ါဒကုိက်င္႔သုံးတာရယ္၊

ျပည္တြင္းထုတ္လုပ္မွဳ႔ကလဲ လုိအပ္ခ်က္ျပည္႔ေအာင္လုံေလာက္ေအာင္ မထုတ္လုပ္နုိင္တာရယ္ေၾကာင္႔

အစစ အရာရာရွားပါးျခင္းနဲ႔ ၾကဳံေတြ႔ခဲ႔ရပါတယ္။

အဲဒီေတာ႔လဲ ခြဲတမ္း၊ေမွာင္ခုိ၊တန္းစီတုိး၊ပါမစ္၊မဲႏွုိက္ စတဲ႔စကားလုံးေလးမ်ားကလဲ

မျပည္႔စုံျခင္းနဲ႔အတူ ပူးတြဲလုိ႔ပါလာျပန္ပါတယ္။

အစစရွားပါးခက္ခဲတဲ႔ကာလၾကီးျဖစ္ေလေတာ႔

ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ခ်င္ရင္လဲ တန္းစီ၊

ရထားလက္မွတ္ကားလက္မွတ္လဲတန္းစီ၊

ေရနံဆီလုိခ်င္ရင္လဲတန္းစီ၊

ခြဲတမး္ဆန္ထုတ္ခ်င္ရင္လဲတနး္စီ၊ဘာမဆုိတန္းစီရတဲ႔အျပင္

ဘီပီအုိင္ေဆးလုိခ်င္ရင္လဲ ပါမစ္နဲ႔မွ၊

ေရႊ၀ါဆပ္ျပာလုိခ်င္ရင္လဲပါမစ္နဲ႔မွ၊

သၾကားလုိခ်င္ရင္လဲပါမစ္နဲ႔မွ၊

ပိတ္စ၀ယ္ခ်င္ရင္လဲ ပါမစ္နဲ႔မွ၊

သစ္လုိခ်င္ရင္လဲပါမစ္ ဘာမဆုိ ပါမစ္ဆုိတဲ႔ ခြင္႔ျပဳမိန္႔ပါမွ လုိခ်င္တာရတဲ႔ေခတ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။

 

အဲဒီကာလမွာဘဲအမ်ားနဲ႔မတူတဲ႔ သာမန္ထက္ပုိေသာ အခြင္႔အထူးေတြရေနတဲ႔

VIP(Very Improtant Person)(အထူးလူ) ဆုိတဲ႔လူတန္းစားတစ္ရပ္ေပၚေပါက္လာပါတယ္။

လုိခ်င္တာအတြက္တန္းစီစရာမလုိဘူး။

လုိခ်င္တာအတြက္၀ယ္ယူခြင္႔ ပါမစ္ကရွိျပီးသား အမ်ားတကာ အားက်ရတဲ႔သူေတြေပါ႔။

ဘယ္ေနရာမွမဆုိေရွ႔တန္းကေနျပီး အခြင္႔ထူးေတြရေနသူေတြပါဘဲ။

 

အစကေတာ႔ တုိငး္ျပည္အတြက္ေန႔မအားညမအားအလုပ္လုပ္ေနတဲ႔သူေတြ

တုိင္းျပည္အတြက္ ေရွ႔ကေနဦးေဆာင္လုိ႔ ုအနစ္နာခံေပးသူေတြ အတြက္

ဒီအခြင္႔အေရးကိုေပးအပ္ခဲ႔တာျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ဒီလုိသက္သာလြယ္ကူတဲ႔အခြင္႔အေရးကိုရဘုိ႔အတြက္

အေခ်ာင္သမားေတြက နည္းမ်ဳးိစုံသုံးၾကပါေတာ႔တယ္။

အထူးအခြင္႔အေရးရသူမ်ားရဲ႕အခြင္႔အာဏာကိုအမွီျပဳလုိ႔

“အထူးလူ” ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးယူၾကပါေတာ႔တယ္။

“အထူးလူ”ရဲ႕ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊

“အထူးလူ”ရဲ႕ မိတ္ေဆြသဂၤဟ၊

“အထူးလူ”ရဲ႕မိတ္ေဆြရဲ႔မိတ္ေဆြေတြက

အကူအညီယူ၊ေတာင္းပန္ခယ လက္ေဆာင္ေပး စတဲ႔နည္းေတြနဲ႔“အထူးလူ”ရဲ႕အခြင္႔အေရးေတြကုိ

ရေအာင္ဖန္တီးယူၾကပါေတာ႔တယ္။

 

အဲဒီအခါမွာ ၾကားကအေခ်ာင္စားတဲ႔သူေပၚလာပါေတာ႔တယ္။

အဲဒီသူေတြကေတာ႔ ၀န္ထမ္းေတြပါဘဲ။

ရထားလက္မွတ္၊ရုပ္ရွင္လက္မွတ္၊အမ်ားလုိအပ္တဲ႔ပစၥညး္ကုိေရာင္းခ်ေပးေနတဲ႔ဌာန၊

လူအမ်ားနဲ႔ဆက္သြယ္ေနရတဲ႔ဌာနက  ၀န္ထမ္းေတြအတြက္ စားကြက္ေတြျဖစ္လာပါတယ္။

ေရာငး္ခ်ဘုိ႔သတ္မွတ္ေပးထားတဲ႔ အေရအတြက္ထဲကေန “အထူးလူ”အတြက္နာမည္တတ္လုိ႔

ဖယ္ထား။

သူတုိ႔နဲ႔ဆက္စပ္ပါတ္သက္တဲ႔လူေတြကုိ ေပးလုိေပး။

ေပးမကုန္ရင္ေရာငး္စားနဲ႔အေတာ္ေလးကိုစီးပြားလမ္းေျဖာင္႔ခဲ႔ၾကပါတယ္။

“အထူးလူ”မ်ားကလဲ သူတုိ႔အတြက္လုိခ်င္တာအဆင္ေျပေနတယ္ဆုိျပန္ေတာ႔

သူတုိ႔ကို အသုံးခ်ျပီးလုပ္စားေနၾကတာကို သိလား မသိဘူးလားဆုိတာကေတာ႔

ကာယကံရွင္ေတြမွသာ သိနုိ္င္မွာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုိအျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင႔္က်ေနာ္တုိ႔လုိသာမန္လူတန္းစားမ်ားအတြက္

ပုိခက္သထက္ခက္ခဲ ပုိရွားသထက္ရွား စိတ္ပ်က္စရာေကာငး္ေပမယ္႔လဲ

ဘာမွ မတတ္နုိင္ေတာ႔ ေခါငး္ငုံ႔ခံရုံမွတပါး အျခားမရွိပါ။

 

“အထူးလူ”ေတြကို အမွီျပဳလုိ႔ “အထူးေနရာ”ေတြေပၚေပါက္လာတာကေတာ႔

ေခတ္ရဲ႕အားနညး္ခ်ဳိ႔ယြင္းခ်က္တစ္ခုတည္းေၾကာင္႔မဟုတ္ဘဲ လူေတြရဲ႕

လုိခ်င္တပ္မက္မႈ႔ေၾကာင္႔ဆုိတာကလည္းျငင္းမရတဲ႔အခ်က္တစ္ခုပါ။

“အထူးလူ”အတြက္“အထူးေနရာ”၊“အထူးအခြင္႔အေရး”ဆုိတာေတြက

လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းေတြ ခရီးသြားလာေရးေတြနဲ႔အေပ်ာ္အပါးကိစၥေတြမွာတင္မကဘဲ

ဘာသာတရားနဲ႔သက္ဆုိင္တဲ႔ေနရာအထိ ေရာက္လုိ႔လာပါတယ္။

ဘုရားဖူးသြားခ်ိန္နဲ႔ “အထူးလူ”လာခ်ိန္နဲ႔တုိက္ဆုိင္ေနရင္ ဘုရားဖူးခြင္႔ ဆုံးရွုံးပါတယ္။

 “ၾကက္တူေရြးက ေတာ္ေတာ္ မယ္ေဘာ္ကကဲ”၊ဆုိတဲ႔စကားပုံေလးကို အဲဒီအခ်ိန္မွာသိပ္သတိရမိပါတယ္။

လာမယ္ဆုိတဲ႔“အထူးလူ”က ဘယ္အခ်ိန္မွလာမယ္ဆုိတာမသိဘဲ ဟုိေနရာမ၀င္ရ ဒီေနရာမထုိင္ရ

ဇာတ္လမး္ေတြကအေတာ္ကုိမ်ားျပားပါတယ္။

 

တစ္ခါမွာေတာ႔ က်ေနာ္ ဘုရားၾကီးကုိေရာက္ခ်ိန္မွာ ဘုရားဖူးကားတစ္စီးလဲေရာက္ေနခ်ိန္နဲ႔ၾကဳံပါတယ္။

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ “အထူးလူ”လာမယ္ဆုိျပီးေကာ္ေဇာေတြလဲခင္းထားပါတယ္။

ဘုရားထဲေရာက္တာ႔ အတြင္းထဲကို ၀င္တဲ႔ေနရာေလးမွာ သံဇကာေလးေတြခ်လုိ႔ ပိတ္ထားပါတယ္။

“အထူးလူ”လာမယ္ဆုိတဲ႔အတြက္ ေရွ႔ဆက္လုိ႔၀င္ခြင္႔မရွိဘူးဆုိတဲ႔သေဘာေပါ႔။

အဲေတာ႔ အတြင္းေတာ္ထဲထိ၀င္လုိ႔မရေတာ႔ အျပင္ကဘဲဦးခ်ရပါတယ္။

က်ေနာ္ဘုရားဖူးျပီးတဲ႔အခါ မွ၀တ္ ျပဳလုိ႔ မျပီးေသးဘဲက်န္ေနေသးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို

ေဘးနားကေနျပီး ရပ္ေစာင္႔ေနခ်ိန္မွာ

ဘုရားဖူးအဖြဲ႔ကလုိ႔ ယူဆရတဲ႔လူတစ္ေယာက္က က်ေနာ္ကုိစကားစလာပါတယ္။

 

“ေနာင္ၾကီးက မန္းေလးကဘဲလား”

“ဟုတ္ကဲ႔ခင္ဗ်”

“ခင္ဗ်ားတုိ႔ကေတာ႔ အဆင္ေျပပါတယ္ဗ်ာ။အခုလုိပိတ္ထားတာနဲ႔ၾကဳံရင္ေနာက္ရက္လာလုိ႔ ရတာေပါ႔။

က်ေနာ္တုိ႔လုိ တနယ္တေက်းကလာတဲ႔သူ ကားရပ္ခ်ိန္နာရီ၀က္ေလာက္ေလးမွာ ဖူးခြင္႔မၾကဳံရင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ဆုိတာ ဘယ္လုိမွမျဖစ္နုိင္ေတာ႔ဘူးေလ”

“ေအးဗ်ာ ကိုယ္ခ်ငး္စာပါတယ္”

“တစ္ခုေတာ႔ကူညီေပးပါဗ်ာ ။

ဒီေရႊဆုိင္းေလးကို ေနာက္ရက္က်ရင္ ဒူးေတာ္နားကို ေရႊခ်ေပးထားပါဗ်ာ၊

က်ေနာ္အေမ ေသာၾကာသမီးအတြက္လဲဆုေတာင္းေပးပါေနာ္။

ကိုယ္တုိင္ကပ္ခ်င္ေပမယ္႔အခြင္႔မသာေတာ႔လုိ႔ပါ”

ေျပာေနရင္းတန္းလန္းသူတုိ႔လိုက္လာတဲ႔ ဘုရားဖူးယာဥ္က ထြက္ေတာ႔မယ္ဆိုျပီးလာေခၚေနေတာ႔

နာမယ္ေတာင္ မသိလုိက္ရတဲ႔ မိတ္ေဆြက ႏုတ္ဆက္လုိ႔ထြက္အသြား၊
ရင္ထဲမွာေတာ႔ စိတ္မေကာငး္ျခင္းမ်ားစြာ။

ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ႔ ဘုရားဖူးသြားတဲ႔အခ်ိန္ဘုရားစၾကၤန္မွာေကာ္ေဇာခင္းထားတာျမင္ရင္လွည္႔ျပန္ပါတယ္။

အိမ္နဲ႔နီးေပမယ္႔ ဘုရားၾကီး ကိုသိပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။

 

ခါတုိင္းဥပုဒ္ေန႔မ်ားဆုိရင္ ေက်ာက္ေတာ္ၾကီး၊ေအာင္ေတာ္မူ၊ေရႊက်ီးျမင္အစရွိတဲ႔ဘုရားေတြကုိသြားတာမ်ားပါတယ္။

အဲဒီဘုရားေတြက ေနရာက်ယ္ျပန္႔ျပီး လူအလာနည္းေတာ႔ ေအးေဆးျငိမ္သက္တာေၾကာင္႔ပါ။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ လဲ အခုေဆာက္လက္စ ဧရာ၀တီျမစ္ကမး္ပါးက ေပၚေတာ္မူငါးဆူကုိသြားပါတယ္။

(ေနသိပ္မပူေသးတဲ႔အခ်ိန္မွာဆုိရင္ ျမစ္ျပင္ကိုျဖတ္လာတဲ႔ေလေအးေအးေလးကုိရႈရတာ အရသာရွိလြန္းလုိ႔ပါ။)

နညး္နညး္ေ၀းတာကိုသြားခ်င္ရင္ အခ်ိန္လဲရတယ္ဆုိရင္ ေတာင္သမန္အင္းနံေဘးက ပုထုိးေတာ္ၾကီးတုိ႔

ေတာင္ခြင္မင္းၾကီး(ေက်ာက္ေတာ္ၾကီး)ဘုရားေတြကိုသြားေလ့ရွိပါတယ္။

ျပီးခဲ႔တဲ႔ ဥပုဒ္ေန႔ကေတာ႔ မုိးေတြရြာပါတယ္။

တစ္ဆက္တည္းရြာတာလဲမဟုတ္ဘဲ ရြာလုိက္တိတ္လုိက္၊

အဲေတာ႔ အိမ္နဲ႔နီးတဲ႔ဘုရားၾကီးကို ဘဲသြားဘုိ႔ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။

ကံေကာငး္ေထာက္မစြာနဲ႔အဲဒီေန႔က ေကာ္ေဇာခင္းမထားပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔ ဘုရားအေရွ႔ေတာ္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ေက်ာ္လြန္လုိ႔ မသြားရတဲ႔ဘုရားပန္းအုိးမ်ားခ်ထားတဲ႔

ေနာက္မွာေတာ႔ သံဇကာေလးေတြကာလုိ႔ ျခံခတ္ထားပါတယ္။

အဲဒီထဲမွာေတာ႔ မိသားစုသုံးေယာက္ထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္။

သူတုိ႔ေနာက္က သာမန္လူေတြဖူးဘုိ႔ ေပးထားတဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ တုိးတုိးေ၀ွ႔ေ၀ွ႔ပူးပူးကပ္ကပ္

ေဘးမွာ ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားတဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ရုိ႔ရုိ႔က်ုဳိးက်ဳိး။

သူတုိ႔ေဘးမွာ ဘာခုိင္းခုိင္းလုပ္ေပးဘုိ႔ အဆင္သင္႔ရပ္ေနတဲ႔ အဲဒီေကာင္ေလးက

ဆြမ္းေတာ္ကပ္လုိ႔ရတယ္ အေအးကပ္လုိ႔ရတယ္ ဆီမီးပူေဇာ္လုိ႔ရတယ္လုိ႔ တတြတ္တြတ္ေျပာေနပါတယ္။

ခဏေနေတာ႔ အေအးကပ္မယ္ဆုိေတာ႔ စပရုိက္အေအးဘူးေလးေတြကို အဲဒီေကာင္ေလးကေဖာက္ထည္႔ေပး

ေနပါတယ္။

တကယ္႔ “အထူးလူ”ေတြပါဘဲ။

ခဏေနေတာ႔ ဘုရားဖူးတဲ႔တစ္ဖြဲ႔က အထဲ၀င္မလုပ္ေတာ႔ အဲဒီေကာင္ေလးက မ၀င္ရဘူးဆုိျပီးသံဇကာကိုပိတ္ထားလုိ္က္ပါတယ္။

ဘုရားဖူးလာတဲ႔အဖြဲ႔က ဘာမွမေျပာေပမယ္႔ သိပ္အစာမေက်တဲ႔မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ေပါ႔။

အားလုံးေသာဘုရားဖူးေတြကေတာ႔က်ပ္က်ပ္သပ္သပ္။

အဲဒီသီးသန္႔ေနရာကမိသားစုထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ႔ မ်က္ေစ႔ေလးမွိတ္လို႔ တတြတ္တြတ္ရြတ္။

ေကာင္မေလးနဲ႔ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေခါငး္ျခင္းဆုိင္ျပီး တတြတ္တြတ္နဲ႔အဆက္မျပတ္ေျပာ။

သူတုိ႔အတြက္ကေတာ႔ ဘုရားဖူးရတာ ေအးေဆးျငင္သာပါဘဲ။

“အထူးလူ” ကိုးဗ်။

က်ေနာ္လဲ ဆက္မျမင္ျခင္ေတာ႔တာနဲ႔ ေစတီေတာ္ကို တပါတ္ပါတ္ျပီးေလ်ာက္သြားေနလုိက္ပါတယ္။

ေစာေစာက ယူနီေဖာင္းေလးနဲ႔ေကာင္ေလးက အေအးဗန္းကေလးကုိသယ္ျပီး သူတုိ႔အတြက္ေပးထားတဲ႔

ေနရာေလးကုိ ယူသြားတာျမင္လုိက္ရေတာ႔ ျပဳံးမိပါတယ္။

 

တကယ္ကုိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူမ်ား ႏုိင္ငံအၾကီးအကဲမ်ား နုိင္ငံျခားဧည္႔သည္ေတာ္မ်ား ရဟန္းသံဃာမ်ား

နာမက်န္းေသာ သက္ၾကီး ၀ါၾကီးမ်ားအတြက္ “အထူးေနရာ ”ေပးတာကိုလုံး၀လက္ခံပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ သာမန္သူလုိငါလုိ လူေတြကို အခုလုိ သီးသန္႔ေနရာေပးထားတာကေတာ႔ မွားတယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။

မလုိအပ္ဘူူးလုိ႔လဲခံစားရပါတယ္။

ဟုိအရင္ေခတ္မ်ားက က်င္႔သုံးခဲ႔ၾက အခြင္႔အေရးယူခဲ႔ၾကတဲ႔ ဒီ“အထူးလူ” “အထူးေနရာ”ဆုိတဲ႔စနစ္ၾကီးကေတာ႔

အခုေခတ္မွာ မရွိသင္႔ေတာ႔ဘူးလုိ႔ယူဆပါတယ္။

“မယ္ေဘာ္”ေတြကိုလဲ “အသာလုပ္ပါ “လုိ႔ေတာင္းပန္ရုံကလြဲလုိ႔……………………………………….

ေနာက္ဘုရားၾကီးမွာျမင္ေတြ႔ ေနရတာတစ္ခုကေတာ႔ ဘုရားဖူးမယ္လုိ႔၀င္လုိ္က္တာနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ေရထည္႔ထားတဲ႔

ဗူးေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္က် တစ္ဘက္ေလးေတြကို ထုိးထဲ႔ေပးတာပါဘဲ။

ျပီးမွ အလွဴေငြအမည္တပ္ျပီးပုိက္ဆံေတာင္းတာပါ။

ျဖစ္သင္႔လား မျဖစ္သင္႔လားဆုိတာကေတာ႔……………………………………………….။

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

           (15-11-2011)