ဥပမာလွ်င္ ခရီးသည္တစ္ဦးသည္ မိမိ၏ေက်ာဖက္ ခရီးလမ္းကို ျပန္၍ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ခရီးလမ္းရွိ အလံုးစံုေသာ အာရံုဝတၳဳတို႕ကို ဂနစြာ ျမင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။ သို႕ရာတြင္ ခရီး၏ အေကာက္အေျဖာင့္ အျမင့္အနိမ့္သေဘာႏွင့္ ခရီးလမ္းရွိ ေတာင္အထြတ္ကဲ့သို႕ မားမတ္ေသာ အာရံုဝတၳဳတို႕ကိုကား တရံုးတစည္းတည္း သိမ္းက်ံဳး၍ ျမင္ႏိုင္စရာအေၾကာင္း ရွိပါသည္။

ဤေဆာင္းပါးတြင္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕သည္ ျပန္၍ၾကည့္ေသာ ခရီးသည္ကဲ့သုိ႕ ျမန္မာစာကိုၾကည့္ပါအ့ံ။ (မွတ္ရန္။  ။ ဤေဆာင္းပါးတြင္ “ျမန္မာစာ” ဟူေသာ အသံုးစကားသည္ ဘာဝျဖင့္ သို႕မဟုတ္၊ ရသျဖင့္ တန္ဆာဆင္ေသာ ျမန္မာစာမ်ိဳးကို ဆိုလိုရင္းျဖစ္ပါသည္။)

ခရီးအစဟူသည္ ေရးေရးေမွးေမွးမွ်သာ ျမင္အပ္ေသာ သေဘာရွိသျဖင့္၊ ျမန္မာစာ၏ အရင္းမူလကို ဥာဏ္မ်က္စိျဖင့္ ျပန္၍ ၾကည့္ပါကလည္း ေရးေရးေမွးေမွးမွ်သာျဖစ္မည္ကို သိရေပလိမ့္မည္။ သို႕ရာတြင္ ေရးေရးေမွးေမွး၏သေဘာသည္ ျမင္သူၾကည့္သူတုိ႕၏ဥာဏ္ ဆန္းၾကယ္သေလာက္ အထူးထူးေသာ အဓိပၸာယ္အနက္တို႕ျဖင့္ ျပည့္စံုႏိုင္ေပသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕သည္ အဘယ္ကဲ့သို႕၊ အဘယ္ေၾကာင့္၊ အဘယ္နည္း စေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို ထုတ္ပါက ေမးခြန္းထုတ္သူ၏ဥာဏ္ဆန္းၾကယ္သေလာက္ အေျဖလည္း ဆန္းၾကယ္ေပလိမ့္မည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ခရီးအစရွိ ျမန္မာစာသည္ အေထြေထြ ေတြးေတာစရာပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။

ထုိ႕ေနာက္ သကၠရာဇ္ ၄၀၀ ေက်ာ္ေလာက္မွစ၍ ေရးသားၾကေသာ ပုဂံေက်ာက္စာ ျမန္မာစကားေျပတုိ႕သည္ ျမန္မာစာေပတြင္ ေတာင္ထြတ္ပမာ မားမတ္ထင္ရွား၍ ပုဂံဂူဘုရားမ်ားကဲ့သုိ႕ပင္ ဆန္းၾကယ္ခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အေနာ္ရထာမင္းေစာ ထြန္းညွိေတာ္မူခဲ့ေသာ ဗုဒၶသာသနာ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ျမန္မာတုိ႕သည္ နတ္ေရကန္၌ ေရခ်ိဳးမိ၍ ခ်က္ခ်င္းပင္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္သို႕ေရာက္လာေသာ ဒ႑ာရီပါ မင္းသားငယ္ပမာ၊ တမုဟုတ္ခ်င္း အထက္တန္းက်ေသာ ယဥ္ေက်းမႈ၏ အရသာကို ခံစားၾကရသည္။ ထိုသို႕ ခံစားၾကရသည့္ေန႕မွစ၍ ပုဂံသားဥာဏ္ရွင္တုိ႕သည္ ဗုဒၶဘာသာစာေပတုိ႕ကို ဖတ္ရႈေလ့လာစ ျပဳၾကသည္။ ပစၥည္းရွင္ျဖစ္ၾကေသာ မင္းမွဴးမတ္ သူေဌး သူၾကြယ္ တို႕သည္ ဂူဘုရားတုိ႕ကို ျပဳၾကသည္။ ထုိအခါ ဆင္းရဲသားတို႕သည္လည္း ဥာဏ္ရွင္ ပစၥည္းရွင္တုိ႕ကို တုပၾကသည္။ ပုဂံသားတုိ႕ျပဳသမွ်ျဖစ္ေသာ အရာအလံုးစံုသည္ ဘုရားရွင္အတြက္ျဖစ္၍ ဘုရားရွင္၏ ၾသဝါဒျဖစ္ေသာ ဝဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ျဖစ္လာၾကရသည္။ ထုိသုိ႕ေသာေခတ္ထဲတြင္ ပုဂံသား ပဌမစာေရးဆရာတုိ႕သည္ မိမိတို႕၏ ဥာဏ္စြမ္း လက္စြမ္းကို အဘယ္ေနရာ၌ အသံုးျပဳၾက၍ အဘယ္ကဲ့သို႕ေသာ ဘာဝစိတ္ကို အေလးတမူ ျပဳကာ ေရးသားၾကမည္နည္း။

သတၱဝါတုိ႕ တံထြာ ခ်စ္ၾက၊ ရယ္ၾက၊ ငိုၾက၊ ပ်က္စီးၾက၊ ဖြံ႕ျဖိဳးၾက၊ တိုက္ခိုက္ၾက စေသာ ေလာကီ ထုပၸတ္ လူတုိ႕ဇာတ္ အျဖစ္အပ်က္တုိ႕သည္၄င္း၊ ေတာေတာင္ ေရေျမစေသာ ၾသကာသေလာကသည္၄င္း၊ ပါဠိစာေပမွ ဇာတ္ဝတၳဳ အဆံုးအမတို႕သည္၄င္း၊ ထုိထုိေသာ အေၾကာင္းတုိ႕သည္ ပုဂံသားစာေရးဆရာတုိ႕၏ စာေရးလုိေသာဆႏၵကို မတုိက္တြန္းႏိုင္ၾကကုန္။ ထုိစာေရးဆရာတုိ႕၏အာရံုသည္ ဘုရားရွင္ကုိ သဒၶါၾကည္ညိဳျခင္း၌သာ လြန္ကဲသည္းထန္ေနၾကသျဖင့္ စာေရးလိုေသာဆႏၵကို တိုက္တြန္းႏိုင္ၾကကုန္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ဆိုရေသာ္ ပုဂံစာေရးဆရာတုိ႕၏ ဘာဝစိတ္ျဖစ္ေပၚရာ ဝိဘာဝတုိ႕သည္ အုတ္ျမိဳ႕ရိုးရံေသာ ပုဂံထီးနန္းမဟုတ္။ ေနျပည္ေတာ္တဝိုက္ရွိ ေက်ာင္း ျပသာဒ္ ကုဋီ တုိ႕ျဖင့္ တင့္တယ္ေသာ အရပ္ျဖစ္သည္။ ထုိစာေရးဆရာတုိ႕၏ သေဘာသည္ မိမိတို႕အိမ္၌ ေတြးေတာၾကံစည္၍ ေရးၾကေသာ သေဘာမဟုတ္၊ ဘုရားတဆူမွ တဆူသို႕ လွည့္လည္၍ အလွဴရွင္မ်ားႏွင့္ ရယ္ကာေမာကာ၊ ဂူဘုရားမ်ားကို ဖူးေမွ်ာ္ကာ၊ လွဴဖြယ္ဝတၳဳမ်ားကို သာဓုအႏုေမာဒနာေခၚကာ ေရးၾကေသာ သေဘာကဲ့သို႕ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုခ်င္သည္။

ထုိသူတုိ႕ေရးသားေသာ ေက်ာက္စာမ်ားသည္ အလံုးစံုေသာ ပုဂံျပည္သားတုိ႕၏ သဒၶါေစတနာတုိ႕ကို၄င္း၊ ထုိေခတ္က အေလ့အထမ်ားတုိ႕ကို၄င္း ေဖာ္ျပေသာစာမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဝါက်အထားအသို စကားအသံုးအႏႈန္းအခ်ိဳ႕သည္ ျမန္မာစကားေျပအေရးအသားတြင္ စံတင္ေလာက္ေသာစာမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ ထုိ႕ျပင္ ၾကည္ညိဳျခင္း၊ ျငိမ္သက္ျခင္းျဖစ္ေသာ ဟရိဘာဝ၊ သမဘာဝတုိ႕ႏွင့္ ျပည့္စံုလွသျဖင့္ ျမန္မာစာေပသမိုင္းတြင္ ခန္႕ညားလွေသာ စာတမ်ိဳးဟု ယူဆထုိက္ေပသည္။

ပုဂံေခတ္ ျမန္မာစကားေျပတုိ႕ကို ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ျပီးသည့္ေနာက္ ေနာက္ထပ္တၾကိမ္ ေတာင္ထြတ္ကဲ့သို႕ ထင္ရွားေသာ ျမန္မာစာေပကို သကၠရာဇ္ ၈၀၀ မွ ၉၀၀ ေက်ာ္ေခတ္တြင္ ေတြ႕ႏိုင္ျပန္သည္။ သကၠရာဇ္ ၈၀၀ မွ ၉၀၀ ေက်ာ္ေခတ္သို႕ ေရာက္လာေသာအခါ စာေရးဆရာတုိ႕၏ဘာဝျဖစ္ေပၚရာ အေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ဝိဘာဝတုိ႕သည္ မ်ားျပားက်ယ္ျပန္႕လာသည္။ ထုိ႕ျပင္ ထုိေခတ္က စာေရးဆရာတုိ႕သည္ အမ်ားအားျဖင့္ မိမိတို႕၏ဘာဝကို ထုတ္ေဖာ္ေရးသားရာတြင္ သုတိသာသည္ထက္သာေအာင္ ကဗ်ာ ကာရန္တုိ႕ကို အေျမာက္အျမား သံုးစြဲလာၾကသျဖင့္ ပုဂံေခတ္တြင္ ထင္ရွားခဲ့ေသာစကားေျပ အေရးအသားမ်ိဳးသည္၊ နည္းပါးသြားေလသည္။ ထုိ႕ျပင္ ထူးျခားေသာအခ်က္တခုမွာ ပညာရွိတုိ႕သည္ ထိုေခတ္တြင္ ဇာတကဝတၳဳတုိ႕ကို ကဗ်ာဖြဲ႕လာၾကသျဖင့္ ဇာတကဝတၳဳတုိ႕သည္ ယခင္ကထက္ပို၍ ထင္ရွားေက်ာ္ေစာလာၾကသည္။

ထုိေခတ္တြင္ ပညာရွိတုိ႕သည္ ဗုဒၶစာေပကို ေလ့လာၾကျပီးလွ်င္ လူသတၱဝါတုိ႕သည္ ပစၥဳပၸန္သံသရာအတြက္ မည္သို႕ က်င့္သင့္ ၾကံသင့္သည္တုိ႕၌ စိတ္ဝင္စား၍ ဇာတကနိပါတ္မ်ားႏွင့္ ဗုဒၶဝင္က်မ္းမ်ားတုိ႕ကို အမွီျပဳကာ ေရးသားၾကသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္တို႕၏စာမ်ားသည္ ေနျပည္ေတာ္၌ ေက်ာ္ေစာၾကသည္။ ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ စတုဓမၼသာရ ကိုးခန္းပ်ိဳ႕၊ ရွင္မဟာသီလဝံသ၏ ပါရမီေတာ္ခန္းပ်ိဳ႕၊ ရွင္အဂၢသမာဓိ၏ ေနမိဘံုခန္းပ်ိဳ႕စသည္တုိ႕သည္ ရွင္ရွင္လူလူ ဖတ္ရႈေလ့လာၾကေသာ စာမ်ားျဖစ္ၾကတန္ရာသည္။ ျမန္မာတုိ႕၏ ေလးလံုးစပ္ကာရန္ အသံုးသည္လည္း သုတိသာယာျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုလာသည္။

ထုိ႕ျပင္ ပညာရွိတုိ႕သည္ ေရေျမ ေတာေတာင္ တင့္တယ္ဟန္တုိ႕၌ ကသိုဏ္းစိတ္ျဖင့္၄င္း၊ သမညစိတ္ျဖင့္၄င္း ဝင္စား၍ ႏွစ္သက္မႈရျခင္း၊ စစ္ေအာင္၍ ရႊင္ေပ်ာ္ျခင္း၊ ေရေျမ႕ရွင္၏ ဘုန္းဂုဏ္ကို ခ်ီးက်ဴးျခင္း၊ ေယာက္်ား မိန္းမတုိ႕ ေမတၱာသက္ဝင္၍ လြမ္းဆြတ္ပူေဆြးျခင္း စသည္တုိ႕ကိုလည္း ကဗ်ာဖြဲ႕ဆုိ ေရးသားလာၾကသည္။ ရွင္ဥတၱမေက်ာ္၏ ေတာလားရတုမ်ား၊ နဝေဒး၊ နတ္သွ်င္ေနာင္တုိ႕၏ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕၊ မယ္ေမာင္ဘြဲ႕၊ ဘုရားတုိင္ဘြဲ႕ ရတုမ်ား၊ ရွင္သူရဲႏွင့္ ေလွာ္ကားသံုးေထာင္မွဴးတုိ႕၏ ဧခ်င္းမ်ား၊ ရွင္မဟာရ႒သာရႏွင့္ ရွင္မဟာသီလဝံသတို႕၏ ေမာ္ကြန္းမ်ားတုိ႕သည္ ထင္ရွားၾကသည္။

ထုိကဗ်ာတို႕သည္ ထုိသကၠရာဇ္အတြင္း ျမန္မာႏုိင္ငံ နန္းေတာ္၊ အိမ္ေတာ္၊ ေနျပည္ေတာ္မ်ား၌ အႏွံ႕အျပား ေက်ာ္ေစာၾကသျဖင့္ ျမန္မာစာသည္ ပဌမအၾကိမ္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတမ်ိဳးလံုး၏ သင္းသီးပိုင္ ပစၥည္းတရပ္ျဖစ္ထုိက္ေသာ အေျခအေနသို႕ ေရာက္လာျပီဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသမိုင္းဖက္ကေန၍ၾကည့္လွ်င္ ထုိေခတ္က ျမန္မာစာသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံခိုင္ခံ့ေအာင္ ျပဳစြမ္းႏိုင္ေသာ အားတပါးျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမန္မာစာေပသမိုင္းဖက္ကေန၍ၾကည့္လွ်င္ ေနာင္ျဖစ္ေပၚလတၱံ႕ေသာ ျမန္မာတုိ႕၏ အမွီသတဲ တကဲျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၾကြယ္ဝေသာ စကားအသံု၊ သုတိသာေသာ ကဗ်ာဗႏၶ၊ ဆန္းျပားေသာ အလကၤာနည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႕ႏွင့္ ျပည့္စံုလာၾကသည္။ ထုိ႕ျပင္ စာဖြဲ႕ေသာအေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္လည္း ျမန္မာစာဟု တခမ္းတနား ေခၚႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႏွံ႕စပ္က်ယ္ဝန္းလာၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ထုိေခတ္က ျမန္မာစာသည္ စံတင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာရေပသည္။

ဆိုခဲ့ေသာ ပုဂံေခတ္ေက်ာက္စာႏွင့္ သကၠရာဇ္ ၈၀၀ မွ ၉၀၀ ေက်ာ္ေခတ္က စာမ်ားကိုသာလွ်င္ ျမန္မာစာေပသမိုင္း၌ ေတာင္ထြတ္ပမာ ထင္ရွားစြာ ျမင္ႏိုင္ေသာစာမ်ားဟု ယူဆမိေတာ့သည္။ ယခုထက္တုိင္ အမ်ားအျပားေရးသားေနၾကေသာ ျမန္မာစာသည္ ေတာင္အထြတ္တို႕ႏွင့္ တူသည္ဟုဆိုခဲ့ေသာ ျမန္မာစာတုိ႕၏အရိပ္ကို ခိုလႈံလ်က္သာ ရွိၾကေပေသးသည္။ ဥပမာ တမ်ိဳးထပ္၍ ျပရမည္ဆိုလွ်င္ ပုဂံေခတ္ေက်ာက္စာႏွင့္ သကၠရာဇ္ ၈၀၀ မွ ၉၀၀ ေက်ာ္ေခတ္က စာမ်ားသည္ အိုင္ၾကီးမ်ားႏွင့္ တူၾကသည္။ ယခု (၁၉၃၀ ေက်ာ္) ထက္တုိင္ ေရးသားေနၾကေသာ ျမန္မာစာသည္ ထုိအိုင္ၾကီးမ်ားမွ စီးဆင္းလ်က္ ေနေသာ ေရအလ်ဥ္ႏွင့္ တူသည္။

ေညာင္ရမ္းဆက္၊ ကုန္းေဘာင္ဆက္ေခတ္မ်ား၌ စာအေျမာက္အျမား ရွိၾကပါ၏။ သို႕ရာတြင္ ထိုစာတုိ႕သည္ ဆိုခဲ့ေသာ ျမန္မာစာႏွစ္ခန္း၏ သေဘာႏွင့္ မကင္းၾကေခ်။ ဝန္ၾကီးပေဒသရာဇာ ေရးေသာပ်ိဳ႕တုိ႕တြင္ ငါးရာ့ငါးဆယ္ ဇာတ္နိပါတ္ဝတၳဳမွအပ အျခားေသာ ဝတၳဳသြားမ်ားကို သံုးခဲ့သျဖင့္ ထူးပါ၏။ နတ္သံအဲခ်င္းမ်ားလည္း ထူးလာၾကပါ၏။ တ်ာခ်င္းမ်ားလည္း ထူးလာၾကပါ၏။ သို႕ရာတြင္ ထိုဝန္ၾကီးတဦးတည္း၏ အသံသာရွိသျဖင့္ ထုိေခတ္ကစာမ်ားကို ေတာင္ထြတ္ကဲ့သို႕ မားမတ္ထင္ရွားသည္ဟု မဆိုသာေခ်။ ထုိ႕ေနာက္ ဦးၾကင္ဥ၏ ေဒဝကုမၻန္ျပဇာတ္လည္း ထူးျခားလာပါ၏။ သုိ႕ရာတြင္ အားနည္းလွသျဖင့္ ၾကီးက်ယ္သည္ဟု မဆိုသာေခ်။ ဦးတုိး၏ ရာမရကန္၊ ဦးစ၏ အီေနာင္ဇာတ္တို႕သည္ ဘာသာျပန္ကဗ်ာႏွင့္ ဇာတ္တုိ႕သာျဖစ္ၾက၏။ ဦးပုည၏ ေမတၱာစာမ်ားလည္း ထူးၾကပါ၏။ သို႕ရာတြင္ ေလာကသဘာဝ၊ လူ႕သဘာဝတုိ႕ကို ျပရာတြင္ နယ္က်ဥ္းလွေသး၏။ သံဆန္းျဖစ္ၾကေသာ ေတးထပ္သံ၊ ေဘာလည္သံတုိ႕သည္လည္း ထူးၾကပါ၏။ သို႕ရာတြင္ သကၠရာဇ္ ၈၀၀ မွ ၉၀၀ ေက်ာ္ေခတ္က ခ်စ္မႈ၊ ၾကိဳက္မႈ လြမ္းဆြတ္မႈႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ဖြဲ႕ေလ့ရွိေသာ သေဘာမ်ိဳးႏွင့္ မကင္းေခ်။ ဦးမွ်င္၊ ဦးေက်ာ္လွတို႕၏ သံခ်ိဳမ်ားလည္း ေလာကကို ျမင္ပံုတြင္ ထူးလာၾကပါ၏။ သို႕ရာတြင္ အားနည္းလွသျဖင့္၊ ၾကီးက်ယ္သည္ဟု မဆိုသာေခ်။ အတိုခ်ဳပ္၍ ဆိုရလွ်င္ ေညာင္ရမ္းဆက္၊ ကုန္းေဘာင္ဆက္မွစ၍ ယခုတုိင္ အမ်ားအျပား ေရးသားၾကေသာ ျမန္မာစာသည္ ပုဂံေခတ္က ေက်ာက္စာမ်ားကဲ့သို႕၄င္း၊ သကၠရာဇ္ ၈၀၀ မွ ၉၀၀ ေက်ာ္ေခတ္က စာမ်ားကဲ့သို႕၄င္း၊ သေဘာသစ္ အျမင္သစ္တုိ႕ကို တစုတရံုးတည္း မေဖာ္ျပႏိုင္ခဲ့ဟု၄င္း၊ သေဘာသစ္ အျမင္သစ္ျပေသာ စာမ်ားကလည္း သေဘာေဟာင္း အျမင္ေဟာင္းမ်ားကို ထပ္မံေဖာ္ျပေသာ စာမ်ားသာလွ်င္ျဖစ္ၾကသည္ဟု၄င္း ယူပါသည္။

ဆိုခဲ့ေသာစကားရပ္တုိ႕ကိုခ်ဳပ္ဆိုပါအံ့။ (၁) ပုဂံေခတ္က စာေရးဆရာတို႕သည္ မိမိတို႕၏ဘာဝစိတ္ကို စကားေျပျဖင့္ အမ်ားအျပားေရးသားၾက၏။ ထိုသူတုိ႕၏ ဘာဝစိတ္ျဖစ္ေပၚေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ဝိဘာဝတုိ႕သည္ ဂူဘုရား၊ ေက်ာင္း၊ ဇရပ္ႏွင့္ ရတနာသံုးပါးတုိ႕ ကိစၥမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ (၂) သကၠရာဇ္ ၈၀၀ မွ ၉၀၀ ေက်ာ္ ေခတ္က စာေရးဆရာတုိ႕သည္ မိမိတုိ႕၏ ဘာဝစိတ္ကုိ သုတိသာေသာ ကဗ်ာကာရန္တုိ႕ျဖင့္ အမ်ားအျပားေရးသားၾက၏။ ထုိသူတို႕၏ ဘာဝစိတ္ျဖစ္ေပၚေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ဝိဘာဝတုိ႕သည္ သုတ္ ပိဋက၊ အဘိဓမၼာ ပိဋက ျဖစ္ၾကသည္။ ေတာေတာင္ေရေျမတုိ႕၏ တင့္တယ္ဟန္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေယာက္်ား မိန္းမတို႕၏ ေမတၱာသက္ဝင္မႈမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ မင္း မွဴးမတ္ ႏွင့္ ထီးနန္းမ်ားအေၾကာင္း ျဖစ္ၾကသည္။

ျမန္မာစာေပသမိုင္းကို ေလ့လာသူတုိင္းသည္ ဆိုခဲ့ေသာ ပုဂံေခတ္ ေက်ာက္စာမ်ားႏွင့္ သကၠရာဇ္ ၈၀၀ မွ ၉၀၀ ေက်ာ္ေခတ္ကစာတုိ႕၏ သိမ္ေမြ႕ပံု၊ ခန္႕ညားပံုတုိ႕ကို သိၾကေပလိမ့္မည္။ ဤေဆာင္းပါးတြင္ အခ်ိဳ႕ေသာ သေဘာတရားမ်ားကို၄င္း၊ ထင္ရွားေသာ စာတို႕၏အေၾကာင္းကို၄င္း၊ အေၾကာင္းမည္ရံုမွ်သာဆုိခဲ့သျဖင့္ ဥာဏ္ရွင္မ်ား က်က္စားစရာ က်န္ရွိေသးေၾကာင္း သတိမူအပ္ပါသည္။

ဂႏၳေလာက ၁၉၃၄

ဆရာေဇာ္ဂ်ီ

ရသစာေပ အဖြင့္ႏွင့္နိဒါန္း စာအုပ္မွ ေကာက္ႏႈတ္သည္။