“ဘယ္ေလာက္ေပးမလဲ?”

ဘေဌးညတေရးနုိးေတာ႔ ဟုိဘက္နားေလးက  ကာရာအုိေကဆုိသံေတြတိတ္ေနျပီ။

ဒီေတာ႔ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ျပီဆုိတာသိလိုက္ပါတယ္။

ပါးစပ္ထဲကခ်ဥ္လာတာနဲ႔ ညကက်န္ေနတဲ႔ေဆးေပါ႔လိပ္အတုိေလးဖြာ၊

လူကအိပ္ေရးမ၀ေတာ႔ မူးမူးေ၀ေ၀၊

ဒါေပသိစိတ္ထဲမွာအရက္ထပ္ေသာက္ခ်င္စိတ္ကေပါက္လာ၊

ညကလက္က်န္ပုလင္းကုိလုိက္ရွာ က်န္တာေလးပုလင္းလုိက္ေမာ႔၊

ျပီးေတာ႔မွေရတစ္ခြက္ေနာက္ကလုိက္မွ ေနသာထုိင္သာရွိသြားပါတယ္။

ထုိင္ေနရာတာၾကာျပီ ဆုိရင္ ျခင္ကုိက္ အဲေတာ႔  တစ္ခါျပန္အိပ္၊

အဲဒီမွာ အမက္ျခင္ဆုံးအိပ္မက္ကုိ မက္လုိက္ရတာပါဘဲ။

လငး္ခါနီးမက္တဲ႔အိပ္မက္ဆုိေတာ႔ ခ်က္ျခင္းလက္ငင္းအက်ဳးိေပးမယ္လုိ႔ အနက္ေကာက္သေပါ႔ဗ်ာ။

 

တကယ္ေျပာရရင္ ဘေဌးအလုပ္ကမယ္မယ္ရရ မရွိပါဘူး။

ဘူတာၾကီးအေရွ႔ဘက္ 31လမ္းနားက အေဆာက္အဦးအပ်က္ၾကီးနားမွာအိပ္မယ္။

ပုိက္ဆံလုိက္ေတာင္းမယ္။

ရရင္ အရက္ေသာက္မယ္။

ဗုိက္ဆာတဲ႔အခါ ပုိက္ဆံရွိရင္၀ယ္စား မရွိရင္ေတာ႔ ေတာင္းစားမယ္ေပါ႔။

အဓိကကေတာ႔ အရက္မွန္မွန္ေသာက္ရဘုိ႔ပါဘဲ။

ဘေဌးအသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္လုိ႔ေတာ႔ေျပာၾက ေပမယ္႔ ဘေဌးကိုယ္တုိင္ေတာင္ အတိအက်မသိပါဘူး။

ဒီဘူတာၾကီးနားမွာေရာက္ေနတာျဖင္႔ ဟုိအရင္ဘူတာအေဟာင္းဘ၀ သူခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက။

အေမကဘူတာၾကီးထဲမွာ”ေရကုသု္ိလ္”အမည္တပ္ထားတဲ႔ ေရတုိ႔ ေရေႏြးၾကမ္းတုိ႔ေရာငး္တဲ႔အလုပ္လုပ္တယ္။

အေဖက ၾကဳံရာက်ပန္းကုန္ထမ္းတယ္။

တရား၀င္ခန္႔ထားတဲ႔ ကုန္တင္ကုန္ခ်အလုပ္သမားေတာ႔လဲမဟုတ္ျပန္ဘူး။

အလုပ္သမားေတြဆီက ေတာင္းထားတဲ႔ဇင္ျပာအက်ီအစုတ္ေလးကုိ ၀တ္လုိ႔ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္

အထမ္းသလားလုပ္ျပီးေရာခ်ရပါတယ္။

လူၾကီးေတြသိရင္ေတာ႔ ေနာက္မလုပ္နဲ႔ဆုိေခၚျပီးဆူတတ္ပါတယ္။

ဘေဌးလဲ အရြယ္ေရာက္ေတာ႔ သူအေဖေနာက္က လုိက္အထုပ္ဆြဲပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ သူလဲဘဲအထမ္းသမားေပါ႔။

သူဆယ္သုံးႏွစ္မွာသူ႔အေမအိမ္ကေပ်ာက္။

သူမ်ားေျပာတာေတာ႔ လင္ငယ္ေနာက္လုိက္သြားသတဲ႔။

အေဖကေတာ႔ အရက္အရင္ကထက္ပုိေသာက္။

တစ္ေယာက္ထဲရွိတဲ႔ သား ဘေဌးကုိလဲ ဂရုမစိုက္အား။

သုံးနွစ္ေလာက္ၾကာေတာ႔ အရက္မူးမူးနဲ႔ မုိးရြာထဲမွာအိပ္ရင္း ဘ၀ေျပာငး္သြားပါတယ္။

 

ဒီလုိေနရင္းနဲ႔ဘဲ ဘေဌးလဲဘူတာပါတ္၀န္းက်င္မွာ က်င္လည္ေနတဲ႔ သူလုိကုိယ္လုိဘ၀တူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔အိမ္ေထာင္က်။

အမ်ားကေတာ႔ ခပ္ပ်က္ပ်က္မိန္းကေလးလုိ႔သတ္မွတ္။

ကုန္ထမ္းလုိက္ အေညာင္းေျပ အပနး္ေျပ အခ်မ္းေျပ အရက္ေလးခ်လိုက္။

ေနာက္ေတာ႔လဲမေသာက္ရမေနႏုိင္ဘ၀ေရာက္။

ဘာမွအေျပာငး္အလဲ ထူးျခားမူ႔မရွိတဲ႔ဘ၀မွာက်င္လည္ေနရင္း

ကေလးအေဖျဖစ္ခါနီးမွာ မိနး္မက အသား၀ါနဲ႔ဆုံးသြားပါတယ္။

အဲေတာ႔ မေမြးရေသးတဲ႔ ကေလးပါ ပါသြားေတာ႔ အရင္လုိတစ္ေကာင္ၾကြက္ဘ၀ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။

ဒီေတာ႔လဲ အမ်ဳးိအေဆြမရွိ အေႏွာင္အဖြဲ႔မရွိ ဘေဌးအရက္ေသာက္တာကလြဲလုိ႔

ဘာမွစိတ္ထဲမရွိ။

ဒီလုိနဲ႔ဘဲအရက္ဆက္တုိက္ေသာက္တာမ်ားေတာ႔ အုံးကပါေၾကာင္လာတယ္။

အလုပ္လဲမလုပ္ လုပ္ခ်င္ေတာင္မွလုပ္နုိင္တဲ႔အင္အားမရွိ။

သူမ်ားေၾကြးတာစားတယ္ မေပးရင္ေတာငး္စားတယ္။

ေနာက္ေတာ႔လဲ မနက္လင္းတာနဲ႔ 35လမ္း လမ္း80ကပန္းသခင္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာထုိင္ေတာင္း။

ရရင္ အရက္စေသာက္၊

တရုပ္တန္းသြား ေစ်းခ်ဳိသြား ညဘူတာနားျပန္လာအိပ္ ဒါနဲ႔ဘဲ႔တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္

အခ်ိန္ေတြကုန္သြားပါတယ္။

ဘေဌးက က်န္တာသာမသိတာ သူ႔အိပ္မက္ထဲမွာ”ေလာက္”ေတြ ေတြ႔ရင္ သိပ္သေဘာက်ပါတယ္။

အျပင္မွာေတာ႔ ဘေဌး ေလာက္ေကာင္ေတြရြစိရြစိဆုိရင္ အင္မတန္ရြ႔႔ံ႔ပါတယ္။

အံေတာင္အံခ်င္ပါသတဲ႔။

ဒါေပမယ္႔ အိပ္မက္ထဲမွာေလာက္ျမင္ရင္ အျပင္မွာပုိက္ဆံမ်ားမ်ားရတတ္ပါသတဲ႔။

ဒီေန႔မနက္အိ္ပ္ယာထေတာ႔ ဘေဌးတစ္ေယာက္ အူရႊင္ေနပါသတဲ႔။

သူနဲ႔ အတူတစ္မုိးထဲေအာက္မွာေနတဲ႔ မတုိးက ေမးေတာ႔

“ ဒီေန႔လာဘ္ေကာငး္တယ္ အိပ္မက္ထဲမွာ ဟုိအေကာင္ေတြေတြ႔တယ္”လုိ႔ေျပာရင္း

ေတာင္းေနက် လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဘက္ကုိလြယ္အိတ္ေလးလြယ္လုိ႔

ငုိက္စုိက္ ငုိက္စုိက္နဲ႔ ထြက္သြားပါသတဲ႔။

 

 @ @ @ @ @ @           @@ @ @ @  @@ @ @ @ @ @@ @ @ @ @ @

ကိုေအာင္ေမာင္း အိပ္ယာနုိ္းေတာ႔ ထုံးစံအတုိင္းမက္ 5း15။

မ်က္နွာသစ္ျပီးလမ္းေလ်ာက္ထြက္။

လမး္ေလွ်ာက္ရင္းဟုိစဥး္စား ဒီစဥ္းစားနဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလွ်ာက္ခဲ႔ပါတယ္။

သူျပန္စဥ္းစားမိတာကေတာ႔

“သူဆုိင္ကယ္စီးလာတဲ႔လမ္းမွာ ေျမြအၾကီးၾကီးတအိအိနဲ႔ သြား၊

ခဏေနေတာ႔ သူသြားတဲ႔လမ္းမွာ ေခ်ာင္းေရေတြတေ၀ါေ၀ါစီးေန၊

ျဖတ္ဘုိ႔ခက္ေတာ႔ရပ္ေစာင္႔ေနရျပန္ပါတယ္။

အဲဒီနားေရာက္ေတာ႔လဲ ေျမြၾကီးကုိထပ္ေတြ႔ “ အိပ္မက္ထဲမွာေျပာတာပါ။

မနက္လမ္းေလ်ွာက္ရင္း ညကမက္တဲ့အိပ္မက္ကုိ ျပန္သတိရမိေတာ႔ စိတ္ထဲမွာေလးသြားပါတယ္။

အိပ္မက္ထဲမွာေျမြေတြ႔ရင္ အျပင္မွာေပရွည္တတ္တယ္။

ေရစီးသန္တဲ႔ေခ်ာင္းတုိ႔ ျမစ္တုိ႔ေတြ႔ရင္ ခက္ခက္ခဲခဲလုပ္တတ္ရတယ္လုိ႔ စိတ္ထဲမွာစြဲထားလုိ႔ေပါ႔။

လမ္းေလွ်ာက္ျပီးအိမ္ျပန္ရာက္ေတာ႔ 7နာရီမတ္တင္း။

ဖုနး္ထဲမွာ မစ္စ္ေကာေတြ႔လုိ႔ ျပန္ေခၚေတာ႔ သူ႔ဆရာ။

ျပန္ေခၚလုိက္ေတာ႔ကုိေအာင္ေမာင္းကုိ ဆုိင္သြားဖြင္႔ဘုိ႔ ညႊန္ၾကားပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲကိုေအာင္ေမာင္း ေရအျမန္ခ်ဳိး အ၀တ္အစားလဲလုိ႔ အလုပ္ကုိထြက္လာပါတယ္။

ဆုိင္ကယ္နဲ႔အိမ္ကထြက္လာေတာ႔ လမး္ေဒါင္႔က ေခြးႏွစ္ေကာင္က လုိက္ဆြဲပါတယ္။

ခါတုိင္း ဆုိ အျမီးနန္႔ျပီး ၾကဳိတဲ႔ေခြးကလုိက္ဆြဲေတာ႔ အံ႔ၾသစရာ စိတ္လဲတုိသြားပါတယ္။

တုိဆုိ သူတုိ႔ကုိ ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္ေတြေၾကြးေနက်။

ဒါေတာင္လုိက္ကိုက္တယ္ဆုိေတာ႔ ေက်းဇူးကနး္တယ္ေပါ႔ေလ။

 

ဒါနဲ႔ဘဲ မနက္စာကုိ  စားေနက်ဆုိင္မွာ 35လမ္းက ဆုိင္မွာထမင္းေၾကာ္္၀င္စား ၊

အဲဒီအခ်ိန္မွာ  ကိစၥတစ္ခုကိုိ မျပီးနုိင္မစီးနုိင္ထပ္ကာထပ္ကာေျပာတတ္တဲ႔

ကုန္သည္တစ္ေယာက္ဆီက ဖုနး္လာပါတယ္။

သူ႔ဆီေရာက္တဲ႔ပစၥည္းေတြက အပ်က္အစီးမ်ားတဲ႔အေၾကာင္း

ေစ်းေရာင္းမေကာင္းတဲ႔အေၾကာငး္ထပ္ခါထပ္ခါ အပ္ေၾကာငး္ထပ္ေအာင္ေျပာပါတယ္၊

လက္ဖက္ရည္ေသာက္ျပီးတာေတာင္သူေျပာတာက မျပီးနုိင္။

ေနာက္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ဆက္နားေထာင္ေနတာေတာင္ သူဖုန္းေျပာတာ မျပီးေတာ႔ ေတာ႔အလုပ္ေနာက္က်မွာစုိးတာနဲ႔ဖုန္းေျပာလက္စတန္းလန္းနဲ႔

ဘဲဆုိင္ကယ္ကုိ ထုတ္ျပီးသြားမယ္ျပင္ေနခ်ိန္မွာမွသူေျပာတာရပ္သြားပါတယ္။

ဖုနး္ကုိေဘးအိတ္ထဲ ထုိးထည္႔ျပီး ဆုိင္ကယ္အျမန္ေမာင္းလုိ႔ထြက္လာပါတယ္။

ဆရာ႔အိမ္မွာ၀င္ ဆုိင္ေသာ႔ယူျပီး ဆုိင္ကို သြားေနတုနး္ ဘယ္အခိ်န္ရွိျပီလဲလုိ႔သိခ်င္ေတာ႔ ဖုနး္ထုတ္ၾကည္႔လုိက္မွ အိတ္ထဲမွာ ဖုနး္မရွိတာကုိ သိရပါတယ္။

လမ္းမွက်ခဲ႔ျပီဆုိတာ သိလုိက္တာနဲ႔လမ္းေဘးက ဖုန္းဆုိင္ကေန ဖုန္းလွမ္းဆက္လုိက္ေတာ႔ ဖုနး္ကေတာ႔ ပြင္႔လာပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ဆူညံေနတဲ့ လူသံေတြရယ္ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ ဆုိင္ကယ္သံေတြၾကားေပမယ္႔ ျပန္မေျဖပါဘူး။

အဲဒါနဲ႔အလုပ္က လူေတြရယ္ သူ႔ဆရာေတြရယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္ကုိ ဖုန္းလမး္မွ က်ခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္းရယ္၊

ဖုန္းဘယ္သူဆီမွာေရာက္ေနတယ္ဆုိတာ သိခ်င္ေတာ႔ ဆက္သြယ္ထားဘုိ႔အေၾကာငး္၊

ဖုနး္ထဲမွာ သစ္သီးသယ္ေတြရဲ႕ အသံၾကားေနရေတာ႔ ဘုရားၾကီးေစ်းနားမွာ ျဖစ္နုိ္င္ေၾကာင္းေအာက္လုိင္းေတြေပးလုိ႔ အကူအညီေတာင္းရပါေတာ့တယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲအလုပ္ေနာက္က်ေနမွာစုိးတာနဲ႔ဆုိင္အရင္သြားဖြင္႔ ဆုိင္ကဖုန္းနဲ႔ဆက္ျပန္ေတာ႔လဲ ဖုနး္က ပြင္႔။

ဒါေပမယ္႔ စကားေျပာသံမၾကားရေတာ႔ ေငြေတာ႔ အညွစ္ခံရမွာေသခ်ာျပီဆုိျပီးစိတ္ေတြေလတာကေန

စိတ္ေတြတုိလာပါေတာ႔တယ္။

သူမ်ားကို မဟုတ္ပါဘူး ကိုယ္႔ကုိကုိယ္ပါ။

ဒီေလာက္ေပါ႔ဆရေကာငး္လားလုိ႔ေပါ႔။

အဲဒါနဲ႔အလုပ္လုပ္ေနရင္းတန္းလန္းကေနအလုပ္ထဲကေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က

သူမ်ားလက္ေရာက္ေနတဲ႔ဖုနး္ကို ဆက္တုိက္ဆက္ေနပါတယ္။

တစ္ခါမွာေတာ႔ “ေျပာလုိက္ေလ”ဆုိတဲ႔အသံၾကားေပမယ္႔

ကားသံလူသံဆုိင္ကယ္သံေတြသာၾကားေနရပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ ဖုနး္က်ေပ်ာက္ဘူးတဲ႔သူေတြကိုေမးၾကည္႔ျပန္ေတာ႔

ရုံးကုိ သြငး္ရမွာက တစ္သိနး္ခြဲေလာက္ ဟန္းဆက္အသစ္နဲ႔ဆုိရင္ ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကုန္မယ္လုိ႔သိရျပန္ပါတယ္။

အဲဒီလူတုန္းက ေကာက္ရတဲ႔သူက ငါးသိန္းေပးမွဆုိတာနဲ႔ဘဲ ရုံးကိုေလွ်ာက္လုိက္ရပါသတဲ႔။

ဒါေပမယ္႔ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ႔ေစာင္႔လုိက္ရပါသတဲ႔။

စိတ္ညစ္စရာေကာငး္တာက ဖုနး္ထဲမွာ မွတ္ထားတဲ႔

ဖုနး္နံပါတ္ေတြ ျပန္မရေတာ႔တာက က်န္တာေတြထက္ပုိုိဆုိးျပီး ပုိလဲအလုပ္ရွုပ္ပါသတဲ႔။

ေနာက္တစ္ေယာက္တုံးကေတာ႔ တစ္သိန္းနဲ႔ေစ်းတည္႔သြားပါသတဲ႔။

ေနာက္ရုံးက ေကာင္မေလးတုံးကေတာ႔ တကၠသုိလ္နားမွာက်ေနခဲ႔တာ ေက်ာင္းသားေတြလက္ထဲေရာက္သြားတာ

မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ အေအးဘဲတုိက္လုိက္ရပါသတဲ႔။

အခုေတာ႔ အဲဒီေကာင္ေလးေတြနဲ႔မိတ္ေဆြေတြကိုျဖစ္လို႔ပါတဲ႔။

အဲဒါေတြၾကားေတာ႔ ျပန္မ်ားမရရင္ ဆုိတဲ႔အေတြးက အေတာ္ေလးကို ဒုကၡေပးပါသတဲ႔။

သူ႔ဖုန္းထဲမွာလဲ အလုပ္နဲ႔ပါတ္သက္တာ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ဖုန္းေတြအမ်ားၾကီး ထည္႔ထားတာကိုး။

ေနာက္ျပီး ဖုန္းကေခၚလုိက္ရင္ဖုနး္ဖြင္႔ ဘာမွမေျပာဘဲျပန္ပိတ္သြားဆုိေတာ႔

အခ်ဥ္ဖမ္းတာ ခံရျပီဆုိျပီး စိတ္ေတြပုိေလသြားပါတယ္။

ဆယ္နာရီပါတ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာေတာ႔  

“83-84ၾကား27လမး္က ——-တည္းခုိခနး္ကိုလာခဲ႔ပါ၊ျမန္ျမန္လာေနာ္”လုိ႔

ျပန္ေျဖသံၾကားတာနဲ႔ သြားဘုိ႔ျပင္ၾကပါတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္နယ္က ဖုနး္၀င္လာလုိ႔ျပန္ေျဖ ျပန္ေျပာေနတာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာသြားပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲ လုိရမယ္ရ ဆုိျပီးပုိက္ဆံတစ္သိနး္ခြဲေလာက္ထည္႔ျပီး လုိက္ၾကပါေလေရာ။

အဲဒီနားလဲေရာက္ေရာ ဘယ္သူမွမေတြ႔ေတာ႔ စိတ္ေလသြားပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဖုန္းဆက္ေတာ႔ အရင္လိုဘဲ ဖုန္းဖြင္႔ျပီး ဘာမွမေျပာဘဲျပန္ပိတ္သြား။

နားထဲမွာေတာ႔ ကားသံဆုိင္ကယ္သံလူသံ ဆူညံေနေတာ႔ အဘတ္ခံရျပန္ျပီထင္ျပီး စိတ္ဓါတ္က်သြားပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကေျပးလာျပီး

“အကိုတုိ႔ ဖုနး္က်ေပ်ာက္တဲ႔သူလား”လုိ႔ေမးသံၾကားေတာ႔အေတာ္ကုိ ၀မ္းသာသြားပါတယ္။

“အကို ေရ ေကာက္ရတဲ႔သူက အရက္သမား

ေတာငး္လဲေတာင္းစားျပီးေလွ်ာက္သြားေနတာ။

အုံးလဲသိပ္မျပည္႔ဘူး။

က်ေနာ္ေရွ႔ဖုန္းျမည္လာေတာ႔ က်ေနာ္က ေျဖေပးတာ။

သူက ဖုန္းလဲမကိုင္တတ္ဘူး။

က်ေနာ္ကေစာင္႔ေန မုန္႔ဘုိးရမွာဆိုတာကို မယုံဘူး။

အကိုတုိ႔ကလဲ ခ်က္ျခင္းမလာဘူး။

အခုေတာ႔ အေရွ႔ဘက္ထြက္သြားတယ္။

လမ္းေလ်ွာက္သြားတာ။

က်ေနာ္လုိက္ရွာေပးမယ္။”

ဆုိျပီးသူ႔ဆုိင္ကယ္နဲ႔လုိက္လာလုိ႔ အနီးအနားက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ေတြ မုန္႔ုဆုိင္ေတြ လူစည္ကားတဲ႔

ေနရာေလးေတြကို လုိက္ရွာၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ မေတြ႔။

ေနာက္ေတာ႔ ေကာင္ေလးက

“အကိုကုန္ရုံဘူတာနားက အရက္ဆုိင္ေတာ႔ သူသြားတတ္တယ္လုိက္ၾကည္႔ရေအာင္”

ဆုိလုိက္ၾကည္႔ၾကပါတယ္။

ေကာင္ေလးေျပာတဲ႔အတုိင္းတန္းေတြ႔ပါတယ္။

သူကဆုိင္ထဲမွာအရက္ေသာက္ေနတယ္ ေကာင္ေလးက အျပင္ေခၚထုတ္လာပါတယ္။

အဲဒီလူက ဆံပင္ရွည္ရွည္ လြယ္အိတ္တစ္လုံးလြယ္ ထားပါတယ္။

မ်က္နွာက အရက္ေၾကာင္႔ေဖာသြတ္သြတ္။

ေကာင္ေလးကေျပာျပီးသားဆုိေတာ႔ကုိေအာင္ေမာင္းတုိ႔ကုိျမင္တာနဲ႔ဖုနး္ကိုထုတ္ေပးပါတယ္။

ေအာင္ေမာင္းကလဲ သူ႔ျမင္တာနဲ႔မွတ္မိသြားပါတယ္။

မုန္႔စားျပီးထြက္တဲ႔အခ်ိန္ ဆုိင္ကယ္ေတြတန္းစီရပ္ထားတဲ႔နားမွာ ထုိင္ျပီး ပုိက္ဆံေတာင္းေနတဲ႔သူပါတဲ႔။

ပါးစပ္ကလဲ “ဘယ္သူ႔ဟာမွန္းမသိဘူး က်ဳပ္ထုိ္္င္ေနတဲ႔နားမွာေတြ႔တာနဲ႔ေကာက္သိမး္ထားတာပါ”

ဆုိတာနဲ႔ကိုဘဲထပ္ခါထပ္ခါေျပာေနပါသတဲ႔။

ကိုေအာင္ေမာင္းလဲသူဖုန္းကုိ ျမင္ေတာ႔ အေတာ္၀မ္းသာသြားပါသတဲ႔။

သူ႔ဖုန္းေလးကုိလက္ထဲေရာက္ေရာ အေနအထားမပ်က္ေတာ႔စိတ္ခ်မ္းသာသြားျပီး

မုန္႔ုဘုိးေပးဘုိ႔ လုပ္ပါတယ္။

လုိက္ပုိ႔တဲ႔ေကာင္ေလးကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာလုိ႔ မုန္႔ဘုိးေပးပါတယ္။

ေကာက္ရတဲ႔သူကိုလဲ ပုိက္ဆံထုတ္ေပးလုိက္တဲ႔အခါ

အဲဒီလူရဲ႕ ျပဳံးသြားတဲ႔ မ်က္နွာက အေတာ္နဲ႔ကုိ လက္စမသတ္နုိင္ပါဘူးတဲ႔။

ကိုေအာင္ေမာင္းကလဲဖုနး္ျပန္ရေတာ႔ေပ်ာ္ပါတယ္။

လုိက္ရွာေပးတဲ႔ေကာင္ေလးကလဲ သူကူညီလုိက္တာကိုအသိအမွတ္အျပဳခံရတဲ႔အျပင္

မုန္႔ဘုိးပါရေတာ႔ ေပ်ာ္ပါတယ္။

ေကာက္ရတဲ႔သူကလဲ အရက္မပူမပင္ေသာက္ဘုိ႔ပုိက္ဆံေတြရေတာ႔ေပ်ာ္ပါတယ္။

ကုိေအာင္ေမာင္းရဲ႕တပည္႔ေလးကလည္း သူ႔ရုံးကလူေတြကုိ ဖုန္းျပန္ရျပီဆုိတဲ႔အေၾကာင္း

သတင္းေတြေပးရင္ေပ်ာ္ေနပါတယ္။

(အိမ္ေရွ႔ပူ အိမ္ေနာက္မခ်မ္းသာ သူတုိ႔ပါ အဆူခံရမွာေတြးမိလုိ႔ေပါ႔)

 

@@@@@   @@@@@ @@@@@ @@@@@ @@@@@@

တစ္ခါတစ္ရံမွာ စိတ္နယ္လြန္လုိ႔သတ္မွတ္တဲ႔လက္နဲ႔ဆုပ္ကိုင္ျပလုိ႔ မရတဲ႔ ကိစၥမ်ဳးိေတြက

မွန္တယ္မမွန္ဘူးေျပာရခက္ပါတယ္။

ေဟာ အခုကိစၥမ်ဳိး ကိုေအာင္ေမာင္းရဲ႕အိပ္မက္ကလဲမွန္

ဖုန္းေကာက္ရတဲ႔သူရဲ႕အိပ္မက္ကလဲမွန္။

ကဲ မဆန္းဘူးလားဗ်ာ။

ဒါနဲ႔အပ်င္းေျပေမးခြန္းေလးတစ္ခုေတာ႔ ေမးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

အခု ဖုန္းေကာက္ရတဲ႔သူရယ္ ကူညီေပးတဲ႔ေကာင္ေလးရယ္ကို

ကုိေအာင္ေမာင္း မုန္႔ဘုိးဘယ္ေလာက္ေပးလုိက္တယ္ဆုိတာေလးကို ခန္႔မွန္းျပီးေျပာျပစမ္းပါေနာ္။

ေနာက္ မိတ္ေဆြသာ ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးမလဲ ဆုိတာကုိ သိခ်င္လြန္းလုိ႔???????????????????????????????????????????????

 

 

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး