ကိုေပါက္လမ္းသလားေနသည္ အပုိငး္-၆

“ဟတ္ထိတယ္………… ဟတ္ထိတယ္ ေဟ့ ………………”

http://mandalaygazette.com/55327/travel/photography-pictures-galleries-wallpapers-photo-tips#comments

http://mandalaygazette.com/54973/travel/photography-pictures-galleries-wallpapers-photo-tips#comments

http://mandalaygazette.com/55182/travel/photography-pictures-galleries-wallpapers-photo-tips#comments

http://mandalaygazette.com/55287/travel/photography-pictures-galleries-wallpapers-photo-tips#comments

(ဒါေလးေတြကေတာ႔ ဒီပုိ႔စ္နဲ႔သက္ဆုိင္တဲ႔လင္႔ေလးေတြပါ)

 

က်ေနာ္ရန္ကုန္ကိုလာမယ္လုိ႔မိတ္ေဆြေတြကုိလွမ္းသတင္းေပးတဲ႔အခါ

တညင္ကိုလုိက္ပုိ႔ေပးမယ္ဆုိျပီး မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကစီစဥ္ေပးပါတယ္။

သြားမယ္႔ရက္ကေတာ႔(2-7-2011)ေန႔ေပါ႔။

ခရီးစဥ္အေသးစိတ္ရယ္ ဘယ္လုိသြားၾကမယ္ ဘယ္သူေတြလုိက္မယ္ ဆုိတာကို အတိအက်

မသိေပမယ္႔ သူတုိ႔အိမ္က ကားနဲ႔ဘဲသြားမယ္ဆုိေတာ႔ လူသိပ္မမ်ားဘူးလုိ႔႔ ေတြးမိပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ႔ မဒမ္ေပါက္နဲ႔က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္ေပါ႔။

 

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ အတူသြားၾကမယ္ဆိုသူေတြကလဲ ခ်က္တင္က စာလုံးေလးေတြ၊

တယ္လီဖုန္းကအသံေလးေတြနဲ႔သာ ခင္မင္ထားၾကတဲ႔ မျမင္ဘူးေသာမိတ္ေဆြေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။

အဲဒီရက္မတုိင္ခင္ တရက္အလုိမွာ ဘယ္မွာဆုံၾကမယ္ဆုိတာကို အဓိကထားလုိ႔တုိင္ပင္

ၾကပါတယ္။

သြားမယ္႔ေန႕မွာ မွတစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ လုိက္ေခၚေနရမယ္ဆုိရင္လဲ အခ်ိန္လင္႔မွာစုိးရပါတယ္။

က်ေနာ္ကလဲ ရန္ကုန္သိပ္မကြ်မ္းတဲ႔သူ။

အဲေတာ႔  အိမ္ကုိလုိက္ရွာေနရမယ္ဆုိ ရင္ခက္မွာစုိးေတာ႔

က်ေနာ္တစ္ခါေရာက္ဘူးတဲ႔ လမး္လဲသင္႔မယ္ထင္တဲ႔ ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးကိုခ်ိန္းလုိက္ပါတယ္။

ခ်ိန္းတဲ႔အခ်ိန္ကေတာ႔ မနက္ ကုိးနာရီပါတ္၀န္းက်င္ေပါ႔။

 

အဲဒီေန႔မနက္ 7း30 အိမ္ကထြက္၊

လမး္၀င္မုန္႔စား 8း15မွာလမ္း မွာေတြ႔တဲ႔ကားတစ္စီးတား၊

သြားမယ္ဆုိတဲ႔ေနရာေျပာေတာ႔ 2500နဲ႔ေစ်းတည္႔၊

လမး္ေရာက္ေတာ႔ ကားကဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္ျဖစ္၊

ကားေမာငး္တဲ႔ေကာင္ေလးကလဲ ၾကဳိးစားျပီးျပင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ခဏေလးေမာင္းျပီးရင္းတစ္ခါထုိးရပ္

သူမ်ားနဲ႔ခ်ိန္းထားရင္ ကုိယ္ကေစာေရာက္ခ်င္တယ္ဆုိတဲ႔က်ေနာ္က စိတ္ေတြတုိ၊

အဲေတာ႔ “မင္းကားကဆက္သြားလုိ႔ေရာက္အုံးမွာလား” လုိ႔ေလသံခပ္မာမာနဲ႔ေမးမိေတာ႔

ကားဆရာေလးက ဒီျပင္႔ကားသာငွားလုိက္ပါေတာ႔လုိ႔ ျပန္ေျဖတာနဲ႔။

ေနာက္တစီးအလာေစာင္႔ျပီးငွား ရတာ အေတာ္ေလးၾကာသြားတာရယ္

မီးပိြဳင္႔မိတာရယ္ဆုိေတာ႔ 9း15ေလာက္မွေရာက္သြားပါတယ္။

အဲဒီနားေရာက္ေတာ႔ မ်က္ေစ႔ေမွာက္ျပီးေကာ္ဖီဆုိင္ေလးက ေပ်ာက္ေနေပမယ္႔

တစ္ခါျမင္ဘူးသူက ကားနားမွာရပ္ေစာင္႔ေနတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ကို အားလုံးကေစာင္႔ေနၾကတာကုိျမင္ရေတာ႔ အေတာ္ေလးအားနာမိပါတယ္။

 

ေနာက္က်ေနတဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔နွစ္ေယာက္လဲ

အျမန္ေလး ကားေပၚတက္၊

ေႏြးေထြးရုံတင္မကဘဲ အေပ်ာ္ေတြစြန္းေနတဲ႔စကားလုံးေလးေတြနဲ႔

တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးသူေတြအခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္မိတ္ဆက္

ကားကေလး ကလဲ လမ္းေပၚမွာ ခပ္သြက္သြက္နဲ႔ တရိပ္ရိပ္ေျပးရင္း

ရွင္ေမြ႔ႏြမ္း၊မင္းနႏၵာနဲ႔ ငမုိးရိပ္တုိ႔ရဲ႕အလြမ္းပုံျပင္ နာမယ္ေက်ာ္ ဇာတ္လမ္းမ်ားေမြးဖြားရာနယ္ေျမ ဆုိလဲဟုတ္၊

ငဇင္ကာ၊နတ္ရွင္ေနာင္နဲ႔ပေဒသရာဇာတုိ႔ျဖစ္ရပ္မွန္သမုိင္းေတြတည္ရွိရာ သံလ်ွင္ေခၚ တညင္ျမိဳ႕ရဲ႕

ရင္ခြင္ထဲကို တေရြ႔ေရြ႕တုိး၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။

 

1967 လြန္ခဲ႔ေသာႏွစ္ေပါငး္မ်ားစြာကေတာ႔ တညင္ကို တစ္ၾကိမ္ေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။

နာမယ္ေက်ာ္ သီတာသေဘၤာကုိ စီးခဲ႔ၾကတာ၊

တစ္ခါမွ မစီးဘူးတဲ႔သေဘၤာဆုိတာကုိစီးရတာရယ္၊

လွဳိငး္မူးျပီးအံခဲ႔တာရယ္

ေရလည္ေက်ာက္တန္းဘုရားကိုေရာက္ေတာ႔ ကမ္းစပ္က ႏြံျပင္ေပၚမွာ ငါးပ်ံေလးကုိ

ေမာင္ႏွမတေတြလက္ညဳိးတထုိးထုိးနဲ႔ ၾကည္႔ခဲ႔ၾကတာ ဆုိတာကလြဲလုိ႔

ဘာမွသိပ္မမွတ္မိခဲ႔တာကေတာ႔ အေသအခ်ာပါဘဲ။

အခုခရီးမွာေတာ႔ သေဘၤာစီးစရာမလုိခန္႔ျငားရွည္လ်ားတဲ႔ သံလ်င္တံတားေပၚကျဖတ္၊

လွပေသာရူ႔ခငး္မ်ားက ဓါတ္ပုံရုိက္ခ်င္တဲ႔က်ေနာ္စိတ္ကို မရိုးမရြျဖစ္ေအာင္ႏွုိးဆြ၊

ဒါေပမယ္႔  မုိးကလဲ တဖြဲဖြဲ ကားရပ္ဘုိ႔ဆုိျပန္ေတာ႔ လဲ ခက္ခဲ၊

 အဲေတာ႔ မွတ္တမ္းတင္ခ်င္တဲ႔ စိတ္ကိုေလွ်ာ႔ခ်ထားလုိက္ပါတယ္။

 

က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ခရီးစဥ္ကို ဦးေဆာင္သူကေတာ႔ အတူပါလာတဲ႔  တညင္ျမဳိ႔ခံလူ၊

သူဦးေဆာင္လုိ႔ေခၚရာကို လုိက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။

စစျခငး္သန္လွ်င္နာေရးကူညီမူ႔အသင္းနဲ႔ကုသို္လ္ျဖစ္ေဆးခန္းကို အရင္၀င္ၾကပါတယ္။

ဦးေဆာင္လုိ႔လုပ္ကုိင္ေနတဲ့အမ်ားအက်ဳးိသယ္ပုိးေနသူမ်ားက

က်ေနာ္တုိ႔ကုိလည္း ေစတနာသဒၵါတရားပြားလာေအာင္

သူတုိ႔ ေန႔စဥ္ေဆာင္ရြက္ေနၾကတာေတြနဲ႔ အရင္ႏွစ္မ်ားစြာက စတင္ခဲ႔တဲ႔လုပ္ငန္းတစ္ခု၊

လက္ရွိအေနအထားမွာအားရစရာေအာင္ျမင္မူ႔မ်ားကို ေျပာျပပါတယ္။

အဲေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ကလဲ အားက်လုိ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် လွဴဒါန္းခဲ႔ၾကပါတယ္။

ေကာငး္ေသာလုပ္ငနး္အတြက္ သဲေလးတပြင္႔အျဖစ္ကူညီခြင္႔ရၾကတာ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ။

လုပ္ငန္းစဥ္ကုိ အားပါးတရ ရွင္းျပေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ဓါတ္ပုံနဲ႔မွတ္တမ္းတင္တဲ႔အတြက္

မၾကားတစ္ခ်က္ၾကားတစ္ခ်က္၊

ဒါေၾကာင္႔ ေန႔စြဲ၊ကိနး္ဂဏန္းနဲ႔ျပန္ေျပာမျပနုိင္တာကေတာ႔ က်ေနာ္႕ရ႕ဲ ညံ႔ဖ်ငး္ခ်က္ေပါ႔။

က်ေနာ္ကေတာ႔ ေဆးခနး္ေလးထဲမွာခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ျမန္မာ႔လက္မူ႔ပညာနဲ႔ဖန္တီးထားတဲ႔

အရုိးအေၾကာျပင္တဲ႔ လက္ျဖစ္ကိရိယာေလးေတြကို မွတ္တမ္းတင္ေနမိပါတယ္။

(အတူပါသူ မိတ္ေဆြက ျပလုိ႔ျမင္မိတာပါ က်ေနာ္အေနနဲ႔သာဆို မျမင္တာေသခ်ာပါတယ္။ )

ေနာက္ေတာ႔ သံလွ်င္ဖားေအာက္ေတာရကို နာေရးကူညီမူ႔အသင္းက ကားတစ္စီး

က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔က ကားတစ္စီးနဲ႔ခရီးဆက္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္ေနခိ်န္နဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ားဆြမး္စားခ်ိန္တုိ္က္ဆုိင္ေနပါတယ္။

ပထမဦးစြာ သံဃာေတာ္မ်ားက မုိးလုံေလလုံေဆာက္ထားတဲ႔စၾကၤန္ကေန ဆြမ္းစားေဆာင္ကိုၾကြလာ၊

ခဏအၾကာမွာေယာဂီမ်ား ကထမငး္စားေဆာင္သုိ႔ တိတ္ဆိတ္စြာ ၀င္ေရာက္လာပါတယ္။

သံဃာေတာ္အမ်ားအျပား ေယာဂီအမ်ားအျပားရွိေနေပမယ္႔ ဆူညံသံမရွိ ေအးျငိမး္ လုိ႔ေနပါတယ္။

 

က်ယ္၀န္းေသာ စိမ္းလန္းစုိေျပတဲ႔အပင္မ်ားနဲ႔၀န္းရံေနေသာ၊

ဆူညံသံကင္းေသာ တရား ရိပ္သာကေတာ႔ ေအးခ်မ္းေသာဂုဏ္ပုဒ္မ်ားနဲ႔ျပည္႔စုံလုိ႔ ခုိလွဴံခ်င္စရာေကာငး္လွပါတယ္။

သန္႔ရွင္းေစရန္ရည္ရြယ္လု႔ိ ဘိနပ္စီးခြင္႔မျပဳေသာစၾကၤန္မ်ားမွတဆင္႔ ေယာဂီမ်ားေနထုိ္င္ရာအေဆာင္၊

တရားထုိင္ေသာ ေနရာတုိ႔ကို လွည္႔လည္လုိ႔ေလ႔လာၾကပါတယ္။

တရားထုိင္ေသာႏွစ္ထပ္ေဆာင္ၾကီး နွစ္လုံးကလည္းက်ယ္၀န္းတဲ႔အျပင္ေလ၀င္ေလထြက္လည္းေကာငး္၊

ျခင္ယင္မွက္ေဘးမွ ကင္းစြာ တရားထုိင္နုိင္ေစဘုိ႔အတြက္လဲ ျခင္ေထာင္အေသးေလးမ်ားကုိ ေခါင္မုိးမွတြဲလြဲခ်၊

ဖုန္ကင္းစင္၍သန္႔ရွငး္ေသာၾကမ္းျပင္ကလဲေခ်ာမြတ္လုိ႔ ေနပါတယ္။

အရြယ္အစားတူ အေဆာင္နွစ္ခုကို စၾကၤန္ျဖင္႔ေပါငး္ကူးလို႔ထားပါတယ္။

တရားထုိင္ေသာေက်ာငး္ေဆာင္မ်ားမွဆင္းလာလုိ႔ ဆရာေတာ္သီတင္းသုံးတဲ႔ေနရာအေရာက္မွာေတာ႔

သာမန္လူမ်ားအတြက္ေၾကာက္လန္႔စရာေကာငး္တဲ႔အရုိးစုၾကီးတစ္ခု ဆီးၾကဳိလုိ႔ေနပါတယ္။

မွန္ေခါငး္ထဲမွာ မတ္တတ္ရပ္အေနအထားျဖင္႔ခ်ိတ္ဆြဲထား၊

အခ်ိန္အကြာအေ၀းရဲ႕ ၾကာျမင္႔မူ႔ကို မသိနုိင္ေပမယ္႔ က်ပ္ခုိးမွ်င္ မ်ားကို ေတြ႔ရေတာ႔ ႏွစ္အပိုငး္အျခားတစ္ခုထိေတာ႔

ရွိမယ္လုိ႔မွန္းဆနုိ္င္ပါတယ္။

အၾကမး္ဖ်ဥ္းသိရတာေတာ႔ လြန္ခဲ႔ေသာဆယ္ႏွစ္ခန္႔က ရုတ္တရက္ကြယ္လြန္ခဲ႔ေသာ လူငယ္ေယာက်္ားတစ္ဦးရဲ႕

ၾကြငး္က်န္ရစ္တဲ႔အရုိးစုဆုိတာသိရပါတယ္။

တရားမရသူမ်ားအတြက္ထိတ္လန္႔စရာ  တရားကုိျမင္ေအာင္ရဳ႕နုိငသူမ်ားအတြက္ေတာ႔ သံေ၀ဂနဲ႔ တရားက်စရာ အသံတိတ္သခၤန္းစာတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။

“ဖားေအာက္ေတာရ”အမည္န႔ဲ တရားစခနး္ေတြကေတာ႔ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပား စခန္းခြဲေပါင္းမ်ားစြာရွိတယ္ဆုိတာသိရပါတယ္။

တစ္ေနရာထဲကိုေတာင္မွ ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္နုိင္ဘုိ႔ မလြယ္ကူေသာအလုပ္တစ္ခုကို စခန္းခြဲေပါင္းမ်ားစြာ ဖြင္႔လွစ္ထားနုိင္တယ္ဆုိတဲ႔အတြက္ ဦးေဆာင္ခဲ႔သူမ်ားရဲ႕ ၾကဳိးပမး္မူ႔ကုိေတာ႔ သာဓုအၾကိမ္ၾကိမ္ကုိ စိ္တ္ထဲက တမိပါတယ္။

မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားေရာ လူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ား ပါတရားစခနး္ေတြ၀င္ၾကတာကုိ ျမင္ေနၾကားေနရေပမယ္႔

က်ေနာ္ေတာ႔ တစ္ခါမွ တရားစခနး္ကို မ၀င္ဘူး ဘူး၊

အမွန္တကယ္စိတ္ေအးခ်မ္းေစေသာေနရာ ရွိပါလ်က္ကယ္နဲ႔ ကုိယ္ ကမေရာက္နုိင္ခဲ႔ဘူးဆုိျပန္ေတာ႔လဲ

ကိုယ္႔မွာ တစ္ခုခု လုိေနသလုိခံစားရပါတယ္။

လမး္တစ္ေလ်ာက္ျမင္ေနရတဲ႔ နံေဘးက ပါတ္၀န္းက်င္နဲ႔အေ၀းမွာေတာ႔ကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီး၊

မုိးကလဲ တိတ္လိုက္ရပ္လုိက္နဲ႔ တဖြဲဖြဲ     သဲေတာ႔ မသဲ။

ကားလမ္းနံေဘးက ၾကည္ညဳိဘြယ္ရာေစတီေလးကို ၀င္ဖူးရင္းအုပ္စုလုိက္အမွတ္တရဓါတ္ပုံေတြရုိက္။

 

ဒါနဲ႔ဘဲ ကားေလးက က်ဳိက္ေခါက္ေစတီရဲ႕အေနာက္ဘက္လမး္ေလးအတုိငး္ ဆက္ဆင္းလာ၊

သိပ္မၾကာခင္မွာ

ေတာအုပ္ကေလးလုိ လမ္းက်ဥး္က်ဥး္ေလးကေနေတာင္ကုန္းေလးေပၚတက္၊

စိမ္းျမတဲ႔သစ္ပင္မ်ားၾကားကေန ေကြ႔၀ိုက္လုိ႔၀င္

ျပီးေတာ႔ လမး္အဆင္းေလးမွာကားရပ္ပါတယ္။

ကားေပၚက မဆင္းခင္ ျမင္ေနရတဲ႔ ျမင္ကြငး္က က်ေနာ္႔ကုိ မွင္သက္မိသြားေစပါတယ္။

 

စစျခင္းျမင္လုိက္ရတာကေတာ႔ ေရညွိတစ္၀က္တစ္ပ်က္ နီေစြးေသာအေရာင္က မကြက္တကြက္၊

ဒုထည္ၾကီးမားလွတဲ႔အုဌ္ေက်ာင္းေဆာင္ၾကီး ကေရွ႔တည္႔တည္႔မွာ၊

နဖူးစည္းမွာထုိးထားတဲ႔ သကၠရာဇ္ကေတာ႔  1909၊

ျပန္လည္ျပင္ဆင္ထားတာကေတာ႔ 1998။

ေရွးေဟာင္းရဲ႕ေခါင္မုိးေပၚမွာေတာ႔ ေခတ္သစ္ရဲ႕ျပယုဂ္ ျဂဳိလ္တု စေလာင္းက တစ္ခု။

ေမးၾကည္႔တဲ႔အခါမေတာ႔ တရားက်င္႔တဲ႔ ဂူေလးေတြလုိသိရပါတယ္။

သူ႔ေနာက္မွာေတာ႔ ျခဳံႏြယ္ပိတ္ေပါငး္ေတြၾကားထဲမွေတြ႔ေနရတဲ႔ အ၀င္မုဒ္ဦးေလးတစ္ခု၊

သူ႔ရဲ႕အေရွ႔ဘက္တည္႔တည္႔မွာေတာ႔ အပင္ေတြၾကားထဲမွာပုံစံတူအေဆာက္အဦတစ္ခု။

1909ကေန အခု2011 ျဖတ္သန္းခဲ႔ေသာႏွစ္မ်ားက 102ႏွစ္ တြက္စစ္ၾကည္႔ေတာ႔

က်ေနာ္အသက္ရဲ႕ ႏွစ္ဆနီးပါး။

တကယ္႔ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ ျဖဳိဖ်က္လုိ႔ အသစ္ျပင္ ကဗ်ည္းေတြတင္လုိက္ၾကမွာကိုေတာ႔

စိတ္ထဲမွာ စုိးရႊံ႕ မိပါတယ္။

က်ေနာ္က သာ တစ္ေနရာကေနတစ္ေနရာ ေျပာငး္လုိ႔ ဓါတ္ပုံေတြကို အားပါးတရ ရုိက္ေနပါတယ္။

ေဘးကၾကည္႔ေနသူမ်ားကေတာ႔ မုိးေရေတြစုိရႊဲလုိ႔ေျပာင္ေခ်ာေနတဲ႔ ေက်ာက္ျပားေတြေၾကာင္႔

ေခ်ာ္လဲမွာစုိးရိမ္ေနပါသတဲ႔။

ဟုတ္ေတာ႔လဲဟုတ္ပါရဲ႕ က်ေနာ္ေျခေထာက္ကုိ မၾကြဘဲ ရွပ္တုိက္ျပီး သြားတာေတာင္ေခ်ာေနေတာ႔ မနည္းသတိထားေနရပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ေစတီရင္ျပင္ေပၚကိုတက္လုိ႔ ေဘး ပါတ္၀န္က်င္ကိုလဲျမင္လဲျမင္ေရာ ရင္သပ္ရူ႔ေမာစရာအေတာ္ေလးကုိ

လွပတဲ႔ျမင္ကြငး္ကုိေတြ႔ရပါေတာ႔တယ္။

နံေဘးပါတ္ပါတ္လည္မွာ စိမ္းစုိျမလဲ႔ေနတဲ႔သစ္ပင္ေတြအုပ္ဆုိင္း၊

ဟုိးေ၀းေ၀းမွာက က်ယ္ျပန္႔တဲ႔ျမင္ကြငး္နဲ႔ ဖဲစေလးခ်ထားသလုိ ျမင္ေနရတဲ႔ျမစ္မင္း၊

မနီးမေ၀းမွာက အစိမ္းေရာင္ၾကားထဲက ဆန္႔က်င္ဘက္ ေရႊေရာင္ေတြ၀င္းေနတဲ႔ေစတီ

ျမက္ခင္းျပင္မွာ အစားစား ေနက်တဲ႔ႏြားတစ္အုပ္၊

တကယ္႔ေတာသဘာ၀ ေအးခ်မ္းဆိတ္ျငိမ္ေသာျမင္ကြငး္ ၊

ျမင္ရသူတုိင္းကုိေအးျမေစတာကေတာ႔ အမွန္ပါဘဲ။

ဒါေတာင္မုိးေတြနဲ႔အုံ႔မူိငး္ေနလုိ႔ပါ။

မုိးသားကငး္စင္ၾကည္လင္တဲ႔ရက္မ်ားဆုိရင္ ဒီထက္မက လွမယ္ထင္ပါရဲ႕လုိ႔ စိတ္ထဲက ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။

 

မုိးေတြရြာလိုက္တိတ္လုိ္က္ျဖစ္ေနတဲ႔ၾကားထဲကဘဲခရီးဆက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။

အဲဒီကေနထြက္လာေတာ႔ လူသိနည္းေသးေသာ တရားစခန္းတစ္ခုကို သြားမယ္ေျပာပါတယ္။

 (ဒါေပမယ္႔ အင္တာနက္မွာ အဲဒီတရားစခန္းေလးအေၾကာငး္ပါလာလုိ႔ အရင္ကထက္စာရင္တာ႔ လူပုိသိလာျပီလုိ႔ သိရပါတယ္။)

ဒါနဲ႔ဘဲခရီးဆက္လာရာကေန လမး္ေဘးမွာ “ေရႊေပၚကြ်န္း “ဆိုတဲ႔မုဒ္ဦးၾကီးကိုအေတြ႔ ကားကေလးကုိေကြ႔၀င္

ေျမနီလမး္ေလးကေန သြားလုိ႔ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ ၾကိးမားလွတဲ႔သစ္ျမစ္ဆုံၾကီးကို ေတြ႔ရပါေတာ႔တယ္.။

ေျမေပၚမွလဲေနတဲ႔သစ္ျမစ္ၾကီးရဲ႕ပင္စည္ အခက္ျဖာေနပုံက အင္မတန္ကုိေတာ္တဲ႔ ပန္းပုဆရာလက္စြမး္ျပထားသလုိပါဘဲ။

သူ႔ေနာက္မွာေတာ႔ ၾကီးမားတဲ႔ပင္စည္အပိုငး္ျပတ္ေပၚမွာသတိေပးဆုံးမစာေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဘယ္ဘက္အစြန္ဆုံးက ပင္စည္ၾကိးမွာေတာ႔

(“အၾကြင္းမဲ႔

အကန္႔သတ္မဲ႔

စြန္႔လႊတ္ျခင္း၊

ခြင္႔လြတ္ျခင္း၊

အနစ္နာခံျခငး္” )လုိ႔ေရးထားျပီး

အလယ္က ပင္စည္မွာေတာ႔

(“ မီးသတိ”

ေလာဘမီး ေဒါသမီး

ေမာဟမီး သံသယမီး

မာန္မာနမီး)လုိ႔ေရးထားျပီး

အစြန္ဆုံးမွာေတာ႔

(“ ဘုရားရွင္ကုိယ္စား ဘုရားရွင္ကိုယ္ပြား

ဘုရားရွင္အလုိက် “)

ဆုိတဲ႔သတိေပးစာတန္းေလးေတြကုိ ပင္စည္ထက္၀ုိင္းပုိင္းၾကီးေပၚမွာ

ထုံးနဲ႔စာလုံးအၾကီးၾကိးေရးထားပါတယ္။

ထုံးစံအတုိင္း က်ေနာ္ကေတာ႔ ဓါတ္ပုံရုိက္ေပါ႔။

ခဏေနေတာ႔ နားေနေဆာင္ထဲ၀င္ထုိင္ၾက။

ရိပ္သာကုိဦးေဆာင္သူမ်ားက ရွင္းျပ။

ဒီရိပ္သာေလးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ႔ လာေရာက္လုိသူမ်ားအတြက္ ကန္႔သတ္ခ်က္နည္းပါးျခင္းပါဘဲ။

အသင္းအဖြဲ႔တစ္ခုအျဖစ္စုေပါငး္ေဆာင္ရြက္ၾကမွာေတာ႔ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္ဆုိတာအလြန္လုိအပ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔လဲ စည္းကမ္းသိပ္တင္းက်ပ္လြန္းရင္ ျခြင္းခ်က္ဆုိတာမရွိခဲ႔ရင္လဲ အဆင္မေျပႏုိင္ပါဘူး။

ဒီရိပ္သာေလးရ႕ဲ သတ္မွတ္ခ်က္ကေတာ႔

(သူတုိ႔စခနး္သည္ အတိဒုကၡေရာက္ေနသူမ်ားကုိ ကန္႔သတ္ခ်က္နည္းနည္းနဲ႔ခုိလွဴခြင္႔ေပးထားပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ဒုကၡသည္စခန္းလည္းမဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။

စိတ္အနာတရရရွိေနသူမ်ားကုိလည္း တရားျပလုိ႔ေျဖသိ္မ္႔ေပးပါမယ္။

တရားကို လဲ တင္းက်ပ္ေသာစည္းကမ္းနဲ႔မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္နုိ္င္သေလာက္လုပ္ခြင္႔ျပဳထားေပးျပန္ပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးေသအ့ံမူးမူး လူနာဆုိရင္ေတာင္မွေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေလးမွာဒီစခန္းမွာမွခိုလွဳံခ်င္ပါတယ္ဆုိရင္ေတာင္

လက္ခံထားပါသတဲ႔။

လူတုိငး္လြယ္ကူစြာနားလည္နုိင္ေသာ တရားမ်ားျဖင္႔ စိတ္ကိုေအးျငိမ္းေအာင္ တရားျပေပးပါတယ္)

ဆုိတဲ႔ ရွငး္လငး္ခ်က္ကေလးမ်ားၾကားရတဲ႔အခါ ရင္ထဲမွာ ၾကက္သီးျမျမ။

 

ဒါနဲ႔ဘဲမုိးေတြရြာတဲ႔ၾကားထဲမွာ ထီးကိုယ္စီနဲ႔ေက်ာငး္ကုိလွည္႔လည္လုိ႔ေလ႔လာၾကပါတယ္။

လုိက္လံျပသူသူက ေဆာက္လက္စ မီးဖုိၾကီးကို ျပေတာ႔ ေနာင္လာမယ္႔အနာဂါတ္မွာဒီထက္တုိးတက္မယ္

လုိ႔ ယုံၾကည္မိပါတယ္။

ေရွ႔ဆက္သြားလုိက္ေတာ႔ တရားသံေတြထုံမႊမ္း ေနတဲ႔ တရားမွတ္ရူ႕ရာတဲနန္းကိုေရာက္လာပါတယ္။

ခန္းမကအေတာ္ေလးက်ယ္၀န္းပါတယ္။

ေဆာင္းေဘာက္မ်ားမွတစ္ဆင္႔  တရားသံေတြလြင္႔ပ်ံ႕။

ခန္းမထဲမွာတာ႔ ေန႔ရာအႏွ႔ံမွာ ေခ်ာမြတ္ေနတဲ့သစ္ျပားေတြခ်ထားပါတယ္။

ပ်ဥ္ျပားေပၚမွာရွိတဲ႔ဖ်ာေလးေတြေပၚမွာအုဌ္ခဲေလးေတြဖိထား၊

လြင္႔မွာစုိးလုိ႔ ဖိထားသလား ဒါမွမဟုတ္ကုိယ္႔ေနရာဘဲကုိယ္မွတ္ထားသလား

ကာယကံရွင္မွသိနုိ္င္မွာပါဘဲ။

ဒိပ်ဥ္ျပားေတြကေတာ႔ နာဂစ္ရဲ႕ အေမြလုိ႔ေျပာျပပါတယ္။

 

ခနး္မလယ္က ခုံေလးနံေဘးမွာ အသက္အရြယ္အေတာ္ရျပီျဖစ္တဲ႔ေယာဂီတစ္ပါး။

သူ႔ေဘးနားမွာေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္စတီးခုံေလးက အဆင္သင္႔။

အဲဒီတရားခန္းကေနထြက္ ေယာဂီမ်ားထားရာအေဆာင္ဘက္ကို

တံတားေလး ကူးလုိ႔သြားမယ္အလုပ္။

နည္းနည္းေလးသည္းေနတဲ႔မုိးေရစက္မ်ားေအာက္မွာ

ထီးတလက္နဲ႔အေမၾကီးတစ္ေယာက္ တုံခိ်တုံခ်ိနဲ႔လမ္းေလ်ွာက္လာတာေတြ႔။

က်ေနာ္က သူ႔လက္ေမာင္းနွစ္ဖက္ကုိ တြဲလုိ႔ က်ေနာ္က ေခၚလုိက္ပါတယ္။

အေမၾကီးက မနီးမေ၀းမွာရွိတဲ့ေရအိမ္ကုိ သြားမွာပါ။

ဒါနဲ႔ဘဲသူသြားလုိရာကုိပုိ႔အျပီး ေယာဂီမ်ားရဲ႕ နားေနရာကို ၀င္ၾကည္႔လုိ႔ျပန္အထြက္မွာ

အေမၾကီးကိုျပန္ေတြ႔ရပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ဘဲထပ္ျပီးတြဲေခၚလာခဲ႔ပါတယ္။

တံတားေလးအေရာက္မွာေတာ႔ မုိးကရြာေလကတုိက္ ရႊံ႔ေတြကလဲရွိဆုိေတာ႔

နဂုိ္ရ္က ယဲ႔ယဲ႔သာရွိတဲ႔အေမၾကီးမွာ  အေတာ္ေလးကုိ အားယူလုိ႔ေလ်ွာက္ရပါတယ္။

လမး္ေလွ်ာက္ေနရင္း အေမၾကိးႏွုတ္ဖ်ားက တလွဳပ္လွဳပ္တရြရြ ။

အေသအခ်ာကပ္နားေထာင္လုိက္မိတဲ႔အခါ၊

က်ေနာ္စိတ္ေတြထဲမွာဖ်ဥ္းကနဲ႔ျဖစ္သြားပါတယ္။

ရင္ဘတ္ကုိ အင္အားၾကီးမားတဲ႔အရာတစ္ခုခုနဲ႔ေျပးေဆာင္႔ထည္႔လုိက္သလုိပါဘဲ။

“အေမေသခ်င္လုိက္တာ လူေလးရယ္။

ေသခ်င္ပါတယ္ဆုိမွမေသနုိင္

အေမ83ႏွစ္ရွိျပီ ။

ေသမွဘဲ ဒီဒုကၡေတြကလြတ္မယ္ထင္ပါရဲ႕

အေမျမန္ျမန္ေသခ်င္လွပါျပီ လူေလးရယ္ “ဆုိ

 

နက္ျဖန္ဆုိရင္ အသင္ 53ႏွစ္ျပည္႔ေတာ႔မယ္လူကုိ

ပါးေရနားေရတြန္႔ေနတဲ႔အေမၾကီးက လူေလးလုိ႔ေခၚျပီးေရရြတ္လုိ္က္တဲ႔အသံသဲ႔သဲ႔

ၾကားလုိက္ရလုိ႔ပါ။

သူတူကိုယ္တူ အင္မတန္မွတပ္မက္ၾကတဲ႔

“ အသက္ရွင္ျခင္း“ကုိျငငး္ပယ္တယ္ဆုိတာ အေတာ္ကုိ ကိုယ္စိတ္ ႏွစ္ပါးစလုံးဆင္းရဲဒဏ္ၾကီးလြန္းလုိ႔ဘဲျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။

က်ေနာ္တို႔အားလုံး က်န္းမာေအာင္ ၾကဳိးစားလုိ႔ေနတတ္ၾကပါတယ္။

အစားဆင္ျခင္မယ္ေလ႔က်င္႔ခန္းလုပ္မယ္

ဆရာ၀န္ဆီသြားမယ္ ေဆးစစ္မယ္ ေဆးေသာက္မယ္

ယၾတာေျခမယ္ ……………………..

စတဲ႔နည္းလမး္ေပါငး္မ်ားစြာနဲ႔အသက္ရွင္ဘုိ႔အတြက္ အားလုံးကုိ အန္တုလုိ႔

ေနခ်ိန္မွာ “ေသခ်င္လွပါျပီ”လို႔တမ္းတျပီး အသက္ရွင္ျခင္းကုိ ျငင္းပယ္တယ္ဆုိေတာ႔

ၾကားရတာ အေတာ္ေလး ကို ခံစားရပါတယ္။

ဒီအေမၾကီးလုိ ျငီးတြားခဲ႔သူ တစ္ဦးကိုလဲ    ဖ်တ္ကနဲ႔ေျပးသတိရမိပါတယ္။

လြန္ခဲ႔ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကပါ။

က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုနဲ႔အင္မတန္မွာရင္းႏွီးေသာေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာလိုေနခဲ႔ေသာလူတစ္ဦးဆုိပါစုိ႔။

သန္မာတယ္ထြားက်ဳိင္းတယ္ စိတ္ျမန္ကိုယ္ျမန္ရွိတယ္။

က်န္းမာေရးလုိက္စားသလို တကယ္လဲက်န္းမာတယ္ဆုိတဲ႔လူစားမ်ဳးိေပါ႔။

သူကလဲေတြ႔သမွ်လူတုိင္းကုိ က်န္းမာေရးလုိက္စားဘုိ႔တရားေတြေဟာတတ္ပါတယ္။

ျမင္သမွ်လူအားလုံးကေတာ႔ သူ႔ကိုအားက် ၾကရပါတယ္။

တစ္ခုေသာေဆာင္းရက္မွာေတာ႔ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ျပင္ဦးလြင္ကိုတက္သြားပါတယ္။

ျခံကိစၥေတြနဲ႔ဆုိေတာ႔ အဲဒီမွာတစ္ပါတ္ေလာက္ေနမယ္ဆုိျပီး သူ႔လက္စြဲတပည္႔ေလးနဲ႔သူႏွစ္ေယာက္ထဲေပါ႔။

အဲဒီႏွစ္ကအေအးလွဳိငး္ျဖတ္တယ္ဆုိတဲ႔ႏွစ္ေပါ႔။

ညပုိငး္မွာဆရာတပည္႔ႏွစ္ေယာက္ တီဗြီထုိင္ၾကည္႔ေနရင္း ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးအသံေတြၾကားလုိ႔လွည္႔ၾကည္႔ေတာ႔သူဆရာ

ကအရုပ္ၾကိဳးျပတ္သလုိလက္တစ္ဖက္ကေဘးကိုတြဲေလာင္းက် ပါးစပ္ကလဲရြဲ႔ေနပါသတဲ႔။

အဲဒါနဲ႔ကားထုတ္ သူ႔ဆရာကို မနုိင္တစ္နုိင္မ လုိ႔ေဆးရုံကိုအျပင္းေမာင္းခဲ႔ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ေလျဖတ္သြားတဲ႔သူ႔ဆရာက ျပန္ေကာငး္မလာေတာ႔ပါဘူး။

ဒါနဲ႔ဘ ဲ မႏၱေလးကိုျပန္ေခၚလာ အဲဒီကမွတစ္ဆင္႔ ရန္ကုန္ကိုဆက္သြားျပီးကု၊

ဒါေပမယ္႔အိပ္ယာထဲလွဲေနတဲ႔ဘ၀ထက္ပုိမထူးေတာ႔ပါဘူး။

ျဖစ္စကေတာ႔ အားလုံးတက္တက္ၾကြၾကြ။

သတင္းလာေမးသူမ်ားကလဲ တဖြဲဖြဲ။

ေနာက္ရက္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမ်ွ အားလုံးကလဲ စိတ္ေတြေရာ႔က်၊

ေတာ႔အရင္လုိ ဂရုမစိုက္ႏုိင္ၾက၊

လူနာကလဲ မထူးေတာ႔ပါဘူးဆုိျပီးစိတ္ေတြေလွ်ာ႔ခ်။

ကုိယ္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ဆုိၾကျပန္ေတာ႔လဲ ဘယ္သူကမွအရင္လုိ မလာနုိ္င္ၾကဆုိေတာ႔

သူ႔အခန္းေလးထဲကေနဘယ္ကုိ မွသြားမရ အိပ္ယာေပၚက မထရတဲ႔နာတာရည္လူမမာၾကီးဘ၀မွာ

ၾကာလာေတာ႔ သူကိုယ္တုိင္ေရာ ျပဳစုေပးသူပါ ၀ဋ္ဒုကၡၾကီးတစ္ခုကုိ အတူတကြခံစားေနရပါတယ္။

က်ေနာ္ေရာက္တုိင္းသူဆီက၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး  ၾကားရတဲ႔စကားအရွည္ၾကီးကုိ အတုိဆုံးဘာသာျပန္ရင္

“ ငါေသခ်င္တယ္ ငါ႕ကုိေသခြင္႔ေပးလုိက္ပါေတာ႔“ဆုိတဲ႔စကားေလးကုိ အပ္ေၾကာင္းထပ္မွ်ေျပာေနပါတယ္။

သူမ်ားေၾကြးမွစား သူမ်ားထူမွထ ကိုယ္႔စြန္႔ပစ္တဲ႔အညစ္အေၾကးကို ေတာင္မွ သူမ်ားလာဖယ္မွရတဲ႔

ဘ၀မ်ဳးိနဲ႔ဆယ္စုနွစ္တစ္ခုနီးပါးေနသြားရပါတယ္။

“ သက္ဆုိးရွည္  “တယ္ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးဘဲထင္ပါတယ္။

အသက္သာရွင္ေနတယ္ ေသတာနဲ႔ဘာမွမထူးတဲ႔ဘ၀မ်ဳိးေပါ႔။

အဲဒီရိပ္သာေလးက အျပန္လမး္မွာေတာ႔ က်ေနာ္ေခါငး္ထဲမွာထပ္ကာထပ္ကာေပၚေနတဲ႔ေမးခြန္းေလးကေတာ႔

က်ေနာ္တုိ႔ ေန႔စဥ္ဘ၀မ်ားထဲမွာ ရွင္လ်က္နဲ႔ေသေနသူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားေနျပီလဲ

ကိုယ္ေရာ ဒီအျဖစ္ဆုိးထဲမွာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ပါအုန္းမွာလား ဆုိတဲ႔ စုိးရိမ္စိတ္အျပည္႔နဲ႔ေမးခြန္းေလးပါဘဲ။

ရိပ္သာက အေမၾကီးရဲ႕စကားေလးကေတာ႔ စိတ္မာတယ္လုိ႔ကိုယ္႔ ကုိ ကုိယ္ ထင္ထားတဲ႔က်ေနာ္

အတြက္ အမွန္တကယ္ကုိ ဟတ္ထိသြားခဲ႔ရပါတယ္။

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

(18-7-2011)