“ငယ္ငယ္တုံးက ၀ါဆုိပန္းကပ္…………………………”

တစ္ရက္အလုပ္လုပ္ေနတုနး္ ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ဖုန္းလာေနတယ္ဆုိတာနဲ႔ထနားေထာင္လုိ္က္ေတာ႔

ေက်ာင္းျပီးကတည္းက တစ္ခါမွ လူခ်င္းျပန္မဆုံေတာ႔တဲ႔ ေက်ာက္မဲက ကုိစုိင္းဆုိတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါတယ္။

သူ႔မန္းေလးကိုေရာက္ေနတယ္ဆုိတာ သိရေတာ႔ အေတာ္ေလး၀မ္းသာသြားပါတယ္။

မေတြ႔ရတာလဲၾကာမွၾကာကုိး။

“ငါ႔ ဖုန္းနံပါတ္ဘယ္ကရလဲ”လုိ႔ ေမးေတာ႔ မေန႔ညေနက

ကုိမ်ဳိးနဲ႔ထမင္းဆုိင္မွာေတြ႔တာနဲ႔ သူ႔ဆီကဖုန္းနံပါတ္ရလုိ႔ ဆက္သြယ္တာလုိ႔ေျပာပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲညေနတည္းတဲ႔အိမ္ကေစာင္႔ေန လာေခၚမယ္ဆုိျပီးခ်ိန္းထားလုိက္ပါတယ္။

 

ညေနအလုပ္ကျပန္ေတာ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေပးလုိက္တဲ႔ ကုိမ်ဳးိ ကုိအရင္၀င္ေခၚျပီးမွ

သူ႔တည္းအိမ္ကုိသြား ကန္ေတာ္ၾကီးေစာငး္နားက 12ပန္းနားဆုိတဲ႔ ဆုိင္ေလးမွာအစား နည္းနည္းစားျပီးေရာက္တတ္ရာရာ ငယ္ဘ၀ေလးေတြကုိ မ်ားမ်ားေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

သူ႔ကုိဘာကိစၥနဲ႔မန္းေလးလာသလဲလုိ႔ေမးေတာ႔ သူ႔တူတစ္ေယာက္မဂၤလာေဆာင္ကုိ

လာတာပါလုိ႔ေျဖေတာ႔ မေအာင္႔နွုိင္ မေစာင္႔နုိင္ ၀ါမ၀င္ခင္ ေလးမွာအလ်ွင္အျမန္ခ်က္ျခင္း

ဇြတ္ကုိမဂၤလာေဆာင္ၾကတဲ႔အေၾကာင္းကုိေျပာရင္းနဲ႔ကိုမ်ဳိးက

“ငစုိင္း မင္းျမဳိ႔ေတာ္ခန္းမက မဂၤလာေဆာင္ေတြခပ္တည္တည္တက္တက္စားတာမွတ္မိေသးလား”

လုိ႔ေမးပါတယ္။

မနး္ေလးတကၠသိုလ္တက္ေနတုန္းက ကိုစုိင္းက ၀ါတြင္းဆုိရင္စိတ္ညစ္ပါတယ္။

မဂၤလာေဆာင္မရွိလုိ႔ပါတဲ႔။

က်န္တဲ႔အခ်ိန္သူ ပုိက္ဆံျပတ္ရင္ေစ်းခ်ဳိနားက မဂၤလာေဆာင္ေတြလုပ္တတ္တဲ႔  ျမဳိ႔ေတာ္ခန္းမ

ကုိသြား။

စက္ဘီးကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေစ်းခ်ဳိဘက္ကအသိဆုိင္မွာအပ္၊

မဂၤလာခန္းမေပၚတက္ ဧည္႔ခံတဲ႔ ကိတ္မုန္႔နဲ႔ေရခဲမုန္႔ ဒါမဟုတ္ ေကာ္ဖီနဲ႔ကိတ္မုန္႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔တြယ္

လက္မဖြဲ႔ဘဲျပန္ဆင္းလာတတ္တာ သူ႔အက်င္႔ပါ။

အဲဒီအေၾကာင္းျပန္ေျပာေတာ႔ ကိုစုိင္းက ခြက္ထုိးခြက္လန္ရီပါေတာ႔တယ္။

“ ငါက အဲဒါေတြထက္ ငေပါက္နဲ႔ငါ ၀ါဆုိလျပည္႔ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔ အိမ္ေတာ္ရာဘုရားနားက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ တစ္ေက်ာင္း၀င္တစ္ေက်ာင္းထြက္ မုန္႔လုိက္စားၾကတာ စားပုိးေတြ႔နင္႔ျပီး အန္ထြက္မလိုလုိနဲ႔

မအီမလည္ျဖစ္ခဲ႔ၾကတာကုိ ပုိသတိရတယ္“လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔စိတ္ေတြက ဟုိငယ္ငယ္က

၀ါဆုိပန္းကပ္ခဲ႔ရတဲ႔အေၾကာင္းေတြဆီကုိ ျပန္ေျပးသြားပါေတာ႔တယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္ 25လမ္း(80-81ၾကား) ခုံေတာ္မင္း၀င္း အေဖ႔ဘက္က အဖြားအိမ္မွာေနတုံးကေပါ႔။

အဲဒီအရပ္ထဲက မိသားစုေတြက တစ္အိမ္နဲ႔တစ္အိမ္ စည္းလုံးၾကပါတယ္။

အခါၾကီးရက္ၾကီး ပိတ္ရက္ေတြဆုိရင္ ကားစုငွား အခ်ဳိးၾကခံ၊

ထမငး္ဟင္းေတြကို ကိုယ္႔အစီအစဥ္န႔ဲကုိယ္ခ်က္ျပီးခ်ဳိင္႔ၾကီးခ်ဳိင႔္ငယ္နဲ႔ထည္႔၊

မႏၱေလးျမဳိ႔အနီးပါတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ႔ ေရႊစာရံဘုရား၊ရန္ကင္းေတာင္၊

ေတာင္သမန္အင္း၊စစ္ကုိင္းေတာင္၊ေကာငး္မူ႔ေတာ္၊အင္း၀ျမိဳ႕ေဟာင္း၊

မန္းေလးေတာင္ ၊သခင္မေတာင္ေတာ္ ကိုသြားေလ႔ရွိၾကပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲ အဲဒီတုန္းကေရလမး္သာရွိေသးတဲ႔ ဧရာ၀တီျမစ္အေနာက္ဘက္ကမ္းက မင္းကြန္း။

ေန႔ခ်င္းျပန္သြားၾကတာပါ။

မတုိင္ခင္တစ္ရက္ကတညး္က ေစ်းေတြ၀ယ္ၾက ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾကနဲ႔အလုပ္ေတြရွုပ္ၾကပါေတာ့တယ္။

အဲလုိေန႔ေရာက္ေတာ႔ မနက္ငါးနာရီေလာက္ထ ျပင္ၾကဆင္ၾကတေပ်ာ္တပါးၾကီးသြား ညေန၀င္လုိ႔ မုိးစုတ္စုတ္ခ်ဳပ္မွ

ျပန္ေရာက္တာမ်ားပါတယ္။

ကေလးဘ၀မုိ႔လား မသိ ေပ်ာ္စရာေတာ႔ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။

(အခုေခတ္မွာေတာ႔ ဒီလုိစုေပါငး္ျပီးသြားၾကတာ အေတာ္နည္းသြားတာကုိ ၀မ္းနည္းစရာတစ္ခုအျဖစ္ေတြ႔ရပါတယ္။)

ကားငွားတာ တစ္ရက္ကုိ ပုတ္ျပတ္ဘယ္ေလာက္က်တယ္ အဲေတာ႔ လူၾကီးတစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ကေလးတစ္၀က္ႏွုန္းနဲ႔

သတ္မွတ္လုိ႔ ေတာငး္တာကုိ ေပးရပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲဲ လုိက္ခ်င္သူလုိက္ဆုိျပီး ဒကာခံတဲ႔သူမ်ားလဲရွိတတ္ပါတယ္။

တစ္ႏွစ္ မွတ္မွတ္ရရ ကြ်န္ေတာ္ငါးတန္းနွစ္ေပါ႔။

အဲဒီႏွစ္က ၀ါဆုိလျပည္႔ေန႔မွာမႏၱေလးျမဳိ႕ေျမာက္ဘက္မွာရွိတဲ႔

မယ္ဥေတာင္လို႔လဲေခၚတဲ႔ သခင္မေတာင္ကုိသြားဘုိ႔စီစဥ္ၾကပါတယ္။

တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ႔ နတ္ၾကီးတယ္ ကေလးေတြနဲ႔ တစ္ခုခုျဖစ္မွာစုိးတယ္ေပါ႔၊

တစ္ခ်ဳိ႔ကလဲ သခင္မၾကီးအေမဥကုိ အမုိက္အမဲေလးေတြပါဆုိျပီးေတာင္းပန္ထားရင္

ခြင္႔လႊတ္မွာပါဆုိျပီး ေခ်ပပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲ သြားျဖစ္ၾကတယ္ဆုိပါေတာ႔။

သြားေနတဲ႔လမ္းမွာကတည္းက ဟုိေရာက္ရင္ က်ားနဲ႔ပါတ္သက္တာလုံး၀မေျပာဘုိ႔၊

အပင္ေပၚက  သစ္ရြက္ေတြ ပန္းေတြကုိခုန္ေပါက္ျပီးမခူးဘု႔ိ ၊

ေနာက္ တူတူပုန္းတမ္းမကစားဘုိ႔အစရွိတဲ႔ကန္႔သတ္တားျမစ္ခ်က္

“ဘုိ႔ “ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ စုံနဖာစီေနေအာင္ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကေလးေတြကိုမွာပါတယ္။

ေတာင္ေျခကားရပ္ျပီဆုိကတည္းက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကေလးေတြ က ေတာင္ေပၚကုိ

တေဟးေဟးတဟားဟားနဲ႔ေျပးတက္၊

လူၾကီးေတြကုိမ်က္နွာလုိမ်က္နွာရလုပ္ရေအာင္

လမ္းေတြ႔သမွ် ေတာပနး္ေတာင္ပန္းေတြကိုရသေလာက္အျပဳိင္အဆုိင္ခူးၾကပါတယ္။

မွတ္မိသေလာက္ပန္းေတြကေတာ႔ ေတာစံပယ္ပန္းေလးေတြနဲ႔ ရုိးတံရွည္ရွည္မွာ

အ၀ါေရာင္ပနး္ေလးတပြင္႔တည္းပြင္႔တဲ႔”တပင္ေရႊထီးပင္”ေလးေတြပါဘဲ။

(ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ကစားရင္းခုိင္းမိလုိ႔မ်ားကြဲျပဲသြားရင္ အဲဒီတပင္ေရႊထီးပင္

ကအရြက္ေတြကိုေထာင္းသိပ္လုိက္ရင္ အနာမရင္းဘဲေပ်ာက္သြားတာေတာ႔ ကိုယ္ေတြ႔ပါ။)

အဲလုိနဲ႔ပနး္ေတြးခူးျပီး ကေလးေတြက ဆူညံပြက္ေလာရုိက္ေနေအာင္ေဆာ႔ ၊

လူၾကီးေတြက ေအးတဲ႔သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ ဖ်ာေတြခင္းစကားေတြေျပာၾက

အတြဲေတြကလဲ ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ၾကနဲ႔တေပ်ာ္တပါး။

ေန႔လည္ေရာက္ေတာ႔ ထမင္းေတြစား တေရးတေမာအိပ္ ညေနေစာငး္လုိ႔ျပန္မယ္ဆုိလဲေရာက္ေရာ

ကိုစံနဲ႔ မ၀င္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေပ်ာက္ေနတာပါေတာ႔တယ္။

အဲေတာ႔လူခြဲလုိ႔ရွာၾက ေအာ္ၾကေခၚၾကေပါ႔။

အေတာ္ၾကာၾကာရွာတာေတာင္မေတြ႔ေတာ႔ စိတ္ပူၾကသေပါ႔။

အဲေတာ႔လဲတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္န႔ဲ အေမဥမၾကဳိက္တာလုပ္မိလုိ႔ေနမွာဆုိျပီး

ေတာင္းပန္ၾကရြတ္ၾကဖတ္ၾကနဲ႔ေပါ႔။

ေမွာင္ကလဲအေတာ္ေလးေမွာင္ေနပါျပီ။

ဘာလုပ္လု႔ ိဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတုံး ကားဆရာက ေတာင္ေပၚတက္လာျပီး

ဒီထက္မုိးခ်ဳပ္ရင္မေကာင္းဘူးဆုိျပီးျပန္ၾကဘုိ႔လာေခၚပါတယ္။

ဒီမွာလူနွစ္ေယာက္က်န္ေနလုိ႔ရွာတယ္ေျပာေတာ႔ ကားဆရာက

ေအာက္မွာေတာ႔ အတြဲတစ္တြဲေရာက္ေနျပီဆုိျပီးလူပုံစံေျပာေတာ႔ ကိုစံတုိ႔အတြဲျဖစ္ေနပါတယ္။

ေအာက္ေရာက္လုိ႔ ကားေပၚထုိ္္င္ေနတဲ႔သူတုိ႔အတြဲလဲေတြ႔ေရာအားလုံးက၀ိုငး္ျပီးကေလာ္တုတ္လုိက္ၾကတာ

ပြက္ပြက္ညံ။

သူတုိ႔ကလဲ ေတာလမ္းကဆင္းလာရင္ း ေအာက္ေရာက္ေတာ႔ ျပန္မတက္ေတာ႔ဘူးဆုိျပီးေစာင္႔ေနၾကေတာ႔

အေပၚကလူေတြက ေပ်ာက္တယ္ထင္လုိ႔ရွာရသေပါ႔။

(အခုေခတ္လုိမ်ဳးိဆုိဒါမ်ဳးိဘယ္ျဖစ္မလဲေနာ္ ဟန္းဖုန္းေလးနဲ႔သတင္းေပးလုိက္ရုံပါဘဲ)

 

အေမ႔ဘက္က အဖုိးအဖြားမ်ားကေတာ႔ 22စီလမး္တည္႔တည္႔ ေရႊတစ္ေခ်ာင္းရဲ႕အေနာက္ဘက္ကိုဆင္းျခေသၤ႔ၾကီးႏွစ္ေကာင္

ေရာက္ရင္ ေျမာက္ဘက္ကုိခ်ဳိး ရင္ မႏၱေလးျမဳီ႔က စြန္႔ပစ္ပစၥည္းကုိ ျပန္သုံးလုိ႔ရေအာင္ဖန္တီးေနတဲ႔ေတာင္ပုလင္း၀င္းအရပ္

မွာေနၾကပါတယ္။

အဖြားတုိ႔ကုိးကြယ္တဲ႔ ဘုန္းၾကီးက 86-87ၾကား အမဲအုိးတန္းကေနအေနာက္ဖက္ကိုဆင္း ထနး္ပင္ေတြအုပ္ဆုိင္းေနတဲ႔

ေက်ာငး္၀င္းၾကီးထဲမွာ ေရနံေတြ၀ေနတဲ႔ ႏွစ္ထပ္ေက်ာငး္မွာသီတင္းသုံးပါတယ္။

အဲဒီကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ဘြဲ႔အမည္အရင္းကုိမသိေပမယ္႔ အားလုံးက “ဦးဇင္းက်ား”လို႔ေခၚတာကိုေတာ႔မွတ္မိေနပါေသးတယ္။

မ်က္နွာထားတည္တည္နဲ႔ေနတတ္တဲ႔အဲဒီဦးဇင္းကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကေလးေတြက အေတာ္ေလးေၾကာက္ပါတယ္။

သူကမ်ားလွမ္းၾကည္႔လုိက္ရင္ မ်က္နွာလြဲေနတတ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ႔္ ၀ါဆုိလျပည္႔ေက်ာ္တစ္ရက္ေရာက္ရင္ေတာ႔ အဲဒီဦးဇငး္ရဲ႕ ရွားပါးလွတဲ႔အျပဳံးကိုေတြ႔ရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကေလးေတြကုိလဲ အစားအေသာက္ေတြတမ်ဳးိျပီးတမ်ဳးိခ်ေပးလုိ႔ “စား စား “နဲ႔ေကြ်းတတ္ပါတယ္။

မန္းေလးမွာက ၀ါဆုိလျပည္႔ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔ဆုိရင္ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ေတြက သူ႔ရဲ႕ဒါယိကာ ဒါယိကာ

မေတြကို ေက်ာင္းမွာ၀ါဆုိပြဲက်ငး္ပရင္း အေကြ်းအေမြးေတြနဲ႔ဧည္႔ခံေလ႔ရွိပါတယ္။

အမ်ားအားျဖင္႔ကေတာ႔ ၾကာဇံဟင္းနဲ႔ဧည္႔ခံတာမ်ားပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ အခုခ်ိန္ထိစြဲေနတာကေတာ႔ ၾကက္သြန္ဥကို အကြင္းလုိက္လွီး၊

ၾကာညဳိ႔ေရာင္ရဲရဲ ဆီရႊဲရႊဲနဲ႔အင္မတန္မွအရသာရွိလွတဲ႔ ပဲျခမ္းေၾကာ္သုပ္ပါဘဲ။

ေနာက္ဂ်င္းနမ္းခ်င္းနဲ႔သုတ္ထားတဲ႔ ညဂ်င္းသုတ္ ေရာ ပါပါေသးတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မ်ဳးိမွာေတာ႔ ဒီေက်ာင္းနဲ႔ကုိယ္သိ သိ မသိသိ ကိစၥမရွိပါဘူး။

လက္ထဲမွာ သစၥာပန္းနဲ႔ သေျပပန္းေလးတစ္ခက္ကိုင္ထားျပီးရင္ ၀ါဆုိပန္းကပ္တယ္ဆုိျပီး

အစားအေသာက္ေတြ၀င္တီးလုိက္ရုံပါဘဲ။

မန္းေလးျမဳိ႕မွာက ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာငး္ေတြဆုိတာ တစ္ေနရာထဲမွ စုေနတာမ်ားေတာ႔ 

တစ္ေက်ာင္း၀င္တစ္ေက်ာင္းထြက္ ၀င္စားလုိက္ရုံပါဘဲ။

 

ကိုစုိင္းေျပာခဲ႔တဲ႔ႏွစ္ကေတာ႔ အမွတ္တရပါဘဲ။

တကၠသိုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာေတာ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြစု ဟုိလည္ဒီလည္

တကယ္ကိုေပ်ာ္စရာေပါ႔။

၀ါဆုိလျပည္႔ေန႔မွာ ေက်ာငး္က သူငယ္ခ်ငး္ေတြနဲ႔ မန္းေလးေတာင္တက္ျပီး ၀ါဆုိပန္းခူး

ထြက္ၾကပါတယ္။

မနး္ေလးေတာင္ေပၚကို ရုိးရုိးေလွကားက မတက္ဘဲ မန္းေလးေတာင္အေနာက္ဘက္ျခမ္း

ေတာလမ္းကေနတက္ၾကပါတယ္။

လမ္းမွာေတြ႔သမွ် ပနး္ေတြကို ဘုရားကပ္ဘုိ႔ ခူး ၊ စကားပန္းပြင္႔ျဖဴျဖဴေလးေတြကေတာ႔ အမ်ားဆုံးေပါ႔။

လူငယ္ေတြခ်ည္းဘဲဆုိျပန္ေတာ႔လည္းကိုယ္႔အတြဲေလးနဲ႔ကိုယ္ ေအးေဆးေပါ႔။

ဒါနဲ႔ညေနအျပန္ေတာင္ေအာက္အဆင္းထမင္းစားၾကေတာ႔ ကိုစိုငး္က အားလုံးကုိဒကာခံပါတယ္။

စားၾကေသာက္ၾက လူအေယာက္နွစ္ဆယ္ဆုိေတာ႔ ေငြတစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကုန္ပါတယ္။

ေနာက္ေန႔ ညေနေစာငး္မွာ ကုိစိုငး္တစ္ေယာက္အိမ္ေရာက္လာပါတယ္။

ခုထိ ထမင္းမစားရေသးဘူး ပါတဲ႔ မေန႔က အကုန္သုံးလုိက္ေတာ႔ ပုိက္ဆံတစ္ျပားမွ မက်န္လုိ႔ေပါ႔။

အဲဒါနဲ႔ကိုစိုငး္ကုိေခၚ အိမ္ေတာ္ရာဘုရားအေနာက္ေပါက္ကမုိးေကာငး္တုိက္၊ ခင္မကန္တုိက္၊ထီးလင္းတုိက္၊မစုိးရိမ္တုိ္က္

ေတြထဲက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ တစ္ေက်ာငး္၀င္တစ္ေက်ာငး္ထြက္ ၀င္စားလုိက္ၾကတာ အ၀အျပဲ၊

အိမ္လဲျပန္ေရာက္ေရာ တအင္းအင္းတအဲအဲနဲ႔ စားပုိးေတြေတာင္နင္႔လုိ႔ တကယ္႔ကုိ မွတ္မွတ္ရရပါဘဲ။

(ကြ်န္ေတာ္သိသေလာက္ ေက်ာငး္ထုိင္ဆရာေတာ္မ်ားက ကုိယ္႔ဒကာ ဒကာမကို အခုလုိျပန္ဧည္႔ခံတာ

မနး္ေလးတစ္ျမဳိ႕ထဲဘဲရွိမယ္ထင္ပါတယ္)

မူလတန္းအလယ္တန္းေက်ာငး္သားဘ၀မွာေတာ႔ ၀ါဆုိလျပည္႔မေရာက္ခင္တစ္ရက္(အနီးဖိတ္ေန႔)ဆုိရင္

ေက်ာငး္နဲ႔နီးတဲ႔ဘုရားမွာ ၀ါဆုိပန္းကပ္ဘုိ႔ သြားရပါတယ္။

အဲဒီရက္မတုိင္ခင္ ဆရာမက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကုိ တမတ္ငါးမူး သတ္မွတ္လုိ႔ေကာက္။

အဲဒီေန႔ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီေလာက္ဆုိရင္ လက္ထဲမွာဆရာမေတြခြဲေပးတဲ႔ သစၥာပန္းေတြကုိကိုင္

ညီညီညာညာတနး္စီလုိ႔ ေက်ာင္းနဲ႔နီးတဲ႔ ေရႊက်ီးျမင္ဘုရားကုိ သြားလုိ႔၀ါဆုိပနး္ကပ္ရပါတယ္။

အဲလုိရက္ဆုိတကယ္ေပ်ာ္ပါတယ္။

စာမသင္ရလုိ႔ရယ္ ေက်ာငး္သားေတြတစ္စုတစ္ေ၀းၾကီး သြားရေတာ႔ေပ်ာ္စရာေကာငး္လုိ႔ရယ္ေပါ႔။

ေနာက္လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ အဲလုိရက္ဆုိ ေက်ာငး္လစ္ပါတယ္။

ေရႊက်ီးျမင္ဘုရားကို ၀ါဆုိပန္းကပ္လာၾကမယ္႔ အမွတ္(4)တုိ႔အမွတ္ (8)တုိ႔

အမွတ္(11) ကေက်ာငး္သူေတြကိုေစာင္႔ၾကည္႔ဘုိ႔အတြက္ ေန႔လည္ထမင္းစားဆင္းကတည္း

ဘုရားအေပါက္မွာ ရစ္သီရစ္သီေပါ႔။

ကိုယ္အီေနတဲ့ေကာင္မေလးေတြ႔ရင္ ဇာတ္လမ္းေတြရွာ လုိ႔ အထာေတြေပး။

ဟုိကလဲ အမ်ားနဲ႔ဆုိေတာ႔ မထီတထီနဲ႔ ပဲေတြေပးလုိ႔ ရင္ေတြခုန္၊

အခုျပန္ေတြးၾကည္႔ရင္ေတာ႔ ရီစရာ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ အတည္ပါဘဲ။

လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္သြားၾကတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာေတာ႔ အရင္ကလုိ ၀ါဆုိပန္းကပ္

တယ္ဆုိတာ တခုတ္တရ မလုပ္ျဖစ္ေတာ႔တာလဲ အမွန္။

၀ါဆုိနီးျပီဆုိတာနဲ႔ ဌာနဆုိင္ရာအဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ၀ါဆုိသကၤန္းကပ္ဘုိ႔ စီစဥ္ရ။

အလွ်င္အျမန္ခ်က္ခ်င္း ၀ါမ၀င္ခင္ႏြဲၾကတဲ႔ မဂၤလာပြဲေတြကို သြားရနဲ႔မအားလပ္နုိင္ေအာင္ပါဘဲ။

ေနာက္ ဟုိအရင္မိဘမ်ားလက္ထက္ကလုိ ကိုယ္သတ္သတ္မွတ္မွတ္ကိုးကြယ္တဲ႔ေက်ာင္းကလဲ

မရွိျပန္ေတာ႔ သြားစရာ ေက်ာငး္ကလဲ မရွိ။

အဲေတာ႔ ေရွးက ရိွခဲ႔တဲ႔ယဥ္ေက်းမူ႔ေလးေတြကိုယ္႔လက္ထက္မွာေပ်ာက္သြားသလုိပါဘဲ။

အခုႏွစ္ပိုငး္ေတြမွာေတာ႔  ၀ါဆုိလျပည္႔ဆုိရင္ မနး္ေလးတစ္ျမဳိ႔လုံး ျပင္ဦးလြင္ကိုတက္ၾကပါတယ္။

အဲဒီအထဲကိုယ္လဲပါ ပါပါတယ္။

မန္းေလးမွာလူမရွိသေလာက္ျဖစ္။

ျပင္ဦးလြင္က ပိတ္ခ်င္းေျမာင္၊ျပည္ေတာ္ခ်စ္ဘုရား၊ဘီအီးေရတံခြန္၊ကန္ေတာ္ၾကီးကဥယ်ာဥ္၊တုိင္းရင္းသားေက်းရြာ

ေနရာမလပ္ က်ပ္ညွပ္အုံခဲလုိ႔ေပ်ာ္စရာေတြအတိနဲ႔ပါဘဲ။

“ ငေပါက္ ဘာေတြမ်ားဒီေလာက္စဥး္စားေနသလဲ”လုိ႔ ကုိစုိင္းကလွမ္းေမးလုိက္မွ

အတိတ္ကုိေရာက္ေနတဲ႔ စိတ္ေတြကို ျပန္ေခၚလုိက္ရပါတယ္။

ေအာ္ မေမ႔နုိင္တဲ႔ ငယ္ငယ္တုံးက၀ါဆုိပနး္ကပ္………………….တစ္ခန္းရပ္အလြမး္ဇာတ္ေလးေပါ႔။

 

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး

(16-6-2011)