“ ပညာ=ေရႊအုိး =စီးပြားတုိး”

တစ္ခါက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အိမ္ကို ေရာက္သြားတဲ႔အခ်ိန္မွာ

 သံုးတန္းေက်ာင္းသား ေျမးေလးကုိ အဖုိးျဖစ္သူက ဆူေနတာနဲ႔သြားဆုံပါတယ္။

က်ဴရွင္ေတြမွန္သမွ်လဲထားေပးရဲ႕သားနဲ႔ အတန္းထဲမွာ အဆင္႔(2)ဘဲရလုိ႔ မၾကိဳးစားဘူးဆုိျပီးဆူတာပါတဲ႔။

အဲလုိဆူေနတာကို ၾကားမိေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ ဘုမသိဘမသိနဲ႔၀င္လ်ွာရွည္မိပါတယ္။

“အဆင္႔(2)ဆုိတာလဲ မဆုိးပါဘူး

ဗ်ာကြ်န္ေတာ္တုိ႔တုံး က “၀မ္းတူ တင္း” ၀င္ရင္ေတာင္ေက်နပ္ေနရတာမဟုတ္ဘူးလား”လုိ႔

လုိ႔၀င္ေျပာရင္း”သူတုိ႔အတန္းထဲေက်ာင္းသားက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ”လုိ႔ေမးေတာ႔။

“ေျခာက္ဆယ္႔ သုံးေယာက္”လို႔ျပန္ေျဖတဲ႔အခါ ဒါဆိုလဲကေလးကိုမဆူပါနဲ႔ေတာ႔ဗ်ာ”လုိ႔ကြ်န္ေတာ္ကေျပာလဲေျပာလုိက္ေရာ

“ကိုေပါက္ေရ သူတုိ႔အတန္းထဲမွာ ပထမရတဲ႔သူက လူေျခာက္ဆယ္ရွိတယ္”လုိ႔ ခတ္ဆတ္ဆတ္ေလး

ေျဖသံကုိ ၾကားမိလုိက္မွ “ဂဃနဏ”မသိဘဲ ၀င္ရွည္မိတဲ့ကုိယ္႔ ပါးစပ္ကိုဘဲ ျပန္ပိတ္ရုိက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားပါတယ္။

အခုေခတ္ကေလးမ်ား တ စာထဲ စာေနၾကရတာကိုလဲ အျပစ္မဆုိသာပါဘူး။

 မိဘဘုိးဘြားမ်ားကလဲ ကိုယ္႔ကေလးေရာ ကိုယ္ပါမ်က္နွာမငယ္ရေအာင္ ကေလးေတြကုိ ဇြတ္တြန္းျပီးၾကဳိးစားခုိင္းတာကုိး။

ကေလးေတြကိုလဲ မိဘေတြက ေကာင္းေပ႔ဆုိတဲ႔က်ဳရွင္ေတြထား မနားတမ္းတစ္ခုျပီးတစ္ခုတက္

အခ်ိန္နဲ႔အမွ်စာက်က္ခုိင္းပါေတာ႔တယ္။

ဒီေတာ႔ အခုေခတ္ကေလးေတြရဲ႕ဘ၀မွာ ေမြးလာလုိ႔ နုိ႔နံ႕မစင္ေသးဘူး က်ဳရွင္ဆုိတာနဲ႔ေတြ႔ေတာ႔တာပါဘဲ။

(သတင္းတပုဒ္ဖတ္လိုက္ရတာ အေမ႔ဗိုက္ထဲက ကေလးေတာင္က်ဳရွင္ေပးေတာ႔မယ္ဆုိဘဲ)

 

ျပီးခဲ႔တဲ႔တစ္ရက္ကေတာ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ေနတုံး ကိုယ္နဲ႔ကပ္ရက္စားပြဲက ထုိင္ေနတဲ႔မိန္းမႏွစ္ေယာက္ေျပာေနတာ

ေတြကနားထဲကုိအလုိလုိေရာက္လာပါတယ္။

“အမၾကီးသမီးေရာ က်ဳရွင္အပ္ျပီးျပီလား? လုိ႔တစ္ေယာက္ေမးေတာ႔

“မေျပာခ်င္ေတာ႔ဘူး မငယ္ေရ အဲဒီက်ဴရွင္အပ္တဲ႔ကိစၥက မေအာင္ျမင္တဲ႔အျပင္ လင္မယားေတာင္စကားေတြမ်ားရတယ္”

လုိ႔ အစခ်ီျပီး ကိုးတန္းတက္မယ္႔ သမီးေလးကို ေအာင္ခ်က္ေကာင္းတယ္လု႔ိနာမယ္ၾကီးတဲ႔ က်ဴရွင္ကိုသြားအပ္ဘုိ႔လုပ္တဲ႔

အခါ ဒီအတုိင္းလက္မခံဘဲ ကေလးကုိ စာေမးပြဲေျဖခုိင္းျပီး အင္တာဗ်ဳးျပီးမွ လက္ခံသင္႔ မခံသင္႔စဥ္းစားမယ္လုိ႔ေျပာတဲ႔

အေၾကာင္း သူတုိ႔မွာလဲ ၀န္ထမး္ေတြျဖစ္ေတာ႔ သမီးေလး (7)တနး္ေက်ာင္းသူဘ၀ကတည္းက ကိုးတန္းေရာက္ရင္ က်ဴရွင္ထားနုိင္ဘုိ႔ ေငြစုခဲ႔ရတဲ႔အေၾကာင္း။

ဒီလုိၾကဳိတင္လုိ႔ စုတာေတာင္ ၾကီးသထက္ၾကီးလာတဲ႔က်ဴရွင္စရိတ္ မျပည္႔ လုိ႔ သူ႔ညီမက လုိတာစိုက္ေပးတဲ႔အေၾကာင္း။သမီးေလးကလဲ ဒီက်ဳရွင္မွ ဒီက်ဴရွင္ျဖစ္ေနတဲ႔အေၾကာင္း။

က်ဴရွင္က ခ်က္ျခင္း လက္မခံဘူးလဲေျပာေရာ အိမ္က ေယာက်္ားက သူတုိ႔ေတာင္းသေလာက္

ပိုက္ဆံလဲေပးရေသး ေအာက္က်ေနာက္က်ခံျပီး လဲအပ္ရေသးဆုိတာကိုလက္မခံနုိင္ဘူးဆုိျပီး

အဲဒီက်ဳရွင္ကို မထားရဘူးေျပာေတာ႔ လင္မယားစကားေတြမ်ားရတဲ့အေၾကာင္းကိုစီကာပါတ္ကုံး

ေျပာျပေနတာကို နားမေထာင္ဘဲၾကားေနရပါတယ္။

အခုမတ္လစာေမးပြဲေျဖျပီးတာမွ ရက္ပုိင္းဘဲရွိေသးတယ္ က်ဴရွင္တက္ဘုိ႔လုံးပန္းေနၾကရပါျပီ။

အခုလုိက်ဳရွင္ေတြအပ္တဲ႔ကိစၥေတြကိုမိဘေတြကိုယ္တုိင္က

လုံးပန္းၾကရတာျမင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ေနထုိင္ၾကီးျပင္းခဲ႔ရတဲ႔ေခတ္နဲ႔ယွဥ္ေတြးမိျပီး  မိဘေတြေရာ ကေလးေတြအတြက္ပါရင္ေမာမိပါတယ္။

 

 ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ေႏြရာသီေက်ာငး္ပိတ္ရက္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မီးကုန္ယမ္းကုန္

ေဆာ႔ရ ကမ်ဥ္းရေအာင္ အခြင္႔ေပးလုိက္တဲ႔ကာလပါ။

အခုေခတ္ကေလးမ်ားလုိ က်ဴရွင္တက္ဘုိ႔မေျပာနဲ႔ မနက္မုိးလင္းကမုိးခ်ဳပ္ ကေလးေတြစုလုိ႔

ကစားနည္းေပါငး္စုံကုိ စားခ်ိန္နဲ႔အိပ္ခ်ိန္ကလြဲရင္ တစ္မ်ဳိးျပီးတစ္မ်ဳိးမရုိးနုိင္ေအာင္ ေျပာင္းလုိ႔ကစားၾကတာပါ။

ဒါေၾကာင္႔လဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖြားက ကြ်န္ေတာ္ကိုၾကည္႔ျပီးေျပာေလ႔ရွိတာကေတာ႔……………..

“ ေက်ာင္းလဲပိတ္ေရာ ငေပါက္တုိ႔လဲ ဘုတ္ပိတ္” ပါတဲ႔။

သူဆုိလုိတာက ေက်ာငး္ပိတ္တာနဲ႔ ေက်ာင္းစာဘုတ္အုပ္ကုိ လုံး၀ကိုမဖြင္႔ေတာ႔တာကို ဆုိလုိတာပါ။

ဟုတ္ပါတယ္ က်ြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္ဘ၀က ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ျပီဆုိတာနဲ႔ ေက်ာင္းျပန္ဖြင္႔တဲ႔

ဇြန္လ မေရာက္မခ်င္းေက်ာင္းစာအုပ္ကိုျပန္ဖြင္႔တယ္ဆုိတာ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။

ေက်ာင္းပိတ္ျပီဆုိတာနဲ႔ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြစုလုိ႔ ကစားခဲ႔ၾကတာေတြကို ခုျပန္စဥ္းစားမိတာနဲ႔ေတာင္

လြမ္းသလုိလုိပါဘဲ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ေက်ာငး္ေနစဥ္ငယ္ဘ၀တုံးကေတာ႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အဘုိ႔

ေက်ာငး္က ဆရာဆရာမ သင္တာနဲ႔တင္လုံေလာက္ျပည္႔စံုပါတယ္။

အမ်ားအားျဖင္႔ကေတာ႔ ကေလးေတြမွာစာေမးပြဲေအာင္ရုံတင္မကဘူးစာလဲတကယ္တတ္ၾကတယ္လို႔

ထင္ပါတယ္။

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ အရင္ေခတ္က ေက်ာင္းသားဦးေရနဲ႔ သင္ရတဲ႔ဆရာဦးေရ မွ်တတယ္။

ေနာက္ျပီး ေက်ာငး္ဆရာ ဆရာမ ဘ၀ကုိ ခံယူတဲ႔သူေတြဆုိတာ တကယ္ကုိ ၀ါသနာပါလုိ႔

ေစတနာအျပည္႔ နဲ႔ ဒီဘ၀ကုိ ခံယူခဲဲ႔ၾကတဲ႔သူေတြဆုိေတာ႔ သင္ၾကားေပးရာမွာ ေစတနာအျပည္႔ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ႔ သင္ေပးသူကိုယ္တုိင္က လည္း ကေလးေတြကိုသင္ေပးရမယ္႔ဘာသာရပ္

ကုိ ေကာင္းမြန္စြာနားလည္ျပီးသား တတ္ကြ်မ္းျပီးသား သူေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။

ေနာက္သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ ကုိယ္က်င္႔တရားေကာငး္မြန္သူေတြ ျဖစ္ၾကျပန္ေတာ႔ ကေလးေတြရဲ႕ေလးစားစရာ

စံျပဳစရာ ပုဂၢဳိလ္ေတြျဖစ္ၾကတဲ႔အတြက္ သူတပည္႔ေတြကလည္း ဆရာ ဆုိတာနဲ႔အလုိလုိေလးစားျပီးသားပါ။

အဲ႔ေတာ႔ ဆရာ ဆရာမေတြကလည္း ေက်ာင္းစာတင္မကဘူး တပည္႔ေတြကုိ လူမူ႔ေရးနဲ႔ပါတ္သက္တာေတြ

ကုိ သြန္သင္ညႊန္ျပ ဆုံးမၾကတာကုိလဲ တပည္႔ေတြက လုိလုိလားလားနာယူခဲ႔ၾကပါတယ္။

က်ြန္ေတာ္တုိ႔လူပ်ဳိေပါက္ေက်ာင္းသားဘ၀က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ရင္ဆရာျမင္မွာေၾကာက္တယ္။

ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတုန္းမ်ားဆရာ ဆရာမ ျဖတ္သြားတာျမင္ရင္ သူတုိ႔မျမင္ေအာင္ေဆးလိပ္ကိုအျမန္ဖြက္ရပါတယ္။

အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ေတာ႔ ခ်စ္ေၾကာက္ရုိေသပါ။

ဆရာဆရာမ ကုိ ေက်ာင္းသားကလဲေလးစားပါတယ္ သူတုိ႔ကလည္းေလးစားေလာက္ေအာင္ေနပါတယ္။

ဆရာ ဆရာမေတြကလည္းတပည္႔ေတြဆီက ဘာေမ်ွာ္လင္႔ခ်က္မွမထားၾကတာမ်ားပါတယ္။

အတန္းထဲမွာစာမလုိက္နုိင္တဲ႔ေကာင္မွသာစာေမးပြဲနီးတဲ႔အခ်ိန္မွသာဆရာဆရာမေတြက

“ဟုိေကာင္ေက်ာငး္ဆင္းရင္အိမ္လုိက္ခဲ႔”ဆုိျပီး အိမ္မွာဆက္သင္ေပးတတ္ၾကပါတယ္။

အဲလုိသင္ေပးရတာ ဘာမွ မရတဲ႔အျပင္ သင္ေပးရတဲ႔ဆရာ ဆရာမေတြကလာသင္တဲ႔ကေလးဘုိက္ဆာေနမွာစုိးလို႔ မုန္႔ေတာင္ေၾကြးလုိက္ပါေသးတယ္။

ဒါေရွးေရွးတုန္းကေပါ႔။

 

ကြ်န္ေတာ္႔အဘုိးက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးဘ၀ကေနပင္စင္ယူလုိက္တဲ႔အခါ အိမ္မွာက်ဳရွင္သေဘာမ်ဳိးဖြင္႔ပါတယ္။

ေက်ာင္းသားမိဘေတြက ေတာင္းပန္လုိ႔ဖြင္႔ရတာပါ။

ကြ်န္ေတာ္႔အဖုိးက သခ်ၤာနဲ႔အဂၤလိပ္စာျပပါတယ္။

အတနး္ထဲမွာစာမလုိက္နုိင္တဲ႔ကေလးေတြကုိ သင္ေပးရတာပါ။

အဲဒီေခတ္က စာေတာ္တဲ႔သူက က်ဳရွင္မတက္ပါဘူး။

အဲဒါကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းေနစကေပါ႔။

 

ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ရွစ္တန္းေလာက္အေရာက္ စံနစ္သစ္ပညာေရးဆုိျပီးေတာ႔  သိပၸံနဲ႔၀ိဇၨာစခြဲပါတယ္။

သိပၸံတြဲနဲ႔ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ဆရာ၀န္လုိင္းတုိ႔ အဂၤ်င္နီယာလုိင္းတုိ႔ဆုိတဲ႔လုိင္းေကာင္းေတြတက္လုိ႔ရသလုိ

ဆယ္တန္းဆုိတဲ႔ တကၠသို္လ္၀င္တန္းကိုေအာင္ဘုိ႔သိပ္မခက္ပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔ အရင္က မသင္ဘူးတဲ႔ ဘုိင္အုိတုိ႔ ေဘာ္တနီတုိ႔ဆုိတဲ႔(အေကာင္ပေလာင္ေဗတုိ႔ သစ္ပင္ေဗဒ)တုိ႔ဆုိတာေတြက ကုိးတန္းေရာက္တာနဲ႔စသင္ရပါတယ္။

၀ိဇၨာတြဲကေနေအာင္ရင္ေတာ႔ အီကုိဆုိတဲ႔စီးပြားေရးတုိ႔ ဘီအီးဒီဆုိတဲ႔ပညာေရးတကၠသုိ္လ္တုိ႔သာ

အျမင္႔ဆုံးေလာက္အေနနဲ႔တက္လုိ႔ဘဲရသလုိ ဆယ္တန္းေအာင္ဘုိ႔လဲခက္ပါတယ္။

အားလုံးက က်က္စာေတြျဖစ္ေနတာလဲပါ ပါတယ္။

ေနာက္ရွစ္တန္းေအာင္လုိ႔ ဆယ္တန္းေရာက္တဲ႕အခါ ရတဲ႔အမွတ္ကုိမူတည္လုိ႔

အသက္ေမြး၀မး္ေက်ာငး္ဆုိတဲ႕႔ အင္စတီက်ဴ႔ဆုိတာၾကီးကုိ ၀င္ခြင္႔သတ္မွတ္ေပးပါေတာ႔

ပထမ ေဆးတကၠသိုလ္ သူေနာက္က စက္မႈ႔ အဲဒီေနာက္က သြား …………………………..

ဘီအီးဒီ၊အီကုိ၊သစ္ေတာ၊စုိက္ပ်ဳိးေရး၊ဘူမိ၊ဓါတု၊ရူပ အစသျဖင္႔အစဥ္အတုိင္းခြဲသြားလုိက္တာ

၀ိဇၨာဘာသာရပ္မ်ားက အမွတ္အနည္းဆုံး၊ေနာက္ဘိတ္ဆုံးမွာရပ္တည္လုိ႔ အမွတ္နည္းသူေတြ

အတြက္က၀ိဇၨာဘာသာရပ္ျဖစ္လုိ႔သြားေတာ႔ ပညာအဘုိးတန္တာ မတန္တာအပထား

၀ိဇၹာဘာသာရပ္ဆုိတာ စာညံံံ့သူ အမွတ္မေကာငး္သူေတြအတြက္လုိ႔ သတ္မွတ္တာခံရပါေတာ႔တယ္။

 

အဲလုိလဲစနစ္သစ္ပညာေရးကုိစေျပာင္းေရာ မိဘေတြကစလွဴပ္လာပါေတာ႔တယ္။

၈တနး္ေအာင္လုိ႔ လုိင္းခြဲရင္ သိပၸံလုိင္းရေအာင္ ကေလးေတြကုိစေမာင္းပါေတာ႔တယ္။

ကေလးေတြ ရွစ္တန္းေရာက္တာနဲ႔မိဘေတြရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ကေလးေတြ ရွစ္တန္းေရာက္တာနဲ႔ တသိပံၸထဲသိပၸံလုိ႔

သိပၸံေရာဂါေတြတက္ၾက ပါေတာ႔တယ္။

အဲဒီကစလုိ႔ က်ဳရွင္ထားတယ္ဆုိတဲ႔ ဘာသာစကားကလဲေခတ္စားလာပါေတာ႔တယ္။

အဲရွစ္တနး္ေအာင္လုိ႔ ကုိးတန္းလဲေရာက္ေရာ က်ဴရွင္ဆက္တက္ရပါေတာ႔တယ္။

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ဆယ္တန္းေျဖတဲ႔အခါမွာ ကုိးတန္းစာပါထည္႔ေမးပါတယ္။

ေနာက္ျပီးကုိးတန္းေရာက္တာနဲ႔အရင္က မသင္ခဲ႕႔ရတဲ႔ဘာသာရပ္ေတြကုိစသင္ရတာကလဲ အခက္အခဲတစ္ခုလုိပါဘဲ။

ဓါတုေဗဒ၊ရူပေဗဒ၊ဘုိင္အုိ၊အယ္လ္ဂ်ီဘရာ၊ၾတီဂုိစတဲ႔နာမယ္အသစ္ေတြပါလာပါေတာ႔တယ္။

အဲဒီေတာ႔ မိဘမ်ားကလဲ ကိုယ္႔ကေလးဆယ္တန္းေအာင္ရင္ အမွတ္ေကာင္းဘို႔အတြက္

ေက်ာငး္ကဆရာေတြသင္တာနဲ႔တင္မလုံေလာက္ဘူး အျပင္မွာေနာက္ထပ္ဆရာေတြနဲ႔

ထပ္သင္မွရေတာ႔မယ္ဆုိတဲ႔အေတြးနဲ႕က်ဳရွင္ေျပးလုိ႔အပ္ပါေတာ႔တယ္။

 

ဒါေပမယ္႔ဟုိအရင္ေခတ္က က်ဳရွင္မွာသင္တဲ႔ဆရာဆုိတာ အစုိးရေက်ာင္းေတြမွာ အလုပ္မလုပ္တဲ႔

ျပင္ပက ဆရာေတြဘဲသင္ေပးတာပါ.။

အစုိးရေက်ာင္းမွာ လက္ရွိသင္ေနတဲ႔ဆရာ ဆရာမက အျပင္မွာက်ဳရွင္ျပစားတယ္ဆုိတာ မရိွသေလာက္

ရွားပါတယ္။

တစ္ခ်ဳိ႔အျပင္မွာက်ဳရွင္လဲမတက္နုိင္တဲ႕႔ကေလးေတြကုိ အခမဲ႔ျဖစ္ေစ သဒၵါေၾကးနဲ႔ျဖစ္ေစသင္ေပးတဲ႔ဆရာ

ေတြေတာ႔ အနည္းအက်ဥး္ရွိပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ အဲဒီတုနး္က က်ဴရွင္ဆုိတာက အစုိးရေက်ာငး္ရဲ႕ေနာက္မွာဘဲရွိေနသလုိ အခုေလာက္လဲမိဘေတြ

သဲသဲမလွဳပ္ခဲ့ၾကတာကလဲအမွန္ပါဘဲ။

က်ြန္ေတာ္ တုိ႔ဆယ္တန္းေရာက္တဲ႔အခ်ိန္မွာက်ဴရွင္ဆုိတာေတြက အရွိန္ရစျပဳေနပါျပီ။

ဘာသာစုံသင္တဲ႔က်ဳရွင္ေတြရွိေပမယ္႔နည္းပါးပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္လုိ႔ သိပ္ပုိက္ဆံမတတ္နုိင္သူမ်ားကေတာ႔ က်ဳရွင္တစ္ခုထဲမွာ

ဘာသာစုံသင္ေပးတဲ႔ဆီမွာတက္ၾကပါတယ္။

(လူေတြက အထင္ေသးတတ္ၾကလုိ႔ပါ အဲဒီလုိက်ဳရွင္ေတြမွာလဲတကယ္ကိုအသင္အျပေကာင္းတဲ႔ဆရာေတြအမ်ားၾကီးရွွိပါတယ္။)

အမ်ားအားျဖင္႔ကေတာ႔ တစ္ဘာသာျခင္းစီကို သီးသန္႔သင္တဲ႔ဆီကိုအလုအယက္တက္ၾကပါတယ္။

မန္းေလးမွာအဲဒီတုန္းက ျမန္မာစာဆုိရင္ ဦးသိန္းနုိ္င္၊သခ်ၤာဆုိရင္နနး္ညြန္႔၊ေဇာ္ဂ်ီဦးေအးေမာင္၊အဂၤလိပ္စာဆုိရင္ BM ဘားမား၊ဦးေအာင္ကုိးရူပဆုိရင္ဦး၀င္းထိန္၊ဓါတုဦးစိန္လွဴိင္ ဆုိရင္ ဘုိင္အုိဆုိရင္ေမဂ်ာတင္၀င္း ဦးစိုးတင္႔တုိ႔က နာမယ္ၾကီးဆရာေတြေပါ႔။ဘာသာစုံမွာနယ္မယ္ၾကီးတာကေတာ႔ က်ဳံးေဘးက အားသစ္က်ဳရွင္ပါဘဲ။

က်ဴရွင္ဆရာတင္နာမယ္ၾကီးတယ္မထင္ပါနဲ႔ဘယ္ေက်ာင္းက ဆရာကေတာ႔ ဘယ္ဘာသာမွာအသင္အျပ

ေကာငး္တယ္ဆုိတဲ႔ ပန္းသတင္းေမႊးေမႊးေလးေတြကုိလဲ ေလညွင္းေဆာင္သလုိေဆာင္ခဲ႔ၾကပါတယ္။                    

ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ႔ ပညာေရးပုံစံကေျပာင္းလဲလုိ႔သြားပါတယ္။

အစုိးရေက်ာင္းမတက္ရင္လဲရတယ္ ေဘာ္ဒါေနျပီး အျပင္ကေနေျဖရင္ရတယ္ဆုိေတာ႔ ေဘာ္ဒါေဆာင္ေတြေပၚလာပါတယ္။

ဒါေပမယ႔္စ စျခင္းကေတာ႔ သိပ္မေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဆယ္တန္းနွစ္က ေထာင္တဲ႔ေဘာ္ဒါတစ္ခုက အဆနး္ထြင္လုိ႔ ေက်ာင္းသားတကယ္နွစ္သက္တဲ႔

ၾကီဳက္တဲ႔ဆရာနဲ႔ သင္ေပးမယ္ ေက်ာငး္သားကိုေရြးခ်ယ္ခြင္႔ေပးမယ္ဆုိျပီးဖြင္႔ေပးလုိက္တာ ႏွစ္တစ္၀က္သာက်ဳးိသြားတယ္ ဆရာေရြးလုိ႔ မျပီးဘူး ဆုိတာကို ပုံျပင္လုိလုိ တကယ္လုိလုိနဲ႕ၾကားရဘူးပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ကြ်န္ေတာ္လဲဆယ္တန္းေအာင္ျပီးလုိ႔ နွစ္အေတာ္ၾကာမွာ ပညာေရးရဲ႕ပုံစံတစ္ခုလုံး

ေျပာငး္လဲသြားတာကိုိသိလုိက္ရပါတယ္။

တူေလးေတြတူမေလးေတြ သူ႔အတန္းပုိင္ဆရာမဆီမွာ က်ဳရွင္တက္ရသတဲ႔။

ေန႔ေက်ာင္းက ေက်ာင္းဆင္းရင္ ဆရာမက သတ္မွတ္ေပးထားတဲ႔ အိမ္မွာစုျပီးစာဆက္သင္ပါသတဲ႔။

အဲေတာ႔ ဒါတရား၀င္လားဆုိေတာ႔လဲမဟုတ္ပါဘူး ခြင္႔ျပဳထားတာမဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။

ဒါနဲ႔ အမကို ေမးၾကည္႔ မိပါတယ္ “မထားရင္ေကာ……………..”ေပ႔ါေနာ္။

အမကေတာ႔ ဘာမွျပန္မေျဖပါဘူး သူ႔မ်က္လုံးထဲမွာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကို “အ….ရန္ေကာ”လုိ႔ေျပာေနသလုိပါဘဲ။

ေနာက္ေတာ႔ ေျပာငး္လဲသြားတဲ႔အေျခအေနေတြေအာက္မွာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးဆုိတဲ႔အထဲကို ဒီပညာေရးလဲပါသြားပါတယ္။

(ဟုိအရင္က ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမ ဆုိတဲ႔ဘ၀က တကယ္႔ကုိပင္ပန္းဆင္းရဲရွာၾကပါတယ္။

နုိင္ငံေတာ္က ေပးထားတဲ႔လခ နဲ႔ သိတတ္္တယ္ဆုိတဲ႔နည္းပါးလွစြာေသာ တပည္႔မ်ားက ကန္႔ေတာ႔တဲ႔

ပုဆုိးေလး ပိတ္စေလးကလြဲရင္ ဘာမွ မရၾကတာမ်ားပါတယ္။

ဒီေတာ႔လည္း တကယ္ကို၀ါသနာပါသူကလြဲရင္ ဒီဘ၀ထဲကုိ ဘယ္သူမွ၀င္မလာၾကပါဘူး။

နာသုံးနာနဲ႔ ျပည္႔စုံခဲ႔တဲ႔ေခတ္လုိ႔ေျပာရင္ရပါတယ္။)

ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ႔ တုိးတက္လာတဲ႔လူဦးေရနဲ႔ က်ပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္းလာၾကတ႔ဲ႔စီးပြားေရးေတြ၊

စား၀တ္ေနေရးခက္ခဲ႔တဲ႔ဘ၀ေတြမွာ၀ါသနာနဲ႔ ၀မ္းေရးကုိခြဲျခားမထားနုိင္ၾကေတာ႔ပါဘူး။

ဟုိအရင္ကေတာ႔ အိမ္မွာတစ္ေယာက္ထဲလုပ္ မိသားတစ္စုလုံးစားဆုိတာကေန အိမ္ရွိလူကုန္အလုပ္လုပ္မွစားရတဲ႔အေျခအေနေတြၾကဳံလာရတဲ႔အခါမွာေတာ႔ ရ ရာအလုပ္ကို ၀င္လုပ္

ၾကရပါေတာ႔တယ္။

အဲဒီလုိၾကဳံရာ ရရာ အလုပ္ကုိလုပ္ရျခင္းရဲ႕အက်ဳိးဆက္ကေတ႔ာ ၀ါသနာမပါေပမယ္႔ ထမင္းစားရုံသက္သက္အတြက္ ကုိယ္လုပ္တဲ႔အလုပ္အေပၚမွာ စိတ္၀င္စားမူ႔

နည္းပါးသြားေတာ႔တာပါ။

အရင္က ၀ါသနာပါလုိ႔လုပ္ေတာ႔ ဒီအလုပ္ကုိ ဘယ္လုိေကာင္းေအာင္လုပ္မလဲဆုိတာ ကုိ အျမဲစိတ္ထဲမွာထည္႔ထားတယ္။

၀မး္ေရးအရလုပ္တဲ႔အခါ ကုိယ္တာ၀န္ခ်ိန္ျပီးရင္ ျပီးျပီ။

က်န္တာမလာနဲ႔ေတာ႔ဆုိတာမ်ဳးိျဖစ္သြားၾကပါတယ္။

အဲေတာ႔ လဲ အစုိးရေက်ာငး္က ဆရာ ဆရာမေတြက ကိုယ္႔အတန္းထဲက ကေလးကိုေခၚျပီးက်ဳရွင္ျပ။

ရမွန္းသိေတာ႔ က်ဳရွင္မထားနုိင္တဲ႔ အေျခခံလူတနး္စားမ်ားမ်ားရွိတဲ႔ရပ္ကြက္က ေက်ာငး္တုိ႔ နယ္မွာရွိ

တဲ႔ေက်ာင္းတုိ႔မွာ သြားအလုပ္လုပ္ခ်င္သူရွားပါးလုိ႔ က်ဳရွင္ထားနုိင္တဲ႔ကေလးမ်ားရွိတဲ႔ ျမဳိ႔လယ္ကေက်ာငး္

ေတြမွာသာ ဆရာလုပ္ဘုိ႔ စိတ္၀င္စားၾကပါေတာ႔။

မေတာ္လုိ႔မ်ား ခြင္မေကာငး္တဲ႔ေက်ာင္းမ်ားေရာက္သြားလုိ႔ကေတာ႔ ျမဳိ႔ေက်ာင္းကုိျပန္ေရာက္ေအာင္နည္းမ်ဳးိစုံ

သုံးလုိ႔ၾကိဳးပမ္းၾကပါေတာ႔တယ္။

ဆရာ ဆရာမမ်ုားအားလုံးဒီအတုိငး္ဘဲလုိ႔ မဆုိုလုိပါဘူး။

နာသုံးနာနဲ႔ျပည္႔စုံေသာ ဆရာ ဆရာမေပါငး္မ်ားစြာလဲ ျမန္မာျပည္မွာရွိေသးတယ္ဆုိတာကေတာ႔

အေသအခ်ာပါဘဲ။သို႔ေသာ္လည္းအေရအတြက္နည္းပါးသြားတာကေတာ႔ အေသအခ်ာပါဘဲ။

 

ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ႔ က်ဴရွင္ဆုိတာတင္မကဘဲ ဆုိင္းဘုတ္အမ်ဳးိမ်ဳးိတပ္ထားတဲ႔

ပညာေရး၀န္ေဆာင္မူ႔ေတြေပၚလာေတာ႔တာပါဘဲ။

အစကအခ်ိန္ပုိင္းက်ဳရွင္ေပးတာကေန တစ္ေနကုန္အစုိးရေက်ာင္းနဲ႔အျပဳိင္စာသင္ေက်ာင္းေတြေထာင္လာၾကပါတယ္။

အဲဒီအခါမွ သင္ျပေပးတဲ႔ဆရာေတြကုိ တစ္ေက်ာင္းနဲ႔တစ္ေက်ာငး္ သူထက္ငါသာေအာင္  အျပဳိင္ေခၚၾကတဲ႔အခါ

အထက္တနး္ေက်ာငး္က နာမယ္ရ ဆရာေတြတင္မကဘဲ တကၠသိုလ္အသီးသီးက ဆရာမ်ားပါ ဆယ္တန္းဆုိတဲ႔

အထဲမွာ ပါ၀င္ပါတ္သက္လာပါေတာ႔တယ္။

အဲလုိမ်ဳးိလဲ ျဖစ္ေရာ ေက်ာငး္ဆရာေတြ၀င္ေငြေကာငး္တဲ႔ေခတ္ကုိေရာက္သြားပါတယ္။

(မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္က မန္းေလးမွာ ဟြန္ဒါေရႊေရာင္ဆုိင္ကယ္ေတြေခတ္စားတဲ႔ေခတ္ပါဘဲ)

ေက်ာင္းသားေတြကို လဲ သူ႔ထက္ငါအလုအယက္ ေစ်းသည္မ်ားေစ်း၀ယ္ေခၚသလုိ မက္လုံးေတြ

ေပးလုိ႔ အျပဳိင္အဆုိင္ေခၚၾကပါတယ္။

ဒီလုိ ပညာသင္ၾကားေရးေတြေပၚလာတဲ႔အတြက္ ေကာငး္လာတဲ႔တစ္ခ်က္က ေတာ႔ မိဘက

ေသေသခ်ာခ်ာမၾကည္႔ုနိင္လု႔ိပ်က္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားတဲ႔ကေလးတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ႔ သင္တနး္က

ဆရာ ဆရာမေတြက အနီးကပ္ၾကည္႔နုိင္တဲ႔အတြက္ ဘ၀ေလးေတြလွသြားတာပါဘဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာေနာက္ထပ္ေခတ္စားလာျပန္တာတစ္ခုကေတာ႔ စာက်က္တာကုိ ေစာင္႔ေပးတဲ႔

“ဂုိက္ဆရာ” ဆုိတဲ႔လူတန္းစားတစ္ရပ္ေပၚလာတာပါဘဲ။

သူက စာသင္ေပးသူမဟုတ္ဘူး။

စာဘယ္လုိက်က္ရမယ္ဆုိတာကုိနည္းလမး္ျပေပးရသူလုိ႔ဆုိပါတယ္။

နားမလည္ရင္ေတာ႔ရွငး္ျပေပးမယ္ တနည္းအားျဖင္႔ေျပာရရင္ေတာ႔ စာက်က္မက်က္အေစာင္႔ခုိင္းတာပါဘဲ။

ေနာက္ေတာ႔လဲအ စုအဖြဲ႔ေလးလုပ္လုိ႔ စာက်က္၀ုိငး္ဆုိတာေတြေထာင္လုိ႔ကေလးေတြကို စာစုက်က္ခုိင္းပါေတာ႔တယ္။

 

ဒီေက်ာင္းေတြက အစကေတာ႔ လာသမ်ွေက်ာငး္သားကို လက္ခံပါတယ္။

ေနာက္ပုိငး္ေတာ႔ ေအာင္ခ်က္မေကာငး္မွာစုိးေတာ႔ နည္းနည္းေလးကန္႔သတ္လုိ႔လက္ခံလာပါတယ္။

အခုေနာက္ပုိငး္မိဘေတြ ေက်ာငး္သားေတြက အားကိုးမွန္းသိလာတဲ႔အခါမွာေတာ႔သူတုိ႔က

အထက္ေၾကးေရာက္သြားသလုိပါဘဲ။

သူတုိ႔ သင္တနး္နာမယ္ေကာင္းရေရး ေအာင္ခ်က္ေကာငး္ေရးအတြက္ တကယ္ေအာင္နုိင္တဲ႔လူဆုိတာထက္

တကယ္ကိုေတာ္တဲ႔ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္တဲ႔ေက်ာင္းသားမွသာ လက္ခံပါေတာ႔တယ္။

သင္တန္းေၾကးကလဲ သိန္းဂဏန္းကေန သိန္းဆယ္ဂဏန္းေရာက္သြားပါတယ္။

ဒါေတာင္ကန္႔သတ္ခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးစည္းကမး္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔မွလက္ခံပါတယ္။

၀င္ခြင္႔စာေပးပြဲေျဖရမယ္။

တစ္၀က္တစ္ပ်က္နဲ႔မေနနုိင္လုိ႔ ျပန္မထြက္ရင္ သင္တနး္ေၾကးျပန္မေပးဘူးတုိ႔ဆုိတာေတြေပါ႔။

ခက္တာက မိဘေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕စိတ္မွာ ေက်ာငး္သားေတြရဲ႕စိတ္မွာအစုိးရေက်ာငး္ေတြက

ဘယ္ေလာက္ေကာငး္ေအာင္ ပ်ံေနေအာင္သင္သင္ ဒီလုိက်ဴရွင္မ်ဳးိမွာ မထားရရင္ လူရာမ၀င္

ေတာ႔ဘူးဆုိတဲ႔လြဲမွားတဲ႔အေတြးေတြ၀င္ကုန္တဲ႔အခါမွာ ေရွးက ထားခဲ႔တဲ႔ “ပညာေရႊအုိးလူမခုိး”

ဆိုတဲ႔စကားပုံကေျပာင္းလဲသြားေတာ႔တာပါဘဲ။

ပညာရဘုိ႔အတြက္ ေရႊအုိးနဲ႔စက္၀ယ္မွ ရတယ္ဆုိတဲ႔ အေနအထားမ်ဳးိေရာက္သြားပါေတာ႔တယ္။

လက္ရွိအေျခအေနမွာေတာ႔ ပညာ= ေရႊအုိးျဖစ္သြားပါတယ္။

“ကေလးေလးေတြပညာရရွိဘုိ႔ကေတာ႔ …………………..”လုိ႔ ဆုိတဲ႔ဆရာျမဳိ႔မျငိမ္းရဲ႕သီခ်ငး္စာသားမွာ

အဓိကက်တဲ႔ အာစရိယဆုိတဲ႔ ဆရာကိုသာ ဆည္းကပ္ကုိးကြယ္ရုံနဲ႔ရနုိင္ေပမယ္႔အခုေခတ္မွာေတာ႔

အာစရိယ ဆုိတဲ႔ဆရာရဘုိ႔ ေရႊအုိးလုိအပ္လာပါျပီ။

အာစရိယဆုိတဲ႔ဆရာကလည္းေက်ာငး္ေထာင္စားသူရဲ႕အလုိဆႏၵအတုိင္း ကေလးေလးေတြကိုပညာျဖန္႔ေ၀တဲ႔ေနရာမွာ ေစတနာ အနစ္နာ ဆုိတာကြယ္ေပ်ာက္လုိ႔

အသျပာက ေရွ႕တန္းေရာက္လာသလုိပါဘဲ။

ေက်ာင္းေထာင္စားသူကလဲ ကေလးေတြကုိ ပညာျဖန္႔ေ၀ဘုိ႔ထက္ သူေထာင္တဲ႔ေက်ာငး္နာမယ္ေကာငး္ရေရး

၀င္ေငြတုိးေရးက အဓိကျဖစ္လာပါတယ္။

စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ေျပာရရင္ေတာ႔” စီးပြားတုိး”ဘုိ႔က အဓိကျဖစ္လာပါတယ္။

ဒါေၾကာင္႔ ေရွးစကားပုံေဟာငး္ကိုေျပာင္းရပါေတာ႔မယ္။

ပညာေရ႔ႊအုိးလူမခုိးကေန ပညာ=ေရႊအုိး=စီးပြားတုိးလုိ႔ပါ။

ဒါဆုိရင္မမွားေလာက္ဘူးထင္ပါရဲ႕ေနာ္?

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

(27-4-2011)