တခါတုန္းက
ပန္းပြင္႔တဲ႔ကဗ်ာနဲ႔ စံပယ္အရိုင္းတစ္ပြင္႔မွာ
ေခတ္ေနာက္ကိုလိုက္တတ္တဲ႔ကဗ်ာအေယာင္ေဆာင္အဖြဲ႔ေတြရွိခဲ႔တယ္
ဆိုၾကပါစို႔
ပန္းပြင္႔တိုင္းကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကလွသလား
လက္သည္းခြံတစ္ခုဆြဲခြာတာေလာက္
လူတစ္ေယာက္ကိုဖဲ႔ေျခြရတာလြယ္ကူတယ္ဆိုရင္
ငါဟာ လက္မပါဘဲလူျဖစ္ခဲ႔သင္႔တယ္
ၾကည္႔ဦး
ကဗ်ာဆရာႏွစ္ေယာက္ ခတ္တဲ႔ပြဲက
ငါ႔ေသြးေတြနဲ႔ခ်င္းခ်င္းနီ
ကဗ်ာဆရာႏွစ္ေယာက္ အျမင္မတူျခင္းဟာ
ငါ႔ပေယာဂမကင္းလို႔တဲ႔
ေျပာခ်င္သပဆိုရင္ျဖင္႔
ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ဟာရင္ဘတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔
ထပ္တူမက်ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ငါသိတယ္
ရင္ဘတ္ႏွစ္ခုဟာလည္းကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔
ထပ္တူမက်ႏိုင္မွန္းလည္း ငါသိတယ္
သိႏိုင္မလား
ပန္းပြင္႔တဲ႔ကဗ်ာအတြက္စံပယ္ရိုင္းဟာမလိုအပ္သလို
စံပယ္ရိုင္းဟာလည္း ကဗ်ာေတာထဲမွာမပြင္႔လိုဘူး
ေရခံေျမခံေကာင္းတဲ႔ရင္ဘတ္ဟာလည္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အတြက္
ျဖစ္တည္မႈေတြမရွိဘူး ဘယ္ေတာ႔မွလည္းရွိလာမွာမဟုတ္ဘူး
ဒီေတာ႔
ႏွင္းဆီနီေတာထဲက ခလုတ္ကန္သင္းစံပယ္ကို
ရုန္းထြက္ႏိုင္ေအာင္ ခုတံုးလုပ္ခဲ႔တယ္ဆိုရင္
စံပယ္ေမႊးတဲ႔ ႏွင္းဆီစူးညအတြက္
မ်က္ရည္ၾကိဳစုလိုက္ဦး ကဗ်ာစုတ္ ။ ။