မိုးေတြ႐ြာေပါ့
အဲသလို မိုးေတြ႐ြာတုန္းတစ္ေန႔မွာ
ေဖာ္ေဝးဟာ
ထြက္ခြာသြားပါတယ္။

အဲသလို မိုး႐ြာတုန္းမွာပဲ
ကိုေလးေအာင္လည္း
ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။

ခုတစ္ခါ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
ႏွစ္ေပါင္း သုံးဆယ္ေက်ာ္
ငါတို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကရာမွ
မင္းထြက္ခြာသြားေပါ့။

သူဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား
ျဖစ္မယ္လို႔ တကယ္ထင္ခဲ့တယ္။

အဲဒါေၾကာင့္
ငါတို႔ ရယ္ခဲ့ၾကတယ္။

သူဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို
အၿမဲမနာလိုရွိခဲ့တယ္။

အဲဒါေၾကာင္းလည္း
ငါတို႔ ရယ္ခဲ့ၾကတယ္။

သူဟာ အမ်ားသိကဗ်ာဆရာေပါ့
ဒါေပမယ့္ အဲဒီထက္မက
သူျဖစ္ခ်င္ခဲ့လို႔
ကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီး ေရးခဲ့တယ္။

ငါတို႔ ကဗ်ာေတြအမ်ားႀကီး
ဖတ္ခဲ့ရတယ္။

အဲသလို ရယ္ေစ
ကဗ်ာေတြ ဖတ္ရေစတဲ့…
… အဲဒီ့ေနရာမွာ
ငါ့ကဗ်ာဟာ ရပ္သြားတယ္။

ငါ ဘာဆက္ေရးရမလဲ
ဟိုေရွးေရွးက စာဆိုေတာ္ႀကီးေတြလို
ငါ့ကေလာင္ကို ခဏခ်
ေငးတိေငးရာ ေငးရတယ္။

ဪ…ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
သူဟာ အဆင္မေျပခဲ့ပါ
မတည္ၿငိမ္မႈထဲမွာ
ေဆာင္တည္ရာမရခဲ့ပါဘူး။

ဖန္ခြက္တစ္ခြက္နဲ႔
အရက္တစ္ခြက္တစ္ခြက္နဲ႔
ေသြးတစ္စက္တစ္စက္နဲ႔
ဘဝ တဆတ္ဆတ္ ကတုန္ကယင္နဲ႔
ျငင္းပယ္ခံရမႈနဲ႔
လွည့္လည္ေတာင္းခံရမႈနဲ႔
တစ္ကိုယ္လုံးထိုးအပ္လိုက္ရမႈနဲ႔
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ပါးလ်ားေသးေသးေလး
ေသးေသးေလး အစက္ေလးတစ္စက္
အစက္တစ္စက္။

အဲဒီအစက္ေလးတစ္စက္အထိ
ကဗ်ာေတြ ေရးထြက္ခဲ့ေသးတယ္။

ဪ… သူငယ္ခ်င္း
ခုလည္း
မိုးေတြမည္းလို႔
မိုးေတြ႐ြာေပါ့။

‘သူငယ္ခ်င္းေသရင္ ကိုယ္ငိုမွာပါ’ဆိုတဲ့
သူငယ္ခ်င္း
မင္းေသေတာ့ ငါငိုမထြက္ခဲ့ပါ
ငိုမယ္ဆို ငိုစရာေတြ မဆန္႔မၿပဲပဲ
ငါတို႔ဘဝေတြမွာ
ငါတို႔ရဲ႕ ပက္ပက္စက္စက္ ဘဝေတြမွာ။

အိမ္မွာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္
တိမ္ျပာထဲ ေခါင္းအုံးတစ္လံုး
မင္း အပူအပင္ကင္းစြာ အိပ္စက္ရပါေစသား။

ရယ္စရာပါ သူငယ္ခ်င္း
ငိုစရာလည္း ပါပါလိမ့္မယ္
လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ မူးတိုင္း႐ြတ္ျပတယ္
“မင္းတို႔ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း
ကြယ္လြန္ၿပီဆို
ခု… ဘယ္မွာရွိေတာ့လို႔တုန္း” တဲ့
ျပက္လုံးပါ။

ဟုတ္ပါတယ္
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ မရွိေတာ့ပါ။

ဪ… သူငယ္ခ်င္း
ခုလည္း
မိုးေတြမည္းလို႔
မိုးေတြ႐ြာေပါ့။ ။

ေအာင္ခ်ိမ့္
စက္တင္ဘာ၊ ရနံ႕သစ္၊ ၂၀၀၃