ငါဆိုတဲ့ မိႆေပါ့ ….. မေတာက္တေခါက္ ဗဟုသုတေလးနဲ႔ မက်က္တက်က္ ေပါင္မုန္႔ တစ္ခ်ပ္လို ဘ၀ကိုမ်ား စားပြဲေပၚမွာ ပနံတင့္ဖို႔ အဆင့္ျမင့္ ေကာ္ဖီေတြနဲ႔တြဲ ပြဲ၀င္ခ်င္ေနလိုက္တာ မတန္မရာပါပဲ။ ကံၾကမၼာစက္၀န္းမွာ ေလာကဓံ ပဥၥလက္ဆရာ ျပဳသမွ်ႏုေနရတဲ့ စေနသူရူးေလး အရသာမျပည္႔မစံု ရပ္တည္ေနပံုက ဓါတ္ႀကီးေလးပါးကေတာင္ အဖက္မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး။ ငါကလည္း ေပါင္မုန္႔ပီပီ ပဋိသေႏၶပါ ညာဥ္ေလးနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕စံညႊန္းကိန္း တန္ဖိုးေတြ မထိပါးဘဲ ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာအထိ အေလ်ာ့ေပးရမလဲပဲ ေတြးေနတတ္သူေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနလာလိုက္တာ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ပထ၀ီနဲ႔အာေပါက အခ်ိဳဓာတ္ေလး စေပးရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အၿမီွးက်က္ အၿမီွးစား ေခါင္းက်က္ ေခါင္းစား အေလ့အထေတြေတာ့ ငါ မယဥ္ပါးေသးတာ အမွန္ပဲ။ အဲ့ဒီမွာပဲ ေတေဇာနဲ႔ ပထ၀ီေပါင္းၿပီး အခ်ဥ္ဓာတ္ေလးနဲ႔ ငါ့ကိုလာ မိတ္ဆက္တယ္။ ခက္တာက အခ်ဥ္ဆိုတာ အက္ဆစ္ဓာတ္ေလ ….. ဒါနဲ႔ပဲ ငါ့ငရဲမီးေတြ ဟုန္းဟုန္းထေတာက္ခဲ့ေသးတယ္။ အာေပါလည္း မေနသာေတာ့ပဲ ေတေဇာနဲ႔ေပါင္း အငန္ဓာတ္ေလးနဲ႔ ငါ့ကို ျပန္ထိန္းရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိုးမည္းသုတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ငါ့ကို မမွတ္မိေလေတာ့ မသိမသာေလးေတာ့ အခြပ္ခံလိုက္ရတယ္။ သိပ္ေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး။ အၿပိဳင္အဆိုင္ သူႏိုင္ ငါရံႈး မမႈံးလိုက္ရဘဲ ပြဲၿပီးသြားပါတယ္။ ၀ါေယာလည္း မေနသာတဲ့အတူတူ ေတေဇာနဲ႔ အေဖာ္ပါလာၿပီး ငါ့ကို အစပ္ကေလး ျမည္းစမ္းေစတယ္။ မိႆရဲ႕ ဓာတ္သေဘာ ေတေဇာက စိုးမိုးတာမို႔ ဒီအရသာ င့ါအႀကိဳက္ ဘ၀င္ခိုက္ခဲ့ရေသးတယ္ေလ။ ေတေဇာရဲ႕ အရွင္ေမြး သူေကာင္းျပဳမႈေၾကာင့္ မိႆ တစ္ေယာက္ ငါးသံုးကဗ်ာျမစ္ထဲမွာ ဒီမိုး ဒီေလ ဒီလူေတြနဲ႔အတူ ေမ်ာပါခဲ့ရတာေပါ့။ ပဋိပကၡေတြက ငါ့ကို အာကာသနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့အခါ ၀ါေယာက ေနာက္ကပါလို႔ အခါးဓာတ္ေလးကို ငါေတြ႔ရွိခဲ့ျပန္တယ္။ ငါ့ကိုယ္ငါလည္း လူမႈေရး က်မ္းေက်တဲ့ အနက္ေရာင္ ေခ်ာကလက္ေလးအျဖစ္ အာ၀ဇၨန္း ရႊင္ရႊင္နဲ႔ အရသာသက္သက္ေလး ဆြဲေဆာင္ခဲ့ေသးတယ္။ ေရႊထီးေဆာင္းတာထက္ မ်က္ျဖဴဆိုက္တာ ဆရာႀကိဳက္တယ္ဆိုပဲ။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ “အလုပ္တူ ျငဴစူ” ဆိုတဲ့ ဒီစကားေလးကို အားနာစြာနဲ႔ ငါတပ္ဆင္ၾကည္႔လိုက္ေတာ့မွ အျမင္ေတြ မႈန္၀ါးခဲ့သမွ် အလြန္ပဏာရ အံကိုက္လွတာ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္လိုက္ရတယ္။ ဘ၀ေပး ေၾကာင့္ၾကမႈေတြကို ငါ ႏႈပ္လွန္ဆိုးဆိုး ထိုးဆြၿပီး မိႈခ်ိဳး မွ်စ္ခ်ိဳး ေျပာပစ္လိုက္တာ မုသာ၀ါဒေတြေလ လွ်ာနဲ႔အေတာင္ေပါက္ၿပီး နန္းဆင္းပြဲခံ သြားၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္က်မွ ပထ၀ီန႔ဲ ၀ါေယာတို႔ ႏွစ္ဦးသား ပခံုးဖက္ၿပီး အဖန္ဓာတ္ေလးနဲ႔ ငါ့ကို ေခ်ာ့သိပ္ၾကတယ္ေလ။ သူရူးေလးငါ စိတ္ကူးယဥ္ လိုက္ပံုက အကယ္၍မ်ား ဧကရာဇ္ တစ္ပါးသာ ျဖစ္ခဲ့ရင္ အလုပ္ေကာင္းၿပီး အက်င့္ညံ႔တာကို လက္ခံၾကမလား ….. အက်င့္ေကာင္းၿပီး အလုပ္ညံ႔တာကို လက္ခံၾကမလား စဥ္းစားေတြးေတာမိတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ဥာဏ္ေၾကးမံုျပင္ေပၚကို ရဲရဲတင္ၿပီး ရႈစားလိုက္စမ္း ေစခ်င္တယ္။ ေရႊမွန္ရင္ မီးမေၾကာက္သလို ပတၱျမားမွန္ရင္ ႏြံနစ္လည္း ခဏပါပဲေလ။ သစ္စိမ္းခ်ိဳး အခ်ိဳးခံခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေပး Negative ေတြကို Positive ေျပာင္းဖို႔ Win – Win Situation ပဲ ငါေရြးတာ မွားသလား။ ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ ဥပါဒ္ေရာက္ေနၾကတာ မသိၾကလို႔ပါ။ တစ္ကယ္ေတာ့ ဥပါဒါန္ဆိုတာ အ၀ိဇၨာရဲ႕ သမီးေတာ္ အမုန္းတရားရဲ႕ မိဖုရား ဒုကၡဆင္းရဲအေပါင္း၏ မိခင္ဆိုတာကို ငါ ေျပာျပလိုက္မယ္။ ငါကေတာ့ ေရႊေငြရတနာေတြထက္ အရည္ရႊမ္းတဲ့ ေမတၱာသစ္သီးေတြပဲ မက္ေမာတယ္။ ဆြတ္ပ်ံ႕တဲ့ သစၥာ ေတးသံေတြပဲ သာယာ နားေျငာင္းတယ္။ ဒီလိုဆို ကဗ်ာျမစ္ႀကီးကို ဘယ္သူကမ်ား မိုးခ်ဳပ္ေစခ်င္ပါဦးမလဲ။ ကာယသိဒိၶ ပီယသိဒိၶေဆးေတြမလို၊ အင္း အိုင္ ခလွဲ႔ လက္ဖြဲ႔ေတြ မပါဘဲ ငါ ရပ္တည္ေနႏိုင္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေသာ တစ္ေန႔အထိ မေရာက္ခင္ မိႆတစ္ေယာက္ ရာသီစက္၀န္းမွာ ကေ၀တစ္ပါးလို ကကြက္ဆန္းေတြနဲ႔ မရဏမင္းနဲ႔ မေတြ႔မခ်င္းေတာ့ အေနာ္မာျမစ္တြင္းမွာ ေပ်ာ္ေနဦးမွာပါေလ ……….