ခရမ္းျပာဝိုင္ (၁၁)

နိဒါန္းမဲ့ နိဂံုး …

မစခင္က ဆံုးၿပီးသားပါ

ညီမေလး ခရမ္းျပာ …

နိဂံုးရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြျဖစ္ရင္

အျပစ္တင္ထိုက္သူဟာ

႐ူးမိုက္မိတဲ့ ကိုယ္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဘယ္ေသာအခါမွ

ပန္မယ္မဟုတ္မွန္း

သိခဲ့ပါလ်က္နဲ႕

အလြမ္းဝုိင္ပြင့္ေတြ

ေဝေနေအာင္စိုက္ခဲ့မိတယ္ေလ

လတစင္းေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူးကြယ္ …

ဒါေပမဲ့လည္း

ေရးေရးထင္ ျမင္သာ႐ံုေလးျဖစ္ျဖစ္

ညနက္နက္မွာ

လက္ကနဲ ေဝ့ခဲ့တဲ့

လင္းပ်ပ် ၾကယ္စင္ေငြ႕ေလး အျဖစ္နဲ႕ေတာ့

အလင္းတခ်ိဳ႕ ေဝႏုိင္ခဲ့ေလမလား …

နကၡတ္တုိ႔ အိမ္အျပန္၊

တိမ္ယံက အရိပ္ေႏွာင္းနဲ႕၊

နိမိတ္ေဟာင္းေတြ မခ်ိဳခဲ့ပါဘူး၊

အငိုတလွည့္ အျပံဳးတခါ၊

မုန္းစရာမွ မဟုတ္တာကြယ္ …

အိပ္မက္ဖူးေတြကို …

မင္းမခူးခဲ့ေပမဲ့ …

ဝိုင္တပြင့္ရဲ႕ ဝတ္ဆံေတြကို …

မင္းမပန္ခဲ့ေပမဲ့ …

မင္းကို လြမ္းတိုင္းေတာ့

ဂႏၳဝင္ပန္း႐ိုင္းေတြ

ကိုယ့္လက္ဖ်ားမွာ ပြင့္ၾကပါလိမ့္မယ္

ညီမေလး ခရမ္းျပာရယ္ …