တစ္ေဆာင္းလံုး မိုးခိုခဲ့ရေတာ့
တစ္ေႏြလံုးအလြမ္းေတြပဲပြင့္တယ္။
ဒါနဲ့
တစ္လမ္းသြားငါ့ရင္ဘတ္ထဲ
အလြမ္းတစ္ခင္း ပ်ဳိးလိုက္ေေတာ့
ကံ့ေကာ္ေတြ ေတာထေအာင္ပြင့္ၾကတယ္။

တစ္ကယ္လို့မ်ား
ေနာက္တစ္ေဆာင္းမိုးခိုခဲ့ရင္ေကာ
ကံ့ေကာ္ေတြ လြမ္းပြင့္ေ၀သီမွာပဲလား။

မေမးရဲ့ခဲ့ပါဘူး
ၾကားလည္းမၾကားရက္ပါဘူး
အေဆာင္ေဆာင္ အခန္းခန္းၾကယ္စင္ေတြ
ဂူေအာင္းႏွုတ္ဆိတ္ေနတုန္းေတာ့
ပင္လယ္လို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ခဲ့ရင္ေတာင္
တိမ္ေတြလ ိုမီးမဖြားနိုင္ဘူး..။

ေကာင္မေလးေရ…
နင္လည္းသိမွာပါပဲ
စည္းရိုးကာရံေပမဲ့
အကန့္အသတ္မဲ့မယ္မဟုတ္လား….။
တီးတိုးကဗ်ာဆန္ခဲ့ေပမဲ့
လ်ဳိ႕၀ွက္ၾကမယ္မဟုတ္လား.။

ဆန့္ထြက္လင္းလက္ၾကည့္ခ်င္လို့
ကိုယ့္နွလံုးသားကိုယ္ မီးခတ္ခဲ့တာပါ။
ကတၱီပါနင့္ရင္ခြင္ထဲ
ငိုရွုိက္ခြင့္ရမယ္ဆို
ငါ့သိကၡာကို
ရြက္ေၾကြေတာတစ္ခုလို
ငါကိုယ္တိုင္
ေျခြခ်ေျမခေစမွာေပါ့…။

လဲ၀ါစိုင္လို
နုနုအိအိေလးျပံဳးျပေနာ္…။
ေနာက္ဆို….
ပုလဲရွာဖ ို့ကိုယ္ေရမငုပ္ေတာ့ဘူး..
ၾကယ္ေတြဆီေမွ်ာ္ေငးဖို့
ေန၀င္ခ်ိန ္မေစာင့္ေတာ့ပါဘူး..
လမိုက္ညဆိုလည္း
ကိုယ္လိုက ္မေမွာင္ေတာ့ဘူး…
မုန္တိုင္းနဲ့ လြင့္ေၾကြခဲ့ရင္ေတာင္
ရွင္သန္ခြင့္ရရံုအတြက္
ကိုယ္မတြယ္ျငိေတာ့ဘူး..။

မိုးစက္ေၾကြတိုင္းေတာ့
နင့္ကိုသတိရမယ္
ကံ့ေကာ္ပြင့္တိုင္းလည္း
နင့္အတြက္ေ၀မွ်မယ္..
နင္ရွိေနသမွ်ငါလင္းရမွာေပါ့..။

ခုလက္ရွိမွာေတာ့
\\\”သြားေတာ့..သြားေတာ့\\\” ႏွုတ္ဆက္ျပီးတာေတာင္
င့ါေခါင္းက
ဆိုင္းၾကိဳးန ဲ့စြန္ေတြလို
ရစ္ဘီးရွိရာဆီပ ဲဆန့္ငင္.ဆန့္ငင္..။
သံေယာဇဥ္ပဲ အလြယ္ဆိုပါေတာ့
ျပန္မလာေတာ့မွန္းသိေပမဲ့
ေလသံၾကားတိုင္း တရားနာမိတုန္းပဲ
ေျခသံၾကားတိုင္း နင္လားထင္တုန္းပဲ…။

ဇာတ္သိမ္းခါနီးမွာ
ႏွုတ္မဆက္ရက္ေပမယ္..။
စည္းရိုးကာရံေပမယ့္…..။
တီးတိုးကဗ်ာဆန္ေပမယ့္…။