ပင္လယ္ ေလ
တစ္ေယာက္တည္း သူစိမ္းဆန္သူပါးျပင္
ေရာင္နီေတြလာတဲ႕အခါ
တစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲ စိတ္ကိုထိခိုက္ပစ္ခဲ႕တာေပါ႕
မမေရ
ကိုယ္ဟာ ေလျပည္ရိုင္းပါကြဲ႕
အိပ္မက္ထဲကလိုေဆြးျမည္႕ ညေနရီ
ေ၀ဒနာမကုန္ပဲ ကံကုန္ခဲ႕သူ အေမွာင္
သင္းကြဲညရထားနဲ႕လာခဲ႕တယ္
ဘ၀မွာ အခါခါရွင္ခဲ႕ဖူးပါရဲ႕
ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ ရွက္တတ္တဲ႕ ႏွင္းစက္ ကေလးပဲျဖစ္မယ္
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မျမင္ေၾကး၊ မၾကားေၾကး
ေႏြးပါေစေတာ႕လို႕
မမရဲ႕အေအးဓာတ္ကို ဖြက္ကာ သိမ္းဆည္းခဲ႕ပါတယ္
မမေရ
မင္းရဲ႕အိမ္ေရွ႕ တံခါးေပါက္နားက
အရိပ္မရွိတဲ႕ သစ္ပင္ဟာ ငါေပါ႕
မမေရ
မင္းက်ေပ်ာက္သြားတဲ႕ ဓားတစ္ေခ်ာင္းရဲ႕
မရက္စက္တတ္တဲ႕ အပိုင္းဟာ ငါေပါ႕
မမေရ
ငါ႕ကိုသတ္ျဖတ္ပါ
မင္းဆိုေနက်သီခ်င္းထဲက
ေသေနတဲ႕အသံဟာ ငါပဲေပါ႕