ရင္ခြဲခံေနစဲြေတြကိုပဲ
ဘယ္ခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ လြမ္းေနမိရင္
နာနာက်င္က်င္ ခံစားရဦးမွာပဲေလ။
ဒီေတာ့….ေမ့ဖို႔ႀကိဳးစားၾကရေအာင္
သတိရဖို႔ကို ေမ့ၾကတဲ့အထိ….။
ေလာင္စာမျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေရထဲကထင္းတစ္ေခ်ာင္းလို
ေဒါသမီးေတြ မေတာက္ေၾကး
အတၲ၊မာနေတြ ျပည္ဖုံးကားခ်ရင္း
ေ႐ႊျပည္ေအးတရားနဲ႔ လမ္းခဲြသြားရေအာင္။
လမ္းခဲြတိုင္း…ေက်ာခိုင္းတာမဟုတ္ဘူး။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက. ၄၃ လို
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကည္ႏူးခဲ့ၾကဖူးရဲ႕
ခုလို…အခ်ိန္မွာလည္း
၃၄ လို ေက်ာခိုင္းစရာမလိုပါဘူး။
နင္ထားရစ္ထြက္ခြာသြားပါ….
၄၄ လို နင့္ေနာက္ေက်ာကို ေငးရင္း….
ငါက်န္ရစ္ခဲ့ပါရေစေတာ့။
ေနာက္ဆုံးမွာလိုက္ခ်င္တာက
တို႔ႏွစ္ေယာက္အတိတ္ေတြကို
ေမ့ျဖစ္ေအာင္ ေမ့လိုက္ပါေတာ့။

(စိတ္႐ူးေပါက္ျပီး ေကာက္ေရးမိပါသည္။မေကာင္းလွ်င္ခြင့္လႊတ္နားလည္ၾကပါ။)