လြင့္ေမ်ာခဲ့တဲ့ ရာစုမ်ားစြာ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိ

ငါဟာ ငါ ……

ဘယ္သူမွ ငါ ျဖစ္မလာဘူး

ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတတ္တဲ့ ေဟာဒီခႏၶာကို

အမႈန္တခုအျဖစ္ ျမင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့

အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ခပ္ဖြဖြပဲ က်န္ေတာ့တယ္…..။

ေလာကဓံရွစ္ပါးနဲ႕ ယဥ္ပါးခဲ့တဲ့ စိတ္ဟာ

သံသရာအက်ိဳးအျပစ္ကိုေတာင္

မေတြးတတ္ ေတြးတတ္နဲ႕

ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းမွာ ခလုတ္တိုက္ပစ္ခဲ့တာ

ေတာ္ေတာ္မ်ားခဲ့သလား…..။

နားခိုရာ ကြင္းျပင္က်ယ္မွာလည္း

အလင္းပြင့္ေလးတခုစာေတာင္ ေနရာမလပ္

ေလာဘေတြက ျပြတ္သိပ္က်ပ္လို႕…..။

ေလွ်ာ့…..တန္ဖိုးကိုေလွ်ာ့

ေလွ်ာ့….အလင္းနဲ႕အေမွာင္ကိုေလွ်ာ့

ေကာင္းကင္ကၾကယ္ေတြေတာင္

တေန႕ေတာ့ ေၾကြရေသးတာပဲ…..

ရပ္တည္ေနတဲ့ ကမၻာေျမၾကီးေတာင္

တေန႕ေတာ့ ငလွ်င္ေတာ္လဲသံေတြ ဆူညံေသးတာပဲ….

ငါလည္း တေန႕ေန႕ေတာ့ အ၀ါေရာင္ကို ရွာေတြ႕မွာပါ….။