ျခင္ကိုက္လုိ႔

သူ.. ကြ်န္မနားမွာ လာၿပီး ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနတယ္။

ဘယ္လုိမွ ေျပာလုိ႔ဆုိလုိ႔ကို မရဘူး။

နည္းနည္းေလာက္မွ ေဒါသထြက္ေၾကာင္းမျပရင္ ပြတ္သီးပြတ္သပ္

လုပ္တဲ့အထိ ေရာင့္တက္လာေရာ။ နည္းနည္းေလာက္ေမွာင္လာၿပီဆုိ သူ႕

ႏွာေခါင္းႀကီး ကားကားကားကားနဲ႔ ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီႏွာေခါင္းက

သိပ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတာပါပဲရွင္။ ေရာက္လာတဲ့အခါတုိင္းလည္း အေပါင္းနဲ႔

အသင္းနဲ႔။ ဂစ္တာမပါေပမဲ့ သူ႕အသံေသးအသံေၾကာင္နဲ႔ အေႏွာက္အယွက္

ေပးေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ေပါင္းလည္း မ်ားလွပါၿပီ။ ကြ်န္မအထင္ေျပာရရင္

သူ႕အေဖနဲ႔ အေမက သူ႕ကိုမဆံုးမဘူးထင္ပါရဲ႕။ (ဒါမွမဟုတ္ ဆံုးမလုိ႔မရတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္)

ေနာက္ၿပီး ကြ်န္မကို ေႏွာက္ယွက္သလုိမ်ိဳး တျခားသူေတြေကာ သူ

ေႏွာက္ယွက္ေနက်ပဲလား။ ဒီတစ္ခါမ်ား သူပြတ္သီးပြတ္သပ္ လာ

လုပ္ရင္ အသေရဖ်က္မႈ၊ ပုိင္နက္က်ဴးလြန္မႈနဲ႔ တရားစြဲ

ပစ္မိေတာ့မွာ။ ဒီေလာက္ၿခိမ္းေျခာက္လည္း ထူးမယ္မထင္ပါဘူးေလ။ သူက

သတၱိပဲေကာင္းလြန္းတာလား၊ သိပဲမသိတာလား။ ကြ်န္မ

လက္ခုပ္တစ္ခ်က္တီးလုိက္တာနဲ႔ သူဘဝပ်က္သြားႏုိင္တယ္။ သြားၾကပါ

ရွင္။ ရွင္တုိ႔ကို ကြ်န္မ မေႏွာက္ယွက္သလို ကြ်န္မကိုလည္း ရွင္တုိ႔ မေႏွာက္ယွက္ၾကပါနဲ႔။ ဒီလုိမွမဟုတ္ရင္

ရွင္တုိ႔ကို သတ္ရင္သတ္ မသတ္ရင္ ကြ်န္မျခင္ေထာင္ထဲ ဝင္လုိက္ေတာ့မယ္။

ေနပိုင္

၁၈း၂၈

၂၈.၀၅.၂၀၁၂

In: ကဗ်ာ Posted By: nay-paing Date: Mar 11, 2013

Leave comment commentinfo

1 Comment & 276 views

kwi kwi
ha ha
🙂
rofl