ရတနာပုံေခတ္အၿပီးမွာ
ျပာပုံျဖစ္ျပီး ျပန္ထလာတ့ဲ ဒီၿမိဳ႕
အခု …
အညွီအစို႔ေတြနဲ႔ သူ႕ဆံပင္ေတြတိုတိုလာတယ္။

ဟိုတုန္းကသူ႕အသားညိဳညိဳ
ဘာ’ေရ’ေတြမ်ားစိုပါလိမ့္
တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ တျဖည္းျဖည္းျဖဴ
ၿမိဳ႕ထဲလမ္းေတြလည္း
တိတ္ဆိတ္ရာကေန တျဖည္းျဖည္းဆူခ့ဲ။

‘မႏၱေလးေတာင္’ကို
မႏၱေလးကေတာင္ မျမင္ရေတာ့တ့ဲ
လည္ပင္းရွည္ မိုးပ်ံတိုက္ေတြၾကားက
လည္းပင္းရွည္ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေလးေတြခမ်ာ
မဟုတ္တရုတ္ အရပ္ေဒသမွာ ၀မ္းစာရွာ။

”ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ကြ…”ဆိုၿပီး
ရင္ဘတ္စည္တီးေနရရွာတ့ဲ နန္းၿမိဳ႕ရိုး
သူ႕အိမ္ေခါင္မိုးက တီးတိုးစကားသံ
မဟုတ္တရုတ္ေတြမို႔ နားမလည္ဟန္ျပဳသတ့ဲ။

ဘယ္လမ္းထဲက ဘယ္ေနရာသြားသြား
မဟုတ္တရုတ္စကားေတြပဲၾကား
မဟုတ္တရုတ္ အစားေတြပဲစားေနရလို႔
ေစ်းခ်ိဳႀကီးလည္း မဟုတ္တရုတ္အလွတရားနဲ႔ လွ လို႔…။

ေနာက္ဆို…
ဘာတန္း ညာတန္း ဆိုျပီး နာမည္ေတြတပ္
ေရႊေျခက်င္းလည္းမ၀တ္တတ္
‘က်ေနာ္ က်ေနာ္’ဆိုတာကိုလည္း ပီေအာင္မေျပာတတ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို
အိမ္ရွင္လား ဧည့္သည္လားလည္း မခြဲျခားတတ္တ့ဲ
(အ့ဲဒီလို) ျဖဴစပ္စပ္ မႏၱေလးသူေတြေျခခ်င္းထပ္ေတာ့မယ့္ ၿမိဳ႕။

ဒီၿမိဳ႕ႀကီးေပါ
နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္တို႔…
အလကၤာေက်ာ္စြာေရႊမန္းတင္ေမာင္တို႔…
ၿမိဳ႕မၿငိမ္းတို႔…
လူထုဇနီးေမာင္ႏွံတို႔…
ေန၀င္းျမင့္တို႔…ဆူးငွက္တို႔...
သူတို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ”လူယဥ္ေက်းၿမိဳ႕ႀကီး”ေလ
နာရီစဥ္ေအာက္မွာ မတ္တတ္ရပ္
က်ဳံးေတာ္ေရ မညစ္ပတ္ဖို႔
ေမတၱသုတ္ေတာ္ ရြတ္ဖတ္ေနသတ့ဲ။