မိုးစက္ေတြ ႏွင္းေယာင္ေဆာင္ၾက
နို၀င္ဘာရဲ့ အလယ္တည့္တည့္မွာ
အမည္နာမတစ္ခု ေကာက္ရဖူးတယ္

ဘာရယ္ညာရယ္မဟုတ္
ရင္ဘတ္ကို ဆြဲထုတ္ၾကည့္မိခဲ့
ေအာ္ သတိရျခင္းေတြေတာင္
တေဘာင္ျဖစ္ကုန္ၾကျပီလား…

ခြင့္လႊတ္ေပးပါတဲ့
မျဖစ္နိုင္ျခင္းတရားက
သူမေရွ႕ လံုးလံုးလ်ားလ်ားက်လာခဲ့
ဘာမွမေျပာခဲ့ပါဘူး 
ခ်ဥ္ခ်ဥ္တူးတူး ကဗ်ာ
၀ွက္စာမပါေၾကးေပါ့ေလ…

ဇစ္ဖြင့္သြန္ခ်လိုက္ေတာ့
ထြက္က်လာတာ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုတည္းရယ္
ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ျပဳန္းတီးရင္း
ဆက္စီးဆင္းခဲ့ပါရဲ့..

ရပါတယ္
ဖက္တြယ္ထားတာေတြ ေလွ်ာ့ခ်
လမ္းမကငါ့ကို ေခၚမလား
တံတားက ခ်န္ထားမလား
ေနာက္ဆံုးၾကားထားတာတစ္ခုရွိတယ္
ႏွင္းျပန္၀ယ္တဲ့ေႏြတိုင္းမွာ
ငါ ျပန္လာခဲ့မယ္…

ကိုယ့္ေနရာကို ျပန္မက္ထူရင္း
ခ်စ္ျခင္းကို အၾကည္ညိဳပ်က္
ကဗ်ာညွိတက္ လဘက္ရည္တစ္ခြက္နဲ႕
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ငါလြမ္းေနမယ္ကြဲ႕..

သူမအတြက္ နာရီေတြပ်က္သုန္း
ဒီလူနာမည္ တစ္လံုးေတာ့သိပါလိမ့္မယ္
ဆံုးဆံုးစစေပါ့ကြယ္
ေနာက္ဆံုးဆိုတာ
ႏွင္းပု၀ါေလာက္ မႏူးညံ့ေပမယ့္
ဘ၀နဲ႕ရင္းေလာက္ေအာင္ ျမတ္တတ္ပါတယ္….