ေျပာကို မေျပာခ်င္ဘူး။ေမွ်ာ္လုိက္ရတာ အဘက္ဘက္က ေမာလို႔။ျဖစ္ၿပီးရင္ ပ်က္၊ပ်က္ၿပီးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
အသစ္အသစ္ေသာ။အခ်စ္ဆိုတာ ကေလးကစားစရာမိတ္ဒ္အင္ခ်ိဳင္းနား။စိေႏၱျမတ္ထံ ဆုပန္သ ကုန္းရံုးဦးခ်မိေတာ့တယ္။အိပ္
မက္ထဲက အိပ္မက္ထဲမွာ အိပ္မက္မက္ေနသလို။သည္းထိတ္ရင္ဖိုဟာသဇာတ္။ရင္ခုန္သံပိုက္တန္းလန္းနဲ႔ လူနာကို ေဆးေပးမွား
သြားတယ္။ဒီပလိုေမစီ မသံုးခ်င္လို႔သာ ရရင္ ရမယ္၊ရန္သူမေတာ္ခ်င္လို႔ မရ။ေလာကဓံရဲ႕ငယ္နာမည္က ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ၊နား
မလည္ဘူးကြာ၊ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွကို နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။အရွိတရားနဲ႔ဘာသာစကားဥာဏ္ ပကတိကင္းကြာေနသလို မင္းအ
ေရးအသားဟာ ငါ့အဓိပၸာယ္ထက္ နက္ေနတယ္။အကုသိုလ္ေတြနဲ႔ ကြယ္ေနတဲ့ေရႊတိဂံုကို အဂါၤၿဂိဳဟ္သားေတြ ျမင္ႏိုင္။ေရႊေျပာင္
ေျပာင္တဲ့။လုပ္မေနနဲ႔ ဒါမ်ဳိးေတြ ရိုးေနၿပီ။၀ိုင္ယာႀကိဳးတေလွ်ာက္ စကားသံျဖစ္အစိတ္အပိုင္းေတြ။အစိပ္စိပ္အပိုင္းပိုင္း ေရတိမ္နစ္။
အရသာဟာ ရသေလာက္ ကပ္ဖဲ့ခါးသီးေနလိုက္ပံု။လမ္းေဘးကကြန္ဒံုးေဟာင္းဟာ ဘယ္ခံတပ္ရဲ႕ေက်ာက္စာတစ္ခ်ပ္လဲ။သံုးလခံ
ေဆးမွ ထိုးမထားႏိုင္ရင္ ဘ၀တစ္ခုလံုး ပံုေအာမေလာင္းနဲ႔။လူဦးေရေဖာင္းပြမႈက အိမ္ေျခယာေျခမဲ့ေစတယ္။၀က္ဆိုရင္ ေပၚပစ္
လိုက္ဖို႔ထက္ ဘာမွမပိုဘူး။ေဇာေခၽြးျပန္ေနတဲ့ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္အတၱေဘာႀကီးကို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလး ၀င္ေနတုန္းပဲလား။ၿမိဳဆို႔ခဲ့သမွ်
ေလာဘေတြ ဂုတ္ပိုးအစ္ သူ႕မႏိုင္၀န္နဲ႔သူ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ့ခံုကို မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲနဲ႔ လာလာရိုက္ခ်ဳိးေပါ့။ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕
အေျခခံလစာအရ သူေတာင္းစားေတာင္ လွည့္မၾကည့္ခ်င္တဲ့ေငြေၾကးနဲ႔ အပင္ပန္းဆံုးအလုပ္ကိုသတင္းေထာက္တခ်ဳိ႕လုပ္ၾက
တယ္။သခင္မ်ဳိးေဟ့ ဒို႕ဗမာ။ကၽြန္ေတာ္ အမ်ဳိးေကာင္းသားတရုတ္ႀကီးဆီမွာ ခႏၶာကိုယ္ေရာဦးေႏွာက္ပါ ပံုအပ္ၿပီး ထမင္းစားကၽြန္ခံ
လုပ္ပါတယ္။အမွန္က လြယ္လြယ္ေလးပါ။ရွင္းလြန္းေတာ့ ဘယ္လိုမွ ရႈပ္လို႔မရဘူး။

                                                                                                                                                      ကိုသွ်ား