သူ … ကြ်န္ေတာ္၏  သူ … သူဟု ေခၚဆိုရာ နာမ္စား
ခပ္ပါးပါး ဓားတစ္ေခ်ာင္းထက္ စူးနစ္၀င္ေရာက္ခဲ႔သူ …
အဲ႔ဒါ ကြ်န္ေတာ္၏ “သူ” …
သူ ဟု ေခၚဆိုရာ သူမ အတြက္ အရိပ္တခ်ိဳ႕ အုပ္မိုးေပးခ်င္ခဲ႔ …
တခ်ိဳ႕ တခါ ေနပူ … သို႔မဟုတ္ မုိးရြာ … ခိုးနာရာ အမိုး … တခါ …
က်ေတာ့ ကဗ်ာ ကြ်န္ေတာ့စာအတြက္ ခပ္ပါးပါးေလးျပဳံး …
ဒါကုိ က်ေတာ့ အတြက္ “ေက်နပ္စြာက်ဆုံးျခင္း” ဟု ေခၚသည္ …
သူ႔ ဆံႏြယ္တခ်ိဳ႕ နမ္းရိႈက္ခ်င္ရဲ႕ … သူ႔လက္တစ္စုံ ေႏြးေထြးစြာ အုပ္မိုးေပးခ်င္ခဲ႔ …
ရင္ခုန္သံလဲ ခပ္သဲ႔သဲ႔ ၾကားရတယ္ … ဒါ … ဖြဲ႔ ႏြဲ႔ ဖို႔ မလုိ …
က်ေတာ္သိတယ္ကဗ်ာ … ဒီတခါ ငါ့အတြက္ ျပဳံးလိုက္ပါ … း)
မိုးဖြဲေသာအခါ … မိုးသည္းေသာအခါ … သုိ႔မဟုတ္ မိုးစဲေသာ အခါ …
သူမေဘးနား ခပ္မတ္မတ္ေလးရပ္ … ”ထီးတစ္ေခ်ာင္းလုိ ငါ့ကုိ လုိအပ္ေနေပးပါ ”…
စြန္႔လႊတ္ျခင္းလား … ပုိင္ဆိုင္ျခင္းလား … ငါမသိဘူးကဗ်ာ …
သူမေဘး က်ေတာ္၇ပ္ … သူ႔အျပဳံးကို ထပ္ခ်ပ္မကြာ ငံ႔လင္႔ေနသူ …
သူ … က်ေတာ္၏ “သူ” … သူဟု ေခၚဆိုရာ နာမ္စား …
အရာရာထက္ က်ေတာ့အတြက္ “ျမင့္ျမတ္စင္ၾကယ္လြန္းသူ”
အဲ႔ဒါ … က်ေတာ္႔ရဲ႕   “သူ” …